Rozdział siódmy: "Wściekła sowa"

7. Wściekła sowa

Deszcz bębnił głośno w daszek, pod którym skryły się dziewczyny. Na dziedzińcu nie było prawie nikogo więcej, jeśli nie liczyć jakiejś pary, biegnącej właśnie przez kałuże. Rozpryskiwali wodę wokół siebie, śmiejąc się przy tym wniebogłosy, aż w końcu dotarli do zadaszenia i próbowali złapać oddech po tej gonitwie.

Emily, Gabriele i Julie siedziały na jednej z ławek, ciesząc się świeżym powietrzem. Miały nadzieję, że burza niedługo przejdzie, bo z chęcią przespacerowałyby się po błoniach, pomimo błota, które z pewnością już zdążyło się nazbierać wokół szkoły. Distim oparła głowę o ścianę i powoli opowiadała koleżankom o wczorajszym szlabanie. Nienawidziła niczego relacjonować, wydawało jej się wtedy, że bez przerwy się jąka i nie może znaleźć słów, a rozmówcy patrzą na nią z politowaniem, próbując nie wyrazić swojego zniecierpliwienia. Niestety, Gabriele zmusiła ją do szczegółowego opisania zdarzeń, jakie miały miejsce poprzedniego dnia i wraz z Emily słuchała uważnie każdego zdania, wypowiadanego przez brunetkę. Kiedy dowiedziały się już wszystkiego, co je interesowało, na chwilę zapadła cisza, a Julie przymknęła powieki, dumna z siebie, że udało jej się przejrzyście przekazać całą historię. Westchnęła cicho, po czym wpatrzyła się w kropelki, rozpryskujące się na kałużach i pozostawiające po sobie niewielkie okręgi. Sądząc po częstotliwości ich pojawiania się, najwyraźniej przestawało już padać, co przyjęła ze smutkiem. Lubiła obserwować deszcz, sprawiało jej to niemałą przyjemność. Nie przepadała jednak za grzmotami i piorunami, które wzbudzały w niej dreszcze. Z zamyślenia wyrwało ją lekkie stuknięcie w przedramię i szept Gabriele:

– Czy to nie ci Krukoni? – zapytała, zasłaniając usta i patrząc na drugą stronę dziedzińca.

Julie szybko podążyła za jej spojrzeniem i rzeczywiście dostrzegła Willa w towarzystwie Christiana, który nie wyglądał na zadowolonego. Prawdopodobnie nie chciał wychodzić na zewnątrz, ale przyjaciel go do tego namówił. Emily, siedząca po lewej stronie Distim, wyraźnie ożywiła się na ich widok. Wyprostowała się i poprawiła włosy, przywołując na twarz uwodzicielski uśmiech. Brunetka uniosła delikatnie jedną brew, ale już chwilę później doczekała się wyjaśnienia.

– Pokaż mi, którego z nich Evans wyciągnęła z Wielkiej Sali – poprosiła cicho, lecz Julie uparcie milczała. – To ten blondyn, mam rację? – drążyła dalej.

Chłopcy jeszcze ich nie zauważyli; ruszyli powoli w prawo, chcąc zapewne okrążyć dziedziniec. Oznaczało to, że prędzej czy później znajdą się wystarczająco blisko, aby je rozpoznać. Distim przełknęła ślinę, przypominając sobie swoje postanowienie dotyczące Willa: miała nawet na niego nie patrzeć. A co będzie, jeśli podejdzie i zacznie z nimi rozmawiać? Zacisnęła palce na rękawach swetra i zaczęła się podnosić, jednak Gabriele zupełnie nieświadomie ją powstrzymała, wyciągając dłoń i chwytając blondynkę za ramię, a tym samym odcinając Julie drogę ucieczki.

– Daj spokój, Em – powiedziała spokojnie. – Lily na pewno nie rzuciła w ciebie tymi ziemniakami specjalnie. Nie musisz…

Ta jednak jej nie słuchała; wyrwała się z uścisku przyjaciółki i ruszyła w stronę dwójki Krukonów, którzy byli już całkiem niedaleko. Gabriele zerwała się z ławki i pobiegła za dziewczyną, zostawiając Julie w rozterce. Powinna uciec stamtąd jak najszybciej, aby nie dawać Natt kolejnych powodów do złości, a zamiast tego siedziała całkowicie nieruchomo, zastanawiając się, co lepiej zrobić. W tym czasie Emily zdążyła podejść do chłopaków i im się przedstawić, natomiast zdyszana Misombre stanęła obok niej z karcącą miną. Najwyraźniej nie popierała jej pomysłu, bo założyła ręce na piersiach i patrzyła na nią spode łba. Nieuzasadniona wrogość Madile do Lily nigdy jej się nie podobała, a szczególnie w takich właśnie momentach. Blondynka nie zwracała uwagi na swoją najlepszą przyjaciółkę i uśmiechnęła się uroczo do Christiana, który skrzywił się delikatnie w odpowiedzi. Usłyszał wystarczająco dużo negatywnych rzeczy na jej temat, że trudno było mu poczuć do niej choć odrobinę sympatii. Chyba Will myślał tak samo, bo odsunął się nieco na bok, przyglądając się Emily spod przymrużonych powiek. Dziewczyna, jakby tego nie zauważając, dotknęła ramienia Chrisa i pociągnęła go w przeciwnym kierunku, zostawiając drugiego Krukona i zirytowaną Gabriele za sobą. Blondyn odwrócił się jeszcze i posłał Willowi mordercze spojrzenie, które można było zinterpretować jako: „Policzymy się za to”, chociaż wina nie leżała po jego stronie.

Johnson wsadził obie ręce w kieszenie i patrzył na plecy przyjaciela oraz na profil Emily, która mówiła o czymś ze wzrokiem utkwionym w twarzy chłopaka. Czy ona naprawdę sądziła, że jeśli będzie taka natrętna, spodoba się Chrisowi? Pokręcił głową z niezrozumieniem i odwrócił się do brunetki, stojącej przy jego boku. Zrobiła przepraszającą minę, jakby wstydziła się za koleżankę, a potem ruszyła w stronę ławki, na której siedziała trzecia z dziewczyn. Will uśmiechnął się i podszedł do nich, zdecydowanie woląc ich towarzystwo od blondynki, myślącej, że jednym gestem może owinąć sobie Christiana wokół palca. Usiadł obok Julie i przywitał się z nią serdecznie, ale ona uniosła tylko kąciki ust w górę i nerwowym ruchem założyła kosmyk włosów za ucho. Jej jasne oczy zatrzymywały się na wszystkim oprócz chłopaka, co skwitował radosnym śmiechem, który w bardzo szybki sposób rozkruszył jej wcześniejsze postanowienia.

***

Lily opierała głowę na kolanie Natalie, a nogi przerzuciła przez podłokietnik kanapy. Wpatrywała się w zdobiony sufit, przysłuchując się rozmowie przyjaciółki z Remusem. Parę minut temu zaczęli narzekać na nauczyciela od historii magii, który, ich zdaniem, nie potrafił interesująco prowadzić lekcji, a teraz wspominali różne sytuacje, jakie miały miejsce w ciągu ostatnich lat.

– Albo wtedy, jak zamknęłyśmy od środka wszystkie kabiny w łazience na czwartym piętrze! – Zaśmiała się Natt. – A ty musiałaś oczywiście czymś stuknąć – zwróciła się do Lilki – i wpadł woźny, którego tak się przestraszyłam, że się poślizgnęłam i przewróciłam.

Cała trójka wybuchła głośnym śmiechem, zwracając na siebie uwagę pozostałych Gryfonów. Co jakiś czas, ktoś spoglądał w ich kierunku z zaciekawieniem, zastanawiając się, co ich tak bawi, chociaż takie zachowanie w pokoju wspólnym nie należało do rzadkości.

– To było takie głupie. Przecież mogłyśmy to zrobić zaklęciem, a my się czołgałyśmy po tej podłodze – westchnęła Evans, nadal chichocząc. – Ale rzeczywiście, twoja mina, kiedy tak leżałaś, była bezcenna. Szkoda, że nie miałam aparatu.

– Przecież to przez ciebie, Lils – oburzyła się szatynka. – Z tobą się chować, to jak z trąbką. Trzaska sobie drzwiami, kiedy powinna być cicho – dodała, uśmiechając się szeroko.

Lily zobaczyła to wydarzenie oczami wyobraźni i pokręciła głową z jeszcze większym rozbawieniem. Wyprostowała rękę w łokciu i zaczęła jeździć palcem w powietrzu, śledząc wzór, znajdujący się na sklepieniu i co jakiś czas zatrzymując się, żeby się roześmiać, kiedy przypominała sobie kolejne sytuacje, o których mówili Remus i Natt.

W połowie szczególnie zakręconego zawijasa, ktoś objął jej dłoń swoją własną, więc znieruchomiała, uchylając lekko wargi ze zdziwienia. Zobaczyła nad sobą orzechowe oczy, których właściciel pociągnął ją delikatnie, podnosząc z kanapy. Poprowadził ją w jedno z mniej zatłoczonych miejsc w pokoju wspólnym i uśmiechnął się łagodnie.

– Jesteś na mnie zła? – zapytał, czochrając włosy.

Zastanowiła się chwilę, wpatrując się w Jamesa i marszcząc brwi. Czy była na niego zła? Co to w ogóle za pytanie? Odwróciła się, zerkając w stronę kanapy, na której zostawiła Remusa i Natt, którzy dalej zaśmiewali się z czegoś i prawdopodobnie nawet nie zauważyli jej tymczasowego zniknięcia. Z westchnieniem znowu przeniosła wzrok na bruneta i pokiwała głową w odpowiedzi.

– Nie jestem twoją własnością, Potter – dodała, wyciągając zawinięte kosmyki spod kołnierza.

Chłopak skrzywił się, a jego ręka zanurzona we włosach znieruchomiała.

– Wiem o tym – powiedział cicho. – Zrozum, ja po prostu…

Lily zagryzła mocno usta, nie chcąc tego słuchać. Kiedy tak na niego patrzyła, momentami miała ochotę go do siebie przytulić i przeprosić za swoje zachowanie. Nie powinien wzbudzać w niej wyrzutów sumienia, w końcu to on zawinił, czy nie tak? Okręciła się gwałtownie na pięcie i zrobiła jeden krok do przodu, żeby zapobiec kolejnej fali poczucia winy, jednak James chwycił ją za nadgarstek i zatrzymał.

– Dokąd idziesz?

Chyba opatrznie zinterpretowała te dwa słowa albo doszukiwała się w nich drugiego dna, w każdym razie wyrwała się z jego uścisku i spojrzała na niego ze złością.

– Może do Chrisa? A co? Zabronisz mi? – zapytała z ironią, zanim zdążyła ugryźć się w język.

Pożałowała tych słów od razu, gdy opuściły jej usta. Kiedy zobaczyła zrezygnowaną minę bruneta, jego napiętą szczękę i zaciśnięte pięści, poczuła się tak, jakby wymierzył jej cios prosto w brzuch. Z trudem przełknęła ślinę, omal nie dławiąc się wdychanym powietrzem. Wydawało jej się, że coś z całej siły oplotło jej serce, więc odetchnęła ciężko i zamknęła oczy, a kiedy je otworzyła, chłopak był już kilka metrów od niej. Chciała go zawołać, ale co miałaby mu powiedzieć?

Ruszyła w stronę kanapy, przeklinając w myślach i zakładając ramiona na piersiach. On pewnie nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, że Lily równie mocno przeżywa ich kłótnie. Sądził, że ona ma gdzieś jego uczucia, ale to nie była prawda. Opadła pomiędzy Remusem a Natt, przykładając dłoń do twarzy i ponownie zagryzając wargi.

– Jestem beznadziejna – mruknęła niewyraźnie.

***

Julie wpatrywała się w szeroko uśmiechniętego Willa, czując, że jej policzki coraz bardziej się rumienią. Nie wiedziała, jak powinna się zachować. Miała się do niego nie odzywać, kiedy się przysiadł i był dla niej miły? Nie mogła go przecież zignorować! Westchnęła cicho, a Gabriele puściła jej oczko i oznajmiła, że musi się zbierać. Brunetka pokręciła szybko głową, bo nie chciała zostawać z chłopakiem sam na sam, jednak Misombre zaśmiała się tylko i ruszyła przez mokry jeszcze dziedziniec w kierunku wejścia do zamku.

– Wiesz może, o co chodziło tej Emily? – zapytał Johnson, wskazując palcem na miejsce, gdzie parę minut temu znajdowała się blondynka wraz z Chrisem.

Dziewczyna przeniosła wzrok z jego twarzy na rękaw swojego swetra, który wprost uwielbiała. Gdyby się dało, mogłaby w nim chodzić bez przerwy. Nie dość, że był naprawdę wygodny, to jeszcze świetnie wyglądał. W międzyczasie, zaczęła się zastanawiać nad odpowiedzią, wygładzając niewidoczne zagniecenia na spodniach.

– Wydaje mi się, że ona chce… Hm – zawahała się, jakby szukała odpowiedniego słowa. – Chyba myśli, że jeśli zacznie chodzić z Christianem, Lily się wścieknie. A Emily zrobiłaby wszystko, żeby ją rozdrażnić.

Will pokiwał głową ze zrozumieniem, bo spodziewał się czegoś w tym właśnie stylu. Madile nie wpadła jednak na to, że blondyn może zupełnie nie być nią zainteresowany. Chłopak nachylił się lekko w stronę Julie, zmuszając ją tym samym, aby na niego spojrzała. Zamrugała kilkakrotnie, zawstydzona jego bliskością i ponownie odwróciła twarz w przeciwnym kierunku.

– Dlaczego na mnie nie patrzysz? – W jego głosie dało się wychwycić nutę rozbawienia. – Jestem brudny? Poczekaj chwilę. – Otarł policzki i nos dłońmi, a potem uniósł je do góry. – Teraz w porządku? A może po prostu jestem brzydki? Na to niestety nic nie poradzę.

Brunetka zachichotała, w końcu przekręcając się na ławce i zwracając twarzą w jego stronę. Nie miała zamiaru wyprowadzać go z błędu, a mianowicie: uświadamiać mu tego, jaki jest przystojny.

– Myślę, że jakoś zniosę ten widok, chociaż łatwo nie będzie – zażartowała, uśmiechając się.

Zazwyczaj za żadne skarby nie potrafiła wydusić z siebie czegoś choć odrobinę zabawnego, a teraz przyszło jej to z taką łatwością, że aż się zdziwiła. Will jednak uważał to za normalne i roześmiał się głośno, co dodało jej nieco odwagi. Po raz pierwszy przyszło jej do głowy, że ma u niego szansę. Może nawet taką samą, jak Natt.

Kiedy patrzyła na urocze dołeczki w policzkach chłopaka i słuchała jego melodyjnego głosu, stwierdziła, że nie powinna się poddawać. Dlaczego miałaby rezygnować ze szczęścia? W końcu należałoby się o nie upomnieć.

***

Syriusz siedział przy jednym z okien w sowiarni, obserwując krople deszczu, który przed chwilą znowu zaczął padać. Ptaki, znajdujące się najbliżej niego, trzepotały skrzydłami, próbując zrzucić z siebie wodę, a inne pohukiwały żałośnie, chcąc dać mu do zrozumienia, że nie podoba im się ta pogoda. Chłopak uśmiechnął się i przejechał palcem po grzbiecie ciemnobrązowej sowy, która wyglądała na szczególnie niezadowoloną. Jej pióra były całkowicie przemoczone, a do nóżki ciągle miała przywiązany sznurek, z którego ciekła woda. Najwyraźniej jej właściciel zabrał tylko list, nie interesując się takimi detalami. Brunet uwolnił ptaka od zbędnego „balastu”, na co ten spojrzał na niego wielkimi czarnymi oczami i uszczypnął go w dłoń z wdzięcznością, a potem odleciał do swojej przegródki. Każda sowa miała własne wydzielone miejsce, co z pewnością było dla nich wygodne. Black westchnął, w prawej ręce ściskając czerwony sznureczek, a w lewej gniotąc kartkę papieru. Nie miał nawet zamiaru czytać tego, co napisała do niego matka. Za każdym razem schemat się powtarzał: wyrodne dziecko, które powinno brać przykład z młodszego brata. Skrzywił się na samą myśl o kolejnym takim liście i ze złością cisnął zwiniętą kulką przez otwarte okno.

Nienawidził swojej rodziny i ich obsesji na punkcie czystości krwi. Nie chciał być taki jak oni, wręcz wstydził się swojego nazwiska, które mówiło samo za siebie. Przecież mugole też byli ludźmi i nikomu nie czynili krzywdy, więc nie rozumiał, dlaczego niektórzy tak nimi pogardzają. A szczególnie Ślizgoni. Cieszył się z całego serca, że nie trafił do domu Slytherina, bo chyba by tam zwariował. W Gryffindorze spotkały go najlepsze rzeczy: poznał świetnych przyjaciół, na których mógł liczyć w każdej sytuacji. Nigdy nie zamieniłby tego na nic innego.

Przeczesał włosy dłonią, odganiając od siebie te myśli. Listy od matki zawsze tak na niego działały; wściekał się za każdym razem, gdy tylko widział na pergaminie znajome zakrzywione pismo. Potarł skronie, aby się uspokoić i nagle usłyszał jakieś chichoty, przerywane zduszonymi piskami, a potem ktoś wpadł do środka, trzaskając za sobą drzwiami.

– Mówiłam ci, że to nie jest dobry pomysł – powiedziała Natt, wykręcając włosy, aby pozbyć się z nich deszczu.

Ona i Lily były całkiem przemoczone, ale uśmiechały się radośnie, chociaż ta druga obejmowała się ramionami i trzęsła z zimna, a w jej oczach można było dostrzec ślady zmartwienia.

– Chciałaś wysłać list do rodziców, więc nie marudź – odparła Ruda, śmiejąc się, lecz urwała na widok chłopaka. Zmarszczyła brwi, podeszła do niego i przysiadła przy jego boku. – Wszystko w porządku? – zapytała niepewnie.

Natalie w tym czasie wdrapała się na samą górę schodów, aby odnaleźć swoją sowę. Musiała się sporo natrudzić, chcąc przywiązać list do jej nogi, bo Iskierka nie miała najmniejszej ochoty, gdziekolwiek lecieć w tym deszczu. Jej imię było zupełnie nieadekwatne do charakteru; według dziewczyn bardziej pasowałoby Maruda albo Leniuch, jednak było już za późno na zmianę.

Gdy tylko Iskierka dostrzegła szatynkę, wzbiła się w powietrze i odleciała od niej na kilka kroków, więc Optone musiała ją gonić. Sowa ze znudzeniem obserwowała starania swojej właścicielki i co chwilę oddalała się coraz bardziej.

– Chodź tu, ty głupi ptaku! – krzyknęła dziewczyna, wyciągając ręce w jego stronę.

Jej słowa dotarły aż do Lily i Syriusza, którzy nadal siedzieli na dole i teraz jednocześnie podnieśli głowy, żeby zobaczyć, co się dzieje. Chłopak uśmiechnął się delikatnie.

– Znowu dostałem list od matki – odpowiedział na wcześniej zadane pytanie, wzdychając. – No, wiesz. Jesteś hańbą rodziny. Bla, bla, bla. Bierz przykład z Regulusa. I tym podobne brednie. – Wzruszył ramionami. – Normalka.

Evans przyjrzała mu się uważniej i oparła brodę na dłoniach. Czy akurat dzisiaj był dzień, w którym musiała wszystkim współczuć? Uniosła kąciki ust do góry, zastanawiając się, jak go pocieszyć.

– Równie dobrze, mogłaby napisać: „Zostań mordercą” – zauważyła po chwili. – Na twoim miejscu, od razu wyrzuciłabym ten list przez okno…

– Już to zrobiłem. – Roześmiał się, przerywając jej. – Chyba jesteśmy do siebie podobni.

Przez kilkanaście sekund myślała nad tym, co jeszcze powiedzieć, aż w końcu słowa uformowały się w jej głowie w całkiem logiczną całość. Przeniosła wzrok na jego palce, na których owijał jakiś cienki sznurek i zagryzła wargi. Ten nerwowy gest przypomniał jej minę Pottera, kiedy godzinę wcześniej rozmawiała z nim w pokoju wspólnym. Postanowiła w najbliższym czasie przeprosić chłopaka za swoje poranne zachowanie, ale teraz skupiła się na Blacku.

– To twój brat powinien wziąć z ciebie przykład, a nie na odwrót – stwierdziła, patrząc mu w oczy. – Jesteś naprawdę wartościową osobą i cudownym przyjacielem, a dla normalnych ludzi te cechy są pozytywne. – Położyła nacisk na wyrazie „normalnych” i uśmiechnęła się łagodnie. – Szkoda, że twoja matka nie wie, jaką jest szczęściarą, mając takiego syna. – Ścisnęła krótko jego dłoń.

Syriusz wpatrywał się w nią ze zdziwieniem. Od dawna wiedział, że Lily potrafi pocieszać, ale nie spodziewał się, że kiedyś przekona się o tym na własnej skórze. Otworzył usta z zakłopotaniem, obiecując sobie, że od tej pory będzie dla niej zdecydowanie milszy. Nigdy nie myślał, żeby się z nią bliżej zaprzyjaźnić i teraz tego pożałował. Czy zasłużył sobie na jej słowa, jeśli sam wcześniej nie wypowiedział do niej niczego podobnego?

Wyciągnął ramię i przyciągnął ją do siebie, nie przejmując się tym, że jest cała mokra i zaciskając powieki. Tyle razy Remus opowiadał o tym, jak Evans go udobruchała, lecz nie rozumiał swojego przyjaciela. Nie wyobrażał sobie wtedy, co takiego mogła powiedzieć, że polepszyła jego samopoczucie, kiedy nawet żarty reszty Huncwotów nie pomagały. Ale w tym momencie doskonale pojął, o co chodziło.

Dziewczyna odsunęła się po dłuższej chwili, zauważając, że na jej kolanach usiadła mała sówka, trzymająca kopertę. Szybko rozerwała papier i wyjęła pozaginany wiele razy list. Rozwinęła go, zaciskając wargi, a kiedy dostrzegła czysty pergamin, zakręciło jej się w głowie. Miała już tego serdecznie dosyć. Przeszyła kartkę spojrzeniem, jakby dzięki temu coś mogło się na niej pojawić. Jakaś wskazówka albo wyjaśnienie.

Nagle poczuła lekkie pieczenie w prawej dłoni, a Syriusz zaczął wymachiwać rękami wokół listu, próbując odgonić sówkę. Lily przeniosła wzrok niżej i zauważyła, że ptak dziobie ją do krwi, jednak wcale nie pieszczotliwie. Robił to tak mocno, jakby chciał odgryźć jej palce, a w jego oczach płonęła prawdziwa, ludzka furia. Czerwone krople kapnęły na schody, kiedy Black uderzył wściekłą sowę i odepchnął ją od Rudej. Szary dziób jeszcze raz drasnął kostkę dziewczyny, a potem zniknął za oknem, żegnany przekleństwami bruneta i kilkoma niecelnymi zaklęciami.

Wszystko zdarzyło się tak szybko, że Evans jeszcze przez dobrą chwilę patrzyła ze zdezorientowaniem w niebo, obserwując znikający w oddali kształt ptaka. Chłopak delikatnie objął jej zranioną dłoń i owinął ją jakąś chusteczką, która od razu zabarwiła się na czerwono. Zacisnął palce na nasadzie nosa, brudząc twarz krwią koleżanki i pokręcił głową z niedowierzeniem.

– Jeszcze nigdy czegoś takiego nie widziałem. Nic ci nie jest?

Lily zaprzeczyła cicho, chociaż była blada jak ściana. Nie lubiła widoku krwi; zazwyczaj robiło jej się wtedy słabo, więc przyłożyła zdrową rękę do czoła. Oddychała ciężko przez nos, a jej serce szaleńczo dudniło w piersi, jakby chciało się wydostać na zewnątrz.

– Co się stało? – zapytała zdziwiona Natt, schodząc do nich szybkim krokiem.

Syriusz, wciąż przykładając chustkę do dłoni dziewczyny, mruknął coś o wściekłej sowie, a Ruda zamrugała kilkakrotnie, próbując odgonić od siebie obraz dzioba, rozszarpującego jej rękę.

– Spokojnie. Już dobrze – wyszeptał chłopak, uśmiechając się lekko.

Czy aby na pewno? – przeszło jej przez myśl.

***

Gabriele szła korytarzem na trzecim piętrze, zapinając szczelniej przeciwdeszczową kurtkę i rozmyślając nad zachowaniem swojej przyjaciółki. Mimo naprawdę wielu prób, nigdy nie dowiedziała się, dlaczego Emily tak bardzo nie przepada za Evans. Przestała nalegać na wyjaśnienia, kiedy zaczęła wymykać się ze szkoły, bo nie mogła wymagać od blondynki podzielenia się swoim sekretem, skoro sama nie chciała zdradzić jej własnego. To byłaby hipokryzja.

Westchnęła, odgarniając włosy z czoła i zastanawiając się, jak zareagował Christian na niewątpliwe zaloty dziewczyny. Po jego minie mogła wnioskować, że nie był zadowolony, a nawet wręcz przeciwnie. Jeśli Madile chciała go sobą zainteresować, odniosła prawdopodobnie całkiem odwrotny efekt.

Brunetka zacisnęła palce na różdżce i przewróciła oczami. Nie podobało jej się to, jak jej przyjaciółka traktuje Lily. Te wszystkie niemiłe słowa, które czasami wypowiadała pod jej adresem, a teraz miała zamiar odbić jej chłopaka. Chociaż on tak naprawdę nie był jej chłopakiem. Był po prostu osobą, z którą Evans kilka razy rozmawiała, ale to zupełnie wystarczało Emily, żeby chcieć ją zdyskredytować w jego oczach. Zapewne teraz opowiadała mu jakieś zmyślone historie na temat Rudej, a ta nawet nie zdawała sobie z tego sprawy. Na samą myśl, zrobiło jej się niedobrze. Dlaczego Em była dla niej taka okrutna?

Gabriele słyszała wiele razy od innych, że Emily nabijała się z Remusa czy Natt, ale nigdy nie widziała tego na własne oczy. Przy niej blondynka zachowywała się zupełnie inaczej niż w opowieściach reszty przyjaciół, więc dziewczyna nie wiedziała już, w co powinna wierzyć. Oczywiście, jej otwartej wrogości wobec Lily po prostu nie dało się nie dostrzec, jednak nie miała pojęcia, że dotyka ona także innych. Podobno Madile była podła dla wszystkich, a przynajmniej tak mówiono. Jedynie Gabriele i Julie nie należały do tego szerokiego grona.

Dziewczyna zbliżyła się do posągu jednookiej wiedźmy, rozglądając się dookoła, czy nikogo nie ma w pobliżu. Postanowiła na chwilę wyrzucić z głowy Emily, która najwidoczniej miała dwie twarze i jeszcze nie odsłoniła się przed nią w pełnej okazałości. Stuknęła różdżką w garb czarownicy, wypowiadając zaklęcie Dissendium.

Dowiedziała się o tym przejściu od Remusa, który odkrył je wraz z resztą Huncwotów i dzięki temu mogła się łatwo wydostać ze szkoły. Wślizgnęła się szybko we wnękę za posągiem i ruszyła długim tunelem, mając nadzieję, że się nie spóźni.

***

Wyszedł z kuchni, w jednej ręce trzymając nadgryzione jabłko i teraz zjadał je powoli, nie chcąc się poplamić soczystym miąższem. Postanowił na jakiś czas zrezygnować ze słodyczy na koszt dużo zdrowszych owoców. Nie wiedział, jak długo wytrzyma, ale warto było spróbować. Miał już dość złośliwych komentarzy niektórych uczniów, kiedy myśleli, że ich nie słyszy.

Przeglądnął się w pobliskiej zbroi, marszcząc delikatnie czoło i masując się po wystającym brzuchu, jakby samym dotykiem mógł go zmniejszyć. Westchnął ciężko i ruszył w stronę wieży Gryffindoru, gdzie z pewnością zastanie Remusa, który już rano namawiał chłopaków do odrobienia pracy domowej, bo przez szlaban mogą później nie znaleźć na to czasu. Nie słuchali go jednak; James miał zamiar porozmawiać z Lily, Syriusz gdzieś się ulotnił, a Peter wybrał się do kuchni po jakąś przekąskę. Teraz stwierdził, że Lupin miał rację, więc niechętnie zaczął myśleć nad tym, od czego zacząć. Od wypracowania z eliksirów? Czy lepiej wziąć się najpierw za zielarstwo? A może…?

Zderzył się z kimś pokaźnych rozmiarów, a jabłko wyleciało mu z ręki i potoczyło się po podłodze. Usłyszał nad sobą drwiący śmiech, który gwałtownie przerwał jego rozmyślania. Okazało się, że wpadł na jakiegoś Ślizgona z siódmej klasy, przechadzającego się z dwoma kolegami. Cała trójka mierzyła go pełnymi obrzydzenia spojrzeniami. Severus Snape, który stał po lewej stronie potężnego chłopaka, dodatkowo wykrzywił usta w lodowatym uśmiechu.

– Co, Pettigrew? Sam już nie jesteś taki odważny, prawda? – zapytał ironicznie, kręcąc głową.

Ślizgoni zachichotali zgodnie, a Peter cofnął się o parę kroków, przełykając ślinę ze zdenerwowania. Co zamierzali mu zrobić? Zaatakować go? Poznęcać się nad nim? Zimny pot oblał jego kark i czoło, kiedy zaciskał drżące palce na różdżce, schowanej w kieszeni bluzy.

W tym momencie, umięśniony brunet o wrogim spojrzeniu kopnął jabłko, leżące na ziemi, posyłając je daleko w głąb korytarza. Nazywał się Mulciber i wyglądał tak, jakby był w stanie pobić Petera do nieprzytomności jednym ruchem pięści. Uniósł górną wargę, ukazując swoje krzywe zęby i zaśmiał się niskim, charkoczącym dźwiękiem.

– Próbujesz schudnąć? – warknął, głupawo przekrzywiając głowę.

Avery parsknął głośno, stukając różdżką po brodzie i najwidoczniej zastanawiając się, jakim zaklęciem potraktować chłopaka. Jego jasne włosy opadały na czoło, prawie zasłaniając zimne, czarne oczy, w których nie było ani odrobiny litości. Prawdopodobnie byłby w stanie kogoś zabić bez żadnych wyrzutów sumienia.

Zdenerwowany Gryfon chwycił za kołnierz bluzy, odciągając go delikatnie i oddychając głęboko. Ile by dał, żeby teraz koło niego stał James, Syriusz albo Remus? Czemu nie mógł być choć w połowie tak odważny, jak przyjaciele? Zamiast rzucić jakimś sprytnym zaklęciem, stał jak sparaliżowany i gapił się na Mulcibera, jakby to miało mu pomóc. Kątem oka dostrzegł jednak, że Snape się odwraca i szturcha łokciem swoich kompanów. Najwyraźniej zbliżał się jakiś nauczyciel, więc Ślizgoni postanowili odpuścić i ruszyli dalej, nie omieszkali też po drodze mocno szturchnąć Petera barkiem.

Chłopak z ulgą pobiegł w przeciwnym kierunku, mijając i witając się z McGonagall, która okazała się być jego wybawicielką w tej sytuacji. Nie zatrzymując się już na dłużej i uważając, żeby na kogoś znowu nie wpaść, dotarł do wieży i przeszedł pod portretem Grubej Damy, oddychając z trudem. Cały zziajany odnalazł Remusa i opadł na kanapę, uśmiechając się blado.

Żałował, że kompletnie nie zareagował na zachowanie Ślizgonów. Żałował, że nie może opowiedzieć Huncwotom, jak to z łatwością pokonał trzech przeciwników naraz. Żałował po prostu, że nie jest taki, jak jego przyjaciele.

***

Szkła jego okularów były pokryte kropelkami deszczu, jednak James zupełnie nie zwracał na to uwagi. Jedną dłoń zaciskał na rękojeści miotły, a pod pachą trzymał kafla, który co jakiś czas wyślizgiwał mu się z mokrych palców, więc musiał chwytać go mocniej. Latał od jednej części boiska do drugiej, próbując pobić swój rekord prędkości i celując do bramek, które znajdowały się kilkanaście metrów nad ziemią.

Peleryna przyklejała mu się do pleców, włosy opadały na czoło, a woda, kapiąca po jego twarzy i wpływająca do oczu, jeszcze bardziej utrudniała widoczność, ale nie poddawał się. Musiał trenować, chciał być najlepszy. Nie mógł pozwolić na przegraną w zbliżającym się meczu z Krukonami. Wiedział też, że nie wygra w pojedynkę – w końcu był ścigającym, mógł co najwyżej zdobyć sporo bramek. Los drużyny leżał w rękach szukającego, jednak to się teraz nie liczyło.

Przerzucił kafla przez jedną z obręczy po lewej stronie boiska, przypominając sobie zaciętą minę Lily, podczas ich porannej rozmowy. Czyżby wolała tego Christiana od niego? Objął drążek miotły zesztywniałymi z zimna palcami i zacisnął zęby ze złości. Stop, miał o tym nie myśleć. Specjalnie przyszedł potrenować, aby nie rozpamiętywać tej sytuacji. Zaczarowany kafel posłusznie powrócił do jego wyciągniętej dłoni, gotowy do kolejnych akcji. Potter był już jednak całkiem przemoczony i zaczął ciągnąć nosem, więc postanowił w tym momencie zakończyć trening. Nie mógł ryzykować przeziębienia, które rozczarowałoby resztę drużyny. Miał świadomość, że trochę przesadził i nie powinien tyle przebywać na deszczu.

Wylądował na rozmokłym boisku, brudząc błotem buty i nogawki spodni, a potem skierował się do szatni, aby zrzucić z siebie pelerynę i zostawić ją w odpowiednim miejscu, aby mogła wyschnąć. Wkroczył do budynku, czując prawdziwą ulgę. Wytarł twarz ręcznikiem i wyczyścił okulary, dzięki czemu widział zdecydowanie wyraźniej. Żarówka nad jego głową migotała przeciągle, kiedy rozwieszał pelerynę na jednym z haczyków. Wciąż słyszał głośne zacinanie deszczu o dach szatni, ale niechętnie skierował się do wyjścia z ciepłego pomieszczenia.

Przez całą drogę do wieży Gryffindoru modlił się, aby nie wpaść przypadkiem na woźnego, który z pewnością wlepiłby mu szlaban za naniesioną do środka ilość błota. Miał tyle zaległych prac domowych, że kolejna odsiadka całkiem by go pogrążyła. Westchnął, przeczesując mokre włosy palcami. Najchętniej położyłby się teraz w swoim dormitorium i nie wychodził z niego aż do jutra, ale musiał ten sobotni wieczór poświęcić na naukę i napisanie wypracowań. Niedziela niestety zapowiadała się równie pasjonująco.

Potarł czoło, wypowiadając hasło i przeciskając się do pokoju wspólnego. Nie rozglądnął się nawet w poszukiwaniu kolegów, tylko powlókł się do swojej kanapy i opadł na nią od razu. Był tak zmęczony, że przez dłuższą chwilę zaciskał i rozprostowywał obolałe palce, zamiast wziąć się do roboty. Doszedł do wniosku, że reszta Huncwotów siedzi prawdopodobnie w dormitorium, ale nie miał siły wchodzić po schodach, żeby to sprawdzić. Wyciągnął różdżkę i machnął nią, przywołując swoją szkolną torbę z wszystkimi podręcznikami i pergaminami. Rozłożył je na stoliku przed sobą, oparł łokcie na kolanach i przycisnął dłonie do twarzy. Tak bardzo nie mógł znaleźć chęci, aby się za to zabrać.

– O, Merlinie – jęknął, wpatrując się spomiędzy palców w stos książek. – Za co? Za jakie grzechy?

Usłyszał obok cichy chichot, więc gwałtownie się wyprostował, podążając wzrokiem za niespodziewanym dźwiękiem. Lily przysiadła się do niego z delikatnym uśmiechem, igrającym na twarzy. Zdziwiony chłopak otworzył usta, ale zaraz je zamknął, czekając na jej krok. Nie chciał zepsuć tej chwili, więc tylko patrzył na Evans, przeczesując znowu włosy.

– Mogę ci pomóc? – zapytała sympatycznie i wskazała na jego podręczniki. – Też bym odrobiła lekcje, żeby później wszystko nie zwaliło mi się na głowę. Pomyślałam, że razem będzie nam raźniej. – Pomachała swoją książką od eliksirów.

James gapił się na nią jeszcze kilkanaście dobrych sekund, aż w końcu na jego usta wpełznął szeroki uśmiech. Dziewczyna wyraźnie wyciągała do niego rękę na zgodę, co naprawdę go ucieszyło. To była ostatnia rzecz, jakiej by się teraz spodziewał. Ten wieczór nie zapowiadał się jednak tak źle, jak mogło mu się wcześniej wydawać.

– Jasne – powiedział, kiedy rozwinęła pergamin na stole i ułożyła obok słoik atramentu. – Jasne – powtórzył, sięgając po jej dłoń. – Przepraszam za wczoraj, ja… – Urwał nagle, kiedy dostrzegł, w jakim stanie znajduje się jej ręka. – Co… co ci się stało? – zapytał, a jego źrenice gwałtownie się rozszerzyły.

Evans spojrzała na niego i westchnęła cicho, kręcąc głową, żeby go uspokoić. Wyglądał na poruszonego, więc ścisnęła jego palce i uśmiechnęła się słabo.

– To nic takiego. Miałam mały wypadek. Nie przejmuj się tym… – poprosiła cicho, próbując udawać, że nic się nie stało, ale nie dał się na to nabrać.

Zmarszczył brwi i już miał zamiar coś powiedzieć, kiedy pojawił się Syriusz, który wyglądał na zdenerwowanego, chociaż w jego oczach można było dostrzec przebłyski rozbawienia.

– Dobrze, że jesteś – oznajmił, opadając obok Lily i patrząc na nią z naganą. – Nie mogę z nią wytrzymać. Jest tak uparta, że doprowadza mnie do szału – dodał, jednak zaraz później zaśmiał się krótko i puścił jej oczko, co zneutralizowało jego słowa. – Próbuję ją namówić, żeby poszła do skrzydła szpitalnego, ale mnie nie słucha. Mógłbyś jakoś przemówić jej do rozumu?

Evans westchnęła ciężko, maczając pióro w kałamarzu. Zauważyła, że szramy na jej dłoni rzeczywiście nie wyglądają zbyt przyjemnie. Podejrzewała, że po pojawieniu się Pottera, w dwójkę będą zdolni choćby siłą doprowadzić ją do skrzydła, więc postanowiła temu zapobiec.

– Okej, już idę – mruknęła, zatrzaskując podręcznik od eliksirów i nie dając Jamesowi dojść do głosu. – Jesteś naprawdę męczący, Black. – Uśmiechnęła się do niego lekko i odrzuciła długie włosy na plecy.     

Potter, pomimo wyczerpania, szybko podniósł się z miejsca, wyciągając dłoń do dziewczyny i proponując jej swoje towarzystwo. Zawahała się przez chwilę i przeniosła wzrok na Syriusza, który opadł z ulgą na oparcie kanapy i udawał, że namówienie jej na wizytę u pielęgniarki kosztowało go sporo sił. Lily zachichotała pod nosem i szturchnęła go w ramię.

– Dziękuję – wyszeptała łagodnie, już bez żartów.

Chłopak pokręcił głową. To on miał jej dziękować za to, co powiedziała w sowiarni. Za to, że była dla niego taka miła, chociaż sobie nie zasłużył.

Po prostu obwinął jej dłoń chusteczką, a potem prosił dziewczynę, żeby poszła z tym do skrzydła. Nie oczekiwał żadnych podziękowań, ale dla niej najwyraźniej to, że się o nią martwił, było ważne. Patrzył, jak delikatnie chwyta zdrową dłonią ramię Jamesa i złapał na chwilę jej spojrzenie.

– To ja dziękuję – odparł szczerze, obserwując teraz rozmarzoną minę przyjaciela, który spoglądał to na jej twarz, to na rękę, oplatającą jego własną.

Oddalili się w kierunku wyjścia z pokoju wspólnego, pozostawiając Blacka na kanapie. Lily zdążyła jeszcze odwrócić się i posłać mu blady uśmiech. Brunet westchnął i zaczął porządkować podręczniki Pottera, które były bezładnie rozrzucone po stole. Po powrocie od pielęgniarki będzie go czekało sporo pracy nad zadaniami domowymi, ale nie sądził, żeby chłopak na to narzekał. Na pewno cieszył się, że może spędzić trochę czasu z Evans i nic nie byłoby w stanie teraz zepsuć mu nastroju. Nawet stos książek i ilość wypracowań, które musiał napisać.

Na koniec Syriusz chwycił podręcznik do eliksirów Lily. Przez chwilę ważył go w dłoni, wpatrując się w pergamin, na którym zdążyła już się podpisać. Przypomniał sobie raz jeszcze słowa, które wypowiedziała do niego w sowiarni tuż przed tym, jak tamten ptak rozdziobał jej dłoń. Czuł, że tego dnia nawiązał z nią jakąś więź, której się wcześniej nie spodziewał.

Dotarło do niego, że powoli zaczynał traktować ją jak swoją przyjaciółkę i miał szczerą nadzieję, że ona myśli tak samo o nim.  

***

Witam serdecznie!

Ten rozdział wyszedł zdecydowanie dłuższy niż zazwyczaj, chociaż się tego nie spodziewałam. Kiedy pierwszy raz otworzyłam nowy dokument, po prostu patrzyłam na to białe pole, zmieniłam ustawienia i zapisałam plik, po czym z niego wyszłam. Za drugim podejściem miałam zamiar już coś napisać, ale moje ręce tylko zawisły nad klawiaturą i nie chciały współpracować. Skończyło się na tym, że zapisałam sobie w kilku słowach plan na ten rozdział, czego nigdy nie robię. Problemem okazało się zrealizowanie tego planu. Jak to się mówi, do trzech razy sztuka, ale za trzecim razem, kiedy weszłam w plik nadal nie wiedziałam od czego zacząć. I wtedy, nagle dostałam weny! Wpadłam na pierwsze słowo i ruszyło. Pisało mi się naprawdę szybko, dlatego rozdział z sześciu stron rozciągnął się do dziewięciu plus kawałka. Kurczę, pewnie przynudzam jakimiś historyjkami, ale stwierdziłam, że to opiszę. Wybaczcie :)

Ostatnim razem znalazłam idealnego gifa, więc oczywiście musiało się to na mnie zemścić i teraz nie mogłam znaleźć żadnego. Dosłownie nic, co by pasowało. Zadowoliłam się tym, który mniej więcej oddaje nastrój rozdziału. 

Dodam jeszcze, że opis wyglądu Avery'ego i Mulcibera jest wymyślony przeze mnie i może się nie zgadzać z książką, chociaż nie jestem pewna, czy coś na ten temat było wspomniane. Nie mogłam nic znaleźć, więc zaimprowizowałam. Zresztą, to chyba bez znaczenia.

Pojawiła się mała wskazówka, jeśli chodzi o Gabriele. Teraz już mniej więcej wiadomo, dokąd się wymyka.

Dobra, nie przedłużam, już i tak się za bardzo rozpisałam (zarówno tutaj, jak w rozdziale). Chociaż pewnie o czymś zapomniałam.

Pozdrawiam gorąco, kochani!

Do napisania.

PS. Mam nadzieję, że skoro tak miło pisało mi się ten rozdział, wena nie zrobi mi psikusa i nie opuści mnie przy kolejnym, co byłoby całkiem prawdopodobne, biorąc pod uwagę rozmiar mojego pecha :)