Rozdział jedenasty: "Naszyjnik ze snu"

11. Naszyjnik ze snu

W piątek popołudniu zaczął się długo wyczekiwany przez uczniów (i nauczycieli) weekend. Nareszcie można było chwilę odpocząć od nauki i wyspać się na zapas, aby w poniedziałek mieć siłę podnieść się z łóżka. W tamtym momencie nikt jednak nie zastanawiał się, co będzie za dwa dni, a już na pewno nie Syriusz, który właśnie zmierzał korytarzem, prowadzącym do wyjścia z zamku. Miał spotkać się z resztą Huncwotów na błoniach. Byłby tam wcześniej, gdyby nie zatrzymała go jakaś młodsza Gryfonka, która szukała swojego kota w pokoju wspólnym. Zadała mu chyba z milion pytań, a w międzyczasie zdążyła dokładnie opisać pupila, choć niektórych szczegółów wolałby nie słyszeć. Udało mu się uwolnić od gadatliwej dziewczynki dopiero po kilkunastu minutach, przez co był teraz spóźniony. Przyspieszył, wchodząc w ostatni zakręt i zderzył się z kimś, boleśnie obijając sobie bark.

– Przepra… – zaczął Ślizgon, ale zamilkł nagle, jakby rażony piorunem.

Jego mina z pewnością rozbawiłaby każdego postronnego obserwatora, jednak Syriusz patrzył na młodszego brata z niechęcią, zakładając ręce na piersi. Regulus natomiast zmarszczył brwi i szybko odwrócił wzrok.

– No, dokończ – warknął ze złością Syriusz. – Uważaj, bo udławisz się tym słowem.

Chłopak nic nie odpowiedział, tylko wyminął go i ruszył w przeciwnym kierunku, a jego buty rytmicznie uderzały w posadzkę, dźwięcząc po całym korytarzu.

Starszy Black prychnął pod nosem, wpychając zaciśnięte dłonie do kieszeni. Nienawidził swojej rodziny ze wzajemnością i już nawet się nie dziwił, że rodzony brat traktuje go w taki sposób; jakby był kimś złym, zakażonym, od kogo można się zarazić przez sam kontakt wzrokowy. Nigdy za sobą szczególnie nie przepadali, na pewno nie byli tym typem rodzeństwa, które doradza sobie nawzajem w problemach albo się z nich zwierza. Nie, ich relacja była raczej obojętna. Często się kłócili, zazwyczaj o jakieś błahostki, czasami dochodziło także do niegroźnych szarpanin i bójek, ale nie miało to większego wpływu na ich stosunki. O wszystkim zadecydowała zbuntowana dusza Syriusza i jego chęć trafienia do Gryffindoru, a co za tym idzie: sprzeciwienie się rodzicom. Od tego zaczęły się kłopoty. Regulus od zawsze był posłuszny i zgadzał się na to, co mu kazano, jednak Syriusz nie potrafił zachowywać się w podobny sposób. W żadnym stopniu nie popierał poglądów swojej matki na temat czarodziei urodzonych w mugolskich rodzinach.

Westchnął cicho, przeczesując włosy palcami. Chwilami zastanawiał się, jakby to było mieć kochających rodziców i młodszego brata, na którym mógłby polegać. Jego życie byłoby o wiele przyjemniejsze, gdyby był dzieckiem państwa Potterów, chociaż ci i bez tego traktowali go jak własnego syna.

Syn. Brat. Rodzina. Dom. Tak naprawdę, nie wiedział, co oznaczają te słowa. Nigdy nie był pełnoprawnym członkiem rodu Blacków, nie zaznał też od nich miłości ani ciepła. Nie pamiętał już, kiedy ostatni raz normalnie rozmawiał z Regulusem. Czy to w ogóle kiedykolwiek nastąpiło?

Nie żałował. Gdyby mógł, wybrałby drugi raz tak samo. Nie potrafiłby spojrzeć w lustro, gdyby trafił do Slytherinu. Wiedział, że postąpił dobrze i nie powinien przejmować się swoją rodziną. Na co mu oni, skoro miał wspaniałych przyjaciół?

Łatwo powiedzieć – odezwał się głos, wydobywający się z rosnącej pustki w jego sercu.

***

Już dawno było po ciszy nocnej, więc Lily spieszyła korytarzami do wieży Gryfonów, modląc się, aby nie wpaść na żadnego z nauczycieli. Zasiedziała się w bibliotece, a potem urządziła sobie mały spacer po zamku, tracąc rachubę czasu. Teraz była dopiero na drugim piętrze i coraz bardziej się denerwowała. Na pół biegła, na pół maszerowała, oddychając głęboko przez nos.

Kiedy wspinała się po kolejnych schodach, kątem oka dostrzegła jakiś błysk, który przykuł jej uwagę. Przystanęła, pomimo głośno dudniącego serca i schyliła się, żeby lepiej widzieć. Na jednym ze stopni leżał srebrny wisiorek z zawieszką w kształcie kropli. Był rozpięty, a więc musiał zsunąć się z czyjejś szyi. Evans podniosła go powoli, kładąc na dłoni i przyglądając się pięknej, mlecznej barwie oczka. Po chwili ocknęła się i przypomniała sobie, gdzie się znajduje. Wrzuciła naszyjnik do kieszeni szaty, mając zamiar następnego dnia przekazać go McGonagall, a potem ruszyła dalej, nasłuchując uważnie, czy nikt się nie zbliża. Szło jej podejrzanie łatwo, bo nie natknęła się jeszcze na żadnego z nauczycieli, patrolujących zamek.

Wchodziła właśnie na piąte piętro, kiedy nagle uderzyła ją genialna myśl: przecież była prefektem! Miała prawo przebywać na korytarzach po ciszy nocnej. Jak mogła o tym zapomnieć? Klepnęła się w czoło i znacznie zwolniła, uśmiechając się szeroko. Poprawiła odznakę przypiętą do piersi, przy czym prawdopodobnie bardzo przypominała napuszonego pawia. Gdyby umiała gwizdać, z pewnością teraz by to zrobiła. Była już bliska podskoku i klaśnięcia stopami z radości, ale poczuła gwałtowne ciarki, przebiegające po jej plecach i odwróciła się szybko. Nikogo za nią nie było, jednak postanowiła przyspieszyć. Przestało jej być do śmiechu, bo cały czas miała wrażenie, że ktoś za nią idzie. Pocieszała się jedynie myślą, że pokój wspólny był już niedaleko.

Spojrzała mimochodem w duże lustro, wiszące na ścianie po jej lewej stronie, z zamiarem poprawienia swojej rudej czupryny. Jej dłoń zamarła w połowie drogi do włosów, a na jej ustach zrodził się okrzyk przerażenia. Oprócz swojego odbicia dostrzegła w tafli małą blondynkę, która szła tuż za nią. Lily odwróciła się na pięcie, ale korytarz był całkiem pusty. Zagryzła wargi, oddychając ciężko i ponownie zrobiła obrót o sto osiemdziesiąt stopni, nie patrząc tym razem na lustro. Na nic się to jednak zdało, bo z jej gardła wydobył się jeszcze głośniejszy niż przed chwilą pisk. Dziewczynka stała przed nią, przekrzywiając głowę i uśmiechając się tak, że po ramionach Evans przeszły ciarki...

Otworzyła gwałtownie oczy, czując pod policzkiem twarde kartki podręcznika od historii magii. Usłyszała ciche głosy innych uczniów, którzy siedzieli w bibliotece, ale nie wyprostowała się od razu. Jej pierś unosiła się i opadała, próbując uspokoić histeryczny oddech i odgonić koszmar w niepamięć. Lily nie mogła uwierzyć w to, że jej sen był aż tak realistyczny. Leżała na stoliku i zaciskała mocno powieki, kiedy ktoś dotknął delikatnie jej ramienia.

Poderwała głowę z ławki i podniosła taki wrzask, że w pomieszczeniu zapadła idealna cisza. Wszyscy patrzyli na nią, jak na wariatkę, a zirytowana bibliotekarka upomniała ją głośno. Zakłopotany Remus zaczął szybko przepraszać dziewczynę, która poczerwieniała aż po uszy.

– Nie chciałem cię przestraszyć – wyszeptał, drapiąc się po włosach. – Naprawdę…

Evans oparła się na krześle i przełknęła ślinę, nie mogąc wydobyć z siebie ani jednego słowa. Po dłuższej chwili uczniowie przestali się jej przyglądać. Jej serce powoli wracało do normalnego rytmu, ale nadal była przerażona. Musiało to być wyraźnie widoczne na jej twarzy, bo Remus ostrożnie chwycił jej rękę i zapytał, co się stało. Miała ochotę się rozpłakać, kiedy usłyszała to pytanie.

– Za… zasnęłam, czytając o tych głupich goblinach – zająknęła się, wskazując na podręcznik.

Zmarszczył czoło, przyglądając się jej uważnie.

– Wszystko w porządku?

Przyłożyła drżące dłonie do powiek i wyobraziła sobie, jak koszmarnie musiała wyglądać w tamtym momencie. Odetchnęła jeszcze kilka razy, zanim odpowiedziała.

– Jasne. Miałam zły sen. – Spojrzała na niego, próbując się uśmiechnąć. – Co ty tu robisz?

Coś mówił, ale dziewczyna zupełnie go nie słyszała, zajęta wpatrywaniem się w ciemniejące niebo za oknem. Jednocześnie zastanawiała się, kim była ta blondynka. I czy zamierzała dręczyć ją nawet w snach?

***

Dochodziła pierwsza nad ranem, a na jednym z korytarzy można było usłyszeć zduszone przekleństwa trzech chłopców, próbujących zakryć się w całości peleryną-niewidką. Nie należeli do niskich, co teraz okazało się być dla nich utrapieniem, ponieważ musieli znacznie się pochylić, a także ścisnąć, aby żadna część ich ciała nie była widoczna. W najlepszej sytuacji był Peter, który po prostu przemienił się w szczura i przemykał wzdłuż ścian.

Mogliby oczywiście sprawdzać na Mapie Huncwotów, czy nikt się nie zbliża, ale nie chcieli się z nią motać, bo wtedy ich ruchy byłyby jeszcze bardziej ograniczone. Zmierzali powoli do Sali Wejściowej, wysłuchując cichych narzekań Syriusza na temat niewygody.

– Czyżbyś sugerował, że jesteśmy zbyt grubi, Łapo? – zapytał ze śmiechem James, specjalnie wbijając łokieć w żebra przyjaciela. – Rzeczywiście, trochę ci się ostatnio przytyło. Radziłbym zainteresować się jakąś dietą.

Black zmarszczył czoło, uśmiechając się szeroko.

– Dla mnie przynajmniej jest jeszcze nadzieja, ale przy twojej nadwadze już nic nie pomoże – odparł, a Remus zachichotał cicho.

Pewnie przekomarzaliby się dalej, gdyby nie usłyszeli kroków, dobiegających z sąsiedniego korytarza. Potter szybko przyłożył palec do ust i zatrzymali się, starając się jednocześnie być jak najbliżej ściany i nie wystawać spod peleryny.  Próbowali wypatrzyć Glizdogona, jednak odbiegł już tak daleko, że nie mogli go dostrzec. W zasięgu ich wzroku pojawił się natomiast nauczyciel od OPCM, pan Cravis, więc wstrzymali oddech, bo było ogólnie wiadomo, że nie darzył ich sympatią. Gdyby teraz ich przyłapał, z pewnością wlepiłby im surową karę.

James spojrzał ze złością na Syriusza, który miał co jakiś czas zerkać na mapę i sprawdzać teren, ale jak widać nie można było na nim polegać. Wzruszył tylko ramionami, na co Remus przewrócił oczami. Powinni się tego spodziewać.

Nauczyciel był coraz bliżej, dlatego dosłownie położyli się na ścianie, aby zniwelować ryzyko zderzenia z nim. Ten jednak zatrzymał się nagle i podniósł coś z podłogi, a do ich uszu dotarł cienki pisk. Wymienili szybkie spojrzenia, nie wiedząc, co robić. Jakim cudem Cravis zauważył maleńkiego szczura na posadzce? I po co go dotykał? Wszyscy trzej mieli zdezorientowane miny, ale Lupin stwierdził, że trzeba działać, bo profesor miał najwyraźniej zamiar zabrać Petera ze sobą. Rzucił zaklęcie na jeden z obrazów obok nauczyciela, który spadł ze ściany, co na krótką chwilę go zaskoczyło, dzięki czemu Peter miał możliwość, aby wyswobodzić się z jego uścisku. Zeskoczył na ziemię i pognał w przeciwnym kierunku, jak najdalej od zdziwionego mężczyzny, który podniósł właśnie portret z podłogi i zawiesił go na swoim miejscu.

Chłopcy odetchnęli z ulgą, kiedy Cravis ruszył dalej i w końcu ich wyminął. Sami stali jeszcze kilka minut pod ścianą, czekając aż jego kroki na dobre ucichną.

– No, pięknie – podsumował Black, odpychając od siebie Jamesa, którego kolano wbijało mu się w plecy. – Czy ktoś mi wyjaśni, co to było?

Remus westchnął, pocierając nasadę nosa.

– Raczej się już tego nie dowiemy. Chodźmy – zadecydował, ciągnąc ich naprzód. – I błagam was, bądźcie ciszej i sprawdzajcie na mapie, czy nie zbliża się jakiś kolejny wielbiciel szczurów.

Parsknęli śmiechem i skierowali się w stronę lochów, aby uprzykrzyć trochę życie Ślizgonom. Ten pomysł wyszedł od Syriusza, który był zirytowany po przypadkowym spotkaniu z bratem. Postanowili zakraść się do ich pokoju wspólnego i odmienić jego wygląd. Znali hasło, dzięki Peterowi, wysłanemu wcześniej na zwiady, więc teraz mogli się tam spokojnie dostać.

Czekał na nich już na miejscu, wciąż ciężko dysząc. Najwyraźniej nie doszedł do siebie po szalonej ucieczce z rąk pana Cravisa. Ledwo zdołał wypowiedzieć hasło, a potem oparł się o ścianę, pozostając na czatach. Reszta Huncwotów weszła do środka pod osłoną peleryny-niewidki i uważnie rozglądnęła się po wnętrzu. Na szczęście nie zauważyli nikogo, więc rozdzielili się, zaczynając swoją „pracę”.

Po kilkunastu minutach wszystko było już gotowe: ściany i kanapy różowe, schody, prowadzące do dormitorium – oblodzone, a wąż na wielkim godle został zastąpiony podobizną klauna. Dodatkowo na tablicy ogłoszeń pojawił się napis: „MIŁEGO ŚLIZGANIA, ŚLIZGONI”. Według Petera była to świetna gra słów i poprosił chłopaków, aby umieścili to zdanie gdzieś w pokoju wspólnym. Mieszkańcy Slytherinu z pewnością nie będą zachwyceni, kiedy obudzą się rano i przewrócą na schodach, ponieważ musieliby się sporo natrudzić, żeby usunąć z nich lód.

Kiedy robota była już skończona, chłopcy zgodnie przybili sobie piątki i skierowali się do wyjścia, żałując, że nie będą mogli zobaczyć min Ślizgonów.

***

Gabriele siedziała na swoim łóżku, malując paznokcie bezbarwnym lakierem. Przekrzywiała przy tym głowę i wysuwała koniec języka, jakby to miało jej pomóc w precyzji.

– Nie wiem, po co się tak starasz. Przecież, jak trochę wyjedziesz to i tak nie będzie niczego widać – mruknęła Emily, leżąc na brzuchu z twarzą w poduszce, przez co jej głos był nieco zniekształcony.

Były w dormitorium tylko we dwie, bo Julie aktualnie zajmowała łazienkę, Natt miała szlaban, a Lily postanowiła pouczyć się w bibliotece. Gabriele stwierdziła, że to dobra okazja, aby porozmawiać z blondynką o jej zachowaniu. Nie wiedziała tylko od czego zacząć.

– Em… – Dmuchnęła na palce, aby przyspieszyć wysychanie lakieru. – Nie wydaje ci się, że temu Christianowi podoba się nasza Lily? – zapytała ostrożnie.

Dziewczyna podniosła się do pozycji siedzącej i oparła łokcie na kolanach, mrużąc delikatnie oczy, żeby dać do zrozumienia, że nie podoba jej się ten temat.

– Po pierwsze: nie „nasza” – odparła z przekąsem. – A po drugie: nic mnie to nie obchodzi.

Gabie ściągnęła usta, bo przecież na własne oczy widziała, jak Madile podrywa chłopaka tylko dlatego, że chciała zrobić na złość Evans. Westchnęła cicho, machając dłońmi i odgarniając włosy z twarzy za pomocą nadgarstków.

– Dlaczego jej tak nie lubisz?

Zadawała to pytanie już chyba milion razy, ale nigdy nie otrzymała na nie odpowiedzi i teraz także się jej nie spodziewała. Musiała jednak spróbować. Emily uśmiechnęła się delikatnie i podrapała się po głowie, jakby się zastanawiała, jednak Gabriele dobrze wiedziała, że się zgrywa. Ta rozmowa zawsze przebiegała tak samo.

– A może ty mi powiesz, gdzie tak ciągle znikasz?

Stara śpiewka. Gdyby ktoś próbował zliczyć wszystkie takie same dialogi, które między sobą przeprowadziły, prawdopodobnie by się pomylił; było ich tak dużo.

– Pas – jęknęła ze zrezygnowaniem dziewczyna.

W sumie mogłaby jej opowiedzieć, ale jeszcze nie czuła się na siłach. Poza tym, pewnie Emily i tak wymigałaby się od zdradzenia swojego sekretu, więc to nie miało sensu. Czasami wydawało jej się jednak, że blondynka jest podła dla Lily, bo po prostu się do tego przyzwyczaiła. Zżerała ją ciekawość, co ta miła dla wszystkich, rudowłosa osóbka mogła zrobić Madile, że ta aż tak jej nienawidziła. Na razie pozostawało to niestety słodką tajemnicą.

***

Will wszedł do dormitorium, rozprostowując i zginając obolałe palce. Spędził dokładnie cztery godziny na przepisywaniu regulaminu szkolnego wraz z Natt. Pocieszająca była myśl, że już skończyli to zadanie i pan Walker będzie musiał wymyślić im coś innego na przyszły szlaban. Chociaż wcale nie było tak źle: mogli swobodnie rozmawiać, przez co praca zdecydowanie się dłużyła, ale nie zwracali na to uwagi. Sam nauczyciel opowiadał im różne historie swojej młodości, czym pokazał, że się na nich nie gniewa. Czasem zdarzało się, że jeden podpunkt przepisywali kilkanaście minut, bo ciągle przerywali, żeby się odezwać. Natalie praktycznie co chwilę podnosiła głowę znad pergaminu i opisywała jakieś sytuacje, gdzie główną rolę odgrywały ona i Lily. W ciągu ponad sześciu lat nagromadziło się tego naprawdę sporo, więc usta prawie jej się nie zamykały. Will zastanawiał się, jak ona to robi, że ma taką podzielną uwagę i potrafi jednocześnie mówić i pisać. Na jej miejscu pomyliłby słowa i na papierze znalazłyby się fragmenty jego wypowiedzi, ale nie miał pewności, czy tak się nie stało w jej przypadku. W każdym razie, spędzili całkiem miło czas, czego nigdy nie można było powiedzieć o szlabanach u innych nauczycieli.

Podszedł do swojego łóżka i opadł na nie ciężko, obserwując współlokatorów. Tomas i Mike grali w szachy czarodziejów na podłodze, a David przyglądał im się, komentując ich ruchy i podpowiadając kolegom. Will przeniósł wzrok na Chrisa, który trzymał końcówkę pióra między zębami i wodził oczami wzdłuż tekstu na jakiejś kartce.

– Piszesz do mamy? – zapytał, wyrywając go z zamyślenia.

Znał Christiana od dziecka, ponieważ mieszkali na tej samej ulicy. Jego matka była mugolką, a ojciec, który zmarł kilka lat temu – czarodziejem. Johnson dobrze dogadywał się z jego rodzicami, kiedy był jeszcze mały, a z Chrisem spędzał każdą wolną chwilę.

Blondyn uśmiechnął się i pokiwał głową, stawiając ostatnią kropkę. Był bardzo zżyty ze swoją mamą i pisał jej praktycznie o wszystkim, co działo się w szkole. Zachowywał się trochę jak pierwszoroczniak, ale miał do tego prawo, ponieważ pierwszy raz przyjechał do Hogwartu dopiero w siódmej klasie i cieszył się wtedy jak jedenastolatek.

Wsunął długi list do koperty, a potem wrzucił ją do podręcznika od eliksirów i zatrzasnął okładkę, po czym spojrzał na przyjaciela.

– Jak tam szlaban? – zaciekawił się, siadając naprzeciwko chłopaka. – Co musieliście zrobić?

Will wyszczerzył do niego zęby i zaczął relacjonować przebieg odsiadki, starając się nie pominąć żadnych szczegółów. Streścił mu nawet kilka opowieści Natt na temat jej i Lily, które wyraźnie go zainteresowały. Większość z nich była naprawdę zabawna, biorąc pod uwagę charakter dziewczyn. Nie można byłoby się z nimi nudzić, tego byli pewni. Christian uśmiechał się szeroko, słuchając Johnsona z uwagą i kreśląc w międzyczasie jakieś bohomazy na okładce swojej książki.

Nagle jego łóżko ugięło się pod czyimś ciężarem i poczuł klepnięcie w plecy.

– Moglibyście już przestać bez przerwy gadać o tych Gryfonkach. – Zaśmiał się Mike. – To zaczyna brzmieć trochę jak obsesja.

Dulcos zepchnął go ze swojego posłania, a Will rzucił w niego poduszką. Chłopak chciał udać oburzenie, ale przeszkodził mu w tym jego własny wybuch śmiechu. Dwaj pozostali Krukoni podeszli do nich po chwili.

– Nie przejmujcie się nim. Jest po prostu zły, bo ze mną przegrał – stwierdził Tomas, poruszając brwiami. – Nie wiem, czego innego się spodziewał.

Mike w odpowiedzi podrapał się po czole, pokazując jednocześnie koledze niecenzuralny gest. Zaczęli się kłócić, jednak co chwilę parskali śmiechem, a David pokręcił głową i pociągnął blondyna za ramię.

– Chodź, zagrasz ze mną, Chris – oznajmił, przygotowując planszę.

Nigdy wcześniej nie grał w szachy, o czym Will dobrze wiedział, więc przysiadł obok niego, zamierzając mu pomóc. Christian uśmiechnął się do niego z wdzięcznością i obserwował, jak David układa poszczególne figury na szachownicy. Cieszył się, że trafił na tych chłopaków, bo z łatwością się z nimi zaprzyjaźnił, mimo tego że dołączył do ich grona dopiero przed ponad dwoma miesiącami. Na szczęście przyjęli go bardzo miło i nie próbowali się od niego odciąć. Może to była zasługa Willa, którego znał od urodzenia, w każdym razie polubił ich ze wzajemnością. Żałował jedynie, że nie pojawił się w Hogwarcie wcześniej.

***

Remus odprowadził Lily do wieży Gryffindoru, za co była mu ogromnie wdzięczna, bo chybaby oszalała, gdyby musiała samotnie iść korytarzami ze snu. O ile już nie oszalała.

Kiedy przechodzili obok lustra na piątym piętrze, odruchowo zbliżyła się do chłopaka, co nie uszło jego uwadze. Popatrzył na nią z zaniepokojeniem, ale ona tylko pokręciła głową, ponieważ nie chciała o tym mówić. Zagryzła mocno wargi, cały czas powtarzając sobie w myślach, że był to po prostu koszmar, spowodowany zbyt częstym zastanawianiem się nad tajemniczą dziewczynką.

W pokoju wspólnym podziękowała koledze i już chciała się skierować do swojego dormitorium, gdy chwycił ją za łokieć.

– Wiesz, że zawsze możesz mi powiedzieć, co cię gryzie, prawda? – zapytał, spoglądając jej w oczy.

Evans przytaknęła szybko i uśmiechnęła się delikatnie. Wyciągnęła ręce, zarzucając mu je na szyję i przytuliła go mocno, chowając twarz pod jego obojczykiem. Objął ją w talii i zaczął jedną dłonią kreślić kółka na jej plecach. Stała tak może przez minutę, aż na dobre się uspokoiła i odsunęła się od Lupina.

– Dziękuję – westchnęła, robiąc krok w kierunku schodów. – Już w porządku.

Na potwierdzenie tych słów uniosła usta w szczerym uśmiechu, a potem ruszyła do dormitorium. Weszła do środka i dostrzegła, że Emily i Gabriele pochylają się nad jakimś czasopismem, chichocząc cicho, natomiast Julie leżała na łóżku i czytała jedną ze swoich ulubionych powieści.

– Natt jeszcze nie wróciła? – zapytała Lily, na co brunetka pokręciła głową.

Chwyciła więc pidżamę i kapcie, po czym zajęła łazienkę, zamykając drzwi na klucz. Rzuciła rzeczy na najbliższą szafkę i odetchnęła kilka razy, zawiązując włosy w koka. Nie miała ochoty przeglądać się w lustrze, dlatego też od razu nalała wody do wanny, która wypełniła się w magicznie krótkim czasie. Evans zsunęła buty, a następnie rozsupłała szatę i ściągnęła ją przez głowę. Usłyszała jakieś ciche brzęknięcie i schyliła się, żeby podnieść różdżkę, która wypadła z jej kieszeni. Serce jej zamarło, kiedy dostrzegła, że drewno było owinięte czymś srebrnym. Zacisnęła powieki i ponownie je otworzyła, mając nadzieję, że jej się to po prostu przywidziało. Nic z tego.

Drżącą dłonią złapała za koniec różdżki i odplątała z niej naszyjnik. Nie wierzyła w to, co widzi. Jak?! Jak znalazł się w jej kieszeni?! Przecież to był tylko sen!

Przycisnęła chłodne palce do czoła i opadła na podłogę, opierając się plecami o wannę. Zaczynała coraz bardziej wariować, ale przecież nie wyobraziła sobie tego wisiorka. Trzymała go w ręce i czuła jego delikatne ciepło; był jak najbardziej materialny.

Przyjrzała mu się uważniej, a po jej ramionach przeszedł jeszcze większy dreszcz. Odrzuciła go w kąt i wbiła paznokcie w policzki, oddychając histerycznie. Nie miała pojęcia, co się z nią działo, a to przerażało ją najmocniej.

Oczko na zawieszce nie było już mlecznobiałe, jak w jej śnie. Zmieniło barwę na szkarłatną. Nie wyglądało pięknie, ani zachwycająco. Przypominało teraz kroplę krwi, a to nie mogło wróżyć niczego dobrego.

***

Witajcie, kochani!

Wiem, pisałam ostatnio, że następnym razem zacznę wcześniej i na pewno się wyrobię, ale oczywiście nic z tego nie wyszło. Przynajmniej wyrobiłam się w ten weekend :)

Przepraszam za brak chronologii, nie mam pojęcia, czemu Wam to robię. To silniejsze ode mnie. I przepraszam, że nadal mam zaległości na Waszych blogach. I że nie odpowiedziałam jeszcze na Wasze komentarze pod poprzednim rozdziałem. Wszystko w końcu nadrobię. Przysięgam.

Dziękuję za miłe słowa, jesteście dla mnie tacy kochani. Uwielbiam Was, naprawdę <3. 

Co do tego rozdziału, ogólnie jestem w miarę zadowolona, bo udało mi się w nim wszystko opisać, chociaż pewnie mogłam też to momentami zrobić lepiej. Miałam napisać, że wyszedł przeciętnie, ale przeczytałam go jeszcze raz i stwierdziłam, że "może być". 

Zero miłostek, więcej akcji, bo ostatnio zwróciliście mi na to uwagę :)

Hm, co jeszcze miałam napisać? 

A, pytałam już na Facebooku (ale nikt mi nie odpowiedział), więc zapytam też tutaj. Można powiedzieć, że zamierzam trochę "wyremontować" zakładkę "Bohaterowie", dlatego jest chwilowo niedostępna. I tu moje pytanie: czy znacie może jakieś aktorki, które pasowałyby na 'role' Gabriele i Emily? Byłabym wdzięczna za każdą podpowiedź. W przypadku Gabie długość włosów nie jest ważna, ale żeby były ciemne. Jeśli macie jakieś pomysły, to śmiało piszcie.

W tym rozdziale nie ma też Natt i Julie, za to jest Lily, której w poprzednim prawie w ogóle nie było. Mam nadzieję, że sytuacja z naszyjnikiem w jakiś sposób Was zaciekawi, chociaż była to całkowita improwizacja. Nie planowałam tego. 

No, to chyba tyle. Jak coś mi się przypomni, to tu dopiszę.

Pozdrawiam gorąco i życzę miłych dwóch tygodni. 

Do napisania!