Rozdział czternasty: "Asfodelus doprawiony śmiertelnym niebezpieczeństwem"

Rozdział z dedykacją dla Natalii Żywickiej w podziękowaniu za jej przecudowny komentarz pod poprzednim :*

***
14. Asfodelus doprawiony śmiertelnym niebezpieczeństwem 

Blask księżyca wpadał przez okno i oświetlał równomiernie całe dormitorium Puchonek z szóstego roku, w którym słychać było miarowe oddechy lokatorek. Na zegarze wybiła właśnie pierwsza nad ranem, a wskazówka sekundowa zaczęła kolejny obrót wokół tarczy.

Na łóżku położonym najbliżej ściany spała dziewczyna z długimi, płowymi włosami upiętymi w kok na czubku głowy. Jedna z jej rąk zwisała bezwładnie wzdłuż materaca, a druga przytrzymywała kurczowo kawałek kołdry, ciągle zmieniającej swoje położenie. Blondynka mruknęła coś niewyraźnie przez sen i zagłębiła policzek w poduszce, poruszając bezgłośnie ustami. Można było tylko zgadywać, jakie obrazy przewijały się w tamtym momencie przez jej myśli, ale w swoim śnie prawdopodobnie z kimś rozmawiała. Nie trwało to jednak długo, bo chwilę później ktoś chwycił ją za ramię i mocno nim potrząsnął. Dziewczyna zasłoniła twarz łokciem, dalej smacznie chrapiąc i ignorując coraz mocniejsze poszturchiwania.

– Melle, wstawaj – szeptał ktoś nad jej uchem, jednocześnie próbując ściągnąć z niej pierzynę.

Michelle niechętnie otworzyła prawe oko tylko po to, żeby ponownie przykryć się aż po szyję. Nie miała najmniejszego zamiaru podnosić się z ciepłego łóżka. Ktokolwiek czegoś od niej chciał, musiał poczekać do rana.

– Obudź się w końcu – mruknął nieprzyjaciel i pociągnął za kosmyk jej włosów. – To sprawa życia i śmierci.

Puchonka jęknęła ze złością, po czym uchyliła ostrożnie zaspane powieki i przetarła je dłonią. Ziewnęła potężnie i usiłowała skupić wzrok na twarzy swojej współlokatorki, która była szeroko uśmiechnięta i całkiem rozbudzona.

– No, ja mam nadzieję, bo inaczej postaram się, żeby była to sprawa śmierci. Jeśli wiesz, co mam na myśli – westchnęła Melle, nie podnosząc głowy z poduszki.

Zauważyła, że brunetka ma na sobie dżinsy i za duży beżowy sweter, którego rękawy były tak długie, że musiała je podwinąć dokładnie trzy razy. W rękach natomiast trzymała jakąś książkę, ale była ustawiona pod takim kątem, że nie dało się odczytać tytułu. Michelle zmarszczyła brwi ze zdziwienia, zaczynając poważnie wątpić w rzeczywistość danej sytuacji. W jakim celu Tina miałaby ją budzić w środku nocy? Chociaż to nie było jeszcze takie dziwne. Poprawka: w jakim celu czytająca coś Tina miałaby ją budzić w środku nocy?

– Wstawaj już – powiedziała ze zniecierpliwieniem, przytupując.

Zaraz, zaraz. Czy ona miała na sobie buty? Melle wyraźnie widziała przed oczami parę trampków, ale nadal nic nie trzymało się kupy. Pewnie gapiłaby się sennie na przyjaciółkę jeszcze przez następne kilkanaście minut, gdyby ta nie rzuciła w nią jakimiś ubraniami.

– Gdzie ty chcesz iść? – zapytała blondynka, wciągając bluzę z kapturem na pidżamę.

Nie otrzymała jednak odpowiedzi, Tina kazała jej po prostu ubrać kurtkę i buty, a potem szybkim krokiem wyszła z dormitorium, ciągnąc za sobą wciąż zaspaną Michelle. Kiedy tylko znalazły się na korytarzu obok kuchni, brunetka wyciągnęła spod pachy ciężką książkę i z szerokim uśmiechem pomachała nią przed jej oczami.

– Przestań tym wymachiwać, bo nic nie widzę. – Melle przytrzymała okładkę w miejscu i odczytała tytuł, który był w innym języku i niczego jej nie mówił.

Wolumin wyglądał na stary i pewnie pochodził z biblioteki. Blondynka złapała się pod boki, po czym wpatrzyła w przyjaciółkę, oczekując jakichś wyjaśnień, które przecież jej się należały. Tina radośnie zaczęła przewracać kolejne kartki, najwyraźniej czegoś szukając i w końcu stuknęła palcem w odpowiednie miejsce.

– Wpadłam na genialny pomysł – oznajmiła z szerokim uśmiechem, a Michelle tylko wywróciła oczami i zaraz jej przerwała.

– W takim razie wracam do łóżka – stwierdziła całkiem poważnie.

Doskonale znała „genialne” pomysły Tiny, które zawsze kończyły się kłopotami. Dziewczyna żyła chwilą i przekonaniem, że lepiej coś zrobić, niż później żałować, że się nie zrobiło. Takie myślenie przeważnie nie prowadziło jednak do niczego dobrego, a przynajmniej w ich przypadku. Dostawały szlabany chyba częściej od popularnych w całej szkole Huncwotów, co było nie lada wyczynem.

– Posłuchaj tylko, Melle – powiedziała z podekscytowaniem brunetka, przejeżdżając wzdłuż tekstu pomalowanym na beżowo paznokciem. – Znalazłam przepis na Felix Felicis! – prawie pisnęła, wyraźnie z siebie zadowolona.

Michelle przycisnęła palec do ust i rozglądnęła się po pustym korytarzu z zaniepokojeniem, ale na szczęście nie dostrzegła żadnych oznak życia. Przeniosła znowu wzrok na koleżankę, która odgarniała właśnie ciemne kosmyki z lekko pucołowatych policzków i nadal uśmiechała się szeroko z wesołym błyskiem w czarnych oczach. Naprawdę nazywała się Valentina Miller, jednak każdy zwracał się do niej za pomocą skrótu od imienia, który sama sobie wymyśliła. Nie Val, czy Vale, ale koniecznie Tina.

– Uwarzymy go i będziemy miały tyle szczęścia, ile będziemy chciały – rozmarzyła się dziewczyna, starając się teraz mówić cichszym głosem, który jednak cały czas był zbyt donośny. – Na początek potrzebny nam asfodelus zerwany podczas pełni księżyca, dlatego idziemy do…

– Chwileczkę. – Melle uniosła rękę, przerywając wywód przyjaciółki. – Mam jedno pytanie… Czyś ty do reszty postradała rozum? – Pochyliła się nad książką i wskazała na coś palcem. – Po pierwsze: to trwa sześć miesięcy. Po drugie: tutaj jest napisane, że to „wyjątkowo trudne”, więc raczej nie uda się zwykłym szóstoklasistkom, które nie są zbyt dobre z eliksirów. Poza tym zażywanie go w dużych dawkach może być niebezpieczne… Naprawdę nie sądzę, żeby to był dobry pomysł.

Tina w odpowiedzi zrobiła minę biednego szczeniaczka i posłała Michelle błagalne spojrzenie.

– Nie możemy chociaż spróbować? – zapytała, wyginając usta w podkówkę.

Blondynka westchnęła ciężko. Była pewna, że próba uwarzenia Felixa skończy się niepowodzeniem i będzie tylko stratą czasu, ale nie miała serca, żeby mówić o tym Tinie. Zawsze zgadzała się na wszystkie jej największe dziwactwa, bo sama lubiła łamać regulamin i czuć powiew adrenaliny. Dlatego zamiast zawrócić do dormitorium, uśmiechnęła się szeroko i pociągnęła Miller w kierunku wyjścia ze szkoły.

Kiedy tylko znalazły się na zewnątrz, Melle wzdrygnęła się, bo zimne powietrze owinęło jej kostki listopadowym podmuchem. Spodnie od pidżamy, które wciąż miała na sobie, sięgały jej zaledwie do połowy łydek, więc przytupnęła kilka razy w miejscu, aby się rozgrzać.

Puchonki skierowały się w stronę ciemnych drzew i ścieżki, prowadzącej do Zakazanego Lasu. Oglądnęły się jeszcze za siebie, ale w żadnym z okien po tej części zamku nie paliło się światło. Na czarnym niebie błyszczał natomiast księżyc, odsłonięty w całości przez chmury. W lesie panowały jednak prawie kompletne ciemności, ponieważ blask nie przebijał się przez korony drzew. Dziewczyny ruszyły powoli słabo widoczną dróżką. Michelle była nieco zaniepokojona, bo nie lubiła wychodzić na dwór w środku nocy, ale Tina najwyraźniej w ogóle się nie bała. A jeśli już, to tego po sobie nie okazywała.

Szły tak przez kilka minut, nie odzywając się ani słowem, bo każdy najmniejszy dźwięk byłby słyszalny jak wystrzał z armaty.

– Gdzie teraz? – zapytała szeptem blondynka, mrużąc oczy, żeby lepiej dostrzec rozwidlenie, do którego dotarły. – Tina?

Rozglądnęła się szybko, ale widziała tylko zarysy najbliższych pni drzew. Jeśli brunetka ukryła się za którymś z nich i miała zamiar ją wystraszyć, marny był jej los. Melle zatrzymała się, obejmując się ramionami i czekając, ale nic się nie działo.

– Tina! – powtórzyła głośniej, po czym skręciła w prawo.

Żadnej reakcji, oprócz złowieszczego trzeszczenia gałęzi, przez które musiała się przedzierać. Odruchowo sięgnęła dłonią do kieszeni, ale przypomniała sobie, że nadal była ubrana w spodnie od pidżamy, a jej różdżka leżała pewnie teraz na stoliku w jej ciepłym dormitorium.

Jedna z niżej wiszących gałązek drasnęła Michelle w policzek, ale ta nie zwróciła na to uwagi. Przecisnęła się przez jakieś gęste krzaki z jagodami i wylądowała na niewielkiej polanie, na której było przynajmniej coś widać, bo księżyc idealnie ją oświetlał. Westchnęła z ulgą i przyłożyła dłoń do zadrapania na twarzy, a potem pochyliła się, aby obejrzeć kwiaty pod stopami. Przyjrzała się uważnie pięknym płatkom, zastanawiając się jednocześnie, czy to właśnie asfodelus, którego szukały. Na zielarstwie miliony razy słyszała, że magiczne rośliny rosły o każdej porze roku, chociaż w zimie nie było ich widać pod warstwą śniegu, więc nie dziwiła się, że znalazła je pod koniec listopada.

Dotknęła delikatnie kwiatu i w tej samej chwili za jej plecami rozległ się jakiś szelest. Wyprostowała się szybko z uśmiechem.

– Myślałam, że cię zgubiłam – powiedziała, opatulając się ciaśniej kurtką. – Chyba…

Urwała nagle, kiedy odwróciła się i nie dostrzegła rozpromienionej twarzy Tiny, ale wyraźnie poirytowanego bruneta.

– Co ty tu wyprawiasz? – zapytał ze złością, pokonując długimi susami dzielącą ich odległość.

Melle zmarszczyła brwi, a uśmiech zszedł z jej ust tak szybko, jak się pojawił. Uniosła brodę do góry i poprawiła żółto-czarny szalik, drżącymi z zimna palcami. Nie rozumiała, dlaczego chłopak aż tak się na nią irytował, ale jej się to nie podobało.

– Wracaj. Do. Zamku – wypowiadał każde słowo osobno, jakby zwracał się do małego dziecka albo osoby niespełna rozumu.

Tego było dla niej za wiele. Założyła ręce na piersiach i spiorunowała go wzrokiem. Nie mogła pozwolić na to, żeby traktował ją jak idiotkę.

– Nigdzie nie idę – odpowiedziała przez zaciśnięte zęby.

Najchętniej usiadłaby na ziemi, dla podkreślenia swoich słów, ale i tak musiała wyglądać wystarczająco żałośnie w za krótkiej pidżamie w misie, z podrapaną twarzą i włosami podobnymi do ptasiego gniazda. Podczas przedzierania się przez las, do jej koka dostało się mnóstwo gałązek i liści, więc prawdopodobnie przypominała teraz strach na wróble.

Brunet nie zareagował jednak na wypowiedziane przez nią zdanie, tylko chwycił dziewczynę za rękę i pociągnął ją mocno w stronę drzew.

– Puszczaj mnie – syknęła Melle, próbując wyrwać się z jego uścisku. – Przyszłam tu z przyjaciółką i nigdzie się bez niej nie ruszę, rozumiesz? – Usłyszała ciche przekleństwo dobiegające z jego ust, ale nadal zaciskał palce na jej nadgarstku, więc postanowiła wbić mu łokieć w żebro. – Ja nie żartuję. Puść mnie, bo zrobię ci krzywdę.

Oczywiście bez różdżki nie mogła spełnić tej groźby, ale chłopak nie musiał o tym wiedzieć. Oderwała kawałek gałęzi z pobliskiego drzewa, mając nadzieję, że w ciemności tego nie zauważył, po czym wycelowała patykiem w jego rozzłoszczoną twarz. Nagle dostrzegła w jego szarych oczach przebłysk rozbawienia i miała wrażenie, że zaraz wybuchnie śmiechem. Wykorzystała ten moment, żeby wyswobodzić się z jego uścisku i cofnęła się parę kroków, wciąż celując prowizoryczną różdżką przed siebie.

– Pomóż mi znaleźć Tinę – warknęła, jednak głos jej odrobinę zadrżał.

Chłopak parsknął, ale zaraz znowu przybrał poważną minę. Jednym ruchem wyrwał gałązkę z dłoni Michelle i odrzucił ją na bok. Zmrużyła powieki z oburzeniem. Syriusz Black właśnie ją wyśmiał. W środku nocy w Zakazanym Lesie. Brzmiało jak początek słabego dowcipu. To wszystko pewnie jej się po prostu śniło.

– Znajdę twoją głupią koleżankę, ale ty masz wracać do szkoły. – Gryfon próbował wciągnąć dziewczynę na ścieżkę, jednak zaparła się nogami w miejscu.

Otworzyła usta, a jej czoło zmarszczyło się w grymasie. Czy on właśnie nazwał Tinę głupią? Miała już serdecznie dosyć tego chłopaka. Zacisnęła mocno zęby, kiwając głową i udając, że się zgadza, na co Black wyraźnie się rozluźnił. Nie spodziewał się zupełnie, że Melle za chwilę wymierzy mu kopniaka prosto w brzuch, warknie: „sama sobie poradzę” i ucieknie w przeciwną stronę. Nie dobiegła niestety daleko, bo chłopak zaraz ją dogonił i zacisnął ręce na jej ramionach.

– Jesteś naprawdę wkurzająca – wydusił z siebie, oddychając ciężko i garbiąc się nieco z bólu.

Już chciała odpowiedzieć: „nawzajem”, ale dostrzegła za plecami Syriusza jakieś poruszenie. Jej oczy rozszerzyły się gwałtownie, kiedy w oddali za drzewami zauważyła zarys wielkiego jelenia, który biegał wokół… tak, chyba wilkołaka, jakby próbował go zatrzymać. Oba zwierzęta zmierzały prosto w kierunku polany.

Z ust Blacka wydobył się tym razem sznur przekleństw. Bez zbędnych ceregieli wplótł palce w dłoń dziewczyny i szarpnął nią z całej siły. Już się nie opierała i posłusznie pognała za brunetem, słysząc za sobą zbliżający się tętent kopyt. Biegła tak szybko jak jeszcze nigdy w życiu, mając ochotę wrzeszczeć na całe gardło, ale wiedziała, że to by jej wcale nie pomogło.

Po kilkunastu sekundach dotarli do wzniesienia, gdzie znajdowała się niedostrzegalna gołym okiem szczelina zasłonięta mchem i liśćmi. Chłopak wepchnął Melle do środka i sam wcisnął się za nią, przytrzymując falujące pnącza jedną dłonią, tak aby nie zdradziły ich położenia. Drugą ręką zasłonił natomiast usta Michelle, która oddychała płytko, jakby się dusiła.

– Cśś – wyszeptał do jej ucha Syriusz, kiedy dostrzegli za gałęziami zarys wilkołaka.

Blondynka zacisnęła powieki z przerażenia i ukryła twarz w ramieniu swojego towarzysza. Zwierzę było na wyciągnięcie ręki – tylko chwila dzieliła ich od bolesnego końca. I wtedy znowu usłyszała tętent kopyt. Odgłosy zaczęły się powoli oddalać, więc najwyraźniej jeleniowi udało się odpędzić wilkołaka. Melle otworzyła ostrożnie oczy, czując jak mocno bije jej serce.

W ciasnej szczelinie między skałami nie było zbyt wiele miejsca, więc Black wręcz na niej leżał, przyciskając ją do podłoża.

Świetnie, pomyślała sobie, kiedy już się odrobinę uspokoiła. Teraz nie będę idiotką, tylko tchórzliwą idiotką. Cudowny awans.

Chłopak nadal trzymał dłoń na jej ustach, patrząc na jej twarz z zaniepokojeniem. Widziała jego błyszczące tęczówki ze zdecydowanie zbyt małej odległości, a na dodatek miała spore problemy z oddychaniem, dlatego ciężar Blacka zaczął jej przeszkadzać. Wcześniej nie zwracała na to uwagi, bo za bardzo się bała.

– Złaź ze mnie. – Michelle cała się trzęsła, ale starała się to opanować.

Przetoczył się na bok, choć to miejsce nie dawało dużego pola do manewru. Puchonka zamknęła ponownie powieki i zaczęła powoli oddychać, aby uspokoić pracę serca, które nadal biło za szybko.

 Nie miała jednak do tego warunków, bo ciszę rozdarł wysoki pisk, dobiegający z niedużej odległości.

– O, matko! Tina! – krzyknęła Melle, podrywając gwałtownie głowę, którą uderzyła w skalne sklepienie. – O nie – jęknęła i przycisnęła palce do pulsującego czoła.

Wyskoczyła z kryjówki jak proca, nie słuchając poleceń Syriusza, który kazał jej zostać w środku. Pobiegła w kierunku, z którego wcześniej było słychać dziewczęcy wrzask i starała się nie wpaść na żadne z drzew. Jej wzrok zdążył już przyzwyczaić się do ciemności, więc sprawnie udawało jej się omijać przeszkody. Wiedziała, że Black był tuż za nią i coś do niej krzyczał, ale nie rozumiała ani jednego słowa. Ważne było tylko to, że Tina znalazła się w niebezpieczeństwie.

Przedarła się przez ostatnie krzaki, całkiem je niszcząc i wbiegła pomiędzy wysokie topole. Brunetka kuliła się pod jedną z nich, a kilka metrów od niej wściekły wilkołak znowu próbował pokonać silnego jelenia, aby dostać się do ludzkiej krwi.

– Zabierz ją i uciekajcie! – krzyknął Syriusz, przebiegając obok dziewczyny. – Szybko!

Michelle w sekundę doskoczyła do przyjaciółki i chwyciła ją za rękę. Zdążyła jeszcze zauważyć, że na miejscu Blacka pojawił się wielki czarny pies, który dołączył do walki, jednak nie miała czasu się nad tym zastanawiać. Pociągnęła Tinę i ruszyła pędem w kierunku ledwo widocznej ścieżki, prowadzącej z powrotem do zamku. Nie odwróciły się za siebie aż do momentu, kiedy znalazły się na błoniach, ale nawet wtedy nie czuły się bezpiecznie. Biegiem pokonały ostatnie metry, dzielące je od wrót wejściowych, a potem nawet nie wiedziały kiedy trafiły do pokoju wspólnego Puchonów. Tina położyła się na jednej z kanap, dysząc głośno i trzymając się za serce, natomiast Melle zgięła się wpół i upadła na kolana, bo nawet nie miała siły, żeby wycelować w poduszki.

– Znalazłaś… ten… asfodelus? – wykrztusiła z siebie Miller, pomiędzy kolejnymi spazmatycznymi oddechami.

Blondynka zaklęła pod nosem w odpowiedzi. Najwyraźniej nawet spotkanie z wilkołakiem i groźba rychłej śmierci nie były dobrym sposobem na wybicie jej z głowy głupich pomysłów.

***

W sobotni poranek Lily siedziała razem z Natt na schodach prowadzących do Sali Wejściowej. Czekały właśnie na dwójkę Krukonów, z którymi się umówiły i w międzyczasie rozmawiały o miło zapowiadającym się dniu. Optone była wyraźnie podekscytowana perspektywą „podwójnej randki”, jak ciągle nazywała ich spotkanie. W rzeczywistości nie była jednak pewna, czy wspólne wyjście do Hogsmeade może być uznane jako randka, ale wcale nie przeszkadzało jej to w snuciu domysłów i różnych wizji jego przebiegu.

– Tylko, błagam cię, nie wspominaj przy nim o tym liście – westchnęła Evans, stukając palcami po kolanach.

Natalie zaśmiała się głośno i pokręciła głową z rozbawieniem.

– Powiedz to kolejne pięćdziesiąt razy, bo mam kłopoty z pamięcią – zażartowała. – Nie krępuj się, Lils. – Urwała na chwilę. – Naprawdę myślisz, że powitam się z nimi słowami: „Hej, porozmawiajmy o liście Chrisa”? Nie jestem aż taka głupia.

– Dobrze, że dodałaś to „aż” – mruknęła Lily ze złośliwym uśmiechem, co wręcz prosiło się o reakcję.

Pewnie usłyszałaby zaraz jakiś komentarz pod swoim adresem albo nawet otrzymała bolesnego kuksańca, ale na całe szczęście w tym samym momencie pojawił się Christian, przerywając ich rozmowę. Natt posłała przyjaciółce na wpół rozbawione spojrzenie, które mówiło „jeszcze się policzymy”, natomiast Evans wyszczerzyła się do blondyna i wstała ze schodów. Przez chwilę nie wiedziała, co zrobić, mimo że przez prawie cały poprzedni dzień ściskała go za rękę. Teraz zaś zagryzła niepewnie wargi, ale jej zawstydzenie nie trwało długo, bo Natalie popchnęła ją od tyłu tak, że wpadła wprost na chłopaka. Uderzyła niezdarnie czołem w jego klatkę piersiową, czerwieniąc się lekko. Chris uśmiechnął się i otoczył ją ramionami, splatając dłonie na jej talii, a Lily zarzuciła ręce na jego szyję i ukryła twarz w jego kurtce, która pachniała cytrusami. Poczuła, że jej stopy odrywają się na chwilę od podłogi i omal zapomniała, że nie są tam sami. Omal, bo w towarzystwie Natt nie dało się nie pamiętać o jej obecności.

– Okej, gołąbeczki – powiedziała, chichocząc i podnosząc się z miejsca. – A gdzie jest Will?

Lily odsunęła się od Krukona i rozglądnęła się dookoła, ale drugiego chłopaka nie było w pobliżu.

– Chyba będziemy musieli trochę na niego poczekać – odparł Christian, przeczesując włosy dłonią. – Odkąd pamiętam zawsze się spóźnia. On… – Zamilkł nagle, jakby sobie coś przypomniał i westchnął ciężko. – Nie przestraszcie się, kiedy go zobaczycie.

Dziewczyny zerknęły na siebie ze zdziwieniem, ale żadna z nich nie miała pojęcia, o czym on mówił. Natalie poprawiła kołnierz swojego płaszcza, a potem ściągnęła mocniej włosy, które wyplątywały się z jej kucyka.

– Co…? – zaczęła, jednak ktoś objął ją w pasie, więc uśmiechnęła się szeroko od ucha do ucha.

Usłyszała, że Lily głośno wciągnęła powietrze do ust, dlatego też odwróciła się szybko na pięcie, żeby zobaczyć, co się stało. Zamarła na chwilę i uważnie przebiegła wzrokiem po twarzy Willa: miał rozcięte wargi i łuk brwiowy, na których widać było ślady zaschniętej krwi, natomiast pod jego okiem widniał wielki ciemny siniak. Natt ostrożnie wyciągnęła dłoń i przycisnęła palce do jego policzka tuż nad lewym kącikiem ust.

– Kto mu to zrobił? – zapytała szeptem Evans, zwracając się do Chrisa, ale ten tylko pokręcił głową i wzruszył ramionami.

Will w tym czasie chwycił szatynkę za rękę i pociągnął ją w kierunku woźnego, który sprawdzał na liście, czy wychodzący uczniowie robią to zgodnie z regulaminem.

– Przepraszam za spóźnienie. – Uśmiechnął się delikatnie do przyjaciół, uwidaczniając ranę na górnej wardze. – Coś mnie ominęło?

W czwórkę ruszyli do wyjścia, wymijając kilku drugoklasistów, którzy próbowali nakłonić starszych kolegów, aby kupili im jakieś smakołyki z Miodowego Królestwa. Lily szła obok blondyna i zastanawiała się, czy powinna się do niego bardziej przysunąć, czy może zrobić coś innego. Natalie najwyraźniej postanowiła nie wypytywać Willa o jego poturbowaną twarz, zamiast tego zaczynając temat wczorajszego szlabanu, na którym chłopak się nie pojawił. Teraz już przynajmniej wiedziała, z jakiego powodu.

– Walker stwierdził, że mogę sobie iść, ale przedłuży nam karę o jeden dzień. W sumie, dla mnie to bez różnicy, chociaż dobrze, że nie musiałam robić wszystkiego sama – paplała, chwytając chłopaka pod ramię i szczerząc się w uśmiechu.

Evans już po chwili przestała jej słuchać, bo znała tę historię na pamięć i wpatrzyła się w pióro, które woźny ściskał w pomarszczonej dłoni. Odhaczył ich na liście, więc wyszli powoli na chłodne błonia i skierowali się w stronę wioski. Przed nimi szli jacyś czwartoklasiści, którzy zachowywali się odrobinę zbyt głośno, bo do uszu Lily dobiegało każde ich słowo i wybuch śmiechu. Zmarszczyła brwi, kiedy uświadomiła sobie, z czego żartują. Przyspieszyła z zamiarem wlepienia im wszystkim szlabanu, jednak Chris przytrzymał ją za rękaw kurtki.

– Daj spokój – poprosił cicho, starając się nie dać po sobie poznać, że go to zabolało. – To tylko dzieciaki.

Zacisnęła usta, ale jej mina złagodniała. Uśmiechnęła się do blondyna, a potem spojrzała na Willa i Natt pogrążonych w rozmowie.

– Nie przejmuj się – powiedziała i pokonała dzielącą ich odległość, aby przycisnąć się do boku Christiana.

Chłopak objął ją jednym ramieniem, wzdychając, a ona oparła głowę na jego obojczyku i zaczęła mówić o czymś niezwiązanym z tematem. Pochylił się i przycisnął usta do jej rudych włosów. W tamtym momencie był niewyobrażalnie wdzięczny osobie, która rozesłała ten list. Miał ochotę jej podziękować, bo gdyby nie ona, na pewno nie przytulałby teraz Lily i nie szedłby z nią do Hogsmeade. Wszystko było tak przypadkowe, że nigdy by się nie spodziewał, że sprawy przybiorą taki obrót.

***

Julie kierowała się do biblioteki z torbą pełną książek i zamiarem napisania wypracowań na poniedziałek. W tym momencie większość uczniów była w Hogsmeade, oprócz pierwszo– i drugoklasistów, więc w zamku panowała cisza i spokój, a tego jej właśnie było trzeba. Starała się nie myśleć o tym, że Natt i Will są gdzieś razem i spędzają ze sobą kolejny dzień. Obiecała koleżance, że da sobie spokój, ale to nie było takie proste.

Westchnęła cicho, poprawiając włosy. Od czasu, kiedy pogodziła się z Optone, zdążyła przeprosić ją chyba ze sto razy. Ciągle czuła wyrzuty sumienia i nie potrafiła się ich pozbyć, mimo że Natalie zapewniała, że już wszystko między nimi w porządku.

Ale Julie wiedziała, że nie będzie „w porządku”, dopóki nie upora się z uczuciem, które żywiła do Willa. Mogła wmawiać sobie, że to nic takiego i chłopak jest jej obojętny, ale nie była to prawda. Tym bardziej, że Johnson był dla niej miły. Byłoby o wiele prościej, gdyby traktował ją jak powietrze i nie zwracał na nią uwagi.

Okej, pomyślała, skręcając w kolejny korytarz. Stop. Przestań się bez przerwy nad nim rozpływać. Jest dla ciebie miły, bo jesteś koleżanką dziewczyny, która mu się podoba. Halo, podoba mu się! Nie ma tam dla ciebie miejsca, powtarzała jak mantrę.

Zacisnęła na chwilę powieki i zaczęła się zastanawiać, jak Lily zdąży nadrobić cały wczorajszy dzień, skoro teraz wybrała się do Hogsmeade. Nauczyciele byli dość sceptycznie nastawieni do wyjaśnień Natt, która zapewniała, że Evans zachorowała i leży w łóżku niezdolna, aby się choćby poruszyć. Wciskała ten kit na każdej lekcji, ale tylko Slughorn uwierzył w tę bajkę i zmartwił się stanem swojej ulubionej uczennicy. Na OPCM Cravis założył ręce na piersi i kazał przekazać, że Lily będzie musiała wszystko nadrobić, a potem przeszedł już płynnie do tematu zajęć.

Jednak podczas sprawdzania obecności na zaklęciach, kiedy Natalie zaczęła opowiadać panu Walkerowi, dlaczego jej przyjaciółka jest nieobecna, ten wybuchnął głośnym śmiechem.

– Jak na kogoś, kto nie jest w stanie się poruszyć, bardzo szybko wybiegała dzisiaj rano z Wielkiej Sali – zauważył mężczyzna. – Czyżby pan Dulcos też cierpiał na tę tajemniczą chorobę? Powiedz im, proszę, żeby wpadli do mnie, kiedy już „wyzdrowieją”. – Na koniec puścił teatralnie oczko do Gryfonki, która wyglądała na rozbawioną całą sytuacją.

A więc wszystko wskazywało na to, że Lily będzie miała kłopoty. Julie miała zamiar zaproponować jej swoją pomoc w nadrobieniu zaległości, bo przynajmniej w taki sposób mogła odwdzięczyć się dziewczynie za to, że zawsze była dla niej sympatyczna i starała się ją ośmielić.

Poprawiła torbę na ramieniu i pochyliła się, aby zawiązać buta, bo latająca w kółko sznurówka doprowadzała ją do szału. Była w połowie pętelki, kiedy ktoś dosłownie wbiegł prosto na nią. Nie widziała, co się stało, ale po chwili leżała już na podłodze, a obok niej jakaś dziewczyna. Najwidoczniej potknęła się o skuloną Julie i przekoziołkowała nad nią. Distim szybko potrząsnęła jej ramieniem.

– Nic ci nie jest? – zapytała, a szatynka zaśmiała się cicho i usiadła, rozcierając potłuczone kolana.

Julie zmarszczyła brwi, bo ten śmiech jej kogoś przypominał. Przyjrzała się twarzy dziewczyny z zaciekawieniem, gdyż była pewna, że nigdy wcześniej jej nie widziała. To znaczy, mogła mijać ją na korytarzu codziennie, ale nie zwróciła na nią uwagi, jak zresztą na większość uczniów. Będąc tak nieśmiałą, powinna właśnie z nudów przypatrywać się innym szkolnym kolegom, jednak tego nie robiła. Po prostu za tym nie przepadała. Nie miała zamiaru gapić się na ludzi, uważała, że to bez sensu.

Teraz przyglądała się oliwkowej karnacji i dużym brązowym oczom, próbując ustalić, do kogo szatynka była podobna.

– Tylko trochę się poobijałam – westchnęła i wyciągnęła dłoń do Julie. – Jestem Aileen Johnson.

Distim spojrzała na nią ze zdziwieniem, kiedy wszystko w jej głowie wskoczyło na swoje miejsce. Dziwne, że nie domyśliła się wcześniej.

– Ładne imię – zauważyła z uśmiechem, po czym sama się przedstawiła.

– Słyszałam o tobie! – powiedziała szybko Aileen, celując w dziewczynę palcem. – Jesteś koleżanką Willa?

Na policzki Julie wpełzły rumieńce, zupełnie wbrew jej woli. Nie spodziewała się, że jego siostra może ją rozpoznać. Czyżby Krukon coś o niej mówił? Poczuła, że czerwieni się jeszcze bardziej, na co szatynka klasnęła w dłonie z radości.

– Na Merlina! On ci się podoba – zauważyła i pomogła Julie podnieść się z podłogi, po czym złapała ją pod ramię, szczerząc się. – To cudownie się składa…

– C-co? – zapytała z niedowierzaniem Distim. – Nie, no coś ty – skłamała szybko, ale język zdążył się jej poplątać.

Czy to było aż tak widoczne, że zupełnie obca dziewczyna po kilku minutach wszystkiego się domyśliła? Czy Julie miała to wypisane na czole?

– Nie musisz udawać – przerwała jej Aileen. – Jesteś o wiele lepsza od tej całej Natalie i Will na pewno w końcu to zauważy. A jeśli nie, to mu w tym pomogę.

Gryfonka spojrzała na nią z jeszcze większym zdziwieniem i zmieszaniem. Skąd mogła wiedzieć, kto był lepszy, skoro nawet jej nie znała? Odgarnęła włosy z twarzy, zamierzając wyprowadzić Johnson z błędu.

– Natt jest naprawdę pozytywna i zabawna, a ja… Nie potrafię się nawet sama do nikogo odezwać – powiedziała cicho Julie.

Aileen uśmiechnęła się szeroko i pociągnęła ją korytarzem w prawo. Najwyraźniej nie widziała w tym żadnego problemu. Poprawiła kolczyk, który wysunął się z jej ucha podczas zderzenia, po czym odezwała się pogodnym głosem.

– To świetnie. Kto nie lubi nieśmiałych dziewczyn? – zadała pytanie retoryczne.

– Hm… Wszyscy ludzie w tej szkole? – zapytała Distim, czym wywołała perlisty wybuch śmiechu szatynki.

– I ty mówiłaś, że nie jesteś zabawna – zauważyła Aileen, wciąż chichocząc pod nosem.

Tylko, że to wcale nie był żart.

***

Gabriele i Emily szły jedną z uliczek Hogsmeade, pocierając zmarznięte dłonie i zapinając szczelniej płaszcze, ponieważ podmuchy wiatru były coraz bardziej złośliwe. Przyjaciółki zamierzały udać się jeszcze do Miodowego Królestwa, aby kupić nowy zapas cukrowych piór, które przydałyby się im na nudniejszych zajęciach.

Kierowały się właśnie w stronę sklepu, podczas gdy Gabie zbierała się w sobie, żeby wyjawić Madile swoją tajemnicę. Skoro Huncwoci się o wszystkim dowiedzieli, nie miała już dłużej pretekstów do ukrywania pracy u Aberforth’a. Było jej to nawet na rękę, bo zawsze chciała się komuś na ten temat wygadać, ale nie miała do tego sposobności. Nie potrzebowała ich współczucia, ani tym bardziej ich pieniędzy. Miała zamiar sama zapracować na to, by godnie wynagrodzić rodzicom ich wszystkie wyrzeczenia, dzięki którym znalazła się w Hogwarcie.

Westchnęła cicho i utkwiła wzrok w końcu ścieżki. W ciągu poprzedniego dnia doszła do wniosku, że mogła opowiedzieć przyjaciołom o swojej sytuacji zdecydowanie wcześniej. Powinna im zaufać i wiedzieć, że będą chcieli dla niej jak najlepiej. Żałowała, że wpadła na to dopiero teraz, bo te ostatnie miesiące mogły wyglądać zupełnie inaczej, gdyby miała ich wsparcie. Na pewno pomogliby jej w lekcjach i spoglądaliby łagodniej na jej ciągłe zmęczenie.

Emily cały czas coś mówiła, więc Misombre kiwała głową i przytakiwała, chociaż w rzeczywistości wcale jej nie słuchała. Zastanawiała się natomiast, jak przekazać przyjaciółce informacje, które wczoraj obszernie przedstawiła chłopakom. Nie miała pojęcia, jak zareaguje na jej rewelacje. Będzie zła, zaskoczona? A może stwierdzi, że Gabriele powinna jej o tym powiedzieć na samym początku?

Co chwilę otwierała usta, ale żaden dźwięk nie miał odwagi się z nich wydobyć. Brunetka nie wiedziała nawet od czego zacząć, więc wolała wszystko od nowa przemyśleć. Dotarły już jednak pod drzwi Miodowego Królestwa, w którym kłębiło się kilkunastu uczniów Hogwartu, wybierając ulubione słodycze. Gabie odetchnęła i chwyciła przyjaciółkę za ramię.

– Poczekaj, Em – poprosiła i zaraz odchrząknęła, bo przez ciągłe milczenie zaschło jej w gardle.

Nie było już odwrotu. Powiedziała A, więc musiała powiedzieć też B. Pociągnęła Emily dalej, rozpoczynając długo przygotowywaną w głowie wypowiedź. Wpatrywała się w swoje dłonie, ponieważ nie chciała na razie widzieć wyrazu twarzy blondynki.

Kiedy doszła już do końca opowieści, podniosła niepewnie oczy i uśmiechnęła się delikatnie. Madile wydawała się odrobinę zaskoczona, ale nie zła. Najwyraźniej spodziewała się jakichś konspiracyjnych spotkań i nawet przez myśl jej nie przeszło, że Gabriele mogła mieć problemy z  pieniędzmi.

– No i dlaczego o niczym mi nie powiedziałaś? – zapytała Em, unosząc brwi. – Gdyby Huncwoci na ciebie nie wpadli, dalej siedziałabyś cicho?

– Bałam się. Ale wiem, że powinnam była wcześniej wam wszystko wytłumaczyć. Przepraszam…

Emily zaśmiała się i objęła przyjaciółkę ramieniem.

– Nie masz za co. Każdy przecież ma prawo do tajemnic.

Mocniejszy podmuch wiatru rozwiał jej włosy wokół twarzy, a Gabie poczuła muśnięcie blond końcówek na własnej skórze. Szły przez chwilę w ciszy, z powrotem kierując się do Miodowego Królestwa, od którego oddaliły się na jakieś sto metrów. Brunetka poczuła się o co najmniej dwa kilo lżejsza, kiedy wyznała wszystko Emily. Nie wierzyła w to, że od końca szóstej klasy na jej ramionach spoczął tak wielki ciężar sekretów. Wzięła głęboki oddech świeżego powietrza, po czym znowu zwróciła się do dziewczyny:

– Teraz twoja kolej.

Madile zatrzymała się gwałtownie, a z jej ust zniknął uśmiech. Objęła się ramionami i tylko pokręciła głową.

– Daj spokój, Em. Na pewno ci ulży – zachęcała Gabriele, jednak na próżno. – To wcale nie takie trudne.

– Czy możesz w końcu przestać wałkować ten temat? – zapytała ze złością Emily. – Nie mam ochoty rozmawiać o Evans! Ani teraz, ani nigdy!

Piątoklasiści, którzy właśnie podążali w przeciwną stronę, spojrzeli na dziewczynę z zaciekawieniem. Natomiast Gabie zamrugała w tym czasie kilka razy, wyraźnie nie dowierzając. Czuła się tak, jakby Em walnęła ją pięścią w twarz, bo naprawdę rzadko zdarzało się, że na nią krzyczała. Prawie nigdy się nie kłóciły, a już na pewno nie z tak błahych powodów. Teraz jednak blondynka sama się o to prosiła.

– Wiesz, co myślę? – W głosie dziewczyny pobrzmiewał spokój. – Myślę, że nawet ty sama nie pamiętasz, za co tak naprawdę nienawidzisz Lily – dodała, nie czekając na odpowiedź. – Wmówiłaś sobie, że jej nie lubisz i dlatego jesteś wredna dla niej i jej przyjaciół, ale to całkiem bez sensu.

Znowu zapadła cisza, przerywana tylko zacinaniem wiatru o szyby pobliskiego sklepu. Emily skrzywiła się jeszcze bardziej. Potrafiła zmienić wyraz twarzy o całe sto osiemdziesiąt stopni, bo jeszcze kilka minut temu była radosna i roześmiana. Jej dobry nastrój wyparował jednak jak bańka mydlana.

– Widzę, że Lupin nie potrafi utrzymać języka za zębami – mruknęła ze zgorszeniem.

Utwierdziła tym samym Gabriele w przekonaniu, że za jej plecami była wredna dla wszystkich bez wyjątku. Dogryzała nawet Remusowi, który był najsympatyczniejszą osobą, jaką Misombre poznała w ciągu całego swojego życia.

– Jak możesz? Przecież wiesz, ile on musiał wycierpieć. Dlaczego mu nie odpuścisz?

Chciała otrzymać odpowiedzi przynajmniej na te pytania, ale najwyraźniej się przeliczyła.

– Nie masz o niczym pojęcia – warknęła Emily, odwracając się. – Odczep się ode mnie, Gabie – dodała po chwili i wpatrzyła się w ścianę przed sobą.

Nie trzeba jej było tego dwa razy powtarzać. Ruszyła szybkim krokiem i zaraz zniknęła za zakrętem, nie oglądając się za siebie. Nic nie wskazywało na to, że sytuacja rozwinie się w taki sposób. Miła rozmowa w ułamku sekundy przerodziła się w awanturę i Gabriele nie wiedziała nawet, jak do tego doszło.

Zacisnęła dłonie w pięści ze zdenerwowaniem i skierowała się w stronę zamku. W tamtym momencie straciła wszelką ochotę na zaglądanie do jakiegokolwiek ze sklepów.

***

Lily siedziała obok Chrisa w pubie pod Trzema Miotłami, a naprzeciw niej Natt posyłała Willowi szerokie uśmiechy. Knajpa była tak zatłoczona przez uczniów Hogwartu, że znalezienie miejsca graniczyło z cudem. Mieli naprawdę duże szczęście, że pojawili się tam, akurat wtedy, gdy jacyś znajomi chłopaków opuszczali stolik. Dzięki temu mogli choć na chwilę usiąść, odpocząć i rozgrzać się w ciepłym pomieszczeniu.

Madame Rosmerta przecisnęła się pomiędzy kilkoma zajętymi krzesłami i postawiła tacę z napojami na ich blacie. Odgarnęła zabłąkany kosmyk włosów z twarzy i szybko zaczęła się wycofywać, by przyjąć kolejne zamówienia. Evans posłała jej współczujący uśmiech. Gdyby była na jej miejscu, z pewnością nie dałaby sobie rady z tyloma klientami.

Chwyciła szklankę ze swoją wodą goździkową i zaczęła mieszać słomką w pachnącym płynie. Christian i Will zamówili po kuflu grzanego miodu z korzeniami o pięknym złotym zabarwieniu, natomiast Natalie wybrała dla siebie sprawdzone piwo kremowe.

W pubie panował taki gwar, że Lily musiała się nachylić nad stolikiem, żeby przyjaciele byli w stanie ją usłyszeć.

– Gdybym tu pracowała, chyba bym się załamała – stwierdziła, rozglądając się dookoła.

Niektórzy starsi czarodzieje nie zważali na brak miejsc, po prostu wyczarowywali sobie dodatkowe krzesła, przez co ścisk ciągle się powiększał. Sąsiedni stół był tak przysunięty do nich, że mężczyzna przy nim siedzący, co chwilę wbijał Evans łokieć w żebro.

– Zacznijmy od tego, że długo byś tu nie popracowała. Może do czasu, aż stłukłabyś wszystkie szklanki z asortymentu. Czyli jakieś… góra dziesięć minut. – Zaśmiała się Natt.

Lily uśmiechnęła się, bo wiedziała, że przyjaciółka ma rację. Była prawdziwą niezdarą pod każdym względem, szczególnie przy jedzeniu. Poza tym jej pech mógłby spokojnie zasiedlić pół kraju i pewnie dalej by się rozprzestrzeniał.

Westchnęła z irytacją, kiedy znowu poczuła mocne szturchnięcie. Klepnęła mężczyznę w ramię, próbując zwrócić jego uwagę. Odwrócił się powoli i spojrzał na Evans ze zniecierpliwieniem. Był wyraźnie pijany, a na jego twarzy widniały duże czerwone plamy. Zmrużył groźnie oczy, skupiając wzrok na dziewczynie.

– Czego? – warknął bełkotliwie.

Poczuła, że Chris poruszył się przy niej niespokojnie. Najwyraźniej nie spodobał mu się jego ton.

– Mógłby pan przestać wymachiwać rękami? – poprosiła z całą uprzejmością, na jaką było ją stać.

Facet zaśmiał się tylko ochryple w odpowiedzi i wyciągnął dłoń w jej stronę. Chwycił pojedyncze pasmo jej rudych włosów, na co Lily wzdrygnęła się z obrzydzenia i szybko wyrwała kosmyki z jego uścisku. Christian zaczął podnosić się z miejsca, ale w tym samym momencie podbiegła do nich Rosmerta i wyprosiła pijanego mężczyznę wraz z towarzyszem z pubu, mrucząc coś o tym, że to nie jest Gospoda pod Świńskim Łbem i nie życzy sobie takiego zachowania. Od razu w pobliżu pojawiło się kilku chętnych do zajęcia wolnych krzeseł. Evans obserwowała przez chwilę, jak Rosmerta wypycha dwóch klientów za drzwi, ale potem odwróciła się w stronę Chrisa.

– Zazdrosny? – Uśmiechnęła się pogodnie i przysunęła do siebie szklankę. – Nie dziwię ci się. Taki przystojniak?

Blondyn parsknął śmiechem, rozluźniając się i przybliżając swoje krzesło do Lily.

– Nie za stary dla ciebie? – zapytał. – Ile on mógł mieć lat?

– Zacznijmy delikatnie – powiedziała Natt, po czym splotła palce, jakby się nad czymś głęboko zastanawiała. – Pięćdziesiąt dwa?

Dosłownie sekundę później, w pubie rozległ się magicznie wzmocniony głos madame Rosmerty, która zdążyła już wrócić za ladę i ogłaszała teraz numer zamówienia:

– Siedemdziesiąt pięć!

Spojrzeli na siebie i jednocześnie wybuchli donośnym śmiechem, nie mogąc się powstrzymać. Evans oparła głowę na ramieniu Christiana i chichotała jak wariatka, podczas gdy Natalie trzymała się za brzuch, jakby miał jej zaraz eksplodować. Po dobrej chwili cała czwórka się uspokoiła, więc Optone chwyciła swoje piwo kremowe i chciała pociągnąć z niego łyk, ale przypomniała sobie wcześniejszą sytuację i parsknęła w szklankę. Zaczęła się krztusić, a w oczach stanęły jej łzy bólu i rozbawienia. Will klepnął ją kilka razy w plecy, aby pomóc jej złapać oddech. Dziewczyna ponownie kaszlnęła, a potem otarła twarz z kremowego piwa i uśmiechnęła się jeszcze szerzej.

– Ale wstyd – zdołała z siebie wydusić, pochrząkując. – Dobra, już jestem poważna.

Lily otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, kiedy poczuła mocne szturchnięcie w ramię. W pierwszym momencie pomyślała, że to pijany mężczyzna wrócił, żeby wyrazić swoje niezadowolenie. Ale gdyby to był on, pewnie zdziwiłaby się mniej, niż wtedy, gdy zobaczyła obok siebie zdyszanego Petera, szarpiącego ją za rękaw swetra.

– Możemy… pogadać? – zapytał szybko.

Zauważyła w jego oczach autentyczne przerażenie, więc sama się zdenerwowała. Błyskawicznie wstała z krzesła, rzuciła krótkie „zaraz wracam”, ignorując zaskoczone spojrzenia Natt i Krukonów, po czym wyszła za chłopakiem na zewnątrz.

– Co się dzieje? – Narzuciła kurtkę na plecy, po czym założyła ręce na piersiach.

Chciała się zatrzymać, ale Glizdogon ruszył w kierunku zamku, jeszcze zanim zamknęły się drzwi od pubu. Lily potruchtała za nim, niczego nie rozumiejąc i domagając się wyjaśnień.

– Musisz nam pomóc – oznajmił tylko, oddychając ciężko przy każdym kolejnym kroku.

Nie miał zbyt dobrej kondycji, lecz w tamtej chwili szedł naprawdę szybko i nie oglądał się na nic.

– Najpierw powiedz mi, co się stało – poprosiła, a wręcz rozkazała Evans. – Jeśli to jakiś wasz kolejny głupi dow…

Urwała, bo dobrze wiedziała, że Peter był naprawdę przestraszony. Zagryzła wargi, zastanawiając się, co go tak poruszyło. Znajdowali się już kilkanaście kroków od bramy, prowadzącej do szkoły, kiedy Lily ponowiła swoje pytania.

– Dokąd idziemy? Czy komuś się coś stało?

Pettigrew pobladł jeszcze bardziej, więc dziewczyna złapała go za ramię i potrząsnęła nim gwałtownie. W jej głowie pojawiła się straszna myśl, którą natychmiast chciała wykluczyć.

– Czy z Remusem wszystko w porządku? – dopytywała drżącym głosem.

Milczał przez kilkanaście długich sekund, podczas których Evans miała ochotę wykrzyczeć mu w twarz: „No, mów!”. Przyspieszyli, wbiegając na błonia, a z ich ust wydobywały się obłoczki pary.

Peter odezwał się dopiero wtedy, gdy Lily całkiem straciła nadzieję na odpowiedź i przygotowała się na najgorsze. Tego, co usłyszała, jednak zupełnie się nie spodziewała.

– To… Syriusz… – wydyszał chłopak, otwierając wrota wejściowe, a później wbiegając po schodach. – Jest… ciężko ranny.

***

 Hej, kochani!

Przepraszam za spóźnienie. Bardzo, bardzo przepraszam. Pamiętam, że dwa tygodnie temu, kiedy miałam opublikować ten rozdział, nawet nie zaczęłam go jeszcze pisać. Ostatnio miałam naprawdę mało czasu, więc jeszcze raz przepraszam. Liczę na to, że mi wybaczycie, bo to najdłuższy rozdział na tym blogu. Ma jedenaście stron. Trochę się rozrósł :)

Teraz nie wiem, co pisać. W tym rozdziale pojawiły się dwie nowe postacie i jestem ciekawa, jak je przyjmiecie. 

Przepraszam, że nie odpisałam na komentarze pod poprzednim rozdziałem, ale jeszcze zdążę to zrobić. Za wszystkie bardzo dziękuję, ale najbardziej dziękuję właśnie Natalii, której dedykowałam rozdział. Czytałam Twój komentarz kilkakrotnie i za każdym razem nie mogłam uwierzyć, że ktoś może w ten sposób myśleć o moim blogu. To było naprawdę miłe i dziękuję Ci bardzo, bardzo, bardzo. <3  

Nie chciałabym zaniedbywać pozostałych komentujących, ale cóż... Tak wyszło. Kiedyś zadedykuję rozdział wszystkim bez wyjątku i wszystkich wymienię :)

Okej, jest już dosyć późno, a ja dodaję ten rozdział z dwutygodniowym opóźnieniem, więc trochę mi głupio. I nie wiem zupełnie, co jeszcze chciałam napisać. 

Nie spodziewałam się, że rozdział wyjdzie taki długi. Znaczy zaczęłam się tego spodziewać, kiedy pierwszy wątek rozciągnął się na pięć stron :D

Dobra, nie przedłużam już więcej. Jak sobie o czymś przypomnę, to tutaj dopiszę.

Miłych i wesołych świąt. 

Pozdrawiam gorąco i całuję.