Rozdział dwudziesty czwarty: "Astronomiczne żmije i dwie eksplozje"

24. Astronomiczne żmije i dwie eksplozje

Natt skrzywiła się, gdy przejechała kawałkiem szmatki po jednej z niższych półek w nieużywanej klasie od wróżbiarstwa. Było tam tyle kurzu, że zaczęła wątpić w to, czy kiedykolwiek doprowadzą tę salę do porządku. Po raz kolejny schyliła się, żeby zamoczyć materiał w wiaderku z wodą, ale nie wyciągnęła go z powrotem. Z kieszeni wyjęła za to gumkę i związała długie włosy w koka, aby nie przeszkadzały jej w pracy. Spojrzała na Willa, który był w trakcie czyszczenia szklanych kul, a minę miał tak znudzoną, że dziewczyna podejrzewała, że zaraz zaśnie. Westchnęła ciężko i powędrowała ponurym wzrokiem do pana Walkera, siedzącego z nogami zarzuconymi na biurko. Czytał właśnie Proroka Codziennego, ale w przeciwieństwie do dwójki swoich uczniów, na jego twarzy malowało się zainteresowanie.

– Nie mógł nam pan wymyślić czegoś ciekawszego? – zapytała Optone, podchodząc do niego i oparła się udem o blat. – Dlaczego musimy to robić w ciszy?

Walker powoli uniósł oczy znad gazety i uśmiechnął się do dziewczyny tak, jakby odpowiedź była oczywista.

– Cisza jest dla ciebie najlepszą karą, Natalie. – Mrugnął do niej, a potem powrócił do czytania. – Powinnaś się cieszyć, może zobaczysz coś wartego uwagi w kryształowej kuli – dodał jeszcze z lekką ironią.

Szatynka otworzyła usta, ale po chwili je zamknęła i prychnęła głośno, zakładając ręce na piersiach. „Cisza jest dla ciebie najlepszą karą”. Dobre sobie. Przecież, gdyby chciała, potrafiłaby się nie odzywać godzinami. Zacisnęła mocno wargi, żeby to udowodnić i w tym samym momencie Walker znowu podniósł na nią wzrok.

– Pomóż Willowi, póki odbywacie szlabany razem – powiedział z tym irytującym uśmiechem, podejmując rzuconą rękawicę.

Parsknęła tylko śmiechem, ale dalej milczała. Czy on naprawdę myślał, że tym jednym zdaniem zaciekawi ją na tyle, żeby zmusić do mówienia? Wyraźnie jej nie doceniał. Wskoczyła na biurko i uśmiechnęła się złośliwie, kiedy nauczyciel zgiął gazetę na pół. W jego tęczówkach widziała iskierki rozbawienia, które chyba nigdy nie gasły. Zaczęła się zastanawiać nad tym, czy Walker kiedykolwiek wyglądał na smutnego, ale nie mogła sobie przypomnieć takiej sytuacji. Przyglądała się przez chwilę delikatnym zmarszczkom wokół jego oczu, które powstały prawdopodobnie na skutek bycia żartownisiem i właśnie wtedy udało mu się ją zaskoczyć.

– Mówię poważnie, Natalie. Lepiej weź się do pracy, póki jest was dwójka, bo później będziesz musiała robić wszystko sama.

Uniosła brwi do góry, widząc, że to nie żaden dowcip. Odwróciła głowę w stronę Willa, który przerwał polerowanie kul i spojrzał w ich kierunku ze zdziwieniem. Najwyraźniej on także nie zrozumiał słów nauczyciela.

– Co...? – zapytała Natt, zapominając o swoim postanowieniu milczenia.

– Jak to? – odezwał się w tym samym momencie Johnson, a magiczna kula wyleciała mu z ręki i potoczyła się z głuchym stukotem po zakurzonej podłodze.

Chłopak zaklął cicho pod nosem, bo czyścił ją przez kilka ostatnich minut, a teraz musiał zacząć wszystko od nowa. Odrzucił ścierkę na bok i też podszedł do biurka, przy którym siedział Walker.

– Twój szlaban potrwa jeszcze tydzień – wyjaśnił mężczyzna, patrząc na zaskoczonego chłopaka. – Ale ten panny Optone przedłużył się o wiele bardziej. Mam tu wszystko zanotowane.

Z kieszeni szaty wyciągnął niewielki notes i otworzył go na stronie zaznaczonej tasiemką. Natalie spojrzała na niewinne, pożółkłe kartki jak na karalucha, a jej czoło zmarszczyło się w grymasie, lecz zaraz się wygładziło, gdy pan Walker zaczął czytać swoje zapiski.

– Pięć ucieczek ze szlabanu równa się dodatkowemu tygodniowi kary dla was obojga. Nazwanie nauczyciela głupkiem to bonusowe trzy dni dla Natalie. Dwa za pyskowanie na lekcji, cztery za wrzucenie łajnobomby do mojej szuflady, kolejne cztery za „przypadkowe” podpalenie moich włosów, jeden za rozmowy z panną Evans, które przeszkadzają w prowadzeniu zajęć oraz trzy za podłożenie sztucznych karaluchów do mojej teczki... – Zmarszczył brwi i przybliżył notes do twarzy. – Chwila, nie mogę rozczytać, dla kogo... – Odwrócił kartki w ich stronę, jakby oczekiwał pomocy, ale siedem wielkich liter nie pozostawiało absolutnie żadnych wątpliwości.

Natt zaśmiała się szczerze i wyciągnęła dłoń po notes. Zabierając go, przez przypadek dotknęła palców Walkera, więc zmieszała się lekko i gwałtownie przyciągnęła zeszyt do siebie, co spowodowało jedynie bolesne uderzenie w nos brzegiem okładki. Szybko zmrużyła oczy, żartując z całej sytuacji.   

– Faktycznie – powiedziała, przybliżając i oddalając notes od twarzy. – To jest praktycznie nie do odszyfrowania. Powinien pan nauczyć się pisać odrobinę wyraźniej, żeby potem nie było podobnych problemów. – Zachichotała i odwróciła dziennik do góry nogami. – Ja tu widzę Rosalie. A ty, Will?

Chłopak pochylił się nad jej ramieniem i parsknął śmiechem, widząc całą listę przewinień Natt.

– Rosalie jak malowana! – potwierdził, cmokając dla uzyskania lepszego efektu. – Nie znam jej, ale chyba się na pana uwzięła. Uważałbym na nią – zwrócił się do Walkera, który zdejmował właśnie nogi z biurka.

Mężczyzna skrzywił się delikatnie, kiedy Natalie, machająca stopami, przez przypadek trafiła go mocno w piszczel, ale zaraz uśmiechnął się jeszcze szerzej i sięgnął po pióro, leżące na biurku.

– Myślę, że mogę dopisać jeden dzień za kopnięcie nauczyciela, Rose. – Wyciągnął dłoń po swój notes, jednak Natt przycisnęła go do brzucha, nie zamierzając oddać.

– To był przypadek – broniła się, wypychając wargi w grymasie. – Jak zwykle jestem niewinna i za to obrywam.

Walker pokiwał głową z rozbawieniem, a potem pochylił się i wyrwał notatnik z rąk szatynki. Oparł się z powrotem na krześle, drapiąc się końcem pióra po nosie, po czym dopisał kilka słów na czystej stronie. Kiedy skończył, podniósł wzrok na Willa i Natt i rozejrzał się po zakurzonej klasie, jakby oceniał ich postępy w sprzątaniu.

– Wracajcie do pracy – powiedział tylko, chwytając gazetę ze stołu i ponownie ją otworzył, czym wyraźnie zakończył wszelkie dyskusje.

Will posłusznie podniósł kryształową kulę z podłogi i otarł ją rękawem z kurzu, a Natalie w końcu zeskoczyła z blatu i złapała chłopaka za ramię. Spojrzała w mlecznobiałe szkło, które wyglądało na przydymione i zmarszczyła brwi, próbując dostrzec swoją przyszłość, chociaż wiedziała, że to strata czasu.

– I jak? Widzisz tam coś? – zapytał ze śmiechem Johnson.

Przytaknęła, przejeżdżając palcem po powierzchni kuli, a potem splotła swoją dłoń z jego własną tak, że razem trzymali teoretyczne narzędzie do przepowiadania przyszłych zdarzeń.

– Widzę, jak oboje umieramy z nudów w starej klasie od wróżbiarstwa – odparła na tyle głośno, żeby nauczyciel ją usłyszał.

Jej słowa wywołały jedynie parsknięcie śmiechu ze strony Walkera, który najwidoczniej docenił jej umiejętności aktorskie, bo naprawdę postarała się o to, żeby zabrzmieć jak wróżbitka. Will uśmiechnął się do niej szeroko i na chwilę przycisnął usta do jej czoła, zanim odszedł do swojego miejsca pracy. Patrzyła za nim przez pewien czas, a potem westchnęła głośno, zbliżając się do wiadra z wodą i wyciągnęła z niego zamoczoną szmatkę. Wycisnęła ją mocno i przejechała nią po najbliższej półce, pozostawiając na niej czystą smugę.

Doszła do wniosku, że w takim tempie nie wysprzątają nawet połowy tej klasy, ale w końcu termin szlabanu miał pewnego dnia wygasnąć, niezależnie od tego, czy im się uda, dlatego nie spieszyła się za bardzo i ze znudzeniem wycierała kolejne półki, czekając na zbawienny głos Walkera, oznajmujący, że są już wolni.

***

Lily siedziała przy stole w Wielkiej Sali i wpatrywała się ponurym wzrokiem w gofra, którego Natt podrzuciła na jej talerz. Była pora kolacji i coraz więcej uczniów pojawiało się w pomieszczeniu, aby coś zjeść. Natalie dopiero wróciła ze szlabanu i teraz narzekała na niego bardziej niż zwykle, ale Evans słuchała jej tylko jednym uchem, zajęta własnymi rozmyślaniami.

Miała zamiar porozmawiać z Jamesem i przeprosić go za swoje zachowanie podczas Sylwestra, lecz chłopak wyraźnie starał się jej unikać. Podążyła wzrokiem wzdłuż stołu i zobaczyła go w towarzystwie reszty Huncwotów. Na pierwszy rzut oka wyglądał normalnie – głośno śmiał się z żartów przyjaciół i sam mówił coś, co powodowało wybuchy śmiechu pozostałej trójki. Przez chwilę wodziła spojrzeniem od jednego do drugiego, zastanawiając się, co powinna powiedzieć Potterowi, kiedy w końcu odważy się z nim porozmawiać.

Zamrugała kilka razy i szybko się odwróciła, gdy Syriusz popatrzył na nią ze złością. Wściekał się na nią za to, co zrobiła Jamesowi i nie mogła go nawet winić. Black był naprawdę lojalny w stosunku do przyjaciela i podejrzewała, że szybko się z nią nie pogodzi. O ile w ogóle chłopcy mieli zamiar jej kiedyś wybaczyć.

Zerknęła przez ramię na stół Krukonów, szukając wśród uczniów Christiana. Wreszcie go znalazła, ale był zajęty rozmową z Willem i Aileen, więc zagryzła wargi i czekała, aż ją zauważy. Potrzebowała teraz jednego z tych pocieszających uśmiechów, które zawsze podnosiły ją na duchu. Chłopak jakby to wyczuł, bo spojrzał w jej kierunku i uniósł kąciki ust do góry. To wystarczyło, żeby trochę się uspokoiła, a jej twarz od razu pojaśniała.

– Uważaj, bo urwiesz tę zawieszkę. – Dotarły do niej słowa Natt, która szturchnęła ją lekko w bok.

Lily uniosła brwi i odwróciła się od Chrisa do przyjaciółki. Powędrowała wzrokiem za jej palcem wskazującym i zauważyła, że od jakiegoś czasu nerwowo ściskała bransoletkę, którą dostała na święta od Jamesa. Puściła zawieszkę w kształcie głowy jelenia i westchnęła cicho pod nosem.

– Czy to jest to cudo od Pottera? – zapytała z podekscytowaniem Natalie, łapiąc nadgarstek dziewczyny i przyciągając go do swoich oczu. – O, Merlinie, rzeczywiście się postarał. – Zagwizdała, przekręcając po kolei zawieszki, aż doszła do tej z symbolem Bliźniąt. – Czy ta przedstawia nas? – Wskazała na siebie i Lily, na co ta pokiwała głową, nadal mocno zagryzając wargi.

Nie potrzebowała teraz przypomnienia tego, jaki James był dla niej dobry, bo przez to czuła tylko większe wyrzuty sumienia. Natt najwyraźniej się tego domyśliła, ponieważ ścisnęła jej palce i uśmiechnęła się do niej szeroko.

– Nie przejmuj się tym tak bardzo – powiedziała, jeszcze raz przyglądając się każdej zawieszce z osobna. – Na pewno ci wybaczy. Takich prezentów nie daje się osobom, którym by się nie wybaczyło.

Lily zaśmiała się cicho, ale nie chciała mówić na głos tego, co przeszło jej przez głowę. Kiedy dawał jej ten prezent, na pewno nawet nie pomyślał o tym, że mogłaby zaprosić Chrisa do jego domu. Gdyby wcześniej stwierdził, że byłaby w stanie wpaść na coś podobnego, z pewnością wyperswadowałby jej ten pomysł i nie doszłoby do wydarzeń, których starała się sobie nie przypominać.

Podniosła do ust nienaruszonego jeszcze gofra i ugryzła kawałek, postanawiając zmienić temat.

– Skoro mowa o prezentach, Christian pytał, gdzie kupiłaś te czekoladki, które mu dałaś. – Otarła dżem z nosa i wyszczerzyła się do przyjaciółki, a w jej oczach pojawiły się radosne iskierki. – Podejrzewam, że zakochał się w nich bardziej niż we mnie. To trochę przykre, że przegrałam z jedzeniem. I to przez ciebie.

Posłała jej oskarżycielskie spojrzenie, ale jej usta unosiły się do góry.

– Spokojnie, jeśli mu nie powiemy, gdzie je kupiłam, będzie musiał się zadowolić tobą – odpowiedziała złośliwie Natt i zaczęła chichotać, widząc oburzoną minę Evans. – A teraz się pospiesz, bo spóźnisz się na zebranie prefektów... i, znając ciebie, to może nawet na astronomię. Żuj tego gofra jeszcze wolniej, a na pewno zdążysz porozmawiać z Potterem – dodała na koniec z sarkazmem.

Lily chwyciła serwetkę i owinęła nią niedokończoną kolację, a potem wstała od stołu i zarzuciła na ramię torbę, w której miała tylko kilka pergaminów, pióro i kałamarz.

– Wiem, że sama nie wpadłabyś na to, że można wynieść stąd jedzenie. – Poklepała przyjaciółkę po głowie, śmiejąc się i ruszyła szybkim krokiem do wyjścia, nie czekając na ripostę ze strony Optone.

Jednak, kiedy tylko przekroczyła próg Wielkiej Sali, przestało jej być do śmiechu. Wspięła się po schodach na pierwsze piętro i powoli podeszła do klasy, w której miało odbyć się zebranie prefektów. Uważała to za dobrą okazję do złapania Jamesa i przeproszenia go za wszystko. Brzmiało zwyczajnie, ale w praktyce mogło się to okazać dużo trudniejsze.

Oparła się o ścianę i odetchnęła kilka razy, a potem nacisnęła klamkę i weszła do środka. Przysiadła na ławce z tyłu sali, żeby mieć dobry widok na wszystkich i dokończyła zabranego ze sobą gofra. Już po kilku minutach zaczęły się schodzić pierwsze osoby, ale Lily nie zwracała na nikogo uwagi, wpatrując się w drzwi i oczekując nadejścia Pottera. Tak, jak się spodziewała, przyszedł w ostatniej chwili, żeby zapobiec ich rozmowie. Nawet nie rozejrzał się po klasie, tylko od razu usiadł na ławce przy drzwiach i wpatrzył w biurko, za którym miał zaraz stanąć dyrektor, aby przekazać im nowe uwagi i polecenia. Evans zmarszczyła brwi i zerwała się ze swojego miejsca, a chwilę później siedziała już na jedynym wolnym stoliku, który znajdował się bliżej wyjścia. Wpatrzyła się w plecy Jamesa i odetchnęła z ulgą, bo przewidziała jego plan: miał zamiar wybiec z klasy zaraz po zakończeniu zebrania, a nie mogła mu na to pozwolić. Najchętniej stanęłaby w drzwiach, żeby uniemożliwić mu jakąkolwiek formę ucieczki, ale nie chciała wyjść na idiotkę przy prefektach z każdego domu i dyrektorze.

Nawet nie zauważyła, kiedy Dumbledore wszedł do środka i zaczął z dobrotliwym uśmiechem swoje przemówienie. Nie docierały do niej żadne słowa, chociaż wiedziała, że może tego później pożałować. Wpatrywała się z napięciem w plecy Pottera, przygotowując się do „pościgu”. W pewnym momencie brunet drgnął nagle i mimowolnie odwrócił się w jej kierunku, jakby to było silniejsze od niego. Lily nie zamierzała uciekać wzrokiem, więc uparcie patrzyła mu w oczy, a on tylko uniósł brwi do góry z... politowaniem? W pełni sobie na to zasłużyła, dlatego zniosła jego spojrzenie, lecz ktoś szturchnął ją mocno w ramię, przerywając tę chwilę. Evans zerknęła ze złością na Ślizgona z piątej klasy i zaczęła rozmasowywać obolałą skórę, ponieważ już czuła, że będzie miała w tym miejscu siniaka.

Jej irytacja przerodziła się jednak w zdziwienie, kiedy zauważyła, że wszyscy obecni patrzą właśnie na nią i dopiero wtedy usłyszała swoje nazwisko z ust dyrektora. Najwyraźniej powtórzył je już kilka razy, a ona nabrała przez to ochoty, żeby zapaść się pod ziemię. Prawdopodobnie zrobiła się czerwona jak burak, jednak Dumbledore na całe szczęście nie wyglądał na urażonego jej rozkojarzeniem.

– Wszystko w porządku? – zapytał, uśmiechając się do niej, gdy wreszcie raczyła zwrócić na niego swoją uwagę. – W takim razie możecie iść – dodał, kiedy pokiwała głową w odpowiedzi, lecz nadal pilnie obserwował dziewczynę, a jego długa broda ledwo dostrzegalnie zatrzęsła się wraz z cichym chichotem.

Otworzyła lekko usta ze zdziwienia i szybko przeniosła wzrok z powrotem na Jamesa, tyle że... już go tam nie było. Wymamrotała coś niewyraźnie pod nosem i natychmiast zerwała się z ławki, po czym wyszła z klasy w miarę powoli, żeby nie wzbudzać podejrzeń, ale zaraz za futryną drzwi puściła się biegiem wzdłuż korytarza. Nie mógł przecież odejść za daleko i na pewno nie spodziewał się, że Lily będzie go gonić, więc miała nad nim przewagę.

Wpadła na jego plecy, mijając pierwszy zakręt i zachwiała się, chwytając go za koszulkę. Zupełnie nie tak to sobie wyobrażała. Potter odwrócił się, wyglądając na lekko zdziwionego, ale rzucił tylko okiem na jej palce, które zacisnęła teraz na przodzie jego ubrania i odsunął się do tyłu, prawie odpychając ją od siebie.

Widziała, że chciał odejść i zostawić ją bez słowa, więc wyciągnęła dłoń w rozpaczliwym geście, próbując go zatrzymać. Nie zamierzała jednak więcej go dotykać, bo wyraźnie dał jej do zrozumienia, że sobie tego nie życzy. Zacisnęła palce w pięść i przycisnęła ją do brzucha, zdając sobie sprawę z tego, jak żałośnie musiała wyglądać w jego oczach.

James zrobił kolejny krok do tyłu, a Evans pokręciła głową, czując, że pod jej powiekami pojawiają się łzy.

Odezwij się w końcu, ponaglała samą siebie w myślach, jednak jej wargi poruszały się tylko bezgłośnie.

– Daj mi chociaż pięć minut – poprosiła cicho, a głos jej się załamał.

Chłopak założył ręce na torsie i przejechał wzrokiem po jej twarzy. Starał się nie okazywać żadnych uczuć, ale była pewna, że w jego spojrzeniu kryły się ślady obrzydzenia. Zamrugała szybko i wpatrzyła się w jego czoło, ponieważ nie chciała się przy nim rozpłakać. Na szczęście jej to ułatwił – oparł się o ścianę i po prostu czekał, zaciskając szczęki i powieki.

Kiedy dał jej to nieme przyzwolenie, przełknęła powoli ślinę i odchrząknęła, żeby wydobyć z siebie słowa, które przygotowywała przez ostatnie dni.

– Posłuchaj... – zaczęła niepewnie, a mięsień na jego żuchwie zadrgał niebezpiecznie. – Potraktowałam cię naprawdę okropnie i... nie potrafię się usprawiedliwić. Jest mi tak bardzo głupio... – Otarła oczy rękawem i objęła się ramionami, żeby dodać sobie otuchy. – Ja... wtedy zupełnie nie myślałam: kiedy zapraszałam Chrisa na twojego Sylwestra, kiedy cię zaatakował i kiedy zrzuciłam winę na ciebie. Nie mam pojęcia, jak mogę cię za to przeprosić...

Urwała na chwilę, bo Potter nagle otworzył oczy i na nią spojrzał, lecz było to spojrzenie tak lodowate, że aż przeszedł ją dreszcz. Wyczytała z niego odpowiedź na swoje słowa: Nie możesz.

– James, tak mi przyk...

Nie zdołała jednak dokończyć tego zdania, bo chłopak odepchnął się od ściany i ściągnął brwi ze złością. Wyglądał, jakby nie zamierzał jej dalej słuchać, więc wyrzuciła z siebie szybko kolejne zdania, które niestety wcale nie polepszały jej sytuacji.

– Wiem, że nie przestaniesz się na mnie wściekać, ale naprawdę żałuję i gdybym mogła cofnąć czas, na pewno bym do tego nie dopu...

– Skończyłaś już? – warknął chłodno, przerywając jej wpół słowa.*

Nie!, chciała krzyknąć, ale nie potrafiła się nawet odezwać. Zamiast tego powędrowała wzrokiem do jego warg i zorientowała się, że pielęgniarka wstawiła mu wybitego zęba tak, że nie było nawet widać różnicy. Jednak, kiedy James zauważył, na co patrzyła, zdenerwował się jeszcze bardziej. Odwrócił się do niej plecami i ruszył szybkim krokiem w przeciwnym kierunku, a Lily po prostu stała w miejscu, nawet nie próbując go zatrzymać. Bo jak miała to zrobić? Pobiec za nim, złapać go za koszulkę i znowu zobaczyć to obrzydzenie w jego oczach?

Nie spodziewała się, że jej wybaczy, ale wolałaby już raczej, żeby na nią nawrzeszczał. Wszystko byłoby lepsze od tego milczenia.

Ukryła twarz w dłoniach, zastanawiając się, jak mogła tak głupio postąpić. Pamiętała, że się bała – bała się o Chrisa i tylko on się dla niej liczył w tamtej chwili, mimo że to właśnie on rozpoczął bójkę. A potem spoliczkowała Jamesa, chociaż miał tak wiele racji w swoich słowach...

– Wszystko w porządku, Lily? – Usłyszała za sobą znajomy głos.

Nie odwróciła się, tylko otarła łzę z policzka, całkowicie ignorując względnie życzliwą osobę i ruszyła korytarzem w stronę pokoju wspólnego, żeby zabrać rzeczy potrzebne na zbliżającą się lekcję. Zacisnęła palce na pasku od torby i szybko wbiegła na ruchome schody, biorąc głęboki oddech.

Położyła dłoń na poręczy i zatrzymała się gwałtownie z jedną nogą w powietrzu. Przyszło jej do głowy, że jeśli James miał zamiar traktować ją tak, jak ona Snape’a, to mogła się pożegnać z nadzieją na wybaczenie z jego strony. Nie wiedziała, czemu tak bardzo ją to zabolało, ale powoli zaczynało do niej docierać, że w ostatnim czasie zdołała zaprzyjaźnić się z Potterem i Blackiem, jednak niespodziewanie szybko to straciła. Zagryzła mocno wargi, zastanawiając się, co mogłaby zrobić, żeby choć odrobinę zatrzeć złe wrażenie, które wciąż pozostawało świeże w ich pamięci, lecz na razie nic pożytecznego nie przychodziło jej na myśl.

Westchnęła z frustracji i wspięła się po schodach, stając wreszcie przed portretem Grubej Damy. Podała hasło i weszła do środka, żeby przedstawić Natt przebieg swojej „misji”, która zakończyła się niezaprzeczalnym fiaskiem.

***

Anne naciągnęła czapkę na uszy i ukryła brodę w kołnierzu płaszcza, aby osłonić się przed zimnem. Omijała właśnie kolejną zaspę śniegu, wpatrując się w naburmuszoną minę swojego towarzysza. Kiedy przed kolacją zapraszał ją na ten spacer, była zachwycona i niecierpliwie oczekiwała jego powrotu z zebrania prefektów, jednak od razu, gdy go zobaczyła, wiedziała, że coś było nie tak. Teraz wepchnął ręce głęboko do kieszeni i prawie nie odzywał się do dziewczyny, przez co szli w uciążliwym milczeniu. Anne podejrzewała, że przez jego głowę przetacza się właśnie wiązanka przekleństw i wcale nie trudno było się domyślić, co, a raczej, kto był tego powodem. Zmarszczyła brwi, zatrzymując się i niepewnie wyciągnęła dłoń w kierunku jego ramienia. James także stanął w miejscu, oddychając głośno przez zaciśnięte zęby. Wyglądał na naprawdę zirytowanego, więc Puchonka zbliżyła się do niego tak, że dzieliła ich tylko niewielka przestrzeń między ich kurtkami.

Uśmiechnęła się delikatnie, gdy zobaczyła, że brunet się od niej nie odsunął. Podobał jej się już od pewnego czasu, ale nigdy nie sądziła, że mogłaby go lepiej poznać. Dotychczas obserwowała go z daleka, zachwycając się jego wyglądem, co nawet jej zdaniem było niebywale płytkie. Miała go za nieosiągalny ideał i nie chciała się do niego zbliżać, bo bała się, że może się jedynie gorzko przy tym rozczarować, a wyobrażenie na jego temat prysłoby wtedy jak bańka mydlana.

Jednak wreszcie wzięła sobie do serca motto życiowe Tiny: „Raz się żyje”. Słyszała je prawie codziennie i zdążyło się ono zagnieździć w jej głowie. Postanowiła spróbować lepiej poznać Pottera, żeby w przyszłości nie żałować, że nie podjęła żadnego kroku w jego kierunku. Tym bardziej, że przeznaczenie wydawało się ją do niego przyciągać, ponieważ znalazła w pociągu ulotkę z zaproszeniem na Sylwestra właśnie do jego domu. Uznała to wtedy za dar od losu i doszła do wniosku, że koniecznie musi wykorzystać taką okazję, bo mogła się już nigdy nie powtórzyć.

Teraz patrzyła na chłopaka inaczej niż jeszcze miesiąc wcześniej – nie tylko przez pryzmat wyglądu, ale także charakteru. Wydawał się być sympatyczny, a przy tym zabawny i zdystansowany, potrafił żartować z siebie, nie przejmował się opinią innych i szczególnie cenił sobie przyjaciół, którzy znaczyli dla niego bardzo wiele. Anne widziała w nim tak naprawdę tylko jedną wadę – Lily Evans. Jamesowi wyraźnie na niej zależało i nie potrafił o niej zapomnieć, co było sporym utrudnieniem dla Puchonki. Marzyła, po prostu marzyła o tym, żeby zainteresować go sobą tak bardzo, jak zrobiła to Evans. Byłaby wtedy chyba najszczęśliwszą dziewczyną na świecie.

Podniosła wzrok i zauważyła pełne usta Pottera, ściągnięte w grymasie, który miał chyba przypominać uśmiech. Westchnęła cicho, wypuszczając spomiędzy warg białe obłoczki pary, a potem przyłożyła dłoń do jego policzka.

– Znowu się z nią pokłóciłeś? – zapytała szeptem, świadomie nie wypowiadając jej nazwiska na głos.

Nie chciała poruszać tego tematu, ale wiedziała, że będzie się tym gryzł, dopóki nie zwróci mu uwagi. Jej ton nie wyrażał oskarżenia, a jedynie troskę, ale mimo tego James odsunął się o krok do tyłu, krzywiąc się. Był okropnie drażliwy, gdy tylko ktoś napomykał przy nim cokolwiek o Lily.

Anne stanęła na palcach i strzepała kilka płatków śniegu, które wylądowały w jego rozczochranych włosach. Wykorzystałaby chyba każdy pretekst, żeby ich dotknąć. Potter patrzył na nią bez słowa, nie odpowiadając na zadane pytanie. Ręce nadal miał wepchnięte do kieszeni, co nieco ją krępowało, ponieważ czuła, jakby mu się narzucała. Brunet w końcu zauważył jej zmieszanie, bo powoli wyjął z kurtki jedną dłoń i wyciągnął ją w kierunku dziewczyny.

– Nie mówmy o tym – poprosił, kiedy ich palce splotły się w uścisku.

Puchonka stwierdziła, że musieli się naprawdę ostro posprzeczać, skoro nie był w stanie wypowiedzieć nawet jej imienia. Na razie zdążyła się tylko domyślić, że chodziło o chłopaka Evans, który był prawdopodobnie przyczyną utraty zęba przez Jamesa. Podejrzewała, że się pobili, ale nie rozumiała, czemu Potter tak bardzo wściekał się na Lily. Poza tym nie pojmowała jeszcze jednej rzeczy: dlaczego, do diabła, Evans wolała tego blondyna, skoro pod nosem miała istny cud świata, w dodatku szaleńczo w niej zakochany.

Był szaleńczo w niej zakochany – ciągle musiała poprawiać samą siebie w myślach. Czas przeszły odgrywał kluczową rolę w tym zdaniu i nie mogła o nim zapominać, jeśli zamierzała dalej umawiać się z Gryfonem.

– Może wrócimy do zamku? – zaproponowała ugodowo, nie chcąc ciągnąć niewygodnych dla niego tematów. – Trochę zmarzłam...

Kąciki jego ust uniosły się do góry, a w brązowych oczach, ukrytych za mokrymi od śniegu okularami, pojawił się radosny ognik. Potter znowu się do niej przybliżył i przez chwilę wydawało jej się, że zaraz ją pocałuje. Znajdował się tak blisko, że położyła prawą rękę na jego ramieniu, a potem przygryzła lekko wargi, czekając na ten wymarzony moment. Brunet zatrzymał się jednak gwałtownie, ledwo kilka cali od jej twarzy, a ona miała ochotę wyrwać się do przodu, żeby przejąć inicjatywę, ale zrezygnowała z tego pomysłu, kiedy tylko zobaczyła jego minę.

– Błagam cię, nie zagryzaj ust w ten sposób, Annie – powiedział przez zaciśnięte zęby.

Dziewczyna uniosła brwi wysoko do góry, nie mając pojęcia, o co mu chodziło. Cała magia chwili błyskawicznie wyparowała, więc James po prostu się od niej odsunął i pociągnął ją za rękę w stronę wrót wejściowych, mrucząc coś pod nosem o tym, że spóźni się na astronomię. Wpatrywała się w jego lekko przygarbione plecy, zastanawiając się, dlaczego tak zareagował. W jej uszach szumiały wypowiedziane przez niego słowa, co sprawiło, że skrzywiła się delikatnie, próbując je od siebie odepchnąć.

Nie lubiła, kiedy nazywał ją „Annie”, chociaż w gruncie rzeczy powinna się cieszyć, że zwracał się do niej zdrobniale. Nie miała jednak zamiaru mówić mu, że jej się to nie podoba, bo w jego wargach każdy wyraz brzmiał niczym muzyka dla uszu.

Nie zagryzaj ust w ten sposób. Jeśli dostosowanie się do tego polecenia, miało oznaczać, że chłopak w końcu ją pocałuje, to mogła sobie uczciwie obiecać, że nigdy więcej tego nie zrobi.

***

Lily usiadła wygodnie na krześle i ustawiła przed sobą teleskop, podnosząc głowę do góry i spoglądając w rozgwieżdżone niebo. Uczniowie powoli zajmowali swoje miejsca, a nauczyciel opierał się o poręcz i czekał, aż ostatnie rozmowy ucichną. Lekcje astronomii były ciekawe już przez sam sposób, w jaki się odbywały – co tydzień w innym terminie. Niektórzy – ci bardziej roztargnieni – mieli problem z zapamiętaniem zwykłego planu zajęć, a co dopiero regularnie się zmieniającego. Działo się tak, ponieważ wieża astronomiczna była za mała, żeby pomieścić więcej niż jeden rocznik, a i pan Houck nie poradziłby sobie zapewne z większą liczbą uczniów na raz. Nauczyciel był przekonany, że istnieje idealna pora do oglądania nieba, a szukanie gwiazd o innych godzinach jest bezcelowe, dlatego też prowadził zajęcia wyłącznie podczas określonych przez siebie samego ram czasowych. Przez ten nietypowy zwyczaj lekcje musiały się odbywać codziennie, nawet w soboty i niedziele, ponieważ wszystkich klas było siedem. Siedem klas – siedem dni tygodnia, teoretycznie nie powinno być z tym żadnego problemu, jednak uczniowie zaczęli się buntować. „Dlaczego my mamy lekcje w weekendy, a inni nie?” – brzmiały pełne oburzenia głosy. W końcu wymyślono rozwiązanie, które zadowalało wszystkich: w każdym tygodniu zmieniano harmonogram zajęć, porządkując klasy tak, aby nikt nie czuł się pokrzywdzony.

Tym razem astronomia dla siódmoklasistów wypadała w czwartek, co wcale nie było takie przyjemne, ponieważ następnego dnia trzeba się było rano obudzić. Lily już czuła, że na pewno się nie wyśpi, ale przecież nic nie mogła na to poradzić. Spojrzała na nauczyciela, który upomniał jeszcze ostatnich rozmawiających, a potem przeszedł do tematu zajęć: kazał im odszukać na niebie gwiazdozbiór Bliźniąt i przerysować go na pergaminie. Evans uśmiechnęła się szeroko i szybko powędrowała wzrokiem do Natt, siedzącej kilkanaście krzeseł od niej. Podniosła do góry swoją bransoletkę, na której kołysało się pięć zawieszek, w tym jedna z symbolem Bliźniąt. Natalie wyszczerzyła się i ułożyła duże „W” ze swoich palców, jakby wystawiała przyjaciółce ocenę.

Pan Houck opowiadał właśnie o pochodzeniu nazwy gwiazdozbioru – według mitu greckiego ten obszar nieba przedstawiał bliźnięta trzymające się za ręce, Kastora i Polluksa. Mężczyzna mówił o tym z ogromną pasją, próbując zachęcić i zainteresować swoich uczniów. Podał im jeszcze kilka wskazówek, dotyczących znalezienia odpowiednich gwiazd, a potem przycisnął palec do ust, jak to miał w zwyczaju. Uważał, że do obserwowania nieba potrzebna była absolutna cisza i za każdym razem denerwował się, kiedy ktoś ją zakłócał.

Kilka osób zapaliło swoje różdżki i otworzyło podręczniki, żeby znaleźć dokładniejsze informacje na temat położenia gwiazdozbioru. Zazwyczaj pracowali w parach, które wybierał za nich Houck, co nie wszystkim się podobało. Lily zdecydowanie należała do tej grupy i już wielokrotnie prosiła profesora o zmianę miejsca, jednak bezskutecznie.

Podniosła ponownie głowę, aby znaleźć punkty zaczepienia, o których wcześniej mówił nauczyciel, ale jej partnerka stuknęła ją mocno w ramię.

– Ile razy mam ci powtarzać, żebyś patrzyła najpierw przez teleskop? – syknęła cicho Emily, trącając palcem pokrętło ostrości.

Evans zamknęła na chwilę powieki i odetchnęła głęboko, próbując się uspokoić. Blondynka zawsze działała jej na nerwy swoimi komentarzami i Lily nie wiedziała, jak wytrzymała z nią od początku tego roku szkolnego, ale mogła się jedynie cieszyć, że nie trwało to od pierwszej klasy. Na całe szczęście pan Houck posadził je razem dopiero we wrześniu. Dziwne, że się od tego czasu nie pozabijały.

– Zamknij się, umiem to robić lepiej od ciebie. Lubię astronomię... – zaczęła Evans, nie patrząc w stronę Madile.

Była już bliska znalezienia Bliźniąt, więc nie chciała odrywać wzroku od nieba, ale niestety została do tego zmuszona.

– A ja lubię, jak milczysz – przerwała jej chłodno Emily.

Lily zacisnęła dłonie w pięści i spojrzała na blondynkę ze złością. Nie miała zamiaru z nią walczyć, ponieważ wiedziała, że to bez sensu. Wepchnęła jej do rąk książkę, żeby zająć ją czymś innym, ale to nie mogło być takie proste. Dziewczyna zdmuchnęła jasne włosy z czoła, a potem uśmiechnęła się złośliwie.

– Potter chyba też to polubił. W końcu przejrzał na oczy – powiedziała z aprobatą, jakby pochwalała jego zachowanie. – Dziwię się, że dopiero teraz...

– Zamknij się! – powtórzyła Evans, zdecydowanie za głośno.

Pan Houck już szedł w ich kierunku z karcącym wyrazem twarzy, ale Emily zdążyła jeszcze chwycić koleżankę z dormitorium za włosy i mocno je szarpnąć. Oczy Lily rozszerzyły się ze zdziwienia, ale nie miała czasu, żeby zareagować, ponieważ nauczyciel wyczarował między nimi niewidzialną barierę.

– Zawsze muszą być problemy z wami dwiema? – zapytał irytującym szeptem, który był ledwo słyszalny. – Minus dziesięć punktów dla Gryffindoru.

Evans zacisnęła pięści jeszcze mocniej, żeby nie wybuchnąć. Tyle razy mówiła mu, że nie chce siedzieć z Madile, ale zawsze odbijała się jak od ściany, a teraz miał do niej pretensje? Uspokoiła się jednak momentalnie, kiedy Houck zaczął się rozglądać po wieży, jakby... szukał dla jednej z nich odpowiedniego miejsca! Większość uczniów zwróciła już uwagę na zamieszanie wokół dziewczyn i przypatrywała się temu zamiast pracować, więc nauczyciel podarował sobie swoje prawie bezgłośne szepty.

– Evans... – zaczął, ale nie pozwoliła mu dokończyć.

– Mogę usiąść tam? – zapytała z nadzieją, wskazując palcem w kierunku Christiana, którego nie widziała za dobrze w ciemności.

Houck zmrużył oczy, najwyraźniej zastanawiając się nad jej prośbą, a Lily w tym czasie przez przypadek zatrzymała wzrok na Jamesie, który przyciskał oko do teleskopu, całkowicie ignorując zaistniałą sytuację i nawet zaczął coś szkicować na kawałku pergaminu.

– Panie Dulcos, proszę tutaj – zakomunikował głośno nauczyciel. – Zamienisz się z nim miejscem, Evans.

Dopiero po tych słowach Potter wreszcie oderwał się od swojej mapy nieba i spojrzał w ich stronę, ale Lily już odwracała się do profesora z otwartymi ustami i oburzeniem wymalowanym na twarzy. Czyżby się przesłyszała? To musiał być jakiś okrutny żart. Chwilę później zobaczyła szeroki uśmiech Emily, który nie mógł zwiastować niczego dobrego.

– Chyba... chyba mnie pan nie zrozumiał – powiedziała, próbując uratować sytuację. – Ja chciałam...

Houck machnął niecierpliwie różdżką, po czym teleskop i torba Lily wylądowały w jej ramionach. Dziewczyna wyglądała na szczerze zaskoczoną, ale powoli ustępowało to miejsca złości.

– Doskonale cię zrozumiałem – warknął beznamiętnym tonem nauczyciel.

Nie pozostało jej więc nic innego, jak podnieść się wreszcie z krzesła i ruszyć w wyznaczonym kierunku. Czuła, że dłonie zaczynają jej się trząść, lecz nie potrafiła tego powstrzymać. Madile dogryzała jej na każdym kroku od kilku miesięcy, ba, od kilku lat, a teraz to ona została za to ukarana? Była pewna, że jeśli Christian z nią usiądzie, Emily wymyśli coś naprawdę paskudnego, żeby jej dopiec.

W połowie drogi się z nim minęła, ale nie poszła dalej, więc chłopak zatrzymał się, przycisnął teleskop do piersi, a drugą ręką dotknął jej ramienia. Spojrzała mu w oczy i uspokoiła się lekko, bo wiedziała, że nie pozwoliłby, aby blondynka za bardzo się do niego zbliżyła. Uśmiechnęła się, a potem podeszła do krzesła, które przed chwilą zajmował. Był w parze z jakimś Puchonem, który przedstawił jej się jako Ben, ale nie zwróciła na niego większej uwagi, bo była zajęta wpatrywaniem się w Emily, szczebioczącą już coś do Christiana. Nie widziała ich za dobrze z takiej odległości i może powinna się cieszyć z tego powodu.

Położyła swój teleskop na ziemi, lecz nie zaczęła go ustawiać. Spojrzała na nauczyciela, spacerującego między poszczególnymi parami i poczuła kolejną silną falę złości. Mogła się domyślić, że nie pójdzie jej na rękę, niepotrzebnie w ogóle się wyrywała i prosiła o miejsce obok Chrisa. Gdyby się powstrzymała, może właśnie siedziałaby z Remusem, a Madile nie miałaby dostępu do jej chłopaka.

Zmrużyła oczy, rozglądając się po ciemnej wieży. Liczba wszystkich siódmoklasistów była parzysta, ale mimo tego dwie osoby pracowały samodzielnie. Jedną z nich był właśnie Remus, który nie miał najmniejszych problemów z astronomią, dlatego pan Houck stwierdził, że poradzi sobie w pojedynkę. Został po części zmuszony do tej decyzji, ponieważ nie mógł dobrać pary dla jednego z Puchonów, który nie odzywał się do nikogo i wyraźnie odcinał się od reszty klasy. Nauczyciele zdążyli już przywyknąć do tej sytuacji i zazwyczaj nie zwracali na niego większej uwagi, bo pracował jak inni i pilnie się uczył, tylko po prostu chował się w cieniu i nieustannie milczał. Prawdopodobnie nikt oprócz dyrektora nie znał powodów jego zachowania, ale na jego prośbę żaden z profesorów nie zmuszał chłopaka do integrowania się z resztą uczniów.

Lily westchnęła cicho, wracając wzrokiem do Chrisa. Zacisnęła mocno pięści, kiedy zobaczyła, że Madile trzymała dłoń na jego ramieniu i pochylała się nad kolanami blondyna, na których zapewne leżał pergamin z zadanym gwiazdozbiorem. Evans wymamrotała pod nosem jakieś przekleństwo, a potem usłyszała za plecami głos swojego nowego partnera. Prosił ją o pomoc przy ocenieniu, czy dana gwiazda wchodzi w skład Bliźniąt, więc dziewczyna rzuciła ostatnie spojrzenie na irytującą żmiję, zwaną także Emily i już miała zamiar odwrócić się do Bena, kiedy poczuła, że coś wbija jej się w szyję. Dopiero po chwili dotarło do niej, że ktoś szarpał ją za tajemniczy naszyjnik i nie był przy tym ani trochę delikatny.

Chwyciła szybko łańcuszek, który wżynał jej się w kark, po czym przekręciła głowę na bok, chociaż wolała tego nie robić. Pierwszym, co rzuciło jej się w oczy, była niewielka dłoń zaciśnięta na wisiorku świecącym czerwonym blaskiem, a zaraz później dostrzegła blond włosy i parę tęczówek, które swoim kolorem idealnie pasowały do oczka naszyjnika. Upiorna dziewczynka pojawiła się po raz kolejny i wpatrywała się teraz w Evans mrożącymi krew w żyłach, szkarłatnymi ślepiami. Lily nie zdążyła dostrzec innych szczegółów, tylko wrzasnęła tak głośno, aż zabolało ją gardło i zadzwoniło jej w uszach, a potem mocno odepchnęła się stopami od podłogi, żeby znaleźć się jak najdalej od przerażającej blondynki.

Sekundę później leżała już na ziemi razem z krzesłem i chyba na chwilę zemdlała, bo nie docierały do niej absolutnie żadne dźwięki. Drewniane oparcie wbijało jej się w żebra, więc skrzywiła się z bólu, lecz zaraz ktoś przyłożył dłonie do jej policzków. Otworzyła gwałtownie powieki, bojąc się, że ponownie zobaczy przed sobą czerwone tęczówki i jęknęła cicho z ulgi, kiedy uświadomiła sobie, że to tylko Christian, który kucał przy niej i wyglądał na naprawdę zaniepokojonego. Lily rozejrzała się szybko dookoła, ale dziewczynka zniknęła, nie zostawiając po sobie żadnego śladu. Oddech Evans przyspieszył, gdy przypomniała sobie sytuację sprzed kilku minut, a przynajmniej tak oceniała ten czas, bo nie wiedziała na jak długo straciła przytomność. W jednej chwili jej oczy wypełniły się łzami i rzuciła się na Chrisa z takim impetem, że on także wylądował na podłodze. Ukryła twarz w jego koszuli i objęła go tak mocno, że musiało go to boleć, ale się tym nie przejmował. Na początku był lekko zaskoczony, lecz już kilka sekund później osłonił dziewczynę swoimi ramionami, dając jej chwilowe poczucie bezpieczeństwa. Przycisnął usta do jej włosów i delikatnie zataczał dłońmi kółka na jej plecach, a kiedy zaczęła płakać, przeniósł jedną rękę na jej głowę i pogłaskał ją uspokajająco.

– Wracaj na miejsce, Optone – rozległ się zdenerwowany głos nauczyciela, ale Natt nie miała zamiaru go słuchać. – Co tu się stało?

Najwyraźniej zadał to pytanie Benowi, jednak on nie mógł mu na nie odpowiedzieć. Pan Houck powoli tracił cierpliwość, próbując zapanować nad ożywioną klasą. Z każdej strony dochodziły ciche rozmowy, wszyscy zastanawiali się nad tym samym i obmyślali prawdopodobne wersje wydarzeń. Lily starała się za wszelką cenę uspokoić, żeby wymyślić jakieś wiarygodne wytłumaczenie swojego zachowania, ale nadal była zbyt roztrzęsiona, a dodatkowo sprawę utrudniała jej jakaś dziewczyna w pobliżu, która zaczęła głośno wyrażać swoje niezadowolenie. Evans zrozumiała z jej paplaniny tylko tyle, że Christian coś jej zniszczył.

– ...zupełnie nowy! – krzyczała, nie zwracając uwagi na nauczyciela, który ją uciszał. – Dałam za niego pięć galeonów! Mogłeś chociaż odrobinę uważać, a nie biec do niej na złamanie karku!

Dulcos na początku ją ignorował, lecz, kiedy z jej ust po raz dwudziesty padły słowa „nowy” i „pięć galeonów”, wreszcie nie wytrzymał.

– Odkupię ci ten głupi teleskop! – warknął do niej ze złością, z wargami nadal przyciśniętymi do czubka głowy Lily.

Pan Houck w tym czasie próbował opanować sytuację, ale wydawał z siebie jedynie bezsilne jęki, świadczące o tym, że był bliski wyrwania sobie włosów z głowy. O ile już tego nie zrobił. Kazał wszystkim się uciszyć i wrócić na swoje miejsca, grożąc przy tym utratą punktów i szlabanami, więc w końcu na wieży zapanował względny spokój. Jedynie Natalie kłóciła się jeszcze z nauczycielem, bo chciała zostać przy przyjaciółce i czegoś się dowiedzieć. Zrezygnowała dopiero wtedy, gdy Houck wlepił jej kilka godzin dodatkowego szlabanu i odjął Gryffindorowi trzydzieści punktów.

Oddech Evans w końcu się unormował, ale dziewczyna nadal była przerażona i bała się odsunąć od Chrisa. Zdawała sobie jednak sprawę z tego, że im dłużej chowała się w jego ramionach, tym trudniej będzie jej wyjaśnić całe zajście tak, aby nauczyciel uwierzył w jej słowa.

Powoli oderwała twarz od koszuli blondyna i szybko przetarła mokre policzki dłońmi. Chłopak patrzył na nią uważnie z wyraźnym zmartwieniem, czającym się pod postacią niewielkiej zmarszczki pomiędzy brwiami. Po jego minie wywnioskowała, że nie ma zamiaru jej teraz puścić, więc po prostu podniosła wzrok na pana Houcka, nie odrywając się od boku Christiana.

– Co ci się stało? – zapytał prędko profesor, powracając do ledwo słyszalnego szeptu.

Najwidoczniej nie chciał wzbudzać większego zainteresowania, skoro dopiero co udało mu się uspokoić klasę. Lily przybrała najbardziej zawstydzoną minę, na jaką było ją stać, a potem pociągnęła nosem i zamknęła na moment oczy. Czegokolwiek by teraz nie powiedziała, mogła się założyć, że następnego dnia ta sprawa będzie głównym tematem plotek.

– Przepraszam – wyszeptała ochrypłym głosem, a Chris przyciągnął ją do siebie jeszcze bliżej. – Wydawało mi się, że zobaczyłam ogromnego pająka. – Dla podkreślenia swoich słów ułożyła dłonie tak, aby pokazać jego wielkość. – Panicznie się ich boję – dodała, próbując wyglądać na skruszoną.

Nauczyciel tylko wytrzeszczył na nią oczy, a na czoło wyskoczyła mu żyła, która zaczęła niebezpiecznie pulsować.

– Tyle zamieszania z powodu jakiegoś pająka?! – wrzasnął ze złością, zwracając na siebie uwagę wszystkich uczniów. – Zepsułaś mi lekcję z powodu pająka?! – powtórzył jeszcze głośniej.

Kręcił głową z niedowierzeniem, jakby ta myśl była dla niego zbyt absurdalna. Lily nie mogła już bardziej pogorszyć swojej sytuacji, więc wzruszyła tylko ramionami i ponownie uformowała kształt trzęsącymi się dłońmi.

– Ogromnego pająka – poprawiła go spokojnie. – Wręcz gigantycznego, większego w życiu nie widzia...

Nie zdołała jednak dokończyć, bo Houck pochylił się nad nią gwałtownie i miała przez chwilę wrażenie, że zaraz ją uderzy. Poczuła, że mięśnie Christiana mocno się napięły, ale na szczęście obyło się bez jego interwencji.

– Żartujesz sobie ze mnie? – warknął chrapliwie nauczyciel, krzywiąc się, jakby połknął cytrynę. – Myślę, że starczy ci astronomii na dzisiaj. Wracaj do dormitorium, Evans. A Gryffindor traci pięćdziesiąt punktów za twoje dowcipy.

Lily otworzyła usta ze zdumienia, mrugając kilkakrotnie. Pięćdziesiąt punktów? Czy on oszalał? Zaczęła rozpaczliwie szukać w głowie czegoś na swoją obronę, przecież nie mógł zabrać im aż tyle.

– Teraz to chyba pan żartuje. – Z pomocą przyszedł jej Chris. – Lily ma arachnofobię, to normalne, że się przestraszyła. Nie ma pan prawa odbierać jej za to punktów.

Chłopak nawet nie kłamał, bo Evans rzeczywiście obrzydzały pająki, więc teoretycznie nauczyciel powinien w to uwierzyć. On jednak jedynie znowu się skrzywił, po czym wskazał im obojgu drzwi. Lily stwierdziła, że chyba miał obsesję na punkcie swojego przedmiotu, skoro zareagował tak bezwzględnie. A może doszedł do wniosku, że zamierzała przeszkodzić mu w lekcji w ramach zemsty za posadzenie Chrisa z Emily? To było bardziej prawdopodobne wytłumaczenie, ale nie miała siły się z nim kłócić.

Chwilę później Dulcos pomógł jej się podnieść i pociągnął ją w stronę schodów, dalej obejmując mocno jednym ramieniem. Wiedziała, że nie da się nabrać na bajkę o pająku, która była szyta naprawdę grubymi nićmi.

Mijali kolejne stanowiska, a Lily odnotowywała na sobie przepełnione kpiną spojrzenia Ślizgonów. Spodziewała się, że niedługo cały Gryffindor znienawidzi ją za to, że straciła tyle punktów, ale na razie nie chciała się tym przejmować. Zacisnęła palce na szacie Christiana, a pod jej powiekami zebrały się nowe łzy. Zadawała sobie tylko dwa pytania: kim była ta dziewczynka i czego od niej chciała? Nie pojawiła się przez ostatnie kilka tygodni i Evans miała już szczerą nadzieję, że nigdy więcej jej nie zobaczy, ale niestety się przeliczyła.

Kiedy zeszli w końcu po schodach prowadzących do zamku i znaleźli się na oświetlonym korytarzu, Krukon zatrzymał się, po czym delikatnie przycisnął dziewczynę do ściany. Spojrzał w jej załzawione oczy i ostrożnie odgarnął rude włosy z jej policzków. Przejechał palcem po jej szyi, odsuwając naszyjnik i przyglądając się czerwonym plamom na skórze Lily, które powstały na skutek szarpania za łańcuszek.

– Chyba musimy porozmawiać – wyszeptał cicho, całując ją w czoło.

W odpowiedzi pokiwała jedynie głową i pociągnęła go szybko za rękę, bo chciała jak najprędzej znaleźć się w Azylu, do którego nikt oprócz ich dwojga nie miał dostępu.

A szczególnie małe, upiorne dziewczynki, przez które włosy stawały człowiekowi dęba.

***

Layla szła korytarzem, rozglądając się dookoła i wypatrując zagrożenia, jakim mógł być szkolny woźny, prefekt lub któryś z nauczycieli. Było już dawno po ciszy nocnej, a ona miała zamiar spotkać się z Ibbie i Gawkym na wieży astronomicznej, co należało do ich zwyczajów, chociaż normalnie wybierali bardziej bezpieczne pory dnia. Tym razem stało się jednak inaczej, ponieważ Adrian uparł się, że musi zrobić zdjęcie po ciemku, aby w pełni uchwycić piękno hogwarckich błoni. Chłopak fascynował się fotografią i często prosił bliźniaczki o pozowanie. Kiedy do głowy wpadł mu pomysł na odpowiednie ujęcie, musiał je wykonać jak najszybciej, a dziewczyny nie potrafiły odmówić. Lay kładła się właśnie spać, gdy do jej okna zastukała sowa Gawky’ego z chaotycznym listem, który idealnie odwzorowywał jego entuzjazm.

Westchnęła pod nosem, zastanawiając się, co tym razem przyszło mu do głowy, ale zatrzymała się nagle, kiedy usłyszała jakiś stukot dobiegający z jednej ze starych sal. Zmarszczyła brwi i na palcach podeszła do drzwi, patrząc uważnie dookoła. Według jej informacji astronomia dla siódmych klas skończyła się ponad pół godziny temu, więc w tej części zamku nie powinno być nikogo. Już miała zamiar nacisnąć na klamkę, kiedy z wnętrza pomieszczenia dobiegły ją czyjeś głosy.

Odsunęła szybko dłoń, dziękując w myślach Merlinowi, że nie zdążyła otworzyć drzwi, bo mogłaby mieć spore kłopoty. Zrobiła krok do tyłu, ale nagle rozpoznała mrukliwy ton Mulcibera i zamarła w miejscu jak rażona piorunem. Nadstawiła uszu, żeby usłyszeć, o czym mówił Ślizgon. Co on tam w ogóle robił o tej porze?

Layla ponownie podeszła do ściany i ostrożnie przybliżyła głowę do szczeliny między drzwiami a framugą. Nie mogła odejść, nie dowiadując się uprzednio, z kim rozmawiał siódmoklasista.

– ...oczekuje... nas potwierdzenia... Jeśli... dołączyć... zrobić...

Dziewczyna rozumiała co trzecie słowo, więc z frustracją przycisnęła ucho jeszcze mocniej do ściany.

– ...tchórzyć... pożegnać... – mówił dalej Mulciber, ale te czasowniki nie zbliżały jej do puenty rozmowy.

Następną rzeczą, którą usłyszała wyraźniej było naciśnięcie klamki. Przerażenie zalało ją potężną falą, odbierającą możliwość poruszania się. Jakim cudem mogła nie zarejestrować kroków? Nie zdążyła nawet odskoczyć do tyłu, bo drzwi uderzyły ją boleśnie w bok głowy, powodując pojawienie się ciemnych plam przed jej oczami. Nie zwróciła jednak na to uwagi, ponieważ poczuła, że robi jej się gorąco ze strachu. Jeśli Mulciber znalazłby ją podsłuchującą ich rozmowę, mogła się już pożegnać z życiem. Zrobiła zaledwie jeden krok do tyłu – poruszała się jak w zwolnionym tempie, przez co nie miała żadnych szans na ucieczkę. Chwilę później drzwi otworzyły się gwałtownie i stanęła oko w oko z Averym.

Na jego twarzy pojawiło się zdziwienie, ale Layla dalej stała jak sparaliżowana, nie potrafiąc nawet mrugnąć. Tym razem wyraźnie usłyszała kroki Mulcibera, co oznaczało, że prawdopodobnie rzucili wcześniej jakieś zaklęcia wyciszające, jednak niezbyt dokładne, skoro dotarły do niej niektóre słowa. Avery odwrócił się, żeby spojrzeć na kolegę, a potem zareagował tak błyskawicznie, że brunetka nie wiedziała nawet, co się dzieje.

Doskoczył do niej, całkiem ignorując wyraz przerażenia, który z pewnością pojawił się na jej twarzy. Rzucił jakieś niewerbalne zaklęcie, stukając różdżką w czubek jej głowy i nie czekając na efekty, wepchnął dziewczynę do jednej z pustych wnęk w ścianie. Zupełnie niepotrzebnie przycisnął palec do ust – nie była przecież taka głupia, żeby się teraz odzywać. Poczuła, jakby po jej plecach spływały strużki wody, co mogło oznaczać tylko jedno: Zaklęcie Kameleona. Avery rzucił na nią Zaklęcie Kameleona! Jej mina układała się prawdopodobnie w jedno wielkie „Że co?!”, ale blondyn nie mógł tego zobaczyć.

Całe zdarzenie trwało zaledwie kilka sekund, więc kiedy Mulciber i kilku innych Ślizgonów wyszli na korytarz, nie spodziewali się nawet, że mieli nieoczekiwanego świadka rozmowy. Layla wcisnęła się jeszcze głębiej we wnękę, ale nikt nie spojrzał w jej kierunku. Wszyscy zgodnie ruszyli w przeciwną stronę, a brunetka rozpoznała wśród nich także Snape’a i jakąś starszą o rok Ślizgonkę, której nazwiska nie pamiętała. Nie zamierzała ryzykować i się wychylać, żeby zobaczyć, kto jeszcze należał do tej grupy. Wpatrywała się za to w Avery’ego, zastanawiając się, czy to wszystko tylko jej się wydawało. Może sama rzuciła na siebie zaklęcie i zdążyła się ukryć? Dlaczego chłopak miałby jej pomagać?

Blondyn poszedł za towarzyszami, nie odwracając się ani razu, więc naprawdę zaczęła wątpić w rzeczywistość tej sytuacji, ale nie mogła sobie przecież wyobrazić jego spojrzenia i bólu, który poczuła, kiedy uderzył ją drzwiami. Ostrożnie podniosła dłoń i rozmasowała policzek oraz skroń, które ucierpiały w tym starciu.

Kuliła się we wnęce jeszcze przez kilkanaście kolejnych minut, będąc w zbyt wielkim szoku, żeby się poruszyć. Jej ciekawość mogła ją zgubić – Mulciber za nic by jej nie odpuścił, gdyby to on wyszedł pierwszy. Wiedziała, że Avery niezaprzeczalnie uratował jej życie, ale... Dlaczego to zrobił?

Odepchnęła się od ściany i ruszyła na wieżę, przypominając sobie w końcu o siostrze i Adrianie. Pewnie czekali na nią już długo i musieli się nieźle denerwować. Wzięła głęboki oddech, kiedy przyszło jej do głowy, co by było, gdyby Avery nie zdążył jej ukryć. Mulciber niewątpliwie by ją zabił, a Gawky do końca życia obwiniałby się za to, że ściągnął ją tego dnia na wieżę astronomiczną. Przeszedł ją dreszcz, więc wbiegła po schodach, aby jak najszybciej uściskać dwójkę najbliższych jej osób, starając się nie myśleć o tym, jak wielki dług zaciągnęła sobie u Avery’ego.

***

Chłodne, nocne powietrze uderzyło ich w twarze, gdy tylko wyszli na błonia. Od razu skierowali się do Azylu, nie odzywając się do siebie ani słowem. Lily zaczynała dławić się własnym oddechem, co świadczyło tylko o tym, jak bardzo była spanikowana. Bała się, że dziewczynka zaraz znowu jej się ukaże, dlatego wolała nie rozglądać się na boki. Ostatnie metry pokonała biegiem, ciągnąc za sobą Chrisa i szybko przeszła przez ścianę w miejscu zaznaczonym niewielkim krzyżykiem.

Kiedy znaleźli się w środku, odetchnęła z wyraźną ulgą, a blondyn przyciągnął dziewczynę do swojej klatki piersiowej, próbując ją uspokoić. Evans jęknęła cicho i zacisnęła palce na jego rękawach. Wreszcie poczuła się całkiem bezpiecznie, więc z jej ust zaczęły się wydobywać szepty, mające na celu okazanie jej wdzięczności wobec Christiana. Bez niego na pewno nie dałaby sobie rady i dalej leżałaby na wieży astronomicznej, nie mogąc się pozbierać.

Chłopak odsunął się od niej na wyciągnięcie rąk i pochylił, żeby zamknąć jej wargi pocałunkiem. Wiedziała, że nie chciał słuchać podziękowań, tylko wyjaśnień, ale nie była na razie w stanie wydusić z siebie czegoś innego.

– Spokojnie – wyszeptał, ocierając kciukami łzy z jej policzków, po czym podprowadził ją do kanapy i posadził dziewczynę przy sobie. – Tutaj jesteś bezpieczna, prawda? – Uśmiechnął się delikatnie i objął ją ramieniem, a Lily oparła głowę pod jego obojczykiem. – Posłuchaj... Martwię się o ciebie...

Nie dodał już nic więcej, ale zaczął głaskać ją po włosach, oferując trochę czasu na przemyślenie wszystkiego. Evans słyszała w jego głosie cichą prośbę, żeby się przed nim otworzyła. Sięgnęła po jego dłoń, którą trzymał na brzuchu i zacisnęła na niej nadal lekko trzęsące się palce. Poczuła, że po jej twarzy spłynęły kolejne łzy, więc szybko zamknęła powieki, aby je powstrzymać. Już i tak zamoczyła Chrisowi całą koszulę, dlatego teraz odsunęła się od niego, żeby temu zapobiec, lecz chłopak przyciągnął ją z powrotem do siebie.

– Nie przejmuj się tym – powiedział stanowczo, ściskając jedną ręką obie jej dłonie. – To tylko ubranie. Jeśli ci to pomoże, potraktuj mnie jak chusteczkę, skarbie.

Lily uśmiechnęła się delikatnie, a potem westchnęła głęboko, przygotowując się do dłuższej opowieści. Miała nadzieję, że kiedy wyrzuci z siebie ten sekret, poczuje się lepiej i była pewna, że gdy Christian już się o wszystkim dowie, odpowiednio się nią zaopiekuje albo wymyśli jakieś rozwiązanie, które nie wpadło jej do głowy.

Zanim się odezwała, Krukon nakrył ich oboje kocem i ponownie pocałował dziewczynę w czoło, dzięki czemu jej poczucie bezpieczeństwa wzrosło do maksimum. Nie potrafiła wyrazić słowami, jak bardzo w tym momencie go uwielbiała.

– Ja... – zaczęła w końcu tak cicho, że bała się, że jej nie zrozumie, ale on tylko bardziej się nad nią pochylił, a po napięciu jego mięśni domyśliła się, że czeka na dalszy ciąg. – Ja chciałam ci wcześniej o tym powiedzieć... Ale były święta i stwierdziłam, że na razie nie będę cię denerwować... Chodzi o to, że... – Zawahała się przez chwilę. – Chyba wariuję – wyrzuciła z siebie szybko, krzywiąc się.

Po tym krótkim wprowadzeniu z jej ust wydobył się prawdziwy potok słów. Mówiła o tym jak pierwszy raz zobaczyła tę tajemniczą dziewczynkę i dostała od niej pustą kartkę. O sowie, która niemal rozszarpała jej dłoń i o naszyjniku, który nagle pojawił się w jej kieszeni. Opowiedziała chłopakowi wszystko od samego początku, nie pomijając żadnych szczegółów i liczyła na to, że zrozumie z tego coś więcej niż ona.   

Kiedy skończyła, poczuła się trochę lżej z myślą, że mogła się komuś wygadać. Chris milczał przez kilka kolejnych minut, a ona zaczęła się bać, że weźmie ją za wariatkę, którą przecież była. Nikt oprócz niej nie widział tej dziewczynki, co było wystarczającym dowodem na pomieszanie jej zmysłów.

– Dobrze, teraz mnie posłuchaj – powiedział wreszcie blondyn, kładąc dłonie na ramionach Lily i odwracając ją w swoją stronę, żeby móc spojrzeć jej w oczy. – Jesteś czarodziejką, pamiętasz? Jeśli to się powtórzy, rzuć na nią Drętwotę i nie pozwól się zastraszyć. To tylko mała dziewczynka, nie może zrobić ci krzywdy.

Zegar na ścianie wybił właśnie drugą nad ranem, uświadamiając im, że o tej porze już dawno powinni być w łóżkach. Evans skrzywiła się na samą myśl o tym, że miałaby teraz wracać do dormitorium. Dzięki Chrisowi zdążyła się uspokoić i choć odrobinę zapomnieć o sytuacji z astronomii. Musiała przyznać mu rację – niepotrzebnie aż tak bała się tej dziewczynki. Z pewnością była od niej silniejsza, a poza tym w każdej chwili mogła użyć różdżki. Nie wiedziała, jak to się sprawdzi w praktyce, ale uśmiechnęła się lekko do chłopaka i pocałowała go szybko, szepcąc „dziękuję” prosto w jego usta. Nie miała już siły analizować czegokolwiek, dlatego postanowiła zmienić temat.

– Zostaniemy tu? – zapytała, po czym ziewnęła, zasłaniając się dłonią.

Była wyraźnie zmęczona minionymi wydarzeniami, więc Christian pokiwał głową w odpowiedzi i wstał, żeby zdjąć z siebie szkolną szatę. Lily w tym czasie położyła się na kanapie i przymknęła powieki, a kiedy Krukon przytulił ją do siebie, kąciki jej ust uniosły się do góry.

– Jeśli zepchnę cię w nocy na podłogę, to od razu przepraszam – wyszeptała, przyciskając twarz do jego ramienia.

Chwilę później oddychała już miarowo i nareszcie do końca się rozluźniła. Chris przypatrywał jej się jeszcze przez jakiś czas, zastanawiając nad wszystkim, co mu powiedziała. Musiało istnieć racjonalne wytłumaczenie całej sytuacji, a w świecie magii wiele rzeczy było możliwych, więc miał pewność, że Lily nie zwariowała. Podejrzewał, że ktoś próbował ją nastraszyć, ale kto to mógł być? Zmarszczył brwi, kiedy dostrzegł ślady łez na jej rzęsach. Przypomniał sobie jej krzyk na wieży astronomicznej i to, jak do niej podbiegł, ignorując wszystko dookoła.

Zdawał sobie sprawę z tego, że jutrzejszy dzień będzie dla Evans trudny, ponieważ plotki szybko się rozejdą. Gryffindor podczas tej jednej lekcji stracił razem dziewięćdziesiąt punktów z jej powodu, więc chłopak mógł wyłącznie się domyślać, jakie piekło sprawią dziewczynie uczniowie z Domu Lwa, kiedy się o tym dowiedzą.

Powędrował wzrokiem do szyi Lily, na której znajdował się ten dziwny naszyjnik. Teraz był biały i wyglądał całkiem normalnie, ale mówiła, że czasem zmieniał swój kolor. Dotknął ostrożnie łańcuszka, ponownie odsłaniając czerwone plamy na skórze Evans, które świadczyły o tym, że ktokolwiek za tym stał, wcale nie żartował.

Westchnął cicho i musnął palcami jej policzek, odgarniając rude włosy do tyłu. Nawet nie wiedział, kiedy zaczęła tyle dla niego znaczyć i nie mógł uwierzyć w to, że poznał ją dopiero w listopadzie, skoro przyjechał do Hogwartu we wrześniu. Tak bardzo cieszył się z tego, że trzymał ją teraz w ramionach i że potrafił ją pocieszyć po tym ataku paniki. Nie mógł znieść widoku jej łez i tego, jak cała trzęsła się z przerażenia.

Pocałował ją jeszcze raz w czoło, uważając, żeby jej nie obudzić, a potem oparł głowę na poduszce i zamknął oczy, gdy zegar pojedynczym uderzeniem oznajmił, że było już wpół do trzeciej. Chłopak machnął różdżką, a lampa zawieszona na suficie zgasła, pogrążając ich Azyl w półmroku. Przeszło mu przez myśl, że nie zdołają rano obudzić się na czas, aby zdążyć na lekcje, ale zaraz o tym zapomniał, zagłębiając twarz w poduszkę i czując na piersi unormowany oddech Lily, który uspokoił także jego.

***

W piątek rano Syriusz siedział w Wielkiej Sali z Remusem, a po jego prawej stronie jakieś czwartoklasistki głośno komentowały wczorajszą sytuację na astronomii, w której główną rolę odegrała Evans. Dziewczyny mówiły, jakby widziały wszystko na własne oczy, a Black jednocześnie dziwił się, że plotki tak szybko rozeszły się po szkole i irytował, bo głupie uwagi działały mu na nerwy. Dalej był wściekły na Lily za to, jak potraktowała Jamesa, ale nie mógł zapominać o tym, że całkiem niedawno uratowała mu przecież życie. Miał przez to wyrzuty sumienia, lecz wiedział, że z pewnością rozumiała jego zachowanie.

– Dziewięćdziesiąt punktów na jednej lekcji, rozumiesz? – zapytała ta w okularach, kręcąc głową z dezaprobatą. – Tylko dlatego, że przestraszyła się pająka, rozumiesz?

Syriusz zacisnął zęby, bo wciskanie słowa „rozumiesz” na końcu każdego zdania doprowadzało go do szału. Poza tym nie wierzył w to, że Evans spanikowała tak z powodu zwykłego pająka. Reakcja Dulcosa, który wyprowadził ją z wieży, jedynie to potwierdziła. Black nie miał jednak bladego pojęcia, o co mogło chodzić.

– Podobno Houck był na nią wściekły i wyrzucił ją z lekcji razem z tym przystojnym Krukonem, rozum...? – zaczęła znowu okularnica, ale Black uderzył dłonią w stół, przerywając jej relację.

– Myślę, że twoja koleżanka doskonale cię rozumie – warknął ze złością.

Obie dziewczyny spojrzały na niego ze zdziwieniem, a potem zaczęły cicho chichotać, poszturchując się wzajemnie. Najwyraźniej uważały za zaszczyt to, że sam Syriusz Black się do nich odezwał.

– Przynajmniej mają inny temat do plotek – zauważył z rozbawieniem Remus, widząc, jak pochylają się w swoją stronę, żeby przeanalizować zachowanie bruneta.

Black mruknął tylko coś niewyraźne pod nosem, a potem chwycił swój talerz i poinformował Lupina, że się przesiadają. Nie miał zamiaru słuchać, jak obrażają Evans nawet, jeśli sam był na nią zły i najchętniej dodałby kilka słów od siebie. Cała akcja na astronomii jeszcze bardziej przybiła Jamesa, który chyba oddałby wszystko, żeby znaleźć się na miejscu Dulcosa, mimo że uparcie zapewniał, iż Lily już nic dla niego nie znaczyła.

Syriusz spojrzał na Remusa i podrapał się po czole, a potem zerknął w kierunku stołu Puchonów. Od razu wypatrzył te dwie dziewczyny, przez które odniósł poważne obrażenia podczas pełni. Nie dość, że musiał się nieźle natrudzić, żeby zapewnić Lupina, że nie ma mu niczego za złe i to była wyłącznie wina tych dwóch idiotek, które wybrały się do Zakazanego Lasu w czasie pełni, to jeszcze jedna z nich uparła się i za wszelką cenę chciała poznać prawdę. Obserwował przez chwilę blondynkę, zanurzającą właśnie łyżkę w misce z czekoladowym budyniem, a potem odwrócił się z powrotem do przyjaciela.

– Musimy coś z nią zrobić, bo nie da nam spokoju – powiedział z huncwockim uśmiechem. – Bez przerwy węszy przy tej sprawie, a minął już ponad miesiąc...

– Właściwie to, co ona dokładnie chce wiedzieć? – zapytał Remus, marszcząc brwi i odgryzając kawałek świeżej bułki. – Zobaczyła... – Rozejrzał się dookoła i ściszył głos: – ...wilkołaka, omal nie zginęła, ale uciekła i tyle. Po co drąży temat?

Jego pytanie spotkało się jednak tylko ze wzruszeniem ramion ze strony Blacka, ponieważ on też nie miał pojęcia, o co chodziło tej dziewczynie. Wiedział jedynie, że była niebezpieczna i wyjątkowo irytująca. W jednej chwili przypomniał sobie, jak wylała mu mleko na głowę, bo ją zignorował. Zacisnął usta i sięgnął do kieszeni po różdżkę, ale Lupin położył mu rękę na ramieniu.

– Daj spokój – poprosił, próbując go powstrzymać. – W ten sposób tylko ją bardziej zachęcisz, żeby dalej się zaangażowała. Jeśli nie będziesz zwracał na nią uwagi, w końcu sobie odpuści...

Przewrócił oczami z bezsilności, gdy zobaczył, że jego rady nie odniosły żadnego pozytywnego skutku. Syriusz uśmiechnął się uspokajająco i wycelował różdżką w niczego niespodziewającą się Puchonkę.

– Wiem, co robię – zapewnił i zamyślił się na chwilę w poszukiwaniu odpowiedniego zaklęcia. – Pokażę jej, kto tutaj rozdaje karty. Nie może sobie bezkarnie ze mnie żartować.

Remus westchnął ciężko i podniósł wzrok znad talerza, żeby zobaczyć efekt zemsty kolegi. W tym samym czasie Black machnął ręką i z sąsiedniego stołu dobiegł ich głośny huk, gdy zawartość miski blondynki dosłownie eksplodowała, a twarz i włosy dziewczyny w całości zostały pokryte czekoladowym budyniem, który zaczął ściekać na jej szatę. Uczniowie pokazywali ją sobie palcami, chichocząc pod nosem, więc Syriusz z samozadowoleniem odłożył różdżkę na blat i obserwował rozwój wydarzeń.

Nie pamiętał, jak nazywała się ta brunetka, która właśnie podawała jej kilka serwetek i wyraźnie powstrzymywała się od wybuchnięcia śmiechem, ale imię blondynki utkwiło mu w głowie, mimo że usłyszał je tylko raz, w dodatku od Anne. Rozmawiał, a właściwie kłócił się z Melle już wielokrotnie, lecz nigdy mu się nie przedstawiła, co uważał za dziwne. Może po prostu myślała, że nie zasłużył sobie na poznanie jej imienia? A może nie było czasu na takie formalności, skoro za każdym razem się na niego wściekała? Nie wiedział, czy Melle to jej prawdziwe imię, czy jedynie skrót, ale wolałby odgryźć sobie język, niż zapytać o to kogokolwiek.

Teraz patrzył na nią, uśmiechając się ironicznie i zauważył, że próbowała właśnie oczyścić oczy z budyniu. Podejrzewał, że ucieknie z Wielkiej Sali czerwona ze wstydu, lecz wyraźnie nie miała takiego zamiaru. Przez chwilę wydawało mu się, że zachichotała, co nieco zbiło go z pantałyku. Zmarszczył brwi i zerknął na Remusa, chcąc zapytać, czy to mu się przywidziało, jednak zdążył jedynie otworzyć usta, bo zaraz rozległ się identyczny huk, ale zdecydowanie z bliższej odległości. Poczuł, że cała jajecznica z talerza przykleiła mu się do twarzy i wplątała się we włosy, co zaskoczyło go na kilka sekund. W sali wybuchły kolejne śmiechy, tym razem o wiele głośniejsze, a Syriusz zacisnął pięści ze złości i szybkim ruchem strząsnął jedzenie z policzków. Zdawał sobie sprawę z tego, że w tym starciu definitywnie przegrał, bo jajecznica nijak się miała do budyniu, który na twarzy Puchonki nadal wyglądał smakowicie. Nawet nie chciał sobie wyobrażać swoich ciemnych włosów, przetykanych w tym momencie żółtymi pasmami.

– Faktycznie, nie może sobie bezkarnie z ciebie żartować. – Remus powtórzył słowa Blacka sprzed kilku minut, starając się zachować powagę.

Syriusz posłał mu mordercze spojrzenie, ale wywołało ono jedynie wybuch śmiechu Lupina. Odnotował sobie w myślach, żeby nigdy nie posyłać nikomu morderczych spojrzeń, kiedy ma się twarz pokrytą jajecznicą, bo osiągnie się efekt całkowicie przeciwny od zamierzonego.

Zauważył, że Melle wyszczerzyła się do niego złośliwie i uniosła oba kciuki do góry, a on wściekł się jeszcze bardziej, ponieważ oblepiona tym budyniem wyglądała całkiem... uroczo. Nie mógł uwierzyć, że przyszło mu do głowy coś tak niedorzecznego, więc chwycił różdżkę i chciał oczyścić się z żółtej papki, która zaczęła go obrzydzać. Właśnie doszedł do wniosku, że nigdy więcej nawet nie spojrzy na jajecznicę, kiedy po drugiej stronie stołu stanęła zirytowana McGonagall.

Świetnie, tylko jej tutaj brakowało, pomyślał, przywracając twarz i włosy do porządku.

– Tygodniowy szlaban, panie Black – oznajmiła nauczycielka, po czym odwróciła się do blondynki i skinęła głową w jej kierunku. – Oraz dla pani, panno Fievly. Zaczniecie w poniedziałek, w moim gabinecie. – Założyła ręce na piersiach, jakby oczekiwała jakichś wyjaśnień, ale chłopak wzruszył tylko ramionami, nie kryjąc swojego naburmuszenia.

Chciał po prostu dać jej nauczkę, a wszystko skończyło się zupełnie inaczej niż przewidywał. Znowu zrobiła z niego pośmiewisko i w dodatku dostali wspólny szlaban – gorzej już być nie mogło. Przeczuwał, że ten tydzień będzie dla niego wyjątkowo długi i nieprzyjemny, bo Melle z pewnością wykorzysta każdą możliwą okazję, żeby wypytać go o pełnię.

Zazgrzytał zębami ze złości, a Remus poklepał go pocieszająco po plecach. McGonagall podeszła do stołu Puchonów, aby zobaczyć, czy blondynka ma coś do powiedzenia na swoje usprawiedliwienie, więc Syriusz odwrócił się do przyjaciela.

– Nie pozwolę na to, żeby się czegoś o tobie dowiedziała – wyszeptał, zaciskając dłonie w pięści.

Lupin przez chwilę obserwował jego zaciętą minę, a potem pokiwał głową, jakby był o tym przekonany i nie potrzebował żadnych zapewnień. Dzięki temu jednemu gestowi, Black wyraźnie się uspokoił, a jego usta uniosły się w uśmiechu.

– Może rzeczywiście powinienem ją ignorować. – Udał, że się zastanawia, czym ponownie rozbawił chłopaka.

– Myślę, że powinieneś zacząć mnie słuchać. – Zaśmiał się w odpowiedzi Remus, wstając z ławy i ruszając do wyjścia z Wielkiej Sali.

Poczekał jeszcze na Syriusza, który posłał właśnie Melle pełne złości spojrzenie, a następnie we dwójkę skierowali się na pierwszą lekcję, nie wspominając więcej o wydarzeniach ze śniadania.

***

*Ze specjalną dedykacją dla Livvi za podsunięcie tego pomysłu :)

Witam serdecznie,

Wyraźnie poniosło mnie z długością tego rozdziału, dlatego skończyłam w tym momencie, chociaż zamierzałam jeszcze opisać randkę Petera i Gabie.

Myślę, że ten rozdział w znacznej mierze zajęła Lily i napisałam o niej strasznie dużo, ale w końcu jest główną bohaterką i tak powinno być.

Wydaje mi się, że trochę za bardzo przejęła się tą sytuacją z Jamesem i nie wiem, czy nie wyszła na zbyt zdesperowaną, kiedy próbowała go przeprosić, ale...

Z góry przepraszam wszystkich za Chrisa-bohatera i za tak ogromną ilość słodyczy przy Chily. Przesadziłam, ale jakoś musicie to znieść. Może wyobraźcie sobie, że to James :D

Za radą Eskaryny poświęciłam trochę więcej czasu niż zazwyczaj na wymyślanie tytułu, więc na pewno jest lepszy od poprzedniego „Powrotu” :)

Teraz sobie uświadomiłam, że niedługo wyjeżdżam na wakacje, dlatego kolejny rozdział pojawi się pewnie z jakimś opóźnieniem. A nawet sporym. Prawdopodobnie dopiero 6 sierpnia, chyba że zdążę go wcześniej napisać i ustawić automatyczną publikację, czy coś w tym stylu.

Może nauczyciel astronomii wyszedł na wariata, ale w końcu w Hogwarcie uczą sami „wyjątkowi” ludzie.

Początek rozdziału jest raczej słaby, podobnie jak końcówka, fragmenty Chily chyba niesamowicie przesłodziłam, a wątki Layli i Anne były trochę za krótkie, ale niestety nic nie poradzę, bo musiałabym usunąć te 19 stron i pisać wszystko od nowa, a na to jestem zbyt wielkim leniem. Mam nadzieję, że nie jest tragicznie.

To by chyba było na tyle rzeczy, które w tej chwili pamiętam. 

A, jeszcze chciałam ogromnie podziękować za 40 000 wyświetleń! 

Pozdrawiam Was gorąco i życzę jak najlepiej udanych wakacji!