Rozdział piąty: "(Nie)przemyślany dowcip, część 1"

5. (Nie)przemyślany dowcip, część 1

Lily oparła się o jedną ze ścian w Sali Wejściowej i zmarszczyła brwi, patrząc ze sceptycyzmem na Huncwotów. Nie sądziła, żeby ich plan był dobrym pomysłem, ale nie wypowiedziała głośno swojego zdania. Zamiast tego założyła ręce na piersiach i westchnęła ciężko. Z doświadczenia wiedziała, że nawet gdyby próbowała ich powstrzymać różnymi sposobami i argumentami, nie posłuchaliby jej. Nie miała zamiaru kolejny raz wysilać się na marne. Przecież za chwilę sami przekonają się, że nie do końca wszystko przemyśleli. Remus najwyraźniej podzielał jej obawy, bo na jego twarzy można było dostrzec ślady zaniepokojenia. Świetnie, może jemu uda się przemówić chłopakom do rozumu, chociaż już chyba było na to za późno.

Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że ona też będzie miała kłopoty z ich powodu. Ona i Christian, którego wyciągnęła z Wielkiej Sali w ostatniej chwili, zupełnie przez przypadek. Teraz spojrzała na niego i uśmiechnęła się przepraszająco, bo też już zdążył się tego domyślić. Jednak perspektywa zbliżającego się szlabanu go nie odstraszała. Wręcz przeciwnie, wydawał się być rozbawiony. Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale w tym samym momencie drzwi wejściowe się uchyliły i wkroczyli przez nie Natalie, Will i… Julie.

Evans wytrzeszczyła oczy, niedowierzając w to, co widzi. Kompletnie nie usłyszała słów Chrisa, przyglądając się minie swojej przyjaciółki, która nie wyglądała na szczególnie zadowoloną. Szybko przeprosiła chłopaka i pędem podbiegła do szatynki, żeby dowiedzieć się o co chodzi.

– Porywam ją na chwilę – powiedziała do Willa, po czym chwyciła Natt za łokieć i pociągnęła ją na drugi koniec sali, aż do schodów. – Nie wierzę. Co ona…? Skąd…? – Pokręciła głową, nie mogąc skończyć zaczętego zdania.

Optone chwyciła się poręczy, a Lily opadła na przedostatni ze schodków i wpatrzyła się w dziewczynę z oczekiwaniem.

– Po prostu do nas podeszła, wyobrażasz to sobie? – wyszeptała Natalie, nawet nie próbując ukryć irytacji. – Nigdy się do nikogo nie odzywa, a teraz postanowiła, że odbije mi chłopaka? Myślałam, że zwariuję, mówię ci.

Ruda wychyliła się odrobinę w lewo i zmierzyła wzrokiem uśmiechniętą Julie, co jakiś czas nerwowo zerkającą w ich stronę. Will był teraz pogrążony w rozmowie z Christianem, który przed chwilą do nich podszedł, a brunetka chyba starała się do nich dopasować.

Natt odetchnęła głęboko przez nos i zamknęła oczy, jakby liczyła w głowie do dziesięciu, żeby się uspokoić. Nagle na jej twarzy rozlał się szeroki uśmiech.

– Ale zanim się do nas przyplątała, było cudownie – rozmarzyła się. – Will jest taki uroczy. Szkoda, że tego nie widziałaś… – Oglądnęła się przez ramię na Huncwotów i resztę, a potem znowu przeniosła wzrok na Lilkę. – Co wy tu w ogóle robicie? Czemu drzwi od Wielkiej Sali są zamknięte? I gdzie jest nasza kochana Emily?

Lily przewróciła oczami i podniosła dłoń, żeby jej przerwać, bo gdyby tego nie zrobiła, ta byłaby w stanie zadać jeszcze około dziesięciu innych pytań tak, że nie wiedziałaby, na które ma odpowiadać. Zaczęła opowieść od samego początku, czyli docinek Madile kosztem Remusa. Natalie wyglądała na oburzoną; ona także nie lubiła, kiedy blondynka czyniła niemiłe komentarze na temat chłopaka. W jej oczach od razu pojawiły się ogniki złości, ale rozpromieniła się, kiedy usłyszała o reakcji Evans.

– No i bardzo dobrze zrobiłaś! – krzyknęła odrobinę zbyt głośno. – Należało jej się. Żałuję, że tego nie widziałam – dodała, chichocząc i wyobrażając sobie Emily obrzuconą ziemniakami. – Ale dalej nie rozumiem, czemu tu wszyscy stoicie? Czyżby Madile się wkurzyła i wykopała was z Wielkiej Sali? Zamknęła się od środka, czy co? Może się ciebie boi, Lils? – Zaśmiała się i szturchnęła koleżankę w ramię. – No, powiedz mi wreszcie, bo nie wytrzymam.

Rzeczywiście, nie należała do cierpliwych, a Lilka uwielbiała się z nią droczyć, więc udała, że się nad czymś zastanawia i nie może sobie przypomnieć szczegółów. Natt zaczęła coś mruczeć o „wrednych rudzielcach”, po czym obróciła się na pięcie i zrobiła parę kroków w stronę Willa i Christiana.

– Jeśli każesz mi czekać jeszcze choćby pięć sekund, zaraz im powiem o tobie coś ciekawego – zagroziła, szczerząc się. – Na przykład, że jeden z nich ci się podoba. Zgadnij który.

Lily miała szczerą ochotę się roześmiać i nie mogła się powstrzymać. Wybuchła śmiechem, opierając rękę na schodku za plecami, żeby się podnieść.

– Nie wierzysz mi? – Oczy Natalie rozszerzyły się, a jej usta momentalnie uniosły się do góry. – Christian! – wrzasnęła, ściągając na siebie spojrzenie wszystkich.

Blondyn uniósł brwi ze zdziwieniem, natomiast Evans od razu zerwała się na nogi, rzuciła się w stronę przyjaciółki i z impetem wskoczyła jej na plecy, nie przestając chichotać. Musiało to wyglądać komicznie: Natt próbowała ją z siebie zrzucić, a Lily w końcu poddała się z braku siły i wylądowała na podłodze. Szatynka schyliła się i oparła dłonie na kolanach, nie mogąc opanować śmiechu. Po chwili wyciągnęła dłoń do dziewczyny, żeby pomóc jej wstać. Oczywiście pamiętała o tym, żeby mocno zaprzeć się nogami, w razie gdyby strzeliło jej do głowy przewrócić ją na posadzkę, co było więcej niż prawdopodobne. I wtedy podszedł do nich Chris, co tak zaskoczyło dziewczynę, że puściła rękę Rudej, a ta była dopiero w przysiadzie, więc ledwo utrzymała równowagę. Chłopak złapał ją pod łokieć i pomógł jej się wyprostować.

Zaczerwieniła się, nie chcąc sobie nawet wyobrażać za jak wielką idiotkę ją uważa. Posłała Natalie spojrzenie pod tytułem: „Zemszczę się” i zagryzła mocno wargi. Christian jednak cały czas uśmiechał się szeroko, więc może nie wszystko było stracone. Złapała z nim kontakt wzrokowy, serce jej zamarło i…

– Wołałyście mnie, tak? – zapytał, odgarniając włosy z czoła.

Lily poczuła się nagle jakieś dziesięć centymetrów niższa. Zaczęła się gorączkowo modlić, żeby Natalie wymyśliła coś mądrego, ale ta poruszała tylko ustami jak ryba wyjęta z wody. I w końcu coś w niej zaskoczyło, można było oczami wyobraźni zobaczyć lampkę zapalającą się nad jej włosami.

– Tak, tak – potwierdziła szybko, kiwając głową. – Chciałam się dowiedzieć, co myślisz o Julie. Mówiła mi, że jej się podobasz, pewnie się wstydzi… – Teatralnie zmarszczyła brwi i podrapała się po brodzie. – Ale nie wiem, czy powinnam ci to przekazywać. Lils próbowała mnie powstrzymać.

– Racja. To był zły pomysł, Natt. Nic nam do tego – westchnęła Evans, tłumiąc śmiech i w myślach przyznając przyjaciółce tytuł najlepszej aktorki na świecie.

Chris wzruszył tylko ramionami, jakby nie wiedział, co powiedzieć o brunetce. No pięknie. Optone błyskawicznie zmieniła temat, żeby nie dawać mu czasu na odpowiedź i dłuższe rozmyślanie o Julie. Jeszcze tego im brakowało. Distim już i tak wepchnęła się z buciorami między nią i Willa.

– To wyjaśnicie mi w końcu, co tu robimy? – zapytała swobodnie. – Podejrzewam, że chciałeś znowu przeprosić Lily. Will mi powiedział. – Uśmiechnęła się słodko, a Ruda zerknęła na nią z zaskoczeniem.

Tym razem to chłopak się zmieszał i już chciał odpowiadać na zadane pytanie, ale ubiegła go Evans.

– Kolejny kawał. Niezbyt mądry, ale czego innego można się spodziewać?

W tym samym momencie zza zamkniętych drzwi, prowadzących do Wielkiej Sali, rozległy się głośne krzyki, a Syriusz i James z zadowoleniem przybili sobie piątkę.

***

Ten dowcip wymagał od nich więcej zaangażowania niż zazwyczaj, ale mieli nadzieję, że to się opłaci. W sumie Peter i Remus nie brali udziału w przygotowaniach i nawet nie wiedzieli o planie, aż do teraz. Musieli znaleźć kilka potrzebnych zaklęć, których jeszcze nie przerabiali i opanować ich działanie. Sądząc po krzykach, dobiegających z Wielkiej Sali, wszystko się udało.

Ktoś po drugiej stronie szarpnął mocno klamkę, próbując otworzyć drzwi. Usłyszeli rozzłoszczony głos McGonagall, która kazała uczniom się odsunąć. Po dłuższej chwili, wrota z głuchym stukotem uderzyły w ścianę, ukazując ich dzieło. Potter i Black od razu parsknęli głośnym śmiechem, nie zważając na wściekły wzrok opiekunki Gryfonów. Lily, Natt, Julie, Christian i Will z zaciekawieniem zbliżyli się do Huncwotów, a ich oczom ukazał się wyjątkowy widok.

Cała sala była pokryta jakąś fioletowo–różową substancją, która przykleiła się też do włosów, mundurków i twarzy wszystkich uczniów. Ci najbliżej wyjścia próbowali się wyczyścić, ale nic z tego nie wychodziło. Jedni wyglądali na wściekłych, drudzy na zdezorientowanych, a jeszcze innych wyraźnie bawiła cała sytuacja. Profesor McGonagall zmrużyła groźnie powieki, ale fioletowa maź, oblepiająca ją od stóp do głów, psuła ten efekt. Kazała im udać się do jej gabinetu, a sama podążyła przodem wściekła jak osa i połyskująca w świetle lamp. Wymienili porozumiewawcze spojrzenia. Lilka od początku wiedziała, że kobieta ukarze wszystkich, którzy nie ucierpieli, bo będzie ich uznawała za winnych. Chcąc, nie chcąc, poczłapali za nią. Natt uśmiechała się i mruczała pod nosem coś co brzmiało jak: „Zawsze musicie mnie w coś wpakować”. James i Syriusz wyglądali na dumnych z siebie, Peter prawie skakał wokół nich, gratulując dobrego pomysłu, a Remus nie wiedział, czy się śmiać, czy płakać. Julie wyraźnie zbladła, szła koło Willa, ale nie odzywała się, bo ten zaczął rozmawiać z Natalie. Do Lily dopiero po chwili dotarło, że Distim prawdopodobnie przez całe sześć lat nie dostała ani jednego szlabanu, a teraz miało się to zmienić. Przeniosła jednak wzrok z brunetki na Christiana i szturchnęła go łokciem w bok.

– Przepraszam, że przeze mnie… – zaczęła, ale pokręcił głową.

– Daj spokój. Wolę to, niż bycie fioletowym. – Uśmiechnął się szeroko. – Powinienem ci raczej podziękować, że mnie stamtąd wyciągnęłaś.

McGonagall obejrzała się do tyłu i spiorunowała blondyna spojrzeniem, więc umilkł. Gwałtownym ruchem otworzyła drzwi od swojego gabinetu i wpuściła wszystkich do środka. Wyczarowała kilka prostych dodatkowych krzeseł tak, aby każdy mógł usiąść, po czym zajęła miejsce za biurkiem. Evans miała spory problem z zachowaniem powagi, kiedy widziała, w jakim stanie znajduje się nauczycielka, która teraz próbowała oczyścić twarz chusteczką. Natalie, siedząca po lewej stronie Lilki, parsknęła śmiechem i od razu zaczęła kaszleć, żeby to zatuszować. McGonagall zgromiła ją wzrokiem i odetchnęła głęboko.

– Dobrze… Czy możecie mi powiedzieć, jak zmyć to paskudztwo? – zapytała, siląc się na spokój.

– To niemożliwe, pani profesor.

Kobieta uniosła brwi, a fioletowa substancja zmarszczyła się na jej czole.

– Będzie się trzymało jeszcze jakieś dwie godziny – dodał z uśmiechem Black.

Jeśli chciał ją bardziej zdenerwować, udało mu się to bez trudu. Położyła brudne ręce na blacie i złączyła palce, najwyraźniej się nad czymś zastanawiając. Zapewne, jaki szlaban im wlepić. Przyjrzała się uważniej Julie, oddychając ciężko.

– Nie spodziewałam się tego po pani, panno Distim – powiedziała chłodno, a dziewczyna zaczerwieniła się po uszy.

Chyba nie zamierzała się bronić, ani w ogóle się odzywać, więc Lily postanowiła zabrać głos. W tej dziewięcioosobowej grupce więcej było niewinnych, niż winnych, dlatego warto było spróbować walczyć o swoje.

– To nie jej wina. Julie, Natalie i Will byli po prostu na spacerze w czasie obiadu i dopiero przed chwilą wrócili. Nie mieli o niczym pojęcia. – Zawahała się, patrząc na resztę. – Christian też. Poprosiłam go, żeby ze mną wyszedł. A Remus i…

McGonagall uderzyła w stół, a Lilka podskoczyła na krześle z zaskoczenia.

– Masz mnie za idiotkę, Evans? Myślisz, że uwierzę w ten spacer akurat podczas tego… tego żartu? – wycedziła, szukając odpowiedniego słowa. – Poza tym panna Madile opowiedziała mi o tym, jak rzuciłaś w nią ziemniakami, a potem wybiegłaś.

To zabrzmiało tak, jakby dziewczyna była chora psychicznie. Nagle chwyta swój obiad, trafia nim w twarz koleżanki i wybiega z sali? Mogła się spodziewać tego, że Emily ubarwi całą sytuację na jej niekorzyść.

– Myślę, że powinnaś bardziej panować nad emocjami – dodała McGonagall, ściągając upaćkane okulary, które osunęły jej się na sam czubek nosa.

Lily otworzyła usta, ale wzruszyła tylko ramionami, nie mając zamiaru się kłócić. To jednak nie był koniec komentarzy pod jej adresem.

– Nie dość, że tak potraktowałaś koleżankę, to jeszcze to. – Wskazała na swoją fioletową szatę, krzywiąc się. – Jest pani prefektem naczelnym, panno Evans. Czy cały czas muszę pani o tym przypominać?

 Faktycznie, od początku roku McGonagall wspomniała o tym chyba około piętnastu razy. Wszyscy byli pewni, że prefektami zostaną Julie i Remus, to wydawało się jasne jak słońce. Oni idealnie do tego pasowali. Jednak Dumbledore chyba tak nie uważał, bo wyznaczył na to stanowisko Lily i Jamesa, ku zdziwieniu większości uczniów, jak i samych zainteresowanych. Dyrektor bardzo ich lubił i najwyraźniej stwierdził, że są odpowiedni do tego zadania.

Teraz dziewczyna zacisnęła tylko wargi, żeby nie pogrążyć się jeszcze bardziej.

– Lily nie miała z tym nic wspólnego – powiedział twardo James. – Jest świetnym prefektem.

Ruda wychyliła się ze swojego krzesła, żeby na niego spojrzeć. Była naprawdę zdziwiona, że stanął w jej obronie. A może po prostu się przesłyszała? Uświadomiła sobie, że z pewnością głupio wygląda, prawie leżąc na własnych kolanach i gapiąc się na Pottera, więc szybko wyprostowała się i dotknęła łopatkami oparcia krzesła.

– W przeciwieństwie do pana – odparowała McGonagall, która doskonale wiedziała, kto za tym wszystkim stoi, ale najwyraźniej nie chciała stracić swojego autorytetu, dlatego zamierzała dać szlaban całej grupce. – Już nie wiem, co mam z panem zrobić. A wy? – Zwróciła się do Willa i Chrisa. – Możecie być pewni, że porozmawiam z opiekunem waszego domu, ale sama też wyciągnę konsekwencje – obiecała złowrogim tonem.

 Oczywiście, kobieta była tak rozzłoszczona, że ukarałaby nawet jakąś postronną osobę, która po prostu miała zamiar przyjść na obiad trochę później. W tej sytuacji nie–fioletowy mundurek oznaczał dla niej dowód winy. Zwykłe, czyste ubranie wyróżniało się spośród tłumu i jakby krzyczało: „Tutaj jestem! Czekam na szlaban!”. Tej części akurat James i Syriusz nie przewidzieli, dopiero Lily zwróciła im na to uwagę, ale było już za późno na zmianę planów. Mogliby się kłócić i próbować przekonać nauczycielkę do swoich racji, w końcu to, co mówili było prawdą, jednak ona była nieubłagana. Przyglądała się zza biurka każdemu z osobna, jakby starała się wypatrzyć winę na ich twarzach. I wtedy odezwał się Black, który nonszalancko oparł się na swoim krześle i uśmiechał się szeroko.

– Proszę odpuścić dziewczynom. One naprawdę nie brały w tym udziału. – Przybrał minę biednego szczeniaczka, ale McGonagall nie dała się na nią nabrać. – Ci Krukoni też nie. Spotkaliśmy ich dzisiaj pierwszy raz…

To było miłe z jego strony, że jeszcze chciał coś zdziałać. Dobrze wiedział, że nie powinno im się obrywać za coś, czego nie zrobili. Mogliby się o to na nich obrazić, chociaż Lily wyglądała tak, jakby już się z tym pogodziła, a na Natalie szlaban nie robił żadnego wrażenia. Co do Julie, ta i tak pewnie nie robiłaby im wyrzutów, to do niej zupełnie nie pasowało. Natomiast opinią tych dwóch chłopaków się nie przejmował, oni mogli sobie o nim myśleć co chcieli. Postanowił jednak wstawić się za wszystkimi.

– Po prostu znaleźli się w nieodpowiednim miejscu w nieodpowiednim czasie – dodał jeszcze, mając nadzieję, że ten argument przechyli szalę na ich stronę.

Nic z tego.

McGonagall zaciskała usta w wąską linię, a jej wzrok nawet nie zatrzymał się na Syriuszu na dłużej niż sekundę. Jednak, kiedy spojrzała na Christiana, coś w rysach jej twarzy się zmieniło. Ciężko było to określić, a fioletowa substancja dodatkowo utrudniała to zadanie. W każdym razie, wydawała się odrobinę spokojniejsza niż przed chwilą, a jej głos zdecydowanie złagodniał. 

– Znam twoją sytuację, Christian – powiedziała, marszcząc brwi i zawahała się. – Po części cię rozumiem…

Wszyscy dostrzegli fakt, że zwróciła się do niego po imieniu i teraz wpatrywali się w chłopaka, próbując ukryć zaciekawienie. Wszyscy oprócz Willa, który wiedział, o czym mówiła nauczycielka i Jamesa. Ten akurat nie miał najmniejszego zamiaru patrzyć na blondyna dłużej niż to było konieczne. Zamiast tego utkwił wzrok w Lily i skrzywił się od razu. Gapiła się na Chrisa, jakby był ósmym cudem świata, brakowało tylko tego, żeby otworzyła usta i zaczęła się ślinić. Gdyby koło niej siedział, pewnie szturchnąłby ją w żebro. Ale nie siedział, więc tylko zacisnął pięści ze złości, odwracając się do Blacka i Lupina. Obaj uśmiechnęli się do niego, co go lekko udobruchało.

Natt w tym czasie posłała Evans pytające spojrzenie, lecz ona wzruszyła ramionami. Nie miała pojęcia, o jakiej „sytuacji” mogła mówić McGonagall. Rozmawiała z chłopakiem zaledwie dwa razy, więc raczej nie zwierzał jej się ze swoich sekretów. I wcale nie zamierzała go naciskać. Jeśli będzie chciał, sam jej kiedyś powie.

Zauważyła, że Christian poczuł się niezręcznie, kiedy uwaga wszystkich w pomieszczeniu skupiła się na nim. Szybko stuknęła Natalie w przedramię i syknęła: „Przestań”, co w zupełności wystarczyło, aby szatynka odwróciła od niego wzrok, a Julie zrobiła to samo.

– Wiesz jednak, że ciebie także muszę ukarać – kontynuowała nauczycielka, jakby nie zauważając wcześniejszego poruszenia, ale po chwili dodała: – panie Dulcos. – Najwyraźniej chciała podkreślić, że specjalne traktowanie nie wchodzi w grę. – Dostajecie dwutygodniowy szlaban.

Ta informacja na wszystkich zrobiła duże wrażenie. W gabinecie zapanowała prawdziwa wrzawa. Syriusz wytrzeszczył szeroko oczy, niedowierzając. Dwa tygodnie? To jakiś żart? Zwykle szlabany trwały do kilku dni, najwyżej tydzień. Wiedział, że dziewczyny przełknęłyby trzy, cztery stracone wieczory, ale całe dwa tygodnie? Lily właśnie otworzyła usta, aby oznajmić, że to przesada i niesprawiedliwość, a Natalie zaczęła się śmiać, jakby usłyszała dobry dowcip. Peter, który wcześniej chwalił pomysł Pottera i Blacka, teraz trochę przyklapł. Kąciki jego ust wyginały się ku dołowi. Remus miał taką minę, jakby się tego spodziewał, a James kręcił głową, czekając aż McGonagall przeprosi za pomyłkę i poda prawdziwą długość szlabanu. Natomiast Christian i Will spojrzeli tylko na siebie, odczytując nawzajem swoje myśli i szczerząc się w uśmiechu. Z chęcią przyjęliby dłuższy, nie pogardziliby nawet całym miesiącem. Jedynie Julie siedziała spokojnie, unosząc odrobinę brwi i nie wiedząc, jak powinna się zachować.

Syriusz i Lily jeden przez drugiego zaczęli wyrażać swoje opinie, a James zaczął się już nawet podnosić z krzesła, ale profesor McGonagall miała tego wszystkiego po dziurki w nosie.

– Cisza! – krzyknęła, ponownie uderzając w stół tak mocno, że fioletowa substancja pokrywająca jej dłoń rozprysła się w trzy strony, brudząc jakieś papiery. – Dwa tygodnie od dzisiaj. Punkt piąta. Podzielę was na grupki i dam wam zadania do wykonania. – Uśmiechy jednocześnie zniknęły z policzków Willa i Chrisa. – Zrozumiano? – syknęła tonem, który nie dopuszczał przeczącej odpowiedzi.

Wszyscy zgodnie pokiwali głowami z rezygnacją. Zapowiadały się długie dwa tygodnie.

***

Okazało się, że podzielenie ich na grupki wcale nie było takie proste jak się na początku wydawało. McGonagall zastanawiała się nad tym przez dłuższy czas. Była pewna, że musi rozdzielić Pottera i Blacka, ale także Lily i Natt, bo wtedy ten szlaban nie miałby najmniejszego sensu. Bez przerwy by tylko rozmawiali i śmiali się, czym zakłócaliby spokój pozostałym. Dwaj Krukoni także nie powinni być w tej samej grupie. Dodatkowo od dawna wiadome też było, że duet Evans–Potter tworzy mieszankę wybuchową i lepiej ich ze sobą nie łączyć. Dlatego, kiedy zjawili się w starej klasie od transmutacji, podzieliła ich według starannie zaplanowanego i przemyślanego schematu.

Przygotowała dla nich wysokie pliki papierów, które mieli posegregować alfabetycznie. Ustawiła je na trzech odległych od siebie stołach, tak aby kontakt między nimi był uniemożliwiony. Na widok kilkunastu wielkich kupek pergaminu, uczniowie zmarszczyli brwi, ale posłusznie zbliżyli się do nauczycielki, wydającej już pierwsze instrukcje.

– Kartami od A do H zajmą się panna Evans, pan Lupin i pan Johnson – powiedziała, wskazując dłonią odpowiedni stolik. – Od I do P – panna Optone, pan Black i pan Dulcos. – Zignorowała skrzywioną minę Natt i poprowadziła ostatnią grupkę na koniec klasy. – Dla panny Distim, pana Pottera i pana Pettigrew przypadły litery od Q do Z. Proszę o rzetelność i ostrzegam: zero rozmów chyba, że na temat pracy.  

Lily, Remus i Will siedzieli przy stole znajdującym się najbliżej biurka McGonagall i mieli do uporządkowania siedem wysokich stosów zapisanych kart. Ustalili, że najpierw znajdą wszystkie nazwiska na literę A, po czym będą starali się je dalej posegregować. Na każdej kartce znajdowały się informacje na temat poszczególnych uczniów z poprzednich lat nauki, więc nie musieli się martwić, że nauczycielce zabraknie pomysłów na kolejne dni szlabanu. Ruda coś czuła, że jak tylko będzie próbowała zasnąć, przed oczami zaczną przemykać jej poszczególne imiona i nazwiska. Po kilkunastu minutach wszystko zaczęło jej się ze sobą zlewać i już nie wiedziała czy to B czy R. Czasami zdarzało jej się pomylić trójkę z dziewiątką, więc nic dziwnego, że teraz miała z tym problemy. Nie umiała tak długo skupiać się na jednej rzeczy. Westchnęła ciężko i podniosła wzrok, mrugając kilkakrotnie. Po tak długim wpatrywaniu się w białą kartkę, trudno jej było nawet dostrzec twarz Remusa, który właśnie na nią patrzył. Uśmiechnął się do niej, co w końcu zauważyła.

– Wiesz, Lily… – zaczął cicho, drapiąc się po czole. – Jeszcze nie zdążyłem ci podziękować… Za to, co zrobiłaś na obiedzie. – Dziewczyna szybko pokręciła głową, ale nie pozwolił sobie przerwać. – To naprawdę dużo dla mnie znaczy. Jesteś dla mnie zbyt miła…

– Daj spokój, Remus. Powiedziałam jej tylko prawdę – odparła, przysuwając do siebie kolejną kupkę kartek.

Chłopak jednak nadal jej się przypatrywał, więc ponownie spojrzała mu w oczy. Dostrzegła w nich smutek, który uruchomił jakiś alarm w jej głowie. Mówił poważnie, dlatego zwykłe „daj spokój” nie wystarczało. Musiała się bardziej wysilić. Zerknęła w stronę McGonagall, a potem nachyliła się nad stołem.

– Posłuchaj, nie możesz się przejmować Emily. Ona pewnie nawet tak nie myśli, po prostu musi być dla kogoś wredna i akurat ty się nawinąłeś. I nie masz za co mi dziękować, bo doskonale wiesz, że zawsze bym cię obroniła, gdyby ktoś powiedział o tobie złe słowo. Ty przecież robisz to samo, kiedy naskakuje na mnie.

Will spojrzał na nich z zaciekawieniem znad karty z nazwiskiem Campbell. Przeciągnął się ostrożnie, żeby nie ściągnąć wzroku McGonagall i oparł brodę na dłoni.

– Nie zasługuję… – zaczął znowu Remus.

– Cicho! – ofuknęła go Lilka, nie chcąc nawet tego słuchać. – Zasługujesz na o wiele więcej! Przestań się obwiniać i dołować! Lepiej spożytkujesz te siły, znajdując wady Emily. To na pewno poprawi ci humor. Może zaczniemy od tego, że nikt jej nie lubi? Chyba nie muszę mówić, że w tym się zupełnie różnicie?

Zaśmiał się, a jego oczy wyraźnie się rozpogodziły. Chwycił ją za rękę i uścisnął ją mocno.

– Dziękuję – wyszeptał szczerze. – Jesteś wspaniałą przyjaciółką, Lily.

Kąciki jej ust uniosły się do góry. Nie musiała nawet odpowiadać; doskonale się rozumieli. Nauczycielka po chwili przywróciła ich do pracy, wypowiadając z irytacją nazwisko dziewczyny, mimo tego uśmiech nie schodził z twarzy Evans.    

***

Witam serdecznie.

Przepraszam, że tak późno dodaję rozdział, ale dopiero wróciłam do domu i skończyłam go przed chwilą pisać. I za zaległości, które mam na niektórych blogach. 

Chciałam ogłosić, że w poniedziałek wyjeżdżam na dwa tygodnie i nie będę mogła dodać nowego rozdziału, a tym bardziej go napisać, więc pojawi się on z pewnym opóźnieniem. Jak dużym, tego niestety nie mogę przewidzieć. 

Postaram się jutro wpaść na Wasze blogi, ale jeśli nie zdążę, obiecuję, że po powrocie na pewno się za to zabiorę. 

Rozdział tak trochę o niczym, ale zapraszam do czytania i komentowania.

I dziękuję za wszystkie poprzednie miłe słowa.

Pozdrawiam gorąco.

Udanych wakacji!