Rozdział dziewiętnasty: "Zgubione, odnalezione"

Rozdział z dedykacją dla Panienki Livvi, która obchodziła imieniny tydzień temu, kiedy zamierzałam dodać rozdział. Trochę spóźnione, ale wszystkiego najlepszego!

***

19. Zgubione, odnalezione

Już w piątek rano Hogwart zaczął się stroić, aby godnie powitać święta. Na korytarzach pojawiały się choinki, jemioły i kolorowe łańcuchy, które tylko podsycały radosną atmosferę oczekiwania. Pokój wspólny Puchonów także wypiękniał pod wpływem różnych ozdób, a rozmowy skupiały się głównie na zbliżającym się powrocie do domu. 

Michelle pakowała właśnie szkolną torbę, pospieszając Tinę, która znowu podjęła temat Felix Felicis. Ostatnie wydarzenia nie dały jej w ogóle do myślenia i stwierdziła, że zdobędą potrzebny asfodelus na samym końcu, ponieważ najbliższa pełnia wypadała w wigilię, a obie wracały do rodziny, więc nie miały możliwości odszukania magicznej rośliny.

– Patrz na moje usta – powiedziała Melle, po czym wskazała na wargi i zaczęła mówić bardzo powoli: – Nigdy więcej nie wejdę do Zakazanego Lasu podczas pełni.

Nie miała najmniejszego zamiaru znowu ryzykować życiem z powodu głupiego kwiatka. Black nie chciał jej niczego wyjaśnić, ale domyśliła się, że coś było nie tak. Bo co by tam robił w środku nocy? Wiedziała jednak, że chłopak niczego jej nie powie. Nie wyglądał na takiego, kto wyjawiałby komuś swoje sekrety. A tym bardziej złośliwym, nabijającym się z niego obcym dziewczynom. Dlatego musiała dowiedzieć się wszystkiego na własną rękę, co mogło być trudne.

– Oj, to był jednorazowy wypadek przy pracy... – zaczęła Miller, ale blondynka szybko jej przerwała.

– Jednorazowy? – powtórzyła z rozbawieniem. – Wypadek? Gdyby nie ten jeleń i... Black, mogłabyś już nie żyć. – Jego nazwisko wymieniła, krzywiąc się. – Poza tym, chyba nie uważałaś na OPCM. Wilkołaki przemieniają się co pełnię, więc to nie był „jednorazowy wypadek przy pracy”.

Zmarszczyła brwi, kiedy nagle coś wpadło jej do głowy: pod postacią tego wilka musiał kryć się człowiek! To już był jakiś trop, ale nadal nie wyjaśniło się, co Syriusz tam robił. Westchnęła bezradnie i pociągnęła przyjaciółkę do wyjścia.

– A ja myślę, że wilkołaki po prostu przemieszczają się podczas pełni i ten, przez czysty przypadek trafił do naszego lasu – wysnuła Tina, uśmiechając się do jednego z kolegów z klasy, którego właśnie mijały na korytarzu. – Uparłaś się tak na tę historię, bo chcesz dopiec Blackowi.

Fievly przewróciła tylko oczami, nie zamierzając się kłócić. Faktycznie, gdyby tam w lesie Syriusz zachował się w stosunku do niej normalnie, pewnie zapomniałaby o całej sprawie. Jednak on potraktował ją, jakby była kimś gorszym. Głupią, upartą Puchonką. Wprost nienawidziła tego stereotypu, że do Hufflepuffu trafiają wyłącznie ci, którzy nie pasowali nigdzie indziej. Zawsze się wściekała, kiedy ktoś obrażał jej dom albo ją samą, ponieważ z pewnością nie należała do posłusznych i uległych ludzi. Potrafiła walczyć do końca, żeby udowodnić czyjś błąd i Black miał się niedługo o tym przekonać. Nie zdawał sobie jeszcze z tego sprawy, ale zadarł z niewłaściwą osobą.

***

Lily siedziała w Azylu z Christianem i uśmiechała się do niego szeroko. Od wczorajszego nieudanego pocałunku, a potem tego właściwego, miała ochotę ciągle z nim przebywać, chociaż wiedziała, że to niemożliwe. Niewiele lekcji mieli wspólnie, ale mogli spotykać się na przerwach i po zajęciach. W tamtym momencie wykorzystywali wolny czas, rozmawiając o wszystkim i o niczym. Evans czasami pochylała się i całowała go przelotnie w usta, czym powodowała jeszcze szerszy uśmiech na jego twarzy.

W końcu zeszli na trochę poważniejsze tematy, więc dziewczyna oparła się na kanapie i splotła palce z dłońmi Chrisa. Spytał ją właśnie, czy przeczytała wszystko, co dotyczyło jego choroby. Zagryzła wargi, przypominając sobie książkę z Zakazanego Działu. Zatrzymała się mniej więcej po trzech czwartych opisu, a potem zerwała się i wybiegła z biblioteki. Nie doczytała do końca, ale wiedziała już większość, więc pokiwała głową w odpowiedzi.

Chłopak skrzywił się lekko i przyłożył usta do wierzchu jej dłoni.

– Jak się dostałaś do tego działu? – zapytał z zaciekawieniem.

Lily patrzyła na niego przez dłuższą chwilę, czując nagłe zaniepokojenie. Zamrugała kilkakrotnie, marszcząc przy tym brwi, a potem zrobiło jej się gorąco ze strachu. Pokręciła gwałtownie głową i wzięła głęboki oddech, jeszcze raz wszystko rozważając.

Nie, niemożliwe, powtarzała sobie w myślach, ale w końcu z jej ust wydobyło się ciche przekleństwo.

– Co jest? – zapytał niepewnie Krukon, obserwując jej reakcję.

– Nie wierzę – odmruknęła, przejeżdżając dłonią po twarzy. – Jestem taka głupia... – Urwała na chwilę i chwyciła swoją szkolną torbę. – Przepraszam, muszę coś załatwić – dodała z dość nieobecną miną i szybko podniosła się z kanapy.

Zrobiła dwa kroki w kierunku wyjścia, ale odwróciła się jeszcze do zdezorientowanego Chrisa i pocałowała go w policzek.

– Zobaczymy się później – zapewniła i wybiegła z Azylu, zostawiając go samego.

Chłopak zmarszczył brwi i zagapił się na przejście, za którym zniknęła. Nie miał pojęcia, dlaczego nagle się tak zdenerwowała i podejrzewał, że już raczej mu tego nie wyjaśni. Potarł kciukiem skroń, wzdychając ciężko pod nosem. Chodził z Evans ledwo pół doby i cały czas nie wierzył w szczęście, jakie go spotkało. Uczucie lekkości, z którym się rano obudził, towarzyszyło mu aż do tamtej chwili. Zaczął się zastanawiać, czy przypadkiem nie powiedział czegoś niewłaściwego, czym mógł urazić dziewczynę, ale nic nie przychodziło mu do głowy.

Głośne kukanie kukułki przerwało jego rozmyślania. Mugolski zegar, który kupili w Hogsmeade właśnie wybił dwunastą, więc Chris niechętnie wstał z kanapy i ruszył do wyjścia. Za chwilę miał Zielarstwo i wolał nie dostać ujemnych punktów za spóźnienie.

Pod cieplarnią stała już cała jego klasa, nawet Will, co było sporym zaskoczeniem, bo zazwyczaj przychodził dopiero po dzwonku. Christian podszedł do przyjaciela, mijając grupkę dziewczyn, które jak zwykle chichotały głośno i zapewne omawiały sprawy sercowe którejś z nich, bądź po prostu obgadywały koleżanki z innych domów. Nie zwrócił na nie większej uwagi i nawet nie spojrzał w ich kierunku. Od początku roku nie zamienił z żadną z nich ani jednego słowa i zastanawiał się, czy potrafiły powiedzieć coś na poważnie, bez przyklejonego do twarzy uśmiechu. Oczywiście nie były głupie, przecież trafiły do Ravenclawu, ale to jednak nie zmieniało faktu, że zachowywały się jak nastolatki, żyjące głównie plotkami.

W końcu dotarł do Willa i uśmiechnął się do niego, kiedy ktoś mocno otarł się o jego bark. Chris zmarszczył brwi, robiąc krok w lewo, żeby później uniknąć podobnych sytuacji. Okazało się jednak, że chłopak, który na niego wpadł najwyraźniej zrobił to specjalnie, bo rzucił mu spojrzenie pełne złości. Krukon szczerze się zdziwił, bo nawet nie znał tego Ślizgona, więc nie miał pojęcia, czym mógł mu zawinić. Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale w tym samym momencie pojawiła się pani Sprout i otworzyła drzwi od cieplarni, zapraszając ich do środka.

Czarnowłosy chłopak, który wcześniej szturchnął Christiana, razem z kolegami minął nauczycielkę i przepchnął się przez drzwi przed Krukonami. Dulcos pokręcił tylko głową, stwierdzając, że coś mu się pewnie przywidziało i Ślizgon wcale nie miał ochoty zabić go wzrokiem. Jaki byłby ku temu powód? Nie znał nawet jego imienia.

Wszedł do odpowiedniej klasy i stanął przy swoim stanowisku, które dzielił z Willem i Tomasem. Już po kilku minutach wyrzucił z pamięci wydarzenie sprzed cieplarni, ale co jakiś czas czuł na sobie czyjeś zirytowane spojrzenie i nie musiał się nawet odwracać, żeby wiedzieć, do kogo należało.

***

Lily po raz kolejny zacisnęła nerwowo dłonie na spódnicy i zgłosiła się, przerywając panu Walkerowi wpół słowa.

– Przepraszam, czy mogłabym wyjść do łazienki? – zapytała szybko i podniosła się z krzesła od razu po usłyszeniu twierdzącej odpowiedzi.

Nie mogła znowu uciec z lekcji, ale była też pewna, że nie usiedziałaby spokojnie w ławce przez całą godzinę, więc zdecydowała się na ten krok. Zagryzła mocno wargi i skierowała się nie do toalety, a do biblioteki, która znajdowała się na szczęście tylko piętro wyżej. Przed wejściem zatrzymała się jednak i odetchnęła głęboko kilka razy.

W końcu zebrała się w sobie i nacisnęła klamkę, a zaraz później stanęła oko w oko z bibliotekarką, panią Jones.

– Dzień dobry – przywitała się cicho i odchrząknęła, rozglądając się po pobliskich półkach.

Kobieta zmierzyła Evans uważnym wzrokiem i złączyła pomarszczone dłonie na swoim biurku. Kiedy dostrzegła plakietkę prefekta na piersi dziewczyny, lekko się uspokoiła, a na jej twarzy pojawił się nawet cień uśmiechu.

– O co chodzi? – zapytała suchym głosem, poprawiając okulary na nosie.

Lily podążyła wzrokiem do stolika, przy którym ostatnio siedziała, ale był pusty, więc ponownie zerknęła na panią Jones.

Nie wiedziała, od czego zacząć. Wszystko, co przychodziło jej do głowy brzmiało naprawdę żałośnie. Otworzyła usta, ale zaraz znowu je zamknęła, nadal się zastanawiając. Pewnie wyglądała jak ryba wyjęta z wody, ale w tamtej chwili mało ją to obchodziło.

– Ee... – zaczęła na początek, zaciskając dłoń na krawacie. – Chciałam tylko zapytać...

Urwała nagle, bo nie była pewna, co dalej powiedzieć. „Czy nie znalazła pani przypadkiem jakiejś peleryny-niewidki?” nie wchodziło w grę. Zacisnęła powieki, próbując się uspokoić. Skoro była tak nieodpowiedzialna, że zostawiła ją na krześle i po prostu wybiegła z biblioteki, musiała teraz ponieść tego konsekwencje. Modliła się tylko, żeby ją jak najszybciej znaleźć, bo raczej nie chciała widzieć reakcji Jamesa na wieść o tym, że zgubiła jego własność.

Zamrugała kilkakrotnie i spojrzała na bibliotekarkę z uśmiechem wzorowej uczennicy.

– Wydaje mi się, że ostatnio zostawiłam tu sweter – wymyśliła na poczekaniu, starając się brzmieć wiarygodnie. – Nie widziała go pani?

W oczach kobiety pojawił się jakiś przebłysk i Lily przestraszyła się, że się wszystkiego domyśliła i zaraz ją zdemaskuje, ale nic takiego się nie wydarzyło.

– Niestety nie, moja droga. W tym tygodniu znalazłam tylko jakąś dziwaczną pelerynę. – Evans miała nadzieję, że jej mina niczego nie zdradzała, ale na wszelki wypadek zacisnęła mocniej usta, żeby powstrzymać wszelką mimikę. – Była srebrna i bardzo lekka. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie widziałam. A obok niej leżała książka z Działu Ksiąg Zakazanych! – dodała z oburzeniem pani Jones, na co Evans przybrała równie karcącą minę. – Ktoś się tam włamał i jeszcze zostawił mi dowód na stole, wyobrażasz to sobie?

Szczerze mówiąc, zupełnie sobie tego nie wyobrażała. Jakim cudem nie dopilnowała aż tylu rzeczy? Pokręciła głową z rezygnacją, co bibliotekarka wzięła za rodzaj dezaprobaty dla nieposłusznych uczniów.

– A co pani zrobiła z peleryną? – zapytała Lily obojętnym głosem, choć wszystko w niej się gotowało.

Powinna była pilnować jej jak oka w głowie. James z pewnością się wścieknie. Sama byłaby wkurzona, gdyby ktoś zgubił jakąś z jej rzeczy, a on był szczególnie przywiązany do tej peleryny.

– Oddałam ją do pralni – odparła pani Jones, zaczynając sortować karty uczniowskie. – Zawsze tak robię, kiedy coś znajdę. Jeśli natrafię gdzieś na twój sweter, dam ci znać.

Evans uśmiechnęła się sztucznie i podziękowała uprzejmie, kiwając głową. Wyszła z biblioteki i oparła się o ścianę, raz po raz uderzając w nią czołem.

Pralnia, pralnia, pralnia. To słowo przewijało się przez jej myśli i jakby chichotało jej prosto w twarz. Nie miała pojęcia, gdzie mogło znajdować się to pomieszczenie, a co za tym idzie, nie było szans na odnalezienie peleryny Pottera. Jedynymi osobami, które mogły jej pomóc w odszukaniu pralni byli Huncwoci, ale w obecnej sytuacji...

– Po prostu świetnie – mruknęła pod nosem i ruszyła w kierunku wieży Gryfonów.

Nie miała zamiaru wracać na Zaklęcia, tym bardziej, że była to jej ostatnia lekcja tego dnia. Wolała poczekać na Remusa, Syriusza albo Petera, żeby dowiedzieć się czegoś na temat pralni. W ostateczności mógł być to także James, ale na to musiałaby się mentalnie przygotować.

***

Natalie umówiła się z Willem zaraz po lekcjach. Mieli się spotkać na błoniach i przejść się wzdłuż jeziora, aby pooddychać trochę świeżym, grudniowym powietrzem. Rozmawiali właśnie o świętach, które zbliżały się już wielkimi krokami. Chłopak zostawał w szkole razem z siostrą, ponieważ ich rodzice musieli na ten okres pilnie wyjechać w interesach. W listach przepraszali swoje pociechy wielokrotnie, obiecując, że wszystko im wynagrodzą podczas wakacji. Will jednak nie chował żadnej urazy, bo wiedział, że gdyby to nie była naprawdę ważna sprawa, rodzice zostaliby na miejscu. Miał tylko nadzieję, że nie wpakowali się w żadne kłopoty.

– To chyba nie spotkamy się przez cały ten tydzień, bo ja jadę do domu – powiedziała Natt, chwytając go pod ramię, a potem wygięła usta w podkówkę. – Będę za tobą tęsknić – dodała ze śmiechem.

Johnson pocałował ją lekko w czoło, marszcząc nos w radosnym grymasie.

– Mówiłem ci już, że uwielbiam twój śmiech? – zapytał i objął ją ramieniem, które przed chwilą ściskała.

Zagłębiła się w jego kurtce, powoli wdychając jej zapach. Przymknęła oczy, pozwalając się prowadzić i wsłuchała się w odgłos cichego szumu wody.

– Tylko jakieś dwa miliony razy – odparła ironicznie i podniosła głowę, żeby pocałować go w linię żuchwy.

Przemierzyli jeszcze kilkadziesiąt metrów, po czym zatrzymali się i rozsiedli na zabranym z zamku kocu. Natt oparła się o Krukona, uśmiechając się pod nosem do własnych myśli. Przez jakiś czas siedzieli w milczeniu, a niebo robiło się coraz ciemniejsze, jakby próbowało stworzyć im odpowiednią do randki atmosferę.

W końcu szatynka usiadła naprzeciwko Willa i wyszczerzyła zęby w równym rządku.

– Może nie pójdziemy dzisiaj na szlaban? – zaproponowała beztrosko, chociaż wiedziała, że Walker im go przedłuży, jeśli się nie zjawią. – Potrzebujemy chwili odpoczynku. – Dla podkreślenia swoich słów uderzyła pięścią w udo i zmarszczyła brwi, na co chłopak wybuchnął śmiechem.

– Dobrze, możemy nie iść – zgodził się z rozbawieniem i poprawił szalik na szyi Natt. – Nie jest ci zimno?

Kąciki jej ust uniosły się do góry i już po chwili przytykała je do warg Willa. Ten ze zdziwieniem położył dłonie na plecach Optone i przyciągnął ją do siebie tak blisko, że zamek jej płaszcza drapał go w podgardle, ale nie zwrócił na to uwagi. Zatopił palce w jej długich i miękkich włosach, które w tamtym momencie były lekko splątane przez wiatr. Pachniała kwiatami i wiosną, mimo że dopiero zbliżała się zima, natomiast jej usta smakowały malinowym błyszczykiem.

Oderwał się od niej po dłuższej chwili i przyłożył czoło do jej czoła, patrząc w jej duże, błękitne oczy. Miała rozszerzone źrenice, a tęczówki błyszczały wesołym blaskiem. Nie musiał nawet patrzeć na resztę jej twarzy, żeby wiedzieć, że gościł na niej szeroki uśmiech. Jej pogoda ducha i pozytywny nastrój były zaraźliwe, dlatego tak bardzo lubił przebywać w jej towarzystwie.

– Chyba właśnie mnie przekonałaś do ucieczki ze szlabanu – powiedział, łapiąc ją za rękę. – Masz na mnie zły wpływ.

Natalie w tym czasie wyciągnęła różdżkę z kieszeni i wycelowała nią w stronę zamku.

– Jesteś głodny? – zapytała, kiedy dostrzegła jego pytające spojrzenie. – Chociaż nie wiem, czy uda mi się z takiej odległości coś tutaj przywołać.

Gdyby ktoś zobaczył ich w tamtym momencie, wpatrujących się w jakiś nieokreślony punkt w przestrzeni z wyraźnym oczekiwaniem, pewnie wziąłby ich za parę wariatów. Po kilku minutach, kiedy na horyzoncie nie pojawiało się żadne jedzenie, odpuścili sobie obserwowanie pustych błoni.

– Będziemy musieli to przećwiczyć – stwierdził Will, przytulając do siebie dziewczynę i wpatrując się w taflę jeziora.

– Mamy dużo czasu – odparła i położyła głowę na jego ramieniu.

Oboje liczyli na to, że ich związek przetrwa jak najdłużej. W tamtej chwili nie myśleli jednak o przyszłości, tylko cieszyli się teraźniejszością i tym, że mogli przebywać w swoim towarzystwie bez żadnych przeszkód.

***

Usiadła na kanapie w pokoju wspólnym, coraz bardziej się denerwując. Miała zamiar złapać jakoś Remusa albo Syriusza i poprosić ich o pomoc. Mogła tylko liczyć na to, że James się o niczym nie dowie.

Od końca lekcji minęło już kilkanaście minut i do wieży zaczęli wchodzić uczniowie. Lily wychyliła głowę zza oparcia kanapy i wśród tłumu Gryfonów dostrzegła Syriusza i Petera. Nie było przy nich pozostałej dwójki Huncwotów, więc Evans szybko do nich podbiegła, żeby wykorzystać okazję.

– Hej, chłopaki – zaczęła pospiesznie i chwyciła Blacka za rękaw. – Mogę z tobą porozmawiać? – zapytała i, nie czekając na odpowiedź, pociągnęła go na bok.

Brunet uniósł brwi i spojrzał na nią z lekkim zdziwieniem, ale ruszył za dziewczyną.

– Musisz mi pomóc – poprosiła cicho, patrząc mu błagalnie w oczy.

Zaskoczyło go to jeszcze bardziej. Spodziewał się prędzej, że chciała mu podziękować za te raporty, ale jak widać o tym zapomniała. Zmarszczył brwi i przybrał poważną minę, bo zauważył, że Lily była zdenerwowana. Pomógłby jej we wszystkim, po tym jak ostatnio uratowała mu życie.

– O co chodzi? – zapytał i zbliżył się do niej, kładąc dłoń na jednym z jej ramion.

– Mam problem – wyrzuciła z siebie i pokręciła głową, niepewna, czy powinna mu o tym mówić. W końcu wzięła głęboki oddech i wypaliła: – Tak jakby zgubiłam pelerynę-niewidkę Jamesa i...

– CO ZROBIŁAŚ?! – krzyknął Syriusz, otwierając szeroko oczy.

Lily wzdrygnęła się przestraszona i cofnęła o dwa kroki. Spodziewała się takiej reakcji, więc przyłożyła palec do ust, widząc, że krzyk Blacka zwrócił uwagę prawie wszystkich uczniów zgromadzonych w pokoju wspólnym.

– Czy ty zdajesz sobie sprawę z tego, jak James się na ciebie wkurzy? – Syriusz ściszył głos i zagryzł dolną wargę. – To była pamiątka rodzinna, dostał ją od ojca... – Urwał, kiedy zauważył, że jej dłonie się trzęsły. – Spokojnie, pomogę ci ją znaleźć – zapewnił, łagodniejąc i wyciągając ramiona, żeby ją objąć.

Dziewczyna przytuliła się do Blacka, zaciskając mocno powieki.

– Jest w pralni. Tylko nie mam pojęcia, gdzie... – zaczęła, ale chłopak jej przerwał.

– Dowiem się. A ty w tym czasie powiedz o wszystkim Jamesowi – poradził Syriusz, odsuwając się od Evans.

Pokiwała bezradnie głową i obserwowała, jak zniknął za portretem Grubej Damy. Poprawiła włosy i rozglądnęła się po pokoju w poszukiwaniu Pottera, jednak nigdzie go nie widziała. Podrapała się po policzku i westchnęła ciężko, siadając na najbliższym fotelu.

Po kilku minutach, które dla niej trwały całą wieczność, James pojawił się w wieży Gryfonów wraz z Remusem i, o dziwo, Syriuszem. Lily posłała mu pytające spojrzenie, a on wskazał głową na Lupina. Najwyraźniej chciał umożliwić jej rozmowę z Rogaczem w cztery oczy. Cudownie.

Przyjrzała im się uważniej i dostrzegła, że na ich twarzach widniały radosne uśmiechy. Poczuła się okropnie z myślą, że za chwilę będzie musiała usunąć jeden z nich. W tym czasie Syriusz zdążył odejść gdzieś z Remusem, posyłając jeszcze Evans znaczące spojrzenie. Natomiast Potter skierował się do pustego dormitorium, bo chyba nie zauważył Petera, siedzącego na kanapie przy kominku.

Lily wzięła głęboki oddech i ruszyła za chłopakiem po schodach do ich dormitorium. Cały czas zagryzała nerwowo wargi, przez co zaczęły ją już piec i pewnie wyglądały okropnie. Zapukała delikatnie w drzwi, ale nie usłyszała odpowiedzi. Zamiast tego uchyliły się one nagle i stanął w nich zdziwiony James. Zmierzył ją szybkim spojrzeniem od stóp do głów i uśmiechnął się szeroko, zapraszając ją do środka. Zrobiła parę kroków, choć jej ciało zupełnie nie chciało z nią współpracować. Przełknęła ślinę i zaczęła wykręcać sobie palce, czując, że jej policzki zrobiły się wściekle czerwone.

– Co się dzieje? – zapytał z niepokojem James, stając tak blisko niej, że prawie stykali się stopami.

Pokręciła głową, nie mogąc wydusić z siebie ani jednego słowa. Zamknęła oczy, bojąc się, że pojawią się w nich łzy, a była to ostatnia z rzeczy, których w tamtym momencie potrzebowała.

Potter delikatnie przyłożył dłonie do jej gorących policzków i podniósł jej twarz do góry. Uchyliła powoli powieki, żeby na niego spojrzeć, a on dostrzegł w jej szmaragdowych tęczówkach cień strachu.

– Co się stało? Ktoś ci zrobił krzywdę? – wyszeptał, patrząc jej głęboko w oczy, jakby mógł z nich wyczytać prawdę.

– Ja... Ja... – zaczęła, a głos jej zadygotał. – Błagam cię, tylko się na mnie nie wściekaj – poprosiła, przykładając zimne dłonie do jego własnych, które wciąż spoczywały na jej twarzy. – Zgubiłam twoją pelerynę – powiedziała z rozpaczą.

Obserwowała uważnie minę chłopaka, żeby dowiedzieć się, jak bardzo się zdenerwował, ale nie dostrzegła żadnej zmiany. Wyglądał, jakby na coś czekał, a z każdą kolejną sekundą Lily bała się coraz bardziej, że zaraz może wybuchnąć.

– To tyle? – zapytał po chwili, marszcząc brwi. – Merlinie, myślałem, że coś się stało. Ale mnie nastraszyłaś. – Uśmiechnął się z ulgą i odgarnął pasmo włosów z jej czoła.

Evans patrzyła na niego z niedowierzeniem, kręcąc raz po raz głową. Nigdy w życiu nie spodziewałaby się, że chłopak zareaguje tak spokojnie. Wyglądał tak, jakby najbardziej martwił się właśnie o nią, o Lily!

– Hej, nie przejmuj się tym – powiedział pocieszająco. – Na pewno ją znajdziemy.

Nadal ogłupiała Gryfonka zamrugała kilkakrotnie i w końcu zaczęła normalnie oddychać. Przytuliła się do bruneta tak mocno, jak potrafiła.

– Przepraszam. Powinnam była jej pilnować – wyszeptała w jego koszulkę.

James uśmiechnął się pod nosem i przyłożył usta do jej rudej czupryny. Po kilku sekundach oderwała się od niego i zaczęła mówić o pralni i o tym, że Syriusz miał się dowiedzieć, gdzie ona jest.

Jednocześnie myślała o słowach Blacka: „Czy ty zdajesz sobie sprawę z tego, jak James się na ciebie wkurzy?”. Najwyraźniej rzeczywiście mu na niej zależało, skoro nawet na nią nie nawrzeszczał. Musiała przyznać sama przed sobą, że jego zachowanie było urocze.

Spojrzała w jego orzechowe tęczówki i zaraz szybko odwróciła wzrok, bo wiedziała, że Chrisowi by się to nie spodobało.

***

Syriusz i Remus szli właśnie do kuchni, kiedy na jednym z korytarzy spotkali Gabriele. Zaproponowali jej, żeby się do nich przyłączyła i od razu się na to zgodziła, więc wyjaśnili jej, o co chodziło. Black miał zamiar podpytać skrzaty o pralnię, bo podejrzewał, że to właśnie one tam pracowały.

Byli już na korytarzu, prowadzącym do pokoju wspólnego Puchonów, gdy jakiś wysoki chłopak przez przypadek potrącił Gabie. Nawet nie przeprosił, ani w ogóle się nie odezwał, tylko ruszył dalej, jakby nic się nie stało.

– Hej, uważaj jak chodzisz – zaczepił go Syriusz, przytrzymując koleżankę za łokieć.

Puchon odwrócił się powoli i zmierzył ich trójkę wzrokiem, ułamek sekundy dłużej zatrzymując go na Gabriele. Zacisnął usta i prawie niedostrzegalnie skinął głową w jej kierunku w ramach przeprosin.

– Mowę ci odjęło? – zapytał Black, unosząc ironicznie jedną brew.

Gabie szturchnęła go mocno w bok, aż się skrzywił.

– Daj spokój. To ten chłopak, który... – Zamilkła, widząc na sobie wściekłe spojrzenie blondyna.

Najwyraźniej nie podobało mu się to, że mówiła o nim, jakby go tam nie było. Odwrócił się na pięcie i ruszył w przeciwnym do nich kierunku, ani razu nie oglądając się za siebie.

– Dziwny koleś – mruknął Syriusz, na co Remus pokręcił głową z przyganą.

– Nie powinieneś go tak traktować – stwierdził, drapiąc gruszkę na obrazie z owocami. – Może i jest dziwny, ale na pewno nie bez powodu.

Gabriele wpatrzyła się w sylwetkę Puchona, znikającego za rogiem korytarza i potarła ramię, którym się z nim zderzyła. Wiedziała, że nie odzywał się zupełnie do nikogo, nawet do nauczycieli. Na własne życzenie odgradzał się od wszystkich, przez co zyskał w szkole opinię dziwaka. Nie był niemy, bo wtedy mógłby posługiwać się językiem migowym. On po prostu nie chciał komunikować się z innymi.

Cały czas widziała wściekłe spojrzenie, które jej posłał, kiedy próbowała coś o nim powiedzieć. Faktycznie. Jakie miała do tego prawo, skoro kompletnie go nie znała? Nie mogła go oceniać na podstawie plotek.

– Wchodzisz? – zapytał Remus, przytrzymując obraz, który ukazał przejście do kuchni.

– Jasne – odparła, kiwając głową i z lekkim uśmiechem powitała skrzaty, które już biegły w ich kierunku z różnymi smakołykami.

Poczęstowała się jakimś ciastkiem, a Syriusz w tym czasie z zaciekawieniem zapytał o pralnię. Skrzaty zaczęły się przepychać, żeby udzielić mu odpowiedzi, więc chłopak wskazał na jednego z nich, który miał jedno ucho dużo mniejsze od drugiego. Wysłuchał instrukcji na temat dostania się do pralni, po czym poklepał skrzata po głowie z wdzięcznością. Podziękował wszystkim z szerokim uśmiechem i sięgnął jeszcze po kawałek ciasta z galaretką, który podsunął mu jeden z małych kucharzy.

– Och, one są takie urocze – powiedziała Gabriele, kiedy wychodzili z kuchni z kieszeniami pełnymi cukierków.

Nie chciałaby mieć jednak takiego skrzata w domu, ponieważ czułaby się pewnie, jakby go wykorzystywała. Na szczęście nie miała tego problemu, bo pochodziła z mugolskiej rodziny.

– Te w Hogwarcie są naprawdę w porządku – potwierdził Syriusz, kończąc babeczkę z kremem i przy okazji brudząc sobie nią nos.

Gabie zachichotała, ale wyciągnęła rękę, żeby zetrzeć mu bitą śmietanę z twarzy, co jej się nie udało, bo chłopak złapał jej dłoń i okręcił ją wokół własnej osi.

– To było zamierzone – powiedział i sam starł krem z czubka nosa. – Wiedziałem, że cię świerzbi, żeby mnie dotknąć – zażartował, na co Misombre prychnęła śmiechem.

– Ciebie to nawet kijem bym nie ruszyła – odparła, uśmiechając się szeroko. – Czy jak to szło z tą Puchonką? „Wolałabym umrzeć, niż cię dotknąć” – zacytowała młodszą dziewczynę.

Syriusz skrzywił się, a Remus zachichotał pod nosem.

– Nawet cię tam nie było, więc skąd możesz... – zaczął, ale spojrzał na rozbawionego kolegę i jego oczy się rozszerzyły. – Ty zdrajco! – krzyknął z udawanym oburzeniem, wskazując na Lupina. – Zawsze jej wszystko wypaplesz.

Gabriele posłała Remusowi szeroki uśmiech, który zawsze zapowiadał, że zamierza się ponabijać z Blacka.

– Oj, daj spokój. Dobrze wiemy, jak ją lubisz – powiedziała, przeciągając sylaby. – Przyznaj, że kiedy wylała ci to mleko na głowę, coś między wami zaiskrzyło. – Poruszyła śmiesznie brwiami, uciekając przed dłonią Syriusza, który chciał rozczochrać jej schludnie ułożone włosy. To była najlepsza taktyka do uciszenia jej.

– Albo wtedy, jak wepchnęła cię do tej dziury – zaśmiał się Lupin.– Czysta miłość.

– I ty, Remusie, przeciwko mnie? – zapytał brunet z miną zbitego psa.

Dwójka Gryfonów wybuchła śmiechem, a Syriusz pokręcił głową z rezygnacją. Nie mógł pozwolić na to, żeby ktoś się z niego nabijał (nawet, jeśli to było w żartach), przez tę małą, upartą Puchonkę. Musiał jej pokazać, gdzie było jej miejsce. Uśmiechnął się do przyjaciół, obejmując Gabie ramieniem i czochrając jej czarne włosy.

– Teraz musicie mi pomóc znaleźć sposób, jak się na niej zemścić – powiedział całkiem poważnie, na co Remus westchnął ciężko, bo nie popierał akcji „oko za oko, ząb za ząb”.

Gabriele wyrwała się z jego uścisku, ściągając usta i poprawiła tylko włosy tak, aby nie przysłaniały jej oczu, bo zdążyła się przyzwyczaić do podobnych zagrań ze strony Blacka.

Byli już prawie pod wieżą Gryfonów, więc skierowali się do portretu Grubej Damy, aby poinformować Jamesa o miejscu, w którym znajdowała się teraz jego peleryna.

***

Podczas obiadu Christian siedział obok Aileen i Julie, które chichotały właśnie z nowej fryzury nauczycielki od wróżbiarstwa. Nałożył sobie dwa naleśniki na talerz i rozejrzał się po Wielkiej Sali, zwracając szczególną uwagę na stół Gryfonów. Nie widział przy nim ani Lily, ani żadnego z jej przyjaciół. Była tylko ta blondynka, Emily, która za nią nie przepadała. Delikatnie mówiąc. Wiedział, że Will wybrał się gdzieś z Natt, ale to nie tłumaczyło zniknięcia jego dziewczyny. Podrapał się po głowie i westchnął, krojąc pierwszego naleśnika na kawałki.

– ...dzisiaj na lekcji wyraźnie podrywała Terry’ego z mojej klasy. To odrażające – mówiła Aileen z ustami pełnymi ziemniaków. – Ona ma ze sto lat.

Julie przewróciła oczami, a Christian spojrzał z rozbawieniem na Krukonkę.

– Niektórzy uważają, że jedzenie z pełnymi ustami jest odrażające, Johny – powiedział i puścił dziewczynie oko.

Na jej twarzy momentalnie pojawiło się oburzenie i wycelowała widelcem w przyjaciela, przełykając.

– Chyba chodziło ci o „pociągające”. – Pokazała mu język i nabiła kolejnego ziemniaka na sztuciec. – I ile jeszcze razy mam cię prosić, żebyś mnie tak nie nazywał?

Chris udał, że się zastanawia, a Johnson szturchnęła go łokciem w żebra i zwróciła się twarzą do Julie, jakby go tam nie było, na co Gryfonka uśmiechnęła się szeroko.

– Wiesz, przez te pięć lat w Hogwarcie, zapomniałam już, jaki potrafisz być irytujący – mruknęła żartobliwie Aileen.

– I vice versa – odparł ze śmiechem Christian.

Dziewczyna nachyliła się do Distim i kontynuowała przerwaną rozmowę na temat nauczycielki, która wyraźnie podrywała ucznia.

– Nie wiem, co bym zrobiła, gdyby któryś z profesorów ze mną flirtował – dodała na koniec szatynka. – No, chyba, że byłby to Walker. On nie może być wiele starszy od nas, prawda?

Julie otworzyła usta, żeby odpowiedzieć, kiedy za ich plecami rozległ się rozbawiony głos:

– Prawda.

Aileen odwróciła się bardzo powoli i dostrzegła za sobą nauczyciela od Zaklęć, o którym właśnie mówiła. Usłyszała, że Chris po jej lewej stronie parsknął śmiechem w swoją szklankę i wyszeptał coś w stylu „Brawo, Johny”, co sprawiło, że miała ochotę kopnąć go boleśnie w kostkę pod stołem.

– Bardzo mi miło, panno Johnson – powiedział Walker, a szatynka poczerwieniała lekko na policzkach. – Czy mogłaby pani przekazać bratu i pannie Optone, że ich dzisiejszy szlaban został przesunięty o godzinę?

Pokiwała głową w odpowiedzi, a kiedy tylko nauczyciel zniknął z pola widzenia, spojrzała ze złością na chichoczących z jej nieszczęścia przyjaciół.

– Zabijcie mnie – poprosiła, ale sama też zaczęła śmiać się z tej sytuacji. – Mogłam to przewidzieć.

Julie poklepała koleżankę po ramieniu i uśmiechnęła się pocieszająco.

– On jutro nie będzie już o tym pamiętał – zapewniła, po czym napiła się soku. – Prawie codziennie przekomarza się tak z Natt... Natalie i chyba ma dystans do takich rzeczy.

Poprawiła się szybko, bo Aileen zawsze narzekała, że Distim nazywa zdrobniale swoją „rywalkę”, jakby była jej przyjaciółką. Nie obchodziło jej to, że w gruncie rzeczy Natt faktycznie była jej przyjaciółką. Czasem Johnson nie myślała zbyt racjonalnie, mimo domu, do którego przynależała.

– Hej, wiesz może, gdzie jest Lily? – zapytał Chris, spoglądając na Julie z nadzieją. – Rano wyglądała na zdenerwowaną...

Gryfonka przytaknęła, ale Aileen nie dała jej dojść do głosu.

– Pewnie zauważyła, jaki jesteś wkurzający. Albo jej też wymyśliłeś jakieś głupie przezwisko i nie wytrzymała. – Jej oczy rozszerzyły się, jakby wpadła na coś genialnego. – Skoro na mnie mówisz Johny, to ją nazwałeś Evan! – Klasnęła w dłonie i spojrzała na Julie, jakby oczekiwała od niej aplauzu.

– Merlinie, jak ty mnie drażnisz. – Chris potarł nasadę nosa, ale uśmiechnął się delikatnie do dziewczyny.

– Ostatni raz widziałam ją, jak wychodziła gdzieś z Jamesem i Syriuszem – odparła Distim na wcześniej zadane pytanie.

Skrzywił się lekko na wzmiankę o Potterze, bo już wcześniej zdążył zauważyć, że pomiędzy nim a Lily była jakaś dziwna więź. Jednak ufał jej i wiedział, że nie zrobiłaby niczego, co mogłoby go zranić. Postanowił jej poszukać, żeby porozmawiać z nią jeszcze tego dnia i dowiedzieć się, dlaczego rano się tak zdenerwowała.

Odszedł od stołu, zostawiając Julie i Aileen za sobą i skierował się do wyjścia z Wielkiej Sali. Miał zamiar przejść się korytarzami i liczył na jakiś szczęśliwy traf, który pozwoliłby mu znaleźć Evans.

***

Gabriele została na kanapie w pokoju wspólnym, podczas gdy Syriusz, James i Lily wybrali się na operację „odzyskiwania peleryny”. Dziewczyna była zbyt zmęczona, żeby iść z nimi, a poza tym nie widziała sensu, żeby wszyscy naraz pojawili się w pralni. Wyciągnęła wygodnie nogi, ciesząc się, że miała akurat wolny dzień od pracy. Mogła dzięki temu nadrobić trochę zaległości w szkole, choć inni uczniowie patrzyli na nią wielkimi oczami, kiedy wyjęła podręcznik. Był w końcu piątek i nikt pewnie nawet nie myślał o nauce. Z wyjątkiem Gabriele.

Westchnęła ciężko i otworzyła książkę na zaznaczonej stronie, po czym zaczęła czytać. Musiała się mocno pilnować, żeby nie zamknąć oczu, bo wszelkie naukowe formułki działały na nią jak eliksir nasenny. Kiedy skończyła rozdział, złapała pióro i rozpoczęła pisanie wypracowania, co jakiś czas zerkając do podręcznika i sprawdzając pisownię jakiegoś ze słów.

Kiedy była już przy trzecim akapicie, ktoś usiadł obok niej na kanapie, więc powoli podniosła głowę znad stołu i spojrzała w lewo.

– Hej – powiedziała cicho Emily, uśmiechając się ostrożnie.

Brunetka przez chwilę milczała, przekreślając jedną z liter, którą błędnie zapisała, ale zaraz na jej twarzy wykwitł szeroki uśmiech. Rzuciła się zaskoczonej przyjaciółce na szyję i przytuliła ją mocno.

– Brakowało mi ciebie, Em – wyszeptała szczerze. – To straszne, nie móc z tobą normalnie porozmawiać.

W oczach Madile pojawiły się łzy, więc Gabriele cmoknęła ją szybko w policzek i odsunęła się na wyciągnięcie rąk.

– Przepraszam, że na ciebie wtedy nakrzyczałam – mruknęła Emily, czerwieniejąc. – Nie chodziło o ciebie, tylko o Evans...

Misombre pokręciła głową, żeby jej przerwać i dopisała jeszcze kilka zdań do swojego wypracowania.

– Nie mówmy o Lily. Może kiedyś mi o tym opowiesz – uznała dziewczyna, zakładając za ucho, nadal rozczochrane po interwencji Blacka, włosy. – Skończyłam – dodała i postawiła ostatnią kropkę na pergaminie. – Idź po kurtkę. Musimy jakoś uczcić naszą zgodę.

Co prawda, mogłaby w tym czasie napisać kilka innych wypracowań, ale od czego była sobota i niedziela? Na twarzy Emily pojawiło się rozbawienie, pomieszane z tkliwością. Jakby właśnie tego się po niej spodziewała.

– To będzie ognista noc – odparła tylko, uśmiechając się szeroko.

Miały w zwyczaju raz na jakiś czas urządzać sobie takie wypady, żeby trochę się odstresować. W końcu były już dorosłe i mogły sobie na to pozwolić. Hasło „ognista noc” padało zawsze, kiedy chciały się akurat wybrać do któregoś pubu w Hogsmeade i było zrozumiałe tylko dla nich obu, a przynajmniej miały taką nadzieję, bo w sumie nietrudno było się domyślić jego znaczenia. Chociaż w nazwie występowała Ognista, zazwyczaj piły różne inne trunki, które akurat polecał im barman, oczywiście w granicach przyzwoitości. Nie zamierzały upijać się na umór.

Dziewczyny ruszyły razem do dormitorium, aby zabrać kurtki i czapki, bo na dworze o tej porze roku i dnia było naprawdę zimno. Gabriele zaczęła opowiadać Emily historie o pelerynie Jamesa, o kuchni i skrzatach domowych, a także o tym milczącym Puchonie, który na nią wpadł. Blondynka nie przeżyła tego dnia niczego choć trochę podobnego, więc po prostu słuchała uważnie przyjaciółki, ciesząc się, że Gabie nie potrafiła się długo na nią gniewać.

***

Lily, James i Syriusz zmierzali właśnie na drugie piętro, żeby dostać się do pralni. Zatrzymali się przed jednym z uchwytów na pochodnie, który znajdował się tuż pod sufitem. Chłopcy podsadzili Evans, która była najlżejsza w tym towarzystwie, aby pociągnęła za uchwyt. Ich oczom po chwili ukazały się niewielkie drzwi, tak niskie, że musieli się schylić, żeby przez nie przejść.

Na szczęście pomieszczenie było ogromne i wysokie, wyższe nawet od korytarza, dzięki czemu mogli się spokojnie wyprostować. Rozejrzeli się z zaciekawieniem i zaraz podbiegły do nich dwa skrzaty domowe.

– W czym możemy państwu pomóc? – zaskrzeczał jeden z nich, kłaniając się przed Gryfonami.

– Szukamy peleryny – wyjaśnił James, mierząc wzrokiem półki pełne ubrań. – Srebrna, nietypowa.

Skrzat szybko pstryknął palcami na swoich kolegów i pokiwał głową.

– Och, tak, sir. Mamy ją tutaj, sir. – Trzy małe skrzatki przyniosły w rękach pelerynę, która wydawała się przy nich wielka jak kołdra. – Miłek nie wiedział, co zrobić, bo nie było naszywki z nazwiskiem.

Potter uśmiechnął się do skrzatów, a później do przyjaciół i schował pelerynę do szkolnej torby, którą zabrał ze sobą. Podziękował pracującym w pralni stworzeniom i wraz z pozostałymi skierował się do wyjścia, żegnany licznymi pokłonami i życzeniami miłego dnia.

– No, widzisz, Lily – powiedział, obejmując dziewczynę ramieniem. – Nie trzeba się było tak denerwować.

Evans, której kamień spadł z serca, uśmiechnęła się szeroko i przyznała mu rację. Miała szczęście, że wszystko dobrze się skończyło.

– Nie zapominajcie, że to moja zasługa – przypomniał Syriusz, parskając śmiechem. – A właściwie moja, Remusa i Gabriele. Ale głównie moja.

Ruda pokręciła głową i już miała coś odpowiedzieć, kiedy nagle usłyszała, że ktoś wołał jej imię. Odwróciła się przez ramię i zobaczyła Chrisa, który akurat wszedł w ten sam korytarz. Zagryzła wargi, patrząc na Jamesa, który nadal ją obejmował. Nie za szybko, żeby nie poczuł się urażony, odsunęła się od niego i zrobiła krok w kierunku Krukona.

– Nie widziałem cię od rana – powiedział cicho blondyn i zerknął w stronę Pottera. – Dlaczego on cię przytulał?

W jego głosie nie usłyszała wyrzutu, więc wiedziała, że nie był na nią zły. Uśmiechnęła się delikatnie, a Christian pochylił się i ją pocałował.

Była wręcz przekonana, że James się na nią wścieknie po tym, co właśnie zobaczył. Teraz było inaczej niż z peleryną. W ich dormitorium, trzymając go za ręce, pozwalając dotykać swojej twarzy i przytulając się do niego, dała mu nadzieję. A w tym momencie całowała się na jego oczach z innym chłopakiem.

Oderwała się od Chrisa szybciej niż by tego chciał i spojrzała w stronę dwójki Huncwotów. Na twarzy Syriusza malowało się zniechęcenie, które wyraźnie starał się ukryć. A James... James po prostu stał i na nią patrzył, ale w jego wzroku kryło się wszystko, czego nie chciała widzieć. Przez dłuższą chwilę wpatrywali się w siebie nawzajem. Lily nie miała pojęcia, co powinna zrobić.

W końcu Potter poczochrał włosy, odwracając się do Syriusza, a Evans zauważyła, że dłoń lekko mu zadygotała.

– Posłuchaj, James...

– Idziemy? – zapytał Blacka, jakby w ogóle jej nie usłyszał.

Pierwszy ruszył w kierunku schodów, nie patrząc już nawet na dziewczynę. Syriusz posłał jej przeciągłe spojrzenie, które miało oznaczać, że się nim zajmie. Pokiwała głową w odpowiedzi i brunet ruszył za przyjacielem.

– Powiesz mi, o co chodzi? – zapytał niepewnie Chris, łapiąc ją za rękę.

Westchnęła ciężko i zaczęła opowiadać o tym, że pożyczyła coś od niego, a potem to zgubiła i musiała odnaleźć. Nie wspomniała jednak o tym, jak rozmawiała z nim w dormitorium. Po raz kolejny zachowała się jak idiotka i mogła tylko mieć nadzieję, że Potter się na nią nie obrazi.

***

Witajcie, kochani.

Rozdział miał się pojawić tydzień temu, ale się nie wyrobiłam, więc dodaję go dzisiaj. Nie będę się pewnie za bardzo rozpisywać. Dziękuję bardzo za komentarze pod poprzednim, kiedyś na 100 % na wszystkie odpiszę :)

Mamy tutaj chyba trochę więcej Jily, niż wcześniej. A na pewno więcej Jily niż Chily, chociaż na razie powinno być odwrotnie, ale cóż. 

W przyszłym rozdziale mam zamiar opisać święta (bożonarodzeniowe), ale też nie wiem, czy zdążę na za dwa tygodnie. 

Ok, nie wiem, co jeszcze tu pisać, ale to tak jak zwykle. Hm...

Chciałam zapytać, czy macie może jakieś pomysły, żeby ulepszyć tego bloga? Nie wiem, żeby coś się działo. Nawet nie wiem, jak to określić, ale nieważne.

Dodam jeszcze, że rozdział wyszedł na dwanaście stron, czyli dość sporo, zważywszy, że na początku pisałam po sześć.

Dalej mam zaległości na Waszych blogach i to tak kolosalne, że jest mi ogromnie głupio, ale niestety jakoś nie mogę znaleźć czasu, żeby to wszystko nadrobić.

Dziękuję serdecznie za to, że cały czas tu jesteście i mnie nie zostawiacie. I za chyba 29k wyświetleń. Kocham Was bardzo, bardzo. 

To chyba tyle z mojej strony. Mam nadzieję, że rozdział się spodoba, chociaż do najlepszych nie należy.

Całusy i do następnego razu :*