Rozdział dwunasty: "Zbyt duża dawka"

12. Zbyt duża dawka

Wielka Sala, jak to zwykle w poniedziałkowe poranki, była dosyć zatłoczona. Uczniowie siedzieli przy swoich stołach, jedząc śniadanie, kończąc pracę domową albo po prostu rozmawiając z kolegami. Zaczarowany sufit ukazywał niebo o ponurej, szarej barwie, która nikogo szczególnie nie zachęcała. Na dworze zaczynało się robić coraz zimniej i niestety nie można już było wyjść z zamku bez kurtki, a przynajmniej, jeśli nie chciało się zachorować. Siódmoklasiści mieli tyle nauki, że nieobecność na choćby jednej lekcji przyniosłaby im spore zaległości, więc woleli o siebie dbać, żeby tego uniknąć.

Lily przerzucała właśnie kartki Proroka Codziennego, przebiegając znudzonym wzrokiem po nagłówkach. Nienawidziła wcześnie wstawać, bo nigdy się nie wysypiała, a potem przez większość dnia była zmęczona. Kolejny raz przetarła powieki dłońmi i uszczypnęła się w przedramię, aby się trochę ożywić. Jej uwagę przyciągnął tytuł jednego z artykułów, który informował o tajemniczej śmierci dwóch czarownic. Nie podano żadnej przyczyny ani sprawcy, ale ostatnio takie wypadki zdarzały się coraz częściej.

Westchnęła, składając gazetę na pół i zacisnęła palce na małej buteleczce, którą wyciągnęła z kieszeni. Przez dłuższą chwilę przypatrywała się etykietce, marszcząc brwi i przypominając sobie ostatnie wydarzenia.

W piątek po odnalezieniu naszyjnika ze snu, poczuła, że naprawdę zaczyna wariować. Kompletnie nie wiedziała, co z nim zrobić, więc schowała go po prostu na dnie kufra, a potem położyła się do łóżka z nadal mocno bijącym sercem. Na szczęście nie miała już więcej koszmarów: ani o dziwnych wisiorkach, materializujących się w rzeczywistości, ani o niczym innym. Mimo tego, pierwszą rzeczą, jaką zrobiła zaraz po przebudzeniu w sobotę, było udanie się do pielęgniarki. Przekonała kobietę, że bardzo denerwuje się nauką i potrzebuje jakiegoś eliksiru na uspokojenie. Pani Mallory uwierzyła jej bez mrugnięcia okiem i od razu podała jej odpowiednie lekarstwo, instruując ówcześnie, jak je prawidłowo zażywać.

Rozglądnęła się dookoła, żeby sprawdzić, czy nikt na nią nie patrzy, po czym wlała cztery krople do swojej herbaty. Zagryzła wargi, wahając się jeszcze chwilę. Miała nadzieję, że eliksir jej nie otumani, chociaż z jej tendencją do zamyślania się, pewnie mało kto zwróciłby na to uwagę.

Okręciła butelkę między palcami, a drugą ręką podparła sobie brodę. Zerknęła na nietknięte śniadanie, zastanawiając się, gdzie jest Natt i reszta dziewczyn. Jej rozmyślania nie trwały jednak długo, bo dosłownie sekundę później nieomal dostała zawału. Po raz kolejny w tym miesiącu.

Ktoś złapał ją gwałtownie za ramiona, przez co podskoczyła i odruchowo ścisnęła mocniej buteleczkę z eliksirem. Przez chwilę żałowała, że jeszcze go nie wypiła, bo może zareagowałaby spokojniej. Podniosła głowę do góry i zadarła ją nieco do tyłu, aby zobaczyć, kto tym razem próbował ją przestraszyć na śmierć. Dostrzegła nad sobą szeroki uśmiech Jamesa, który wpatrywał się w… jej rękę!  Zaklęła w myślach, usiłując błyskawicznie ukryć flakonik w kieszeni, na co chłopak zachichotał cicho.

– Co tam chowasz? – zapytał i złapał jej dłoń z prawdziwym refleksem ścigającego.

Na chwilę zamarła ze zdziwienia, ale zaraz zacisnęła palce tak mocno, jak umiała i spróbowała wyrwać się z jego uścisku. Włożyła w to wszystkie siły, a Potter najwidoczniej w ogóle się nie męczył, bo usiadł obok niej, cały czas się uśmiechając, choć teraz z lekką niepewnością. Przeczesał włosy wolną ręką, wpatrując się w twarz dziewczyny i dostrzegając w jej oczach coś, co zmusiło go do zachowania powagi.

– Co jest? Dobrze się czujesz?

Pokiwała głową w odpowiedzi, wzdychając, ale James dalej delikatnie trzymał jej dłoń w swojej.

– Proszę, puść mnie – wyszeptała łagodnie Lily, nie patrząc na niego, tylko na jakiś punkt nad jego ramieniem.

Brunet jednak pochylił się, zmuszając ją tym samym do utrzymania kontaktu wzrokowego. Widział w jej tęczówkach zdenerwowanie, zakłopotanie i… sam nie wiedział, co jeszcze. Dopiero, kiedy poczuł zapach jej perfum, uświadomił sobie, jak blisko siebie się znajdują.

– Proszę cię, James – powtórzyła jeszcze ciszej, zaciskając zimne palce drugiej dłoni na jego przegubie.

Zerknął pospiesznie na jej usta, które znowu zagryzała i odsunął się gwałtownie. Nie mógł jej nie posłuchać, gdy go o coś prosiła, więc puścił jej rękę i skupił się na nakładaniu tostów na talerz, żeby dać jej możliwość schowania tajemniczej buteleczki do kieszeni. Kątem oka dostrzegł, że dziewczyna podnosi filiżankę z herbatą i pociąga z niej spory łyk, ale nie odezwał się ani słowem.

Próbował właśnie wycisnąć resztki ketchupu na swojego tosta, kiedy Lily przysunęła się do niego z uśmiechem i delikatnie musnęła ustami jego policzek. Zdziwił się tak bardzo, że upuścił słoiczek z sosem, tłukąc go i zachlapując sobie tym samym koszulę. Nie zauważył tego jednak; w tamtej chwili nie widział niczego oprócz Evans.

Nie pamiętał już nawet o eliksirze, znajdującym się w jej kieszeni.

***

Wszyscy Gryfoni i Puchoni z siódmego roku czekali już od dobrych kilku minut pod klasą od obrony przed czarną magią. Pan Cravis rzadko się spóźniał, więc uczniowie wymieniali między sobą porozumiewawcze spojrzenia z nadzieją, że nauczyciel w ogóle się nie zjawi. Na pewno nie byłoby im przykro z tego powodu.

 Syriusz oparł się o ścianę, zakładając ręce na piersi i obserwując przyjaciół zgromadzonych wokół niego. Od dłuższego czasu przypatrywał się Jamesowi, który wydawał się być nieobecny i prawdopodobnie nie słuchał relacji Petera na temat ich ostatniego kawału. Chłopak z podekscytowaniem opowiadał, że Ślizgoni najwidoczniej nie poskarżyli się nikomu na stan ich pokoju wspólnego. A nawet gdyby to zrobili, nie było żadnych dowodów, że to sprawka Huncwotów.

– Nie będziemy mieć kłopotów – zanucił Glizdogon, na co Black parsknął śmiechem.

Rozbawiło go to, że chłopak tak bardzo emocjonuje się czymś, w czym nawet nie brał udziału, ale nie chciał mu tego brutalnie uświadamiać. Jednak kiedy Peter prawie pisnął z zachwytu nad ich umiejętnościami, Syriusz nie wytrzymał.

– Przecież ty… – zaczął, ale napotkał karcące spojrzenie Remusa. Wykrzywił się i przesłodzonym głosem płynnie zmienił bieg zdania. – Przecież ty stałeś na czatach, więc nie było mowy, żeby ktoś nas nakrył.

 Zarumieniony Pettigrew uśmiechnął się i dumnie wypiął pokaźną pierś, a Black tylko przewrócił oczami, kręcąc głową i wystawiając język do Lunatyka, który przybrał swoją pouczającą minę.

Jedynie James stał zamyślony z boku i nie brał udziału w ich rozmowie. Patrzył na Lily i Natt, śmiejące się głośno, co nie było niczym zaskakującym. Nawet z tej odległości widział, że się przekomarzają, bo szatynka mrużyła oczy i marszczyła nos, ale nie była dłużna przyjaciółce: zaczęła coś szybko mówić i mógłby przysiąc, że wyczytał z jej ust swoje nazwisko. Evans zachichotała, żartobliwie popychając Natalie, która wpadła wprost na nauczyciela, spieszącego właśnie korytarzem. Na twarzy dziewczyny pojawiło się napięcie, ale Lily nie wyglądała na przestraszoną, co zdziwiło Pottera. Dalej się uśmiechała, mimo że pan Cravis, przed którym drżała większa część uczniów Hogwartu, patrzył na nie z naganą w oczach. Powinna okazać skruchę i przeprosić profesora, zamiast się do niego szczerzyć. Coś było zdecydowanie nie tak, skoro zawsze wyluzowana Natt zareagowała gwałtowniej niż Evans.

Miał zamiar podrapać się po głowie i przy okazji przeczesać palcami rozczochrane włosy, kiedy Syriusz szturchnął go w ramię i popchnął w kierunku wejścia do klasy. Cravis wpuścił ich do środka, tłumacząc się surowym głosem ze spóźnienia. Oznajmił, że musiał pilnie porozmawiać o czymś z dyrektorem i trochę się to przedłużyło. Nie chciał marnować więcej czasu, więc od razu przeszedł do tematu lekcji. Zbliżył się do dużego pudełka w rogu sali, podczas gdy uczniowie powoli zajmowali swoje miejsca.

– Na dzisiejszych zajęciach przećwiczymy zaklęcie Conjunctivitis, które może wam się przydać do oślepienia przeciwnika – powiedział głośno, unosząc pudło w powietrzu i maszerując między ławkami. – W tym celu przygotowałem dla każdego z was po jednym szczurze, abyście zaczęli od czegoś prostego. Proszę się nie krzywić, panno Madile – upomniał Emily, kładąc przed nią zwierzątko. – To bardzo mądre stworzenia. Jeden z nich mi uciekł, ale sam potrafił odnaleźć drogę powrotną – dodał z uznaniem i za pomocą różdżki przetransportował puste pudełko na koniec klasy.

Huncwoci, słysząc ostatnie słowa profesora wymienili znaczące spojrzenia. Teraz już przynajmniej rozumieli jego zachowanie na korytarzu tej sobotniej nocy. Całe szczęście, że nie udało mu się zabrać Petera ze sobą, bo mieliby wtedy spory problem.

***

Podczas dłuższej przerwy po zaklęciach z panem Walkerem, Natalie postanowiła na jakiś czas zostawić Lily i porozmawiać w końcu z Julie, która unikała jej jak ognia. Złapała ją za łokieć przy wyjściu z klasy i pociągnęła korytarzem w nieokreślonym kierunku. Brunetka otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale zrezygnowała i po prostu podążyła za koleżanką.

Wybrały ławkę pod ścianą w mniej zatłoczonej części zamku i usiadły ramię w ramię, nie patrząc na siebie. Na dłuższą chwilę zapadła cisza, która wyraźnie ciążyła Julie. Dziewczyna kręciła się na miejscu, bawiąc się palcami i przekładając na zmianę nogi. Kiedy po raz piąty założyła prawą na lewą i odwrotnie, Natt przerwała milczenie.

– Myślę, że powinnyśmy zapomnieć o całej sytuacji – powiedziała szybko, uśmiechając się delikatnie. – Przepraszam, że tak na ciebie wtedy nawrzeszczałam, ale byłam zdenerwowana…

Distim wytrzeszczyła na nią oczy ze zdziwienia. Spodziewała się wszystkiego oprócz przeprosin. Nie mieściło jej się to w głowie, więc tylko gapiła się na Natalie z uchylonymi ustami. Otrząsnęła się po kilkunastu sekundach, potrząsając swoimi czarnymi kosmykami.

– No coś ty. To moja wina. – Przerwała, nie wiedząc co jeszcze dodać. – To ja przepraszam, Natt. Naprawdę nie chciałam, żeby tak wyszło.

Mówiła całkiem szczerze, więc Optone nie miała żadnych podstaw, aby jej nie uwierzyć. Nie potrafiła się długo gniewać. Minął już tydzień, podczas którego zdążyła sobie wszystko poukładać i poczuć wyrzuty sumienia. Nie powinna tak naskakiwać na koleżankę, mimo że ta zepsuła jej szansę na pocałunek z Willem. Trudno, przecież i tak nic się pomiędzy nimi nie zmieniło, więc nie było powodów do obrażania się na Julie, która nie przemyślała swojego zachowania. Natt postanowiła dać jej szansę, o co kilka razy prosiła ją Lily.

Na początku była zła, ale potem trochę ochłonęła. Nie chciała, żeby jakikolwiek chłopak poróżnił ją z przyjaciółką z dormitorium.

– Nie powiedziałam mu, że to byłaś ty – oznajmiła Natalie – ale obiecaj mi, że nigdy więcej czegoś takiego nie zrobisz.

W oczach brunetki pojawiły się łzy, więc Optone przytuliła ją mocno do siebie. Obejmowały się tak przez dobrą chwilę, samym uściskiem przepraszając się za wszystko.

– Jasne – wyszeptała Julie w ramię koleżanki. – Nie będę wam już przeszkadzała, przysięgam.

Jej bladą twarz rozjaśnił delikatny uśmiech, który Natt od razu odwzajemniła. Siedziały tam aż do końca przerwy, rozmawiając przyjaźnie, chociaż ich konwersacja ograniczała się głównie do paplaniny szatynki. Distim słuchała jej jednak z uwagą, przytakując i czasem wtrącając kilka zdań. Nie poruszały oczywiście tematu tabu, jakim był Will, ponieważ zgodnie uznały, że wszystko zostało już wyjaśnione i nie powinny drążyć tej sytuacji.

Julie czuła się tak, jakby kamień spadł z jej serca. Przez ostatnie dni ciągle się zamartwiała i nie wiedziała, jak przeprosić Natalie, a okazało się, że ta sama do niej przyszła. Mogła wreszcie odetchnąć z ulgą i spróbować zapomnieć o przykrym wydarzeniu, choć nie było to takie proste.

Na razie jednak cieszyła się, że tak to się skończyło i obiecała sobie, że już nigdy nie postąpi tak nierozważnie, jak wtedy.

***

Ostatnią lekcją, jaką mieli tego dnia były eliksiry. Lily siedziała przy jednym stole z Gabriele i Natalie, ale kompletnie nie zwracała na nic uwagi, wpatrując się pustym wzrokiem w swój kociołek. Miała ochotę ukryć twarz w dłoniach i głośno jęknąć. Lek na uspokojenie podziałał na nią aż za bardzo. Przez cały dzień zachowywała się jak wariatka i teraz było jej niewyobrażalnie głupio. Zaczęła się zastanawiać, czy pielęgniarka na pewno mówiła o czterech kroplach i im dłużej nad tym myślała, dochodziła do wniosku, że się pomyliła. Będzie musiała znowu pójść do skrzydła i zapytać o prawidłową dawkę. Pani Mallory prawdopodobnie weźmie ją za idiotkę, która nie potrafi zapamiętać jednej prostej cyfry, ale w końcu… tak właśnie było.

Evans odetchnęła cicho, mrugając powiekami. Dobrze, że działanie eliksiru już się powoli kończyło, bo nie wiedziała, do czego mogłaby być jeszcze zdolna. Straciła dziesięć punktów za przypadkowe wepchnięcie Natt na nauczyciela OPCM, a potem na zaklęciach, radosna jak skowronek przybiła piątkę panu Walkerowi. Teraz pamiętała wszystko jak przez mgłę, ale wydawało jej się, że na zielarstwie „rozmawiała” z jedną z roślin. Optone najwyraźniej miała z niej niezły ubaw, bo nawet w tym momencie spoglądała na przyjaciółkę i chichotała pod nosem. Lily westchnęła, wiedząc, że przez najbliższy tydzień będzie musiała znosić żarty na temat swojego dzisiejszego zachowania.

Oparła głowę na ławce, chowając się za kociołkiem przed wzrokiem profesora. To co wyprawiała na wcześniejszych lekcjach nie było najgorsze. Rano pocałowała Pottera. Co prawda, tylko w policzek, ale jednak. Nie miała pojęcia, co ją do tego podkusiło, ani co nią wtedy kierowało. Napiła się eliksiru i w jednej chwili straciła zdolność racjonalnego myślenia.

Ktoś szturchnął ją w ramię, więc podniosła się ze zrezygnowaniem ze stołu i spojrzała na Gabriele, której zazwyczaj schludnie ułożone włosy, teraz sterczały na wszystkie strony. Eliksiry zawsze były jej zmorą i gdyby nie pomoc Lily, pewnie zrezygnowałaby z nich na dobre. Patrzyła na przyjaciółkę z miną pod tytułem „Pomocy”, więc Evans przysunęła się do jej kociołka i zaglądnęła do środka. Rozglądnęła się w poszukiwaniu nauczyciela, który przechadzał się właśnie między Ślizgonami z ich roku i przygarnęła do siebie składniki Gabie, aby odpowiednio je posiekać, ponieważ dziewczyna zupełnie nie miała do tego ręki, przez co jej eliksiry wychodziły koszmarnie. Lily czasami dziwiła się, że ten przedmiot idzie jej najlepiej ze wszystkich, bo sama była dość roztrzepana i nieuważna.

Kroiła korzeń tojadu na części i wrzucała je powoli do kociołka Gabriele. Zerknęła w międzyczasie na swój, w którym jeszcze nic się nie znajdowało, a potem przeniosła wzrok na duży zegar, stojący w kącie sali. Wytrzeszczyła oczy z niedowierzeniem: gapienie się w stół i leżenie na ławce zajęło jej całe dwadzieścia sześć minut lekcji. Jeśli profesor teraz by do niej podszedł, na pewno by się rozczarował. Jak na złość, przybliżał się coraz bardziej do ich ławki, więc Evans lekko się zdenerwowała. Ręka jej zadrżała, a ostrze noża drasnęło jej palec. Syknęła cicho i szybko przycisnęła dłoń do ust.

– Dziękuję, już sobie poradzę – wyszeptała Gabriele, uśmiechając się, chociaż obie wiedziały, że to nieprawda. Nie chciała jednak uniemożliwiać pracy koleżance. – Zajmij się swoim eliksirem.

Lily zaczęła gorączkowo kartkować swój podręcznik, szukając odpowiedniej strony i czując, że profesor za chwilę podejdzie do ich stołu. Jej oczy przesuwały się wzdłuż linijek z instrukcją warzenia magicznego napoju, ale jej mózg skojarzył te słowa z czymś innym i już po chwili rozmyślała o tym, co by było, gdyby eliksir na uspokojenie wciąż działał. Z jednej strony na pewno by się tak nie denerwowała, ale z drugiej – mogłaby wpaść na coś bardzo głupiego, na przykład ucałowanie Slughorna. Zachichotała cicho pod nosem, wyobrażając sobie reakcję klasy…

– Jak wam idzie?

Jej podskok na krześle musiał wyglądać przekomicznie, więc nic dziwnego, że Natt zaczęła się bez żadnych skrupułów śmiać. Evans natomiast udała, że miesza w swoim pustym kociołku, modląc się, aby taki krok znajdował się w instrukcji. Dostrzegła, że Snape, który zajmował miejsce naprzeciw niej, uśmiecha się, próbując ukryć ten fakt za zasłoną włosów. Zignorowała go, zaciskając wargi i nadal machając chochelką w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Slughorn stanął pomiędzy Natalie a Severusem, skąd na całe szczęście nie mógł dostrzec zawartości (a raczej jej braku) kociołka Lily.

– O, widzę, że panna Evans już kończy – oznajmił z radością nauczyciel, kiwając głową z uznaniem. – Czy kolor wyszedł tak jak w podręczniku? Podoba ci się?

Dziewczyna zamarła na chwilę, przeklinając w myślach. Zmarszczyła brwi, jakby oceniała barwę swojego eliksiru, ale i tak wiedziała, że zaraz wpadnie. Otworzyła usta, żeby się przyznać, kiedy zauważyła, że Snape dyskretnie stuka w plakietkę z godłem Slytherinu. Spojrzała mu na chwilę w oczy, wahając się odrobinę. Istniało ryzyko, że chłopak ją wrabia, ale postanowiła mu zaufać.

– Tak, zielony jest naprawdę piękny – powiedziała niepewnie, przenosząc wzrok na nauczyciela.

Ten natomiast klasnął w dłonie z jeszcze szerszym uśmiechem i zaczął się niebezpiecznie przybliżać do jej kociołka. Na pewno wyglądałoby podejrzanie, gdyby zakryła go rękami, więc po prostu siedziała, nie poruszając się. Przygotowała się już nawet na szlaban i odjęcie punktów Gryfonom, ale w tym samym momencie odezwał się Snape.

– Panie profesorze, czy mógłby mi pan wyjaśnić ten podpunkt?

Lily wstrzymała oddech i zacisnęła kciuki, aby Slughorn przestał się w końcu nią interesować. Była jego ulubioną uczennicą, tak samo jak Severus i chciała, żeby tak pozostało. Oczywiście nie potrafił odmówić i po chwili stał obok chłopaka, odpowiadając na jego pytania, a Evans w tym czasie zdążyła przeczytać listę składników i pierwsze punkty instrukcji. Przytupywała nerwowo nogą, odgarniając włosy z twarzy.

W końcu nauczyciel odszedł dalej, dzięki Merlinowi zapominając o Lily i jej wywarze. Gdy tylko odwrócił się do nich plecami, dziewczyna zerwała się z krzesła i pobiegła po właściwe ingrediencje. Przeszukiwała zawartość szufladek, ale nigdzie nie mogła znaleźć gałązek waleriany. Zagryzła mocno wargi, wracając do swojej ławki i rzucając wszystko na blat. Szybko napełniła swój kociołek wodą za pomocą zaklęcia Aquamenti i zapytała swoje koleżanki o brakujący składnik. Niestety, obie już go wykorzystały i nic im nie zostało, więc Lily westchnęła tylko bezradnie, pocierając czoło.

– Masz. – Snape uśmiechnął się do niej i podsunął jej kilka gałązek.

Popatrzyła na niego i przypomniały jej się stare czasy, kiedy się jeszcze przyjaźnili i zawsze sobie pomagali. Poczuła dziwne ukłucie w sercu, ale wyciągnęła rękę do chłopaka, żeby odebrać od niego walerianę. Przy okazji przejechał palcami po wnętrzu jej dłoni, więc odsunęła się gwałtownie i wrzuciła pierwszy składnik do kociołka, nie patrząc na Ślizgona. Mruknęła tylko niewyraźne „dziękuję”, po czym zabrała się za warzenie eliksiru.

Pod koniec lekcji w jej kociołku można było dostrzec ciecz o pięknym, szmaragdowym zabarwieniu, za które Slughorn przyznał Gryffindorowi piętnaście punktów. Nie obyło się też bez zachwytów nad niewątpliwym talentem zaczerwienionej Lily, która wiedziała, że nie zasłużyła sobie na żadne pochwały. Kiedy nauczyciel zadał im pracę domową, Natt pokręciła głową i pociągnęła przyjaciółkę do wyjścia.

– Ty spryciaro. Gdyby ten eliksir miał jakieś opary, pewnie nie uszłoby ci to na sucho. – Zaśmiała się i zaczęła naśladować Evans. – „Och, tak, panie profesorze. Piękny kolor, a jaki zapach. Mm, po prostu idealny.” Nawet nie wiesz, jak zabawnie to wyglądało z mojej perspektywy, kiedy tak gapiłaś się w pusty kociołek, udając, że coś w nim widzisz.

– Naprawdę, Natt? – zapytała z sarkazmem Lily. – Myślałam, że rechoczesz ze śmiechu z zupełnie innego powodu. Dobrze, że się nie zorientował, bo miałabym problem…

Udały się do Wielkiej Sali na obiad, ciągle rozmawiając o tej sytuacji. Optone uważała, że dziewczyna miała szczęście, ale Evans wiedziała, jak było naprawdę. To Snape jej pomógł, podpowiadając kolor eliksiru i zagadując Slughorna.

Nie miała szczęścia. Miała po prostu jego.

A właściwie; już nie miała.

***

Pełnia przypadała tym razem na piątek, co było dla nich dobre, bo na następny dzień mogli odpocząć, a nie musieli pojawiać się na zajęciach półżywi. Oczywiście dla Remusa każda przemiana była okropna, nieważne czy w poniedziałek, czy w sobotę. Jedynymi słowami, jakie kojarzyły mu się z pełnią były „ból” i „strach”. Zawsze bał się, że kogoś skrzywdzi, ale ufał chłopakom i wiedział, że by do tego nie dopuścili.

Westchnął ciężko, opierając się wyżej na poduszkach i zagłębiając w lekturze. James i Syriusz planowali właśnie szczegóły piątkowej eskapady, a Peter wtrącał czasem jakieś pomysły znad swojego wypracowania na transmutację. Dwójka Huncwotów nie przykładała się za bardzo do zadań domowych, ale mimo tego na lekcjach radzili sobie najlepiej. Byli naprawdę zdolni, choć może nauczyciele nie zawsze to dostrzegali, patrząc na nich przez pryzmat ich dowcipów.

– Przejdziemy się tędy, ale musimy uważać na centaury – mówił Black, pokazując coś na prowizorycznej mapce Zakazanego Lasu. – Ostatnio nie były zadowolone, kiedy zobaczyły Luniaczka.

Remus skrzywił się, a James wybuchnął śmiechem.

– Uciekały tak szybko, że aż się kurzyło. Faktycznie, to nie jest dobry teren. – Potter przekreślił coś na papierze. – Ale tutaj będzie idealnie…

Dalej wyznaczali trasę, podczas gdy Lupin starał się skupić na książce. Chciał przeczytać cały rozdział, ale było to dosyć trudne przy chłopakach, snujących swoje plany. Wiedział, że powinien już zacząć przygotowywać się do owutemów, jednak cały czas to odkładał. Zostało mu jeszcze dużo czasu, był dopiero listopad. Stwierdził, że pomyśli o tym w grudniu, chociaż nie podejrzewał żadnych problemów z nauką. Robił wszystko na bieżąco i zazwyczaj uważał na lekcjach, więc egzaminy powinny mu pójść dobrze. Taką myśl przyjęła też reszta Huncwotów, dlatego na razie żaden z nich się tym nie przejmował.

Przerzucił właśnie kolejną kartkę, kiedy usłyszał swoje imię. Podniósł głowę i spojrzał w stronę chłopaków. James poprawił okulary na nosie, a drugą ręką poczochrał włosy, co oznaczało, że jest nieco zakłopotany.

– Wiesz może, co się dzieje z Lily? – zapytał, próbując zabrzmieć obojętnie. – Dziwnie się dzisiaj zachowywała.

Remus zmarszczył czoło, ponieważ Evans zachowywała się dziwnie już od pewnego czasu. Nie dalej jak w piątek, znalazł ją w bibliotece śmiertelnie przerażoną i roztrzęsioną jakimś koszmarem. Nie miał jednak pojęcia, o co chodziło, bo nie chciała mu niczego powiedzieć.

– Faktycznie, na zielarstwie mówiła do trzepotki… – Przypomniał to sobie i zachichotał z rozbawienia. – Przycinaliśmy jej krzaki, a Lily traktowała ją jak człowieka i zadawała jej pytania. „Ma pani bardzo długie włosy, była pani na dzisiaj umówiona do fryzjera?”.

James i Syriusz spojrzeli na siebie z dezorientacją.

– Kto to „frezjer”? – zapytali jednocześnie, na co Lupin parsknął śmiechem.

– Nieważne – odparł, kręcąc głową. – A wracając do tematu, nie wiem, co się z nią dzieje. Powiedziała mi, że wszystko jest w porządku, ale… odniosłem inne wrażenie.

Na chwilę zapadła cisza, którą w końcu przerwał Black, pokazując koledze coś na mapce. Potter jednak go nie słuchał, żałując, że nie zabrał Lily buteleczki i nie dowiedział się, co w niej było.

Zdecydowanie wolał upewnić się, że Evans nie ma żadnych problemów. Nawet jeśliby go wtedy nie pocałowała, przynajmniej wiedziałby, czy nie potrzebuje jego pomocy. Jej samopoczucie było dla niego sto razy ważniejsze od tego pocałunku.

Chociaż nie mógł powiedzieć, że mu się nie podobało.

Uśmiechnął się do siebie i przejechał palcem wzdłuż kości policzkowej, której dotknęły usta dziewczyny.

Zdecydowanie nie mógł tego powiedzieć.

***

 Hej, kochani!

Zacznę jak zwykle od przeprosin. Dodaję rozdział z opóźnieniem z powodu braku internetu w weekend. Ale ustawiam sobotnią datę, więc udawajmy, że jest 31 października.

A więc, rocznica śmierci Lily i Jamesa. [*] Z tej okazji w rozdziale pojawiło się trochę więcej Jily niż ostatnio. 

Ciągle zalegam u Was z komentarzami, wiem, ale na pewno przyjdzie taki dzień, że w końcu pojawię się na każdym blogu i nie będę już musiała tyle nadrabiać. 

Dobrze się złożyło, że nie mam dzisiaj (poniedziałek) lekcji, więc mogłam spokojnie dokończyć rozdział i go opublikować. Pewnie jest słaby, bo ciężko mi się go pisało, ale nieważne. W następnym będzie trochę więcej akcji i planuję w nim wyjaśnić sprawę Gabriele. 

Muszę się wreszcie wziąć za zakładkę "Bohaterowie", bo cały czas mam ją w remoncie. Mniej więcej zdecydowałam już, kto będzie kim, więc to tylko kwestia uporządkowania tego. 

W tym momencie powinnam czytać lekturę i uczyć się na sprawdzian, ale pisanie jest zdecydowanie przyjemniejsze. 

Dodam jeszcze: wszystkiego najlepszego. 

Taka tajna wiadomość. Okej. Pewnie zapomniałam o milionie rzeczy, ale cóż...

O!!!! Jezu, jak mogłam zapomnieć. Chyba dwa/trzy rozdziały temu dziękowałam za prawie 10 tysięcy wyświetleń, a teraz mamy już ponad 13k. Dziękuję pięknie wszystkim, którzy tu wchodzą i czytają moje opowiadanie. Jesteście naprawdę kochani.

Dodam jeszcze, że rozdział dziesiąty ma więcej wyświetleń niż prolog, czyli najwięcej na tym blogu, co mnie zaskoczyło. Pozytywnie oczywiście <3

Dziękuję Wam za wszystkie miłe słowa i przepraszam, że nie zdążyłam jeszcze na nie odpisać, ale naprawdę mam mało wolnego czasu. Cieszę się, że w ogóle znajduję chwilę, żeby coś napisać. 

To chyba tyle. 

Pozdrawiam serdecznie i zachęcam do czytania. Życzę kolejnych miłych dwóch tygodni.

Do napisania :*