Rozdział trzynasty: "Idziemy na wagary"

13. "Idziemy na wagary" 

Ten tydzień minął dość szybko, uczniowie nawet się nie obejrzeli, a znowu zaczynał się piątek, co wszyscy zgodnie powitali z wielką ulgą. Tym bardziej, że kolejnego dnia wypadało wyjście do Hogsmeade, czyli wioski czarodziei. Większość osób rozmawiała o tym podczas śniadania, wymieniając sklepy, do których mieli zamiar wstąpić i rzeczy, które chcieli kupić. Kilka dziewczyn z pierwszego roku posyłało starszym koleżankom pełne zazdrości spojrzenia, bo same też chciałyby się tam wybrać, ale niestety ten przywilej obowiązywał tylko uczniów od trzeciej klasy wzwyż.

Christian siedział właśnie przy stole Krukonów i smarował bułkę masłem, przyglądając się Willowi, który kłócił się o coś ze swoją młodszą o rok siostrą. Ci dwoje sprzeczali się praktycznie bez przerwy, więc nie było to żadnym zaskoczeniem, jednak chłopak nie lubił takich sytuacji, bo nigdy nie wiedział, po czyjej stronie powinien stanąć. Przyjaźnił się z nimi odkąd pamiętał i traktował ich jak własne rodzeństwo, którego niestety nie miał, dlatego nie mógłby wybierać pomiędzy nimi.

W tym momencie Aileen robiła bratu wyrzuty na temat Natalie, za którą wyraźnie nie przepadała. Dziewczyna zawsze mówiła, co jej leży na sercu i tak też było tym razem. Patrzyła na Willa, marszcząc nos w identyczny sposób. Nie byli do siebie zbyt podobni z wyglądu, oprócz koloru włosów i oczu, ale gdyby spojrzeć na ich charaktery, można byłoby ich spokojnie nazwać bliźniakami. Może właśnie to było przyczyną ich ciągłych kłótni? Chociaż pokrewne dusze powinny im raczej pomagać w porozumieniu się, a nie wręcz przeciwnie.

– Ale dlaczego? – zapytał po raz kolejny Will, wbijając widelec w parówkę.

Aileen przewróciła oczami, wzdychając. Obierała powoli bardzo oporną pomarańczę, która zamiast współpracować, ślizgała jej się w rękach i brudziła je swoim sokiem. W końcu dziewczynie udało się jednak pozbyć całej skórki i z uśmiechem zadowolenia wsunęła pierwszy kawałek owocu do ust.

– Nie powinieneś się w to angażować – odrzekła na wcześniej zadane pytanie, z powrotem przybierając surową minę. – Ona jest dziwna. A poza tym zmienia chłopaków jak rękawiczki, więc możesz oszczędzić sobie rozczarowania już teraz…

Chris nie usłyszał odpowiedzi kolegi, bo skupił się na leżącym przed nim i czekającym na dokończenie wypracowaniu z numerologii. Przeczytał pospiesznie ostatnie zdania, które zapisał chyba cztery razy większą czcionką niż zazwyczaj i podrapał się piórem po skroni. Nauczycielka z pewnością obniży mu ocenę za te gigantyczne wręcz litery, ale ważne, że w ogóle coś jej odda.

Wygładził pergamin dłonią i dopisał jeszcze kilka słów, usiłując cokolwiek wymyślić wśród zgiełku panującego w Wielkiej Sali. W postawieniu ostatniej kropki przeszkodziła mu jednak sowa, która wylądowała na jego pracy i zatrzepotała małymi skrzydełkami. Wyciągnęła nóżkę z przywiązanym listem, mrugając wielkimi ciemnymi oczami, jakby chciała mu coś powiedzieć. Blondyn zmarszczył brwi, kiedy zauważył, że identyczne koperty trafiły do Willa i Aileen.

Szybko rozerwał papier i wyjął ze środka zagiętą na pół kartkę. Rozwinął ją z zaciekawieniem, przebiegając wzrokiem po treści listu. Na początku całkiem go zamurowało, a potem w miarę jak dochodził do końca, jego twarz robiła się coraz bledsza i bardziej spięta. Rozglądnął się po sali, po czym zaklął głośno i zgniótł pergamin w drżącej dłoni. Aileen, która dopiero otwierała kopertę spojrzała na niego ze zdziwieniem.

– Chris, co się…? – zaczęła, ale chłopak zerwał się z miejsca i biegiem ruszył do wyjścia.

Chciał się stamtąd jak najszybciej wydostać. Nie miał pojęcia, kto mógł mu to zrobić i dlaczego, ale nawet się nad tym nie zastanawiał. Wypadł z Wielkiej Sali, czując się tak, jakby wszyscy pokazywali na niego palcami i obgadywali go bez żadnych skrupułów. Nie patrzył na nikogo, jednak mógłby przysiąc, że się z niego naśmiewali.

Dopiero po przekroczeniu progu uświadomił sobie, że przez ostatnie kilkanaście sekund prawie nie oddychał, więc teraz zaczął gwałtownie czerpać powietrze do płuc. Skierował się na lewo, po czym oparł się o ścianę, zaciskając mocno powieki i przekazując swoim myślom wiązankę przekleństw.

***

Lily jadła właśnie płatki i próbowała słuchać Natt, ale jej wzrok wędrował po twarzach siedzących najbliżej Gryfonów. Uśmiechnęła się do Remusa i Syriusza, a potem jej spojrzenie natrafiło na Jamesa, więc szybko odwróciła głowę w przeciwną stronę. Nadal było jej głupio z powodu jej poniedziałkowego zachowania pod wpływem „eliksiru szaleństwa”, jak go w myślach nazwała. Okazało się, że pielęgniarka była tak zakręcona, że podała jej złe instrukcje, dotyczące zażywania leku. Evans powinna wziąć jedną kroplę, a wypiła aż cztery.

Machnęła łyżką, układając czekoladowe kółka w określone kształty i zaczęła się zastanawiać, jakim cudem pani Mallory dostała tę pracę. Patrząc na stopień jej rozkojarzenia, Lily powinna się cieszyć, że kobieta nie pomyliła buteleczek i nie wręczyła jej na przykład Wywaru Żywej Śmierci. Westchnęła ciężko, ustalając, że nie będzie zbyt często zaglądała do skrzydła szpitalnego, bo mogło się to dla niej okazać niebezpieczne. Chociaż musiała przyznać, że eliksir jej w pewien sposób pomógł. Oczywiście, kiedy przyjęła już prawidłową dawkę. Nie dręczyły jej żadne koszmary, a tajemnicza dziewczynka nie pojawiła się więcej od tamtego czasu, ale też nie można było stwierdzić na sto procent, że to zasługa leku. Może blondynka wzięła sobie po prostu „wolne” od straszenia jej? Brzmiało to tak absurdalnie, że Evans parsknęła śmiechem w swoją miskę.

– Znowu zamiast mnie słuchać gadasz sama ze sobą? – zapytała Natalie, pukając się w czoło i uśmiechając szeroko. – Może nie przyszło ci to jeszcze do głowy, ale byłoby o wiele milej, gdybyś opowiadała te żarty mi, a nie swojej wyimaginowanej przyjaciółce. W czym ona jest lepsza ode mnie?

Lily zmrużyła oczy i otworzyła usta, ale Optone przerwała jej machnięciem ręki.

– Czekaj. Wiem, co powiesz. – Przyłożyła zgiętą pięść do miejsca między brwiami i przybrała pozę myśliciela, udając, że się zastanawia. – „Hm… We wszystkim.”  

– Jak ty mnie dobrze znasz – zaśmiała się Evans, za co została trącona w ramię.

Po chwili poczuła, że coś stuknęło ją z kolei w palec, więc zerknęła na stół i zauważyła małą sówkę z listem w dziobie. Lily pogłaskała ją po głowie, wygładzając nastroszone pióra, po czym zabrała kopertę. Miała nadzieję, że rodzice do niej napisali, bo już dawno nie dostała od nich żadnej wiadomości, ale gdy tylko ujrzała lekko pochylony charakter pisma, domyśliła się, że to nie to, na co czekała. Zmarszczyła brwi z rozczarowaniem i chciała się zabrać za czytanie listu, jednak coś odwróciło jej uwagę.

Iskierka, sowa Natt, właśnie usiadła swojej właścicielce na głowie i wczepiła się pazurami w jej włosy. Optone westchnęła tylko, mrucząc coś w stylu: „nie znoszę tego głupiego ptaka”, ale nie oderwała się od jedzenia. Evans posłała jej zdziwione spojrzenie.

– No co? Jak zacznę się z nią szarpać, będzie jeszcze gorzej – wyjaśniła dziewczyna, wzruszając ramionami. – Ona właśnie tego oczekuje.

Faktycznie. Lily znała złośliwy charakter sówki przyjaciółki aż za dobrze. Nie mogła jednak powstrzymać się od śmiechu, widząc jak obie: Iskierka i Natt, siedzą spokojnie na swoich miejscach, nie zwracając uwagi na siebie nawzajem, jakby to była najzwyczajniejsza sytuacja pod słońcem.

– W końcu jej się znudzi – stwierdziła Evans, zagłębiając się wreszcie w treści listu.

Zdziwiły ją już pierwsze słowa, które na pewno nie były skierowane do niej. Zmarszczyła ponownie brwi, czytając kolejne akapity. Jej wcześniej zmrużone oczy, rozszerzyły się do granic możliwości, a uśmiech wyparował z ust. Spojrzała w lewo i dostrzegła, że chłopiec z drugiej klasy, siedzący obok niej trzymał prawdopodobnie identyczny list. Szybko wyrwała mu go z ręki i upewniła się w swoich przypuszczeniach.

– Ej! – krzyknął z oburzeniem mały rudzielec. – Oddawaj!

Lily nawet go nie słyszała, biegnąc wzrokiem po sali i uświadamiając sobie, że wszyscy uczniowie dostali taką samą kopertę. Zagryzła mocno wargi i odwróciła się w stronę stołu Krukonów. Błyskawicznie odszukała miejsce, w którym zazwyczaj siedział Christian, ale dostrzegła tam tylko Willa. Rozglądnęła się raz jeszcze i w końcu zauważyła blondyna w drzwiach Wielkiej Sali.

Zawahała się przez chwilę, ignorując dwunastolatka, próbującego wyrwać z jej ręki list, który mu zabrała, a potem poderwała się z ławki tak gwałtownie, że omal nie przewróciła chłopca, który nadal trzymał ją za rękaw. Mruknął tylko pod nosem coś, co brzmiało jak „wariatka” i skupił się na swoim talerzu.

– Powiedz, że jestem chora – powiedziała Evans do przyjaciółki i sekundę później już jej nie było.

Wiedziała, że Natt zrozumie o co chodzi, więc nie marnowała czasu na zbędne wyjaśnienia. Pobiegła do wyjścia, przepychając się między kilkoma uczniami, którzy dopiero przyszli na śniadanie i mając nadzieję, że żaden z nauczycieli jej wcześniej nie zauważył, bo wcale nie wyglądała na chorą.

Pospiesznie minęła wielkie wrota, potykając się na progu, ale na szczęście zachowała równowagę. Syknęła cicho i chwyciła się za stopę, która ucierpiała w tym starciu. Po swojej lewej stronie, Lily zobaczyła jednak chłopaka, którego szukała, więc zapomniała o bólu i zbliżyła się do niego niepewnie.

Miał zaciśnięte powieki i oddychał z wyraźnym trudem, przez co wezbrała w niej jeszcze większa złość na anonimowego kawalarza, który zabawił się jego kosztem. Nie do końca wiedziała, jak powinna się zachować, ale odgarnęła włosy za ucho i westchnęła delikatnie. Oparła się plecami o ścianę obok Chrisa i ponownie zagryzła wargi, ostrożnie wplatając palce w jego prawą dłoń. Otworzył oczy, a jego źrenice rozszerzyły się ze zdziwienia. Spojrzał w dół na ich złączone ręce, jakby nie mógł w to uwierzyć.

– Idziemy na wagary – oznajmiła Lily z uśmiechem, który po prostu domagał się odwzajemnienia.

***

Gabriele po skończonych lekcjach od razu udała się na trzecie piętro. Wcisnęła się szybko za garb jednookiej czarownicy i zostawiła torbę z podręcznikami w jednym z wgłębień w ścianie. Droga do Hogsmeade była dość długa, a dodatkowe obciążenie tylko by jej przeszkadzało, więc kiedy nie miała czasu, żeby wrócić do dormitorium, ukrywała wszystko w tunelu. Istniało oczywiście ryzyko, że ktoś znajdzie jej rzeczy, ale naprawdę niewiele osób wiedziało o tym tajnym przejściu.

Samotne przeprawianie się przez ten korytarz czasami wywoływało w niej uczucie klaustrofobii, jednak przede wszystkim nudy. Dlatego też liczyła skrupulatnie swoje kroki, próbując się nie pomylić, chociaż jeszcze ani razu nie udało jej się dobrnąć do końca. Zawsze mniej więcej w połowie zaczynała myśleć o czymś innym, a wtedy przyciskała palce do ściany i powoli sunęła naprzód, co jakiś czas wystukując na nich rytm.

Tym razem szła, obejmując się ramionami, bo w tunelu było dosyć chłodno i ze złością wspominała dzisiejsze zajęcia eliksirów. Z całego serca nienawidziła tego przedmiotu, a nauczyciel chyba w takim samym stopniu nienawidził jej. Gabie pokręciła głową, próbując się uspokoić. Wywary nigdy nie wychodziły jej tak jak powinny, ale ten można było określić tylko jednym słowem: tragedia. Zazwyczaj Lily jej pomagała, dzięki czemu dziewczyna jakoś sobie radziła, jednak bez niej… nie było już tak kolorowo.

Kiedy zawartość jej kociołka zaczęła niebezpiecznie bulgotać, wiedziała, że nie skończy się to najlepiej. Jęknęła tylko z rezygnacją, przestając mieszać, żeby nie pogorszyć tej sytuacji, ale eliksir właśnie na to czekał. Wypuścił jeszcze dwa, trzy, cztery wielkie bąble, jakby naśmiewał się z nieporadności brunetki, po czym postanowił zapoznać się bliżej z resztą klasy. Na nieszczęście, profesor Slughorn w tym samym momencie stwierdził, że dobrze byłoby sprawdzić, jak idzie Gabriele. Wybuch był tak silny, że powalił grubego nauczyciela na posadzkę, a ciemnobrunatna substancja pokryła równomiernie całe pomieszczenie, nie szczędząc ani kawałka.

Dziewczyna była zmuszona przez następną godzinę czyścić klasę z pozostałości swojego eliksiru, których nie dało się usunąć różdżką, podczas gdy reszta uczniów została zwolniona z lekcji. Oczywiście nie obyło się bez komentarzy na temat jej umiejętności, nie wspominając już o najniższej ocenie. Po dziesięciu minutach miała już serdecznie dosyć głosu nauczyciela i z chęcią chwyciłaby któryś z kociołków i wcisnęłaby na głowę upierdliwego mężczyzny. Czy nie mógłby zmienić swojego repertuaru? W kółko powtarzał to samo, co doprowadzało ją do szału. W dodatku od pierwszej klasy przekręcał jej nazwisko w ten sam irytujący sposób.

– …zero wyczucia. A wystarczyłoby po prostu bardziej skupić się na instrukcji – paplał dalej stary Ślimak, przechadzając się tam i z powrotem. – Co pani robi z tym kociołkiem, panno Misery*? – zapytał i zatrzymał się w miejscu.

Gabriele zacisnęła usta, bo naprawdę była bliska zarzucenia naczynia na głowę nauczyciela i wybiegnięcia z klasy. Ciekawe, jak by zareagował? Raczej nie byłby zadowolony.

– Nic, nic – mruknęła, odsuwając się od stolika i zaczęła szorować podłogę pod ścianą.

Teraz, gdy to sobie przypomniała, chciało jej się śmiać. Nie powinna się tak denerwować, ale lekcje eliksirów wywoływały w niej same negatywne emocje.

Ze zdziwieniem zauważyła, że znalazła się już w piwnicy Miodowego Królestwa, więc ostrożnie wdrapała się po schodach i prześlizgnęła się niepostrzeżenie do wnętrza sklepu, a potem skierowała się do wyjścia. Szła uliczkami zdecydowanie szybciej niż wcześniej, z powodu przejmującego zimna, które panowało na dworze. Ostatnimi czasy robiło się coraz chłodniej i zdecydowanie szybciej zapadał zmrok.

Odgarnęła zaplątane kosmyki włosów z twarzy i skręciła w jedną z bocznych uliczek, mijając parę starszych czarodziei. Doszła do samego końca i uniosła głowę, spoglądając na trzeszczący na wietrze szyld Gospody pod Świńskim Łbem. Nie zatrzymywała dłużej wzroku na obrazku, przedstawiającym odcięty łeb zwierzęcia, z którego ściekała krew. Nie lubiła tego widoku i często prosiła o zmienienie malunku, ale był on czymś w rodzaju wizytówki knajpy.

Otworzyła drzwi, uruchamiając przymocowany do nich dzwoneczek i przywitała się uprzejmie z barmanem. Był to mężczyzna w średnim wieku z burzą siwych włosów i przenikliwymi błękitnymi tęczówkami, które zawsze uważnie ją obserwowały. Nazywał się Aberforth Dumbledore i był bratem samego dyrektora Hogwartu.

– Jak w szkole? – zapytał, dokładnie wycierając blat szmatką.

Gabriele uśmiechnęła się lekko, odgarniając włosy do tyłu i stanęła za ladą. W pomieszczeniu nie było ani jednego klienta, więc podparła się na łokciach i westchnęła ciężko.

– Sam fakt, że miałam dzisiaj dwie godziny eliksirów jest doskonałym podsumowaniem tego dnia – odparła ponuro.

Barman parsknął ochrypłym śmiechem i pokręcił głową z wesołym błyskiem w oku. Teraz, kiedy na niego patrzyła, nie mogła uwierzyć, że na początku uznała go za oschłego i nieprzyjemnego faceta. Przez te kilka miesięcy jej zdanie zmieniło się o całe sto osiemdziesiąt stopni. A może to on stał się dla niej sympatyczniejszy?

– Nie martw się, moja droga. Jeszcze poznają się na twoim talencie – pocieszył ją i mrugnął do dziewczyny. – Pójdę chwilę odpocząć. Poradzisz sobie?

Rozglądnęła się po pustej gospodzie i udała, że się zastanawia.

– No, nie wiem. Jest taki tłok, że będzie trudno. – Zachichotała, a Aberforth uśmiechnął się serdecznie i zniknął za drzwiami.

Misombre przez chwilę po prostu stała w miejscu, ale w końcu wzięła się do pracy. Zaczęła ustawiać krzesła i stoliki, aby można było swobodnie pomiędzy nimi przejść. Poprawiła wiszące na oknach zasłony, za pomocą różdżki rozpaliła ogień w kominku i wzięła się za zamiatanie zakurzonej podłogi. Robiła naprawdę wszystko, żeby gospoda nie wyglądała na zaniedbaną, a raczej sprawiała wrażenie przytulnej. Wiedziała, że Aberforth jest jej za to bardzo wdzięczny, ale ona uważała to za swój obowiązek. Zatrudnił ją, podczas gdy nikt inny nie chciał dać jej pracy, więc miała u niego dług do spłacenia i starała się to robić jak najlepiej. Tchnęła trochę życia w to miejsce, mimo że podejrzani ludzie, którzy przychodzili do knajpy z pewnością tego nie doceniali.

Ściskała mocno kij od miotły, przypominając sobie, jak zaczęła się jej przygoda z tą gospodą. Jej rodzice byli mugolami, którzy nie zarabiali zbyt dużo, przez co nigdy im na nic nie starczało. Gabriele nie narzekała na gorsze ubrania, czy brak zabawek, bo znała ich sytuację finansową. Kiedy dostała list z Hogwartu, była wręcz pewna, że nigdzie nie pojedzie, bo nie będzie ich na to stać, ale postanowili uszczęśliwić swoją jedyną córkę i kupili jej potrzebne do szkoły akcesoria. Większość z nich pochodziła z drugiej, a nawet trzeciej ręki, ale i tak kosztowało ich to prawie wszystkie oszczędności. Dziewczyna wiedziała, że to dla nich ogromny wydatek, więc w wieku jedenastu lat postanowiła, że gdy tylko będzie wystarczająco duża znajdzie sobie pracę i pomoże rodzicom, którzy zmuszeni byli żyć w prawdziwym ubóstwie. W czarodziejskim świecie zarabiało się zdecydowanie więcej niż w mugolskim, ale sporym problemem było znalezienie jakiejkolwiek posady w tak młodym wieku.

W szóstej klasie udała się do dyrektora, aby poprosić go o pomoc, a Dumbledore praktycznie od razu, gdy doszła do sedna problemu, zaproponował jej pracę w gospodzie swojego młodszego brata. Dziewczyna przez chwilę siedziała wtedy jak sparaliżowana, bo nie spodziewała się czegoś takiego, ale niezwłocznie przyjęła ofertę ze łzami wdzięczności w oczach.

Od tamtej pory wymykała się ze szkoły kilka razy w tygodniu, o czym wiedział wyłącznie Dumbledore. Każde zarobione pieniądze wysyłała swoim rodzicom, nie zostawiając dla siebie zupełnie nic, bo wiedziała, że im są dużo bardziej potrzebne. Wcześniej oczywiście musiała wymienić je na mugolskie monety, ale nie miała z tym problemu.

Cieszyła się, że mogła im pomóc i w wakacje zobaczyć ich uśmiechnięte twarze. To było dla niej tak ważne, że nie zwracała uwagi na zmęczenie, czy kłopoty w nauce, wynikające z braku czasu na odrabianie lekcji.

Rodzina zawsze stała dla niej na pierwszym miejscu i nic nie mogło tego zmienić.

***

Lily powinna właśnie siedzieć na eliksirach i wrzucać ingrediencje do swojego kociołka, ale zamiast tego przechadzała się wzdłuż zamku, cały czas ściskając mocno dłoń Christiana i uśmiechając się szeroko. Usta jej się prawie nie zamykały; nie chciała pozwolić na to, żeby chłopak rozmyślał o porannej sytuacji, więc mówiła o wszystkim, tylko nie o tym. Po jego minie widziała, że zdecydowanie się uspokoił i rozluźnił, co ją ucieszyło. Delikatnie jeździła kciukiem po jego kostkach, kreśląc na nich różne kształty, a drugą ręką poprawiając rozwiane włosy.

Kiedy byli już w połowie okrążania całego zamku, Chris zatrzymał się nagle i oparł się o mur, odwracając dziewczynę przodem do siebie. Objął obie jej dłonie i przyciągnął je do ust, aby na nie podmuchać.

– Nie jest ci zimno? – zapytał cicho.

Nie doczekał się jednak odpowiedzi, bo ściana, o którą był wcześniej oparty, dosłownie go pochłonęła. Przewrócił się na plecy, ciągnąc za sobą zdziwioną Lily, która upadła na niego i przygwoździła go do podłogi. Zaczerwieniła się szybko aż po cebulki rudych włosów, jednocześnie przepraszając i niezdarnie próbując się podnieść. Jej oczy znajdowały się na wysokości jego ust i to w odległości kilku centymetrów, więc wolała się odsunąć, żeby nie zrobić czegoś głupiego. Przetoczyła się na bok i usiadła na ziemi, po czym podała Chrisowi rękę, aby pomóc mu wstać.

– Wszystko w porządku? Niczego ci nie złamałam? – Przejechała wzrokiem po jego twarzy, ale nie dostrzegła na niej śladu bólu. W sumie to nie dostrzegła zbyt wiele, bo panowały tam kompletne ciemności – Gdzie my jesteśmy?

Rozglądnęła się po pomieszczeniu, do którego niespodziewanie trafili, ale widziała tylko zarysy najbliższych przedmiotów. Krukon mądrze zapalił swoją różdżkę, oświetlając wnętrze małego pokoiku, który wydawał się całkiem przytulny. Pod jedną ścianą stała spora kanapa, a obok znajdował się pusty kominek, który prawdopodobnie nie miał styczności z ogniem od dłuższego czasu. Poza tym były tam jeszcze regały wypełnione po brzegi książkami i puszysty dywan koloru wyblakłej czerwieni.

– Wygląda na opuszczony – stwierdził Chris, zbliżając się do jednej z półek i zdmuchując z niej warstwę kurzu. – Chyba nikt nie wie o jego istnieniu.

Przesuwał różdżkę wzdłuż tytułów książek, marszcząc brwi, gdy zza grubego woluminu wyskoczył ogromny czarny pająk, rozdrażniony błyskiem światła. Evans pisnęła z przerażenia i przysunęła się szybko do chłopaka, zaciskając powieki. Nienawidziła tych małych paskud, zawsze czuła obrzydzenie na ich widok i tak było też tym razem. Christian rzucił jakieś zaklęcie, po czym objął dziewczynę jednym ramieniem i uśmiechnął się delikatnie.

– Spokojnie. Już żadnego nie ma – zapewnił ją, wplatając palce w jej włosy i przejeżdżając po nich dłonią. – Co myślisz o odrestaurowaniu tego miejsca? – dodał chwilę po tym jak się uspokoiła.

Kąciki ust Lily uniosły się do góry, kiedy odchyliła głowę, żeby spojrzeć w twarz blondyna. Przystała ochoczo na jego pomysł i wyciągnęła własną różdżkę z kieszeni szaty. Potarła zmarznięte palce, a potem wyczarowała w kominku ogień, rozjaśniający i ocieplający pokój.

– I będzie tylko nasze – oznajmiła nagle, znowu chwytając go za rękę. – Nasza tajna kryjówka.

Zamrugał kilka razy i poczuł, jak po jego ciele rozlewa się przyjemne ciepło, które nie miało nic wspólnego z ogniem w kominku. Ścisnął mocniej jej drobną dłoń, posyłając jej rozbrajający uśmiech.

– Jasne. Będzie tylko nasze – powtórzył jej słowa, rozkoszując się ich dźwiękiem.

Dzięki towarzystwie dziewczyny całkowicie zapomniał o liście, który dostał rankiem. Nie mógł o nim myśleć w tamtej chwili. To było wprost niemożliwe.

***

Zamiatała wszystko na jedną kupkę, nucąc pod nosem jedną ze swoich ulubionych mugolskich piosenek, kiedy usłyszała dźwięk dzwonka, sygnalizujący pojawienie się nowego klienta. Spojrzała w kierunku drzwi i zamarła na ułamek sekundy, a chwilę później miotła z hukiem uderzyła w posadzkę. Gabriele gwałtownie dała nura za ladę, mając nadzieję, że nie została zauważona.

Co oni tam w ogóle robili? Uczniowie rzadko kiedy przychodzili do tej gospody, więc nie spodziewała się tam nigdy spotkać żadnego ze swoich przyjaciół, a tu proszę. Przycisnęła się plecami do drewnianej półki i podkurczyła nogi, obejmując je ramionami.

– Halo, jest tu ktoś? – Usłyszała głos Blacka, który uderzał palcami w blat tuż nad jej głową.

Czyjeś ciężkie kroki zbliżyły się do miejsca, gdzie ukrywała się dziewczyna. Po głośnym sapaniu domyśliła się, że to Peter. W tym momencie mamrotał coś tak niezrozumiale, że nie wyłapała żadnego słowa. Na Merlina, czy oni urządzili sobie wyścigi? Pettigrew brzmiał co najmniej tak, jakby przebiegł pięć mil.

Modliła się, żeby któryś z Huncwotów nie wpadł na pomysł nachylenia się nad ladą, ale jej modły nie zostały wysłuchane. Jeden z chłopców rzucił na nią cień, a brunetka zaklęła pod nosem.

– Wszystko w porządku? – zapytał Syriusz.

Z pewnością widok pracownicy, kulącej się za ladą nie był dla niego czymś normalnym. Ukryła twarz w kolanach, mając nadzieję, że sobie pójdą, ale nic z tego. Black okrążył kontuar i pochylił się nad nią powoli.

– Gabriele?! – wykrzyknął ze zdziwieniem, poznając w końcu koleżankę.

Po drugiej stronie baru było słychać wyraźne poruszenie, a już po chwili pozostała trójka Huncwotów dołączyła do Syriusza. Dziewczyna podniosła głowę i spojrzała na nich z lekkim uśmiechem.

– To chyba musi wyglądać bardzo żałośnie – stwierdziła po prostu, podnosząc się i otrzepując szatę z kurzu, na którym usiadła. – Co wy tu robicie?

Remus zaśmiał się cicho, natomiast reszta wciąż zbierała szczęki z podłogi. Najwyraźniej nie mogli uwierzyć w to, co widzieli.

– My powinniśmy zadać takie pytanie tobie – zauważył Lupin i potarł dłonią po bladym policzku. – Pracujesz tu?

W odpowiedzi westchnęła przeciągle i wolno pokiwała głową. Poprowadziła chłopców do jednego ze stolików, po czym sama usiadła razem z nimi. Przez pewien czas nikt się nie odzywał; każdy wpatrywał się w Misombre, oczekując. Ta jednak otwierała usta, ale po chwili je zamykała, nie wiedząc od czego zacząć. W głowie miała prawdziwy mętlik, chociaż wydawało jej się, że była przygotowana na taką sytuację. Na jej twarzy mimowolnie pojawił się jeszcze szerszy uśmiech, bo zaskoczone miny przyjaciół ją rozśmieszały.

– Co podać? – zapytała, szczerząc się.

Czuła na sobie cztery uważne spojrzenia, ale udawała, że nie robi to na niej żadnego wrażenia. Uniosła brwi i niewielki notes z zamiarem przyjęcia zamówienia.

– Wyjaśnienia! – nieomal krzyknęli naraz James, Syriusz i Remus.

– Wody! – odezwał się w tym samym momencie wykończony Peter.

Oni chyba naprawdę biegli do tej gospody, pomyślała Gabriele, chichocząc i kierując się do szafki po jakąś szklankę. Szybko napełniła ją płynem i zauważyła, że chłopcy w ogóle ze sobą nie rozmawiają. Nie sądziła, że ta sprawa ich tak poruszy, ale w głębi serca cieszyła się, że wszystko wyszło w końcu na jaw, bo miała dość okłamywania ich. Wcześniej nie chciała nic im mówić, żeby nie wzbudzać w przyjaciołach litości. Z pewnością próbowaliby jej jakoś pomóc i na pewno traktowaliby ją inaczej, a ona wcale tego nie oczekiwała. Teraz jednak była zmuszona im wszystko opowiedzieć. Przygotowywała się do tej rozmowy wiele razy i wiedziała, że jest gotowa.

Postawiła pełną szklankę przed Peterem i opadła na krzesło, zakładając włosy za ucho.

– To długa historia… – zaczęła, patrząc na każdego z nich po kolei, a potem już tylko mówiła i mówiła, opisując dokładnie, jak do tego doszło.

***

Will wszedł do szatni, zastanawiając się, czy trening w ogóle się odbędzie. Powoli przebrał się w swój strój do quidditcha i usiadł na jednej z ławek, aby wciągnąć buty na nogi. Kiedy był w połowie zakładania rękawicy na prawą dłoń, w wejściu pojawił się Trevor ze złośliwym uśmiechem na twarzy, który nie zwiastował niczego dobrego.

Trevor był pałkarzem i chodził aktualnie do szóstej klasy, choć jego aparycja na to nie wskazywała. Miał barki dwa razy szersze od Willa, a uderzenie tak silne, że jeśli dostało się odbitym przez niego tłuczkiem, trzeba się było liczyć z dłuższym pobytem w skrzydle szpitalnym. Nie dogadywał się z żadnym członkiem drużyny, ale był naprawdę dobry w tym, co robił, więc został przyjęty. Jednak szczególnie nie przepadał za Chrisem. Nie mieściło mu się w głowie, jakim cudem ktoś, kto pojawił się w Hogwarcie dopiero na siódmym roku, mógł z marszu dostać się do drużyny, a w dodatku zostać jej kapitanem. Uważał, że to niesprawiedliwe i że ten tytuł należy się właśnie jemu, a nie zupełnie obcemu chłopakowi. Próbował podburzać przeciwko Christianowi resztę drużyny, wmawiając im, że blondyn prawdopodobnie przekupił dyrektora albo ma z nim jakieś tajemnicze konszachty.

W tamtej chwili nie odezwał się ani słowem do Willa, ciągle uśmiechając się krzywo. Wyglądał, jakby na coś czekał…

Po kilkunastu minutach w szatni zebrała się już prawie cała drużyna za wyjątkiem kapitana. Chris nie pojawił się na żadnej lekcji tego dnia, więc William nawet nie podejrzewał, że przyjdzie na trening. Zauważył, że wszyscy spoglądają w jego kierunku, dlatego stwierdził, że musi przejąć obowiązki przyjaciela.

Odchrząknął głośno i podrapał się po głowie niepewnie. Już miał zacząć mówić, kiedy głos zabrał Trevor:

– A gdzie nasz maminsynek? – zapytał ze złośliwym błyskiem w oczach.

Zarechotał z rozbawienia, ale poza nim nikt się nawet nie uśmiechnął.

– Pisze do mamusi, żeby się pożalić na niedobrych uczniów, którzy się z niego śmieją? – dodał, udając ton małego dziecka.

Will dosłownie zagotował się ze złości. W sekundę przycisnął mięśniaka do ściany i trafił zaciśniętą pięścią w jego twarz. Nie myślał wtedy o konsekwencjach. O tym, że Trevor z pewnością jest od niego dużo silniejszy i mógłby zgnieść go na miazgę. Ale to się nie liczyło. Zamachnął się jeszcze raz, jednocześnie czując mocne uderzenie pod własnym okiem. Jak przez mgłę słyszał czyjeś krzyki, jednak nie miał zamiaru przestawać. Pięść Trevora wylądowała tym razem na jego zębach i chłopak poczuł w ustach słony smak krwi. Nie zwrócił na to uwagi, tylko wycelował w głupawy uśmiech przeciwnika, próbując zedrzeć mu go z twarzy.

Ktoś chwycił go mocno za ramiona i odciągnął do tyłu, a w tym czasie dwójka innych zawodników przytrzymała Trevora.

– Uspokójcie się! – krzyczała Alice, która była ścigającą.

Szarpała rękawem Willa, jakby to miało mu pomóc. Szatyn ze złością wyrwał się z jej uścisku i otarł wierzchem dłoni rozciętą wargę. Rzucił jeszcze jedno wściekłe spojrzenie Trevorowi, po czym splunął krwią i skierował się do wyjścia.

– Treningu dzisiaj nie będzie – oznajmił, nawet się nie odwracając.

Nie zabrał też swoich rzeczy, więc musiał wracać do zamku w stroju do quidditcha. Przyłożył palce pod okiem, które zaczynało go już piec i zaklął cicho. Zareagował zdecydowanie zbyt gwałtownie, ale taki już był. Każdy doskonale wiedział, że Will nie pozwoliłby nikomu obrazić swoich przyjaciół w jego obecności.

Trevor najwyraźniej chciał go sprowokować i idealnie mu się to udało.

***

James siedział na jednej z kanap w pokoju wspólnym w towarzystwie reszty Huncwotów. Obiecali Gabriele, że na razie nikomu nie zdradzą jej sekretu – sama chciała to zrobić. Teraz rozmawiali o jutrzejszej pełni, planując wszystko co do najmniejszego szczegółu. Nie mogli dopuścić do tego, żeby sytuacja wymknęła im się spod kontroli, dlatego jak zawsze analizowali dokładnie każdą minutę. Potter miał już jednak dość ciągłego wałkowania tego tematu, więc przymknął oczy i oparł głowę na poduszce. Nie docierały do niego prawie żadne słowa kolegów, aż do pewnego momentu.

– O, hej, Evans. – Usłyszał głos Syriusza.

Szybko podniósł powieki i rzeczywiście dostrzegł dziewczynę, która stała przed ich kanapą z rękami założonymi na biodrach. Po jej zmarszczonym czole, stwierdził, że jest wyraźnie zdenerwowana.

– Możemy pogadać? – zapytała z irytacją, którą próbowała ukryć.

Chłopcy spojrzeli po sobie, ponieważ nie byli pewni, do kogo konkretnie się zwracała. James uniósł brwi, na co Remus wzruszył ramionami i przytaknął w imieniu wszystkich. Lily westchnęła ciężko i wyciągnęła przed siebie dłoń, w której ściskała jakąś kartkę. Czwórka Huncwotów zgodnie pomknęła wzrokiem w tamtym kierunku.

– Masz z tym coś wspólnego? – Wpatrywała się teraz w twarz Pottera, zagryzając mocno wargi i machając kawałkiem pergaminu.

Brunet otworzył usta ze zdziwienia i poprawił okulary na nosie, żeby lepiej widzieć. Dopiero po chwili domyślił się, o co chodziło dziewczynie.

– Mówisz o tym liście Dulcosa, który dostali wszyscy w szkole? – wolał się upewnić.

Zauważył, że jej dłonie lekko zadygotały, gdy rozwijała zwiniętą w rulon kartkę. Była tak wkurzona, że dziękował sobie w duchu, że to nie on był za to odpowiedzialny.

– Tak, dokładnie o tym mówię – warknęła ze złością, mrużąc groźnie oczy. – Może tego wcześniej nie wiedziałeś, ale rozpowszechnianie czyjejś prywatnej korespondencji jest nielegalne!

Pod jej powiekami pojawiły się łzy, więc James zerwał się z kanapy i chwycił ją za oba nadgarstki tak, aby mu się nie wyrwała.

– Uspokój się, dobrze? – poprosił cicho. – To nie byłem ja. Ani żaden z nas. Przysięgam. – Schylił się i zaglądnął w jej intensywnie zielone tęczówki. – Nie zrobiłbym czegoś takiego. Wierzysz mi?

Dziewczyna patrzyła na niego przez dłuższą chwilę. Trwało to dobre kilka minut, zanim w końcu powoli pokiwała głową. Westchnęła ciężko i zagryzła wargi. Powinna go przeprosić za oskarżenia, ale zamiast tego po prostu się na niego gapiła. Widziała po jego twarzy, że nie kłamał i rozpaczliwie starał się ją o tym przekonać.

Z jej ust wydobyło się ledwo słyszalne „przepraszam”, a potem, po kolejnych kilkudziesięciu sekundach zawahania, wspięła się na palce i objęła ramionami jego szyję. Odczekała jedno uderzenie serca i zaraz odsunęła się pospiesznie, poprawiając rozczochrane włosy i rozmasowując zaczerwienione nadgarstki, za które chwycił ją chłopak.

– Wiesz, chyba postaram się częściej nie robić głupich rzeczy. – James poczochrał włosy ze szczerym uśmiechem.

Lily przewróciła oczami i skierowała się do swojego dormitorium, wciąż ściskając poranny list. Położyła się na swoim łóżku i ponownie zagryzła wargi. Kartka była już tak pognieciona, że ledwo odczytywała słowa, które Chris skreślił lekko pochyłym pismem. Jeśli Huncwoci nie rozesłali tego listu, to kto to zrobił?

Zagłębiła się po raz kolejny w treści, nie wiedząc, jaki był cel osoby za to odpowiedzialnej. Czy ktoś próbował go przed nią ośmieszyć? W takim razie po co wysyłał list do wszystkich uczniów? Żeby mogli ponabijać się z jego zażyłości z matką? Bardzo dojrzałe.

Zaczęła czytać od początku, przejeżdżając palcem wzdłuż tekstu.

Kochana mamo!

U mnie wszystko w porządku, a u Ciebie? Mam nadzieję, że jakoś sobie radzisz.

Tutaj jest trochę nauki, ale chyba nie idzie mi najgorzej. A przynajmniej się staram. Niedługo gramy pierwszy mecz quidditcha. (Tak, to ten sport, w którym lata się na miotłach za piłką.) Trzymaj za mnie kciuki, żeby się udało. I żebym nie spadł. Wiem, że wolałabyś, abym na siebie uważał, ale nic mi nie grozi… Raczej.

Na lekcjach daję sobie radę, chociaż myślałem, że będzie gorzej. Może nauczyciele trochę mi odpuszczają, bo wiedzą, że jestem „nowy”? W każdym razie numerologia jest okropna i nie przepadam też za historią magii, o czym chyba już Ci pisałem w poprzednim liście.

Gdyby nie Will i Aileen, pewnie byłoby ze mną naprawdę źle, bo nie potrafiłbym się tu odnaleźć. Ostatnio kłócą się jeszcze częściej niż zwykle, ale tacy już są. Zdążyłem się przyzwyczaić.

Poznałem świetną dziewczynę, chociaż pewnie nie zrobiłem na niej dobrego pierwszego wrażenia (przez przypadek na treningu uderzyłem ją piłką w twarz). Jest taka urocza, ma na imię Lily i mógłbym słuchać jej godzinami. Nie wiem, czy coś z tego będzie, bo znasz moje doświadczenie w tym temacie, ale nie tracę nadziei. Wydaje się, że mnie lubi, więc nie chcę tego zepsuć.

To chyba tyle. Pamiętaj, że bardzo Cię kocham. Nie martw się niczym. Dam sobie radę.

Ściskam i całuję.

  Christian

Lily uśmiechnęła się pod nosem. Jeśli ktoś próbował go upokorzyć, na nią to zupełnie nie zadziałało. Wręcz przeciwnie.

***

* Misery (ang.) - nieszczęście, męka

Witam serdecznie,

Na wstępie powiem, że Was wszystkich uwielbiam, bo jesteście kochani i zdecydowanie zbyt mili dla mnie. Naprawdę bardzo dziękuję za Wasze komentarze i za to, że czytacie.

Jeju, jest 23:17 i przed paroma chwilami skończyłam pisać ten rozdział. Wyszedł całkiem długi, tak jak zamierzałam, więc dziwię się, że zdążyłam w terminie. Ma równo 9 pełnych stron i mam nadzieję, że nie jest okropny, bo nawet go jeszcze nie przeczytałam "w całości". 

Z okazji pół roku bloga dodałam w końcu poprawioną zakładkę "Bohaterowie", więc serdecznie zapraszam do zapoznania się z nią. Miałam też w planach z tej okazji dodać dłuższy rozdział i udało się. 

Wyjaśniła się sprawa Gabriele. No, tego się chyba nie spodziewaliście. Raczej podejrzewaliście ją o same złe rzeczy, ale cóż... Tak bywa :)

Zapomniałam już, co miałam tu pisać. 

Hm, w tym rozdziale jest więcej Chily, za co może z góry niektórych (nieprzepadających za Chrisem) przeproszę. 

A, przepraszam też za ciągłe zaległości na Waszych blogach, choć kilka zdążyłam już nadrobić. Ale to naprawdę "kilka". Jeszcze sporo mi zostało. 

Dalej... Nie wiem, chciałam napisać dużo rzeczy, ale wszystko zapomniałam. Jak mi się coś przypomni, to uzupełnię.

Dziękuję za już 15k wyświetleń. Kocham Was bardzo mocno <3

Pozdrawiam serdecznie i mam nadzieję, że rozdział się spodoba, chociaż pierwsze sceny nie wyszły mi najlepiej. Początki zawsze mam najgorsze.

W każdym razie, liczę na to, że nie będzie to "pechowa 13".

Całusy!

PS. Pierwszy raz od kilku tygodni dodaję rozdział w SOBOTĘ, a nie z opóźnieniem, więc jestem z siebie dumna, tym bardziej, że jest o trzy strony dłuższy niż zazwyczaj :)