Rozdział szósty: "(Nie)przemyślany dowcip, część 2"

Rozdział dedykuję mojemu tacie, który obchodzi niedługo urodziny. Wszystkiego najlepszego!

***
6. (Nie)przemyślany dowcip, część 2

Ich szlaban skończył się po dokładnie trzech godzinach, czyli o ósmej. McGonagall pozwoliła im udać się na kolację, a sama została jeszcze chwilę, aby uprzątnąć z biurka niepotrzebne papiery. Zaczęła się zastanawiać, czy nie postąpiła zbyt pochopnie, karząc wszystkich. Doskonale wiedziała, że grono winowajców zawężało się do samych Huncwotów. Jednak, kiedy cała była pokryta fioletową mazią, zupełnie o tym nie myślała. Dopiero po zmyciu z siebie tej substancji, co wcale nie okazało się takie proste, przyszło jej do głowy, że była trochę niesprawiedliwa dla swoich uczniów. Niestety nie mogła cofnąć im szlabanu, bo wtedy musiałaby przyznać się do błędu, a to nie wchodziło w grę.

Tymczasem, kiedy nauczycielka rozmyślała nad całą sprawą, siedmioro Gryfonów wraz z dwójką Krukonów zbliżało się do Wielkiej Sali, w której nie było już prawie nikogo. Większość osób dawno zdążyła zjeść kolację i wrócić do swoich pokojów wspólnych. Lily była tak zmęczona, że stwierdziła, żeby po prostu usiąść na pierwszych z brzegu miejscach, nie przejmując się podziałem na domy. Tak też zrobili. Opadli na ławki, nie zwracając nawet uwagi, kto koło kogo siedzi. Evans wiedziała tylko, że jest wciśnięta pomiędzy Natt i Julie, więc rozglądnęła się uważniej. Will zajął miejsce po drugiej stronie Optone, a tuż za nim Peter nakładał już na talerz kopy jedzenia. Naprzeciw zaś rozsiadła się pozostała trójka Huncwotów i Christian, który na całe szczęście był oddzielony od Jamesa Syriuszem. Wszyscy powoli chwycili za sztućce, ale nikt się nie odzywał, co było dość niezręczne. Ruda zakręciła nadgarstkami w powietrzu, próbując pozbyć się z nich delikatnego mrowienia. Z westchnieniem podniosła dzbanek soku dyniowego i nalała go sobie do szklanki. Przebiegła wzrokiem po resztkach, jakie zostały z posiłku, po czym sięgnęła po tosta z serem. Już podnosiła go do ust, w znudzeniu obserwując Blacka, który jakimś cudem znalazł naleśniki z dżemem, kiedy ciszę rozdarł wrzask Natalie:

– LILS! Co ty wyprawiasz?!

Evans tak się przestraszyła, że aż podskoczyła, a jej kolacja wylądowała na podłodze. Złapała się za serce i odetchnęła ciężko, kierując wzrok na przyjaciółkę. Niewiele brakowało, a dostałaby przez nią zawału.

– S jest przed T w alfabecie – powiedziała poważnym głosem szatynka, więc Lilka wytrzeszczyła na nią oczy ze zdziwienia. – Najpierw sok, potem tost! – wyjaśniła, teraz śmiejąc się do rozpuku. – Niczego nie nauczyłaś się na tym szlabanie?

Lily pokręciła głową z niedowierzeniem, kiedy reszta towarzystwa zachichotała zgodnie. Spojrzała na kawałek chleba rozpłaszczony na brudnej posadzce, uśmiechając się z rozbawieniem. Natt czasami była naprawdę nieobliczalna. W tym momencie, zadowolona z siebie nakładała na bułkę sałatę i szynkę.

– Zaczynam się zastanawiać, jak głośno potrafiłabyś krzyknąć: „Lils!”, gdyby na przykład przez sufit wleciał tutaj ogromny smok… – Zaśmiała się Ruda. – Skoro wrzeszczysz jak opętana, żeby powiedzieć mi o tostach – dodała z naciskiem na ostatnie słowo.

Optone wystawiła jej język, smarując szynkę majonezem.

– Skąd mogłam wiedzieć, że podskoczysz ze strachu i wszystko wyleci ci z rąk? – zadała pytanie retoryczne.

Nie otrzymała na nie odpowiedzi, bo Lilka wyciągnęła dłoń w kierunku talerza z tostami i spostrzegła, że ten jest pusty. Chłopcy spodziewali się, że na jej twarzy pojawi się irytacja, ale w jej oczach błysnęły wesołe ogniki. Odwróciła się w stronę przyjaciółki i podbiła jej rękę do góry tak, że przygotowywana pieczołowicie przez ostatnie kilka minut bułka wyleciała w powietrze. Natt zaczęła rozpaczliwie wymachiwać dłońmi, żeby ją złapać, co spowodowało kolejną salwę śmiechu. W końcu udało jej się przycisnąć swoją kolację do piersi, ratując ją przed upadkiem. Spojrzała triumfalnie na Evans, a jej usta rozciągnęły się w szerokim uśmiechu.

– Masz szczęście, że jestem mistrzynią w łapaniu latających bułek – zażartowała i szturchnęła Rudą w żebro. – Powinnaś się ode mnie uczyć.

Lily przewróciła oczami i znowu zaczęła rozglądać się za czymś smacznym. Widząc to, Black uniósł kąciki ust do góry. Na stole w ich pobliżu nie zostało już praktycznie nic.

– Evans zasługuje na połowę tej bułki, bo przez ciebie nie ma teraz co jeść – oznajmił, patrząc na Natalie.

Ruda wydała z siebie okrzyk wdzięczności i przybiła Syriuszowi piątkę nad stołem. James wpatrywał się w ich złączone przez ułamek sekundy dłonie, czując narastające rozdrażnienie. Dlaczego Black potrafił z nią normalnie rozmawiać, a on nie? To było takie niesprawiedliwe. Zacisnął zęby i spojrzał na jej szeroki uśmiech, który go rozmiękczył. Uwielbiał, kiedy tak się uśmiechała. Optone zawsze potrafiła ją rozbawić, nawet wtedy, gdy zrzucała jej jedzenie na podłogę. Może nie własnoręcznie, ale się do tego przyczyniła. A Lily nie była na nią ani trochę zła.

Pomyślał, że chciałby mieć z nią taką samą relację, doprowadzać ją do śmiechu, żeby z jej twarzy nigdy nie schodził ten piękny uśmiech.

– Lils i tak nienawidzi szynki – powiedziała Natt, wzruszając ramionami. – To byłoby marnotrawstwo, Black.

Po tych słowach, Potter błyskawicznie zerwał się z ławki, żeby uprzedzić pozostałych. Czuł, że jeśli nie zareaguje szybko, Christian może zaoferować jej część swojego posiłku. Natomiast Remus już nawet rozdzielał jedzenie na talerzu, aby podzielić się z dziewczyną. Evans zaczęła się śmiać, widząc minę Syriusza, który zamarł z naleśnikiem w połowie drogi w jej kierunku i patrzył teraz na przyjaciela. Wyglądał tak zabawnie, że nie dało się nie wybuchnąć śmiechem.

– Na co masz ochotę? – zapytał James, ciągnąc rękę Blacka z powrotem. – Rozejrzę się po stołach i coś ci przyniosę – zaoferował z uśmiechem.

Spojrzała na niego, otwierając szerzej oczy. Tego się nie spodziewała. Pokręciła głową i sama zaczęła podnosić się z miejsca. Nie chciała, żeby to wyglądało, jakby tylko czekała, aż podadzą jej jedzenie na talerz. Zaczerwieniła się na samą myśl, ale Natt pociągnęła ją za łokieć, zmuszając do pozostania przy stole.

– Nie… Nie musisz mi nic przynosić – powiedziała z zakłopotaniem Lily. – Ja… – zaczęła, jednak napotykając jego stanowczy wzrok i czując, że Natalie szturcha ją kolanem, poddała się. – Cokolwiek, mogą być płatki, jeśli je znajdziesz – westchnęła ciężko, a chłopak zasalutował i odszedł w głąb Wielkiej Sali.

Optone machnęła ugryzioną bułką w stronę przyjaciółki i spojrzała na nią tak, jakby chciała jej udzielić jakiejś bardzo ważnej rady. To musiało jednak poczekać, aż przełknie kęs i będzie zdolna do mówienia. Lilka w tym czasie zdążyła podziękować Syriuszowi za to, że chciał oddać jej swojego naleśnika, a potem Remusowi, którego jedzenie na talerzu nadal było podzielone na dwie kupki. Czuła się coraz bardziej zażenowana, więc zagryzła wargi i przeniosła wzrok na Christiana. Odetchnęła głęboko.

– Nie mów, że ty też… – zaczęła, ale uśmiech blondyna był wystarczającą odpowiedzią. Roześmiała się i w końcu podziękowała wszystkim. – Oprócz Natt. Nie podzieliłaby się ze mną, nawet gdybym umierała z głodu – dodała, szczerząc się.

Szatynka nareszcie przeżuła to, co miała w ustach i szturchnęła przyjaciółkę w ramię, próbując udawać urażoną. Na chwilę zapomniała o tym, co chciała wcześniej powiedzieć, ale zaraz zachłysnęła się powietrzem i wygłosiła swoją „radę” przemądrzałym tonem:

– Nigdy nie rób czegoś, jeśli ktoś może zrobić to za ciebie. – Jej głos podejrzanie przypominał wysoki szczebiot Emily i wszyscy oprócz Christiana i Willa domyślili się, kogo naśladuje dziewczyna.

Lily zmarszczyła nos i skrzywiła się z niesmakiem.

– Nawet mi o niej nie wspominaj – mruknęła gorzko. – Słyszałaś, co nagadała McGonagall. Ciekawe dlaczego zawsze w jej opowieściach jestem okropna i najgorsza? – zapytała ironicznie, a po chwili uśmiechnęła się szeroko. – Szkoda, że nie widzieliście jej miny, jak dostała tymi ziemniakami. Gdybym nie była taka zła, pewnie umarłabym ze śmiechu. Prawda, Remus?

Chłopak pokiwał głową i spróbował odtworzyć minę blondynki na własnej twarzy. Oznaczało to, że w końcu przestał się przejmować jej słowami, co bardzo ucieszyło Lilkę. Syriusz roześmiał się, a Natt zaczęła odgrywać krótką scenkę, chociaż nie widziała osobiście tego wydarzenia. Kiedy skończyła, zorientowała się, że Will nie ma pojęcia, o co chodzi, więc zaczęła mu opisywać Madile, używając takich określeń jak „wredna żmija” i tym podobnych. Christian także słuchał jej uważnie, zastanawiając się, co mogło aż tak zirytować Evans. Jednocześnie zauważył, że Julie wcale nie bawią komentarze na temat tej całej Emily. Brunetka co jakiś czas zerkała w stronę Willa, owijając kosmyk włosów na palcu. Uśmiechnął się sam do siebie. Najwyraźniej Johnson się jej podobał, a co za tym idzie, Natalie go okłamała. Nie wiedział tylko, w jakim celu. Skupił się więc znowu na opowieści Optone, jednak ta już się kończyła. I wtedy Will zadał pytanie dręczące Chrisa, kierując je do Lily.

– A co takiego ci powiedziała?

Lilka, Syriusz i Remus, którzy jeszcze przed chwilą się z czegoś śmiali, znieruchomieli nagle, jakby ktoś poraził ich Drętwotą. Na twarzy Rudej pojawiło się zakłopotanie, a jej policzki odrobinę poczerwieniały, więc Christian, choć zżerała go ciekawość, zwrócił się do przyjaciela:

– To nie jest nasza sprawa, Will.

Evans wypuściła powoli powietrze przez zaciśnięte usta i posłała mu pełne wdzięczności spojrzenie, które wyrażało także… Przeprosiny? Tak jakby chciała im powiedzieć, ale po prostu nie mogła. Już miał mówić, że nie musi go za nic przepraszać, kiedy wrócił Potter i postawił przed dziewczyną dzbanek z mlekiem i miskę płatków. Trochę mu to zajęło, ale szczery uśmiech Lily wszystko mu chyba wynagrodził.

– Dziękuję. To naprawdę miłe z twojej strony, James. – Zalała płatki mlekiem i chwyciła łyżkę, aby zacząć w końcu jeść.

Jego twarz wyraźnie się rozpromieniła, kiedy usłyszał jej słowa. Z pewnością był z siebie dumny, że to on jej pomógł, a nie nikt inny. Nie spodziewał się oczywiście fajerwerków; nie rzuciłaby mu się w ramiona z powodu zwykłych płatków, ale jej sympatyczny ton w zupełności wystarczał mu do szczęścia. Zabrał się do jedzenia własnej kolacji, nadal obserwując dziewczynę i uśmiechając się szeroko.

Syriusz, który właśnie skończył drugiego naleśnika, rozglądnął się po Wielkiej Sali, zauważając, że po fioletowej substancji nie było już ani śladu.

– Dobrze, że McGonagall nie kazała nam tutaj sprzątać bez użycia różdżek, bo chyba nigdy byśmy nie skończyli – stwierdził ze śmiechem, pochylając się i opierając łokcie na stole.

Remus mądrze zauważył, że gdyby nauczyciele nie pozbyli się bałaganu sami, kolacja nie mogłaby się odbyć i trzeba byłoby poszukać innego miejsca. Zgodzili się z nim, a Peter, który był już najedzony, dodał, że nie zniósłby ręcznego pozbywania się mazi ze stołów i ścian. Miał rację; co innego porządkowanie papierów a zdrapywanie zaschniętej substancji z całej powierzchni Wielkiej Sali.

Z racji tego, że poruszyli temat kary, James zaczął przepraszać dziewczyny w imieniu swoim i Blacka za to, że dostały przez nich szlaban, ale Natt przerwała mu po chwili. Według niej, to nie była ich wina; nie przekonaliby McGonagall do zmiany decyzji, jednak przynajmniej próbowali się za nimi wstawić, czym zdołali się zrehabilitować w jej oczach.

Po kilku minutach, drzwi tuż obok nich otworzyły się powoli i na progu pojawiła się Gabriele, która wyraźnie zdziwiła się na ich widok. Podeszła do stołu i usiadła obok Christiana, szybko przedstawiając się jemu i Willowi. Jej brwi nadal były uniesione do góry, kiedy obserwowała swoich przyjaciół.

– Co wy tu robicie o tej porze? – zapytała, zauważając, że ogołocili z jedzenia ten kawałek blatu.

Uniosła palec do góry, jakby zarządzała przerwę i podbiegła do miejsca, gdzie jeszcze cokolwiek zostało. Wróciła zdecydowanie szybciej niż James, pogryzając jakiegoś rogala. Lily poczuła wyrzuty sumienia, że kazała mu szukać akurat płatków, co jak widać nie było takie proste.

– Mieliśmy szlaban – odpowiedział Remus na zadane wcześniej pytanie, pokrótce zdradzając szczegóły kawału Blacka i Pottera, który zakończył się gniewem opiekunki ich domu.

Dziewczyna słuchała z zaciekawieniem, ciesząc się w myślach, że akurat dzisiaj nie było jej na obiedzie. Gdyby dostała dwutygodniowy szlaban nie dałaby rady nigdzie się wymykać wieczorami, a po prostu nie mogła do tego dopuścić. Dla Lily, Natt czy Julie to nie miało takiego znaczenia, ale dla niej kilka straconych dni źle by się skończyło.

Kiedy talerze wszystkich zaczęły świecić pustkami, udali się do wyjścia, nie spiesząc się zbytnio. Każdy był zmęczony, lecz pocieszająca była myśl, że to piątek i będą mogli się wyspać. Całe szczęście, że McGonagall nie wpadła na to, aby zmarnować im także weekend. Szlaban ograniczał się tylko do dni nauki, za co byli teraz niebywale wdzięczni. Skierowali się razem na schody, ale w pewnym momencie Will poprosił Natalie o chwilę rozmowy na osobności. Evans wyszczerzyła się do przyjaciółki i uniosła oba kciuki w górę, widząc jak ta dwójka zostaje w tyle. Poczuła, że ktoś chwyta ją za rękaw i zobaczyła Pottera, który zaczął iść tak blisko niej, jak to tylko było możliwe. Uniosła wysoko brwi, ale na razie nie mogła być dla niego niemiła. Westchnęła, kręcąc głową z politowaniem. Chłopak chyba chciał za wszelką cenę nie dopuścić do jej rozmowy z Christianem, chociaż ten nawet nie wyraził takiej chęci. W końcu zatrzymali się w miejscu, gdzie powinni się rozdzielić, a blondyn podrapał się po głowie z zakłopotaniem.

– No to… do zobaczenia – powiedział, wpatrując się w uśmiechającą się do niego Lily.

James właśnie posyłał mu kolejne spojrzenie pełne niechęci, gdy Peter głośno strzelił palcami, jakby coś mu się przypomniało. Ruda pokręciła gwałtownie głową, próbując go powstrzymać, jednak było już za późno.

– O co chodziło McGonagall, kiedy mówiła o…? – zaczął, ale dziewczyna zbliżyła się do niego i wbiła mu łokieć w bok.

Może odrobinę zbyt mocno, bo odskoczył od niej jak oparzony. Przynajmniej poskutkowało; nie drążył już tego tematu, rozmasowując obolały brzuch. Zacisnął usta i patrzył teraz z oburzeniem na Evans, która przybrała minę niewiniątka. Chris zaśmiał się, czując ogromną wdzięczność do dziewczyny. Najwyraźniej domyśliła się, że nie przepadał za takimi pytaniami. Otworzył usta, ale zdążył tylko wypowiedzieć jej imię, bo Potter głośno oznajmił, że już późno i powinni zbierać się do wieży, po czym chwycił Lilkę za przedramię i pociągnął w prawo korytarzem. Gabriele, Julie oraz reszta Huncwotów ruszyli za nimi, zostawiając blondyna samego z rozchylonymi wargami. Zobaczył jeszcze rozgniewane spojrzenie Lily, które ta posłała Jamesowi, a potem całkiem zniknęli mu z zasięgu wzroku. Westchnął i przewrócił oczami z frustracji. Nie mógł nawet z nią spokojnie porozmawiać. Wsadził obie ręce do kieszeni i skierował się do własnego dormitorium, nie czekając na Willa, któremu najwidoczniej poszczęściło się z Natt.

***

Dziewczyny weszły do swojego pokoju, każda z innym wyrazem twarzy. Julie wyglądała na smutną i zawiedzioną, Lily wręcz kipiała ze złości na Pottera, a Gabriele po prostu była zmęczona i chciała się jak najszybciej położyć. Misombre jako pierwsza zajęła łazienkę, więc po kilkunastu minutach mogła już zasłonić kotary wokół swojego łóżka i pogrążyć się we śnie. Emily podniosła głowę znad jakiegoś czasopisma, żeby porozmawiać z przyjaciółką, ale ta nie miała na to siły. Zasnęła, gdy tylko przyłożyła policzek do poduszki, dlatego Madile z cichym westchnieniem wróciła do lektury.

W tym czasie, Evans co chwilę zaciskała i rozluźniała pięści, bo irracjonalne zachowanie Jamesa naprawdę ją rozdrażniło. Kim on był, żeby mówić jej z kim może, a z kim nie może rozmawiać? Dodatkowo widok blondynki przywrócił jej wspomnienia z obiadu, co podsyciło jej irytację. Odetchnęła głęboko, żeby się uspokoić; nie powinna się tak denerwować. Julie wspaniałomyślnie przepuściła ją w kolejce do łazienki, dzięki czemu Ruda szybciej znalazła się w łóżku. Zamknęła oczy, czując kumulujące się w niej zmęczenie. To był naprawdę długi dzień, więc z ulgą przyjęła fakt, że wreszcie się kończył. Na zegarku widniała dopiero dziewiąta trzydzieści, ale nawet nie zwróciła na to uwagi. Przypomniała sobie, że jeszcze kilkanaście minut wcześniej była wściekła na Pottera. Teraz, kiedy trochę ochłonęła, uznała, że nic się w sumie nie stało. Trudno, najwyżej jutro pogada z Chrisem. Jednak nie zmieniało to faktu, że brunet nie powinien się tak zachowywać. Na szczęście na niego nie nawrzeszczała ani nie zrobiła mu awantury; po prostu zostawiła chłopaków w pokoju wspólnym, nie odzywając się do nich ani słowem. Może to da Jamesowi do myślenia? Powoli odpływała do krainy Morfeusza, zastanawiając się nad tym, czy chłopak ją chociaż za to przeprosi.

***

Julie siedziała na swoim łóżku, obejmując łydki ramionami i wpatrując się przed siebie. Ile Will mógł rozmawiać z Natalie? Czekała już chyba dwadzieścia minut, coraz bardziej się niecierpliwiąc. Musiała zobaczyć minę szatynki, gdy ta wejdzie do dormitorium. Radosna jak skowronek, obojętna czy smutna? Im dłużej jej nie było, tym bardziej Distim obstawiała pierwszą opcję. Powieki już zaczęły jej się przymykać z wyczerpania, a głowa opadła na kolana, co od razu ją rozbudziło. Po chwili drzwi otworzyły się i Natt w końcu wkroczyła do środka. Wyglądała na dość zadowoloną, ale też nie jakoś wybitnie. Spojrzała na Julie i skrzywiła się delikatnie, po czym bez słowa ruszyła do łazienki.

Świetnie, pomyślała brunetka, teraz nawet Natalie, która zawsze była miła, mnie nie lubi. Brawo, Juls.

Machnęła szybko różdżką, zasuwając kotary i kładąc się pod ciepłą kołdrą. Czy zawsze musiała kogoś do siebie zrazić? Zupełnie nie pomyślała wtedy o tym, że Natt może uznać ją za zdrajczynię i dziewczynę, która próbuje ukraść komuś chłopaka. Distim zacisnęła palce na poduszce, karcąc się za ten nieprzemyślany i spontaniczny pomysł. Teraz mogła już tylko pomarzyć o tym, że ktoś się pewnego dnia z nią zaprzyjaźni. No bo kto by w ogóle tego chciał? Co miała do zaproponowania? Hej, zbliż się do mnie, a spodoba mi się ten sam chłopak? Nawet w jej głowie brzmiało to naprawdę żałośnie. Zagryzła skórę na kostkach dłoni, żeby przestać o tym rozmyślać i spróbowała zasnąć. Pomimo bólu, skupiła się na dziwnych głosach, które wydawało jej się, że słyszała. Czyżby Optone ją obgadywała? Ale z kim? Przecież nie z Emily. Uśmiechnęła się lekko, wyobrażając sobie te dwie, plotkujące nad jakimś magazynem. To było więcej niż nierealne, więc najprawdopodobniej o coś się sprzeczały. Przynajmniej humor Julie się polepszył i mogła odegnać od siebie zmartwienia. Postanowiła, że wszystko naprawi; nigdy więcej nie spojrzy nawet w stronę Willa, a Natalie będzie go miała w stu procentach dla siebie. Tak, to najlepsze wyjście, pomyślała sennie Distim, uklepując poduszkę i układając się wygodniej.  

***

Następnego dnia Lily obudziła się zdecydowanie później niż zazwyczaj, ale nadal była niewyspana. Rozejrzała się po dormitorium, przecierając powieki i zauważyła, że znajduje się w nim jedynie Natalie, która teraz siedziała na swoim łóżku i rozczesywała włosy palcami, żeby związać je w wysokiego koka.

Evans wyjrzała przez okno i skrzywiła się, widząc aktualną pogodę. Całe niebo pokryte było chmurami, przez które nie przebijał się nawet najmniejszy promień słońca, a o szyby bębnił głośny deszcz. Zdziwiła się, że ten dźwięk wcześniej jej nie rozbudził i już zamierzała iść do łazienki, kiedy gdzieś w oddali rozległ się grzmot. Najwyraźniej zbliżała się burza, co wcale nie napełniło jej radosnym nastrojem. Wręcz przeciwnie. Powlokła się w stronę drzwi od toalety, rzucając tylko okiem na zegarek, wskazujący parę minut po dziesiątej. Każdy normalny człowiek byłby ogromnie wypoczęty, gdyby przespał tyle godzin, ale nie ona. Najchętniej wróciłaby do łóżka i nie ruszała się z niego przez cały dzień, skoro zapowiadał się tak ponuro.

Kiedy w końcu ponownie pojawiła się w dormitorium, Natt podała jej talerz z tostami. Chyba chciała się zrehabilitować za wczoraj, więc Lily westchnęła z rozbawieniem. Nie sądziła, że zaśpi na śniadanie, bo przecież nie była aż tak zmęczona, lecz się pomyliła. Przysiadła na łóżku, urywając kawałek chleba i wsadzając go do ust, a jej przyjaciółka zajęła miejsce naprzeciwko. Ruda nagle przypomniała sobie o Willu i z podekscytowaniem zaczęła zadawać wszystkie pytania, jakie przyszły jej do głowy.

– Na Merlina! Całkiem zapomniałam! O czym chciał rozmawiać Will? Zaprosił cię gdzieś? – Lily uśmiechnęła się szeroko i wycelowała w nią oskarżycielski palec. – A może cię pocałował? – Klasnęła w dłonie, czekając na relację z wydarzeń. – To cudownie!

Natalie jednak nie podzielała jej entuzjazmu. Przekrzywiła usta na prawo, jakby nie chciała o tym mówić. Evans czekała więc ze zniecierpliwieniem na jakiekolwiek informacje, gdy pokój rozświetliła kolejna błyskawica.

– Daj spokój, Natt – mruknęła, nie mogąc się doczekać. – Zaraz do niego pójdę i sama się dowiem – zagroziła, a na twarzy szatynki pojawił się uśmiech.

– Nie, nie zaprosił mnie nigdzie. I nie, nie pocałował mnie – odparła, wzruszając ramionami. – Ale sam fakt, że chciał rozmawiać ze mną, a nie z Julie, jest pocieszający. Zresztą, nieważne. Słyszałam od Gabie, że twój ulubieniec cię wczoraj nieźle zdenerwował. – Poruszyła znacząco brwiami, śmiejąc się pod nosem. – Wykroczenie z której kategorii? – nabijała się dalej.

W ciągu ostatniego roku, Optone stworzyła kilka kategorii „przestępstw” Pottera. W pierwszej znajdowało się po prostu jego istnienie. Druga obejmowała głupie uśmiechy i próby rozmowy z Lilką. W trzeciej było czochranie włosów, a w czwartej – popisywanie się i znęcanie nad słabszymi. Piąta i dalsze nie zostały jeszcze wymyślone, bo zazwyczaj Natt odwoływała się tylko do pierwszych trzech. Oczywiście robiła to w żartach, żeby podroczyć się z przyjaciółką, co było chyba jej ulubionym zajęciem. Dobrze wiedziała, że Evans nie wściekałaby się na Jamesa z tak błahych powodów.

Teraz, gdy Lily opowiadała o scenie zazdrości, którą Potter odegrał przed Christianem, Natalie otworzyła szerzej oczy ze zdziwienia i pokręciła głową ze złośliwym uśmiechem.

– To zasługuje na powstanie nowej kategorii! – oznajmiła uroczyście szatynka. – Ale czekaj… – Urwała nagle dziewczyna, przyskakując do łóżka Rudej i siadając obok niej. – Ty i Chris? – pisnęła jej do ucha. – Ty i najprzystojniejszy facet, jakiego kiedykolwiek widziałam, dajecie powody do zazdrości drugiemu w kolejności najprzystojniejszemu facetowi, jakiego kiedykolwiek widziałam? Nie spodziewałam się tego po tobie, Lils. – Zaśmiała się radośnie i dała jej kuksańca w żebro.

Evans pokręciła głową, próbując wytłumaczyć jej, jak dokładnie było i jednocześnie kończąc drugiego tosta z talerza. Natt chyba jednak nie zwracała szczególnej uwagi na jej słowa, bo cały czas nuciła pod nosem coś co brzmiało jak „zakochana para”, więc dziewczyna westchnęła tylko przeciągle i postanowiła zmienić temat.

– A mogę wiedzieć, które miejsce w twojej hierarchii przystojniaków zajmuje Will? – zapytała z szerokim uśmiechem Lily.

To chyba odrobinę otrzeźwiło Optone, ponieważ zmarszczyła brwi, jakby poważnie się nad tym zastanawiała. W międzyczasie podebrała przyjaciółce dwa tosty, których ta nie zamierzała zjadać i odstawiła pusty talerz na najbliższą szafkę. Zaczęła powoli odgryzać skórkę od chleba, aż w końcu się odezwała.

– Pierwsze. Na równi z Chrisem – odpowiedziała po prostu, jakby to było oczywiste. – Nie, stój! Myślę, że miejsce zero. Zero jest przed jedynką, Lils. Tak, Will jest zerowy. – Roześmiała się znowu, słysząc jak to brzmi. – Dobra, zapomnijmy o tym – dodała po chwili, kiedy Evans zgięła się w pół i zaczęła ścierać spod powiek łzy rozbawienia.

Natt wydęła wargi, ale jej tęczówki nadal świeciły wesołym blaskiem. Pociągnęła, ciągle uśmiechniętą, przyjaciółkę w stronę wyjścia z dormitorium, żeby zająć jakąś kanapę w pokoju wspólnym, gdzie będą się przynajmniej mogły oprzeć. Zeszły po schodach, znowu chichocząc i dostrzegły, że prawie wszystkie miejsca były zajęte. Nic dziwnego, skoro na dworze rozpoczynała się właśnie ulewa; większość Gryfonów postanowiło zostać w wieży i się stamtąd nie ruszać.

Na kanapie Huncwotów siedziała tylko jedna osoba, a mianowicie Remus, więc z ochotą do niego podeszły. Chłopak uśmiechnął się do Lilki, której jeszcze dzisiaj nie widział i poklepał poduszki obok siebie zachęcającym gestem. Evans i Natalie opadły na nie jednocześnie, wzdychając ciężko, jakby miały co najmniej po siedemdziesiąt lat.

– Gdzie twoi przyjaciele? – zapytała z przekąsem Lily, przymykając oczy. – I w ogóle, gdzie są Julie, Gabriele i Emily? – Zdziwiła się, przypominając sobie o dziewczynach.

Lupin drgnął lekko, słysząc ostatnie imię. Zacisnął usta, znowu rozpamiętując słowa blondynki skierowane pod jego adresem. Przecież zawsze był dla niej miły, starał się jej pomagać, ale dla niej najwidoczniej to nie miało żadnego znaczenia. Liczyło się tylko to, że był wilkołakiem.

Szybko przejechał dłonią po twarzy, otrząsając się z zamyślenia. Lilka pewnie oczekiwała od niego odpowiedzi, ale nie mógł sobie nawet przypomnieć, o co pytała. Natt, widząc jego rozkojarzoną minę, położyła mu rękę na ramieniu i uśmiechnęła się łagodnie.

 – Mógłbyś mi jeszcze raz wyjaśnić, o co chodzi w tym zadaniu z zielarstwa, bo kompletnie nie umiem sobie z nim poradzić? – poprosiła.

Chciała, żeby zajął się czymś innym i nie myślał o Emily. Lily wiedziała, że szatynka już dawno skończyła pisać to wypracowanie, a Remus także się tego domyślił, jednak podjął temat. Kiedy patrzył na ich zainteresowane twarze, czuł się zdecydowanie lepiej. Rozpogodził się jeszcze bardziej, gdy uświadomił sobie, że słuchałyby go równie uważnie, gdyby wygłaszał najnudniejszy monolog świata. I dopiero wtedy do niego dotarło: po co przejmować się jedną niemiłą dziewczyną, skoro ma obok siebie najwspanialszych przyjaciół pod słońcem?

***

Halo, odbiór!

Trochę to trwało, ale w końcu wróciłam i dodaję rozdział szósty. 

Chciałam serdecznie podziękować za wszystkie komentarze, które dodajecie. Naprawdę bardzo mi miło, kiedy je czytam. 

Co do gifa, ZAKOCHAŁAM SIĘ W NIM! Znalazłam go przez przypadek, akurat jak pisałam o Chrisie i po prostu tak idealnie mi pasował do tego momentu, że to aż nierealne. Mogłabym dodać teraz milion serc i w ogóle, ale na komputerze nie mam takiej opcji. (Znaczy, pewnie gdzieś mam, ale nieważne). Dobra, może jeszcze się trochę nad nim pozachwycam, okej? Aaaa, jest cudowny! 

Jak widać, sytuacja z dziewczynką na razie się uspokoiła (czyt. nie pojawiła się po raz kolejny).

Korzystając z okazji, chciałabym zaprosić na stronę na Facebooku, gdzie będę informowała o nowych rozdziałach. Założyłam ją kilka dni temu, więc jeszcze nic na niej nie ma:

klik

A jeśli już o tym mowa, to bardzo proszę, żeby wszyscy, którzy chcą nadal być informowani na swoich blogach, napisali mi o tym w zakładce Informowani. 

To chyba wszystko, pozdrawiam gorąco i liczę na Wasze komentarze. 
Do napisania!