Rozdział czwarty: "Ziemniaczana maska"

Rozdział dedykuję Selene Neomajni, Łapie i Rogaczowi, Ance, Lavender Potter oraz Ress, która wykonała dla mnie ten cudny szablon. 

***
4. Ziemniaczana maska

Piątek zawsze był dla Lily przyjemnym dniem. Nie dość, że oznaczał koniec tygodnia, to dodatkowo miała wtedy swoje ulubione lekcje: rano dwie godziny eliksirów, potem obronę przed czarną magią i wreszcie zaklęcia, na których właśnie siedziała. Do przerwy zostało jeszcze jakieś dziesięć minut, ale to nie powstrzymywało Natalie od marudzenia.

W przeciwieństwie do przyjaciółki, Natt już od ósmej narzekała i błagała, żeby zajęcia się skończyły, nie żeby to miało w czymś pomóc albo przyspieszało czas. Teraz drapała się różdżką po policzku, a ze swoją miną mogłaby spokojnie startować w konkursie na najbardziej znudzoną twarz świata. Nauczyciel kazał im przećwiczyć nowe zaklęcie, ale szatynka jakoś nie rwała się do pracy. Nagle jednak uśmiechnęła się szeroko, wyraźnie się ożywiając. Evans spojrzała na nią z zaciekawieniem, nie wiedząc czego się spodziewać. Dziewczyna natomiast rozglądnęła się po klasie, jakby kogoś szukała, aż w końcu jej roziskrzony wzrok spoczął na Lilce, która otworzyła usta, aby zapytać, o co chodzi.

Natalie tylko machnęła różdżką, a krzesło natychmiast wysunęło się spod Rudej i ta straciła równowagę, upadając na podłogę. Towarzyszył temu spory huk, więc wszyscy odwrócili się w ich stronę. Trudno było stwierdzić, która z nich śmiała się głośniej. Lily podniosła się powoli i rzuciła na przyjaciółkę, próbując powalić ją na ziemię, ale skończyło się na tym, że sama znowu wylądowała na plecach.

– Halo, drogie panie, proszę o spokój! – krzyknął nauczyciel, przywołując uczniów do porządku.

Lily zachichotała jeszcze raz i wstała, przytrzymując się ławki. Chwyciła krzesło, które leżało na podłodze, ustawiając je do pionu i usiadła na nim ostrożnie. Zdarzało się czasami, że Natt ni z tego, ni z owego wycinała jej jakiś numer, ale dziewczyna nie była jej dłużna. Przez sześć lat wykorzystały chyba wszystkie opcje kawałów, które mogłyby sobie nawzajem zrobić. Jednak dowcip z krzesłem należał do ulubionych Natalie, więc Evans powinna się domyślić, że coś się święci. Pokręciła tylko głową i westchnęła ciężko.

– Nieraz naprawdę jesteś taka głupia. – Uśmiechnęła się, szturchając ją w ramię. – I jeszcze się poplułaś ze śmiechu.

Optone spojrzała na bluzkę, a Lilka pstryknęła ją w nos, co z kolei było jej ulubioną zagrywką. Można by pomyśleć, że po około setce takich pstryknięć Natt nauczy się przed nimi bronić, ale nic bardziej mylnego. Prawie za każdym razem dawała się nabrać.

W tym momencie wybuchła śmiechem, lecz zaraz umilkła pod ostrzegawczym spojrzeniem nauczyciela, a potem rozczochrała rude włosy Lily, tworząc z nich coś na kształt gniazda. Dziewczyna próbowała odepchnąć jej rękę, ale była zbyt słaba. Natalie często żartowała, że Evans nie ma żadnych mięśni i wystarczyłby jeden pierwszoroczniak, żeby położyć ją na łopatki. W sumie to nie odbiegała za bardzo od prawdy. Lilka była drobna i większość osób wydawało się być silniejszymi od niej, ale jakoś się tym nie przejmowała.

Lekcja właśnie dobiegła końca, więc dziewczyny zebrały się do wyjścia, nadal uśmiechając się szeroko do siebie. Miały świadomość tego, że zachowują się jak małe dzieci, jednak nie zwracały na to większej uwagi.

– Wiesz, mam pomysł – powiedziała Natt po chwili. – Ale nie jestem pewna, czy dobry. Musisz mi doradzić.

Ruda uniosła brwi, zaciekawiona. Przeciskały się właśnie przez tłum uczniów, zmierzających korytarzami do Wielkiej Sali. Ktoś przypadkiem wbił łokieć w jej żebro, więc syknęła cicho, a potem przewróciła oczami. Nie rozumiała, dlaczego wszyscy zawsze pchają się na obiad, jakby to miał być ostatni posiłek ich życia. Zwolniła odrobinę, przytrzymując Natalie za łokieć. Najlepiej całkiem by się zatrzymała, ale postanowiła po prostu wycofać się na tył grupy. Było tam o wiele więcej miejsca i mogły swobodnie porozmawiać, nie obawiając się zgniecenia przez któregoś z ogromnych siódmoklasistów.

– Chciałam… zaprosić Willa na spacer – kontynuowała szatynka. – Co o tym myślisz, Lils?

– Teraz? – zdziwiła się dziewczyna.

Natt szybko pokiwała głową.

– Wszyscy będą na obiedzie, a to oznacza puste błonia. Będę mogła z nim spokojnie porozmawiać. – Uśmiechnęła się szeroko.

Lily widziała podekscytowanie w jej oczach i ucieszyła się, bo miała nadzieję, że przyjaciółka rozpocznie jakiś poważniejszy związek. Zazwyczaj nie była zbyt stała w uczuciach, prędko się nudziła, ale teraz wyglądało to inaczej. Will spodobał jej się zdecydowanie bardziej niż to bywało w poprzednich przypadkach.

– W takim razie musisz go znaleźć. – Popchnęła Natt do przodu. – Oczaruj go. Trzymam kciuki – dodała jeszcze, gdy ta znikała w tłumie, dziękując jej przez ramię i posyłając całusa.

***

Naprawdę szczęśliwym trafem, natknęła się na Willa tuż przy wejściu do Wielkiej Sali, gdy wchodził do niej razem z Christianem. Podbiegła do niego i złapała go za ramię, ciągnąc delikatnie do tyłu. Chłopak odwrócił się zdziwiony, a kiedy zobaczył Natt, na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Zatrzymał się na boku, mówiąc Chrisowi, że zaraz go dogoni.

– Nie chciałbyś się może ze mną przejść? – wypaliła Optone, kierując wzrok na drzwi prowadzące na zewnątrz.

Kąciki ust Willa uniosły się jeszcze wyżej.

– Z przyjemnością – odpowiedział, wyciągając do niej przedramię, które od razu objęła. – Jak ci minął dzień? – zapytał, po czym otworzył przed nią drzwi i puścił ją przodem.

Promienie słońca padły na ich uśmiechnięte twarze. Było wyjątkowo ciepło, jak na listopad. Nie zauważyli na błoniach nikogo więcej, więc ruszyli powoli w stronę jeziora, a Natt zaczęła opowiadać, jak bardzo się dzisiaj nudziła i marzyła o tym, aby wyjść na dwór i zaczerpnąć świeżego powietrza. Kiedy doszła do momentu, jak za pomocą magii wysunęła krzesło spod Lily, Will wybuchnął głośnym śmiechem.

– Wyobraziłem to sobie. Jak ona się w ogóle czuje? Chris chyba dwadzieścia razy powiedział mi, jak bardzo mu głupio. I to tylko na zielarstwie, rozumiesz? – Przewrócił oczami. – Od wczoraj bez przerwy słyszę: „powinienem był ją bardziej przeprosić” i tym podobne deklaracje. Można oszaleć.

 Natalie pokręciła głową, zakładając włosy za ucho i patrząc przez chwilę na zamek za plecami. Dotarli już prawie do jeziora, które połyskiwało zachęcająco w promieniach światła.

– Poza tymi dwoma guzami, o których mówiła, wszystko w porządku. Możesz mu przekazać, żeby się tak o nią nie zamartwiał. Nie pierwszy i nie ostatni raz przydarzyło jej się coś podobnego. – Uśmiechnęła się delikatnie, przejeżdżając palcami po jego ramieniu. – Cieszę się, że to nie ja dostałam. Jestem trochę wyższa od Lilki, więc pewnie trafiłoby mnie w nos albo zęby.

Will westchnął i uniósł twarz do słońca, zamykając oczy. Uwielbiał taką pogodę i był wdzięczny Natalie, że wyciągnęła go na błonia. Dziewczyna natomiast wpatrywała się w niego jak w obrazek, korzystając z okazji. Na jej twarzy mimowolnie odmalował się ogromny uśmiech, który ciągle się powiększał. Przechyliła delikatnie głowę i poprawiła pasek torby, który zsuwał się z jej ramienia. Nie mogła uwierzyć we własne szczęście. Przez chwilę miała nawet ochotę przyklasnąć i pogratulować samej sobie tego, że przechadza się z takim chłopakiem. Szatyn uchylił ostrożnie prawą powiekę, spoglądając na Natt, która omal nie dostała palpitacji serca. Wyszczerzyła się do niego najszerzej jak potrafiła i pociągnęła go dalej, paplając o wszystkim, co przyszło jej na myśl i zachwycając się krajobrazem dookoła oraz Willem, podążającym tuż przy niej.

***

Ciepły wiatr łagodnie owinął swoim powiewem policzki Julie, która schyliła się właśnie po kilka kamyków, z zamiarem wrzucenia ich do jeziora. Odrzuciła na bok torbę z książkami i przysiadła na brzegu, biegnąc wzrokiem po powierzchni wody. Zacisnęła palce na kolanach, kiedy poczuła, że jej oczy wypełniają się łzami. Zamrugała kilkakrotnie, próbując się ich pozbyć. Nie miała powodu, żeby płakać, jednak z każdym dniem było coraz gorzej. Czasami smutek dopadał ją nagle, gdy na lekcji patrzyła na puste miejsce obok siebie albo roześmiane grupki przyjaciół. Do głowy przychodziły jej wtedy myśli, że nikt jej nie lubi i nikomu nie jest potrzebna. Dzisiaj straciła ochotę na zjedzenie obiadu i od razu po zajęciach udała się na błonia, bo chciała zostać sama. Teraz, opierając się o duże drzewo przy jeziorze, uszczypnęła się ze złością w przedramię za ten pomysł. Wiedziała, że jeszcze większe odizolowanie się od innych ani trochę jej nie pomoże. A tym bardziej użalanie się nad sobą.

Westchnęła ciężko, przejeżdżając dłońmi pod powiekami, aby usunąć wszelkie pozostałości łez. Płacz nie rozwiązywał żadnych problemów, nie mogła bez przerwy pogrążać się w smutku, bo do niczego to nie prowadziło.

Rozglądnęła się powoli, kładąc dłoń na torbie, i zamarła na chwilę. Jakieś dwieście metrów od niej stali Natalie i Will, rozmawiając wesoło i wpatrując się w taflę wody. Julie wciągnęła gwałtownie powietrze do płuc, jeszcze raz wycierając dokładnie twarz. Zwalczyła odruch, żeby wstać i uciec do szkoły, chociaż bardzo ją do tego korciło. Jednak jakiś cichy głos w jej głowie podpowiadał, że to może być jej jedyna szansa, żeby poznać Willa osobiście. Zacisnęła wargi, zastanawiając się, czy do nich podejść. Gorączkowo rozpatrzyła wszystkie za i przeciw. W końcu znała Natt, więc co mogło pójść nie tak? Nie powinna się zbłaźnić, chcąc po prostu zamienić kilka zdań z koleżanką. Ale co miała jej powiedzieć?

Odetchnęła ponownie, wstając z ziemi i strzepując pojedyncze listki z szaty. Przerzuciła torbę przez ramię, przywołała uśmiech na twarz i zaczęła kierować się w stronę tej dwójki. W połowie drogi dopadły ją jednak wątpliwości, więc dokładnie ułożyła w myślach słowa, które chciała wypowiedzieć do Natalie. Powtórzyła je kilkakrotnie, zastanawiając się, czy nie brzmią sztucznie.

Oczywiście, że tak brzmią, pomyślała, krzywiąc się nagle. Julie nigdy nie odzywała się do nikogo jako pierwsza, dlatego Optone na pewno weźmie jej zachowanie za podejrzane. Ale nie było już odwrotu. Zbliżyła się do nich jeszcze na kilka kroków i znalazła w sobie całą odwagę, jaką posiadała.

– Hej, Natt. Nie jesteś na obiedzie? – zapytała w miarę swobodnie, uśmiechając się.

Kiedy tylko te słowa opuściły jej usta i dźwięczały jeszcze w powietrzu, Distim nabrała ochoty, żeby je cofnąć. To było najgłupsze pytanie, jakie mogła zadać. „Nie jesteś na obiedzie?”. Równie dobre byłoby: „Czy mamy teraz jesień?” albo „Jesteś Gryfonką?”.

Natalie wyglądała na zaskoczoną, ale wyszczerzyła się do dziewczyny, żeby jej nie zniechęcić.

– Nie, chcieliśmy się przejść. Hm, poznajcie się… – Szatynka delikatnie popchnęła Willa w jej stronę.

Julie podniosła głowę, aby zobaczyć uśmiechniętą twarz chłopaka. Był od niej zdecydowanie wyższy, ale wcześniej nie zwróciła na to uwagi. Wyciągnął do niej dłoń, a ona zapatrzyła się na nią i wydawało jej się, że straciła panowanie nad własnymi kończynami. Uświadomiła to sobie dopiero wtedy, gdy Will zaczął niepewnie cofać rękę, najwyraźniej biorąc ją za idiotkę, która potrafi tylko się gapić. Zaczerwieniła się po uszy i błyskawicznie oplotła jego palce swoimi, potrząsając nimi odrobinę zbyt gwałtownie.

– Jestem… Julie – wydukała cicho, czując, że jej policzki dosłownie płoną.

– Will. Bardzo mi miło – odpowiedział, przebiegając rozbawionym wzrokiem po jej zawstydzonej twarzy. – Chcesz do nas dołączyć?

Brunetka otworzyła szerzej oczy i przez chwilę myślała, że się przesłyszała, ale chłopak nadal patrzył na nią z wyczekiwaniem. Uchyliła usta, modląc się w duchu, aby wyszło z nich coś mądrego.

– Z przyjemnością. – Uśmiechnęła się łagodnie.

***

Lily siedziała w Wielkiej Sali, wpatrując się w swój talerz i jednocześnie go nie widząc. Od dłuższego czasu nikt nic do niej nie mówił, więc pogrążyła się w myślach. Naprzeciwko niej siedział Remus, a obok niego Emily i Peter, jednak w zasięgu wzroku nie było więcej nikogo znajomego. Natt poszła na spacer z Willem, a Gabriele, Julie, James i Syriusz gdzieś zniknęli. Evans leniwie przerzucała jedzenie widelcem, opierając twarz na dłoni.

Przytknęła palce do czoła, wyczuwając sporego guza, którego na szczęście nie było widać gołym okiem. Przypominał jej o tajemniczej dziewczynce, pojawiającej się znikąd. Nie wiedziała, co ma o tym myśleć, nigdy wcześniej nie przydarzyło jej się nic takiego. Może po prostu była zmęczona nauką i jej podświadomość zaczęła nasuwać jej jakieś obrazy, których nikt inny nie widział? Jednego była pewna: nie mogła wpadać w paranoję i bać się wszystkiego dookoła. Chciała rozwikłać tę zagadkę, ale miała za mało poszlak. Nic do siebie nie pasowało ani nie układało się w logiczną całość. Dziewczynka pojawiła się do tej pory dwa razy, a jej głównym celem było nastraszenie Lilki.

Ruda mocniej zacisnęła palce na widelcu. Jeśli ktoś robił sobie z niej żarty, byłaby na tę osobę wściekła. Dla niej to nie było ani trochę zabawne; zastanawianie się nad tym, co to może oznaczać, zabierało jej cały wolny czas. Coraz częściej przychodziło jej do głowy, że zwariowała i wszystko sobie po prostu wyobraziła. Trudno jej było znaleźć jakieś rozsądniejsze wyjaśnienie. Normalni ludzie nie widzą upiornych dziewczynek, przekazujących puste wiadomości. Czemu nie mogła być taka jak inni?

Zagryzła wargi, przenosząc wzrok na stół nauczycielski. Może powinna z kimś o tym porozmawiać? Ktoś na pewno umiałby jej pomóc, ale podejrzewała, że zdecydowana większość wysłałaby ją do psychiatry. Nie uśmiechała jej się taka ‘pomoc’. Westchnęła ciężko, napotykając spojrzenie Severusa Snape’a, który przechodził właśnie obok stołu Ślizgonów. Skrzywiła się i natychmiast odwróciła twarz w przeciwnym kierunku. Kiedyś się z nim przyjaźniła, lecz z czasem wszystko się zmieniło. Nie miała najmniejszego zamiaru kiedykolwiek więcej z nim rozmawiać. Pamiętała jakby to było wczoraj, jak bardzo ją skrzywdził w piątej klasie. Jednym głupim słowem. Potrząsnęła głową, nie chcąc o tym myśleć. Chwyciła szklankę z sokiem i upiła spory łyk, aby się czymś zająć. Przez chwilę wydawało jej się, że ktoś ją obserwuje. Poczuła, że włoski na karku stają jej dęba i rozglądnęła się wokół siebie, próbując przygotować się na widok małej dziewczynki, czającej się gdzieś nieopodal. Na szczęście nikogo takiego nie zobaczyła, więc przygryzła bardziej wargi i odrzuciła włosy na plecy, żeby nie przeszkadzały jej w jedzeniu. Ale kiedy podniosła widelec do ust, przez mieszaninę stłumionych dźwięków przebiło się jedno zdanie, które całkowicie wyprowadziło ją z równowagi.

***

Chłopak nałożył sobie na talerz wielkiego kotleta, dużą porcję ziemniaków i trochę sałaty. Ostatnio miał coraz większy apetyt, może dlatego, że zbliżała się pełnia. Był blady i osłabiony, więc starał się jakoś uzupełniać te braki jedzeniem. Zastanawiał się właśnie, gdzie zniknęli James z Syriuszem. Remus podejrzewał, że szykują oni jakiś kawał, bo rozmawiali o tym na eliksirach, ale się tym wtedy nie zainteresował. Miał tylko nadzieję, że nie wymyślili niczego głupiego, co w sumie bardzo by do nich pasowało. Przetarł zmęczone powieki i spojrzał na Petera, który siedział po jego prawej stronie, od dawna pałaszując obiad. Kiedy zapytał go o pozostałą dwójkę Huncwotów, ten wzruszył tylko ramionami. Najwidoczniej jemu też nie zdradzili szczegółów swojego planu.

Lupin przez chwilę przypatrywał się zamyślonej Lilce, która nie zauważała nawet, że rękaw jej szaty ociera się o miseczkę z sosem. Uśmiechnął się do siebie i powstrzymał się od pomachania dłonią przed jej oczami. Zaczął kroić kotleta na części, chociaż nóż nie chciał z nim współpracować. W końcu przez przypadek szturchnął łokciem Emily, siedzącą przy jego lewym boku. Blondynka wykrzywiła usta i zmarszczyła nos, jakby poczuła jakiś nieprzyjemny zapach.

– Nie dotykaj mnie – warknęła z największym obrzydzeniem, na jakie było ją stać.

Remus poczerwieniał i przeprosił ją szybko, odsuwając się i przyciskając ramiona do tułowia. Odkąd Emily dowiedziała się, że chłopak jest wilkołakiem, traktowała go naprawdę okropnie. Każde jej słowo, które zmuszona była do niego skierować, było oziębłe i wręcz ociekało jadem. Irytowało to wszystkich dookoła. Pocieszali blondyna i mówili mu, żeby się nią nie przejmował, ale on nie potrafił. Niezmiennie sprawiało mu to ból i czuł się dotknięty. Wiedział, że nie ma prawa wymagać od Madile akceptacji. Zachowywała się, jakby był potworem i Lupin w myślach przyznawał jej rację. Nie był niczym innym, jak bestią, która nad sobą nie panuje i może zrobić komuś krzywdę. Emily to zauważyła, więc obawiał się, że to tylko kwestia czasu, aż inni także to dostrzegą i zaczną się od niego oddalać. Najbardziej bał się właśnie odrzucenia i tego, że mógłby stracić tak wspaniałych przyjaciół, jakich znalazł.

Nagle zrobiło mu się niedobrze, dlatego odłożył widelec na talerz, czując, że teraz krew całkiem odpłynęła mu z twarzy. Spojrzał na blondynkę, która wyglądała na zadowoloną z siebie. No pewnie, gdyby mogła to chyba przybiłaby piątkę samej sobie. Miała jeden z tych uśmiechów, które pojawiały się na jej ustach, kiedy udało jej się komuś wyjątkowo dopiec.

– I na co się tak gapisz? – syknęła ze złością, unosząc brodę z wyższością. – Może masz ochotę mnie ugryźć, co?

Zaśmiała się radośnie z własnego ‘żartu’. Naprawdę brakowało jeszcze tylko, żeby poklepała samą siebie po plecach i powiedziała: „To było dobre, Emily. Ale mu dogadałaś”. Rozchyliła usta, bo najwyraźniej coś jeszcze przyszło jej do głowy i nagle…

PLASK.

Na jej twarzy wylądowała papka z ziemniaków i przykleiła się do nosa oraz policzków. Dziewczyna wyglądała na zdezorientowaną i wściekłą, co w połączeniu z maseczką z puree, stanowiło bardzo komiczny widok. Remus zasłonił się dłonią, żeby nie parsknąć śmiechem, ale nie mógł powstrzymać kącików ust, które same unosiły mu się do góry. Spojrzał na Lily, która udawała niewiniątko, patrząc gdzieś w prawo, jednak zdradziły ją oczy, które ciskały błyskawicami i wyrywały się w kierunku Emily oraz dłoń wysmarowana ziemniakami. Madile warknęła jak rozjuszone zwierzę i zrobiła taki ruch, jakby chciała przeskoczyć przez stół i rzucić się na Lilkę, więc ta stwierdziła, że nie ma sensu się zgrywać. Uderzyła czystą ręką w blat, patrząc na blondynkę z żądzą mordu wypisaną na twarzy.

– Jeszcze jedno słowo na temat Remusa, a nie ręczę za siebie, przysięgam – powiedziała złowrogo, przymrużając powieki. – Nie martw się, nikt nie będzie cię dotykał, bo wszyscy się tobą brzydzą. Nie wiem, jak można być tak okrutnym. – Zacisnęła trzęsące się dłonie w pięści. – Gapił się na największą idiotkę świata, a jeśli chodzi o ugryzienie, to ja z chęcią odgryzłabym ci głowę. Pasuje?

Emily skrzywiła się jeszcze bardziej, próbując wyczyścić twarz.

– Widzę, że znalazła się obrończyni praw zwierz… – zaczęła dziewczyna, ale przerwała jej kolejna porcja ziemniaków, rozpryskująca się na jej ustach.

– A ja tu widzę tylko jedno zwierzę – mruknęła Lily, wycierając dłoń w serwetkę. – Nieobyte i nieokrzesane. Może zgadniesz, o kim mówię? I tak poza tym, to nawet nie dorastasz Remusowi do pięt – dodała, nie czekając na odpowiedź.

Chłopak uśmiechnął się do niej z prawdziwą wdzięcznością. Nie wiedział, w jaki sposób mógłby jej podziękować za to, co przed chwilą powiedziała i zrobiła. Zawsze była gotowa chronić go przed takimi uwagami, od razu stawała się waleczna i denerwowała się bardziej, niż gdyby chodziło o nią samą. Najbardziej lubił w niej właśnie to, że tak zaciekle broniła swoich przyjaciół.   

Natomiast blondynka chyba nie lubiła w niej zupełnie nic, bo wyciągnęła różdżkę i wycelowała jej koniec prosto w roziskrzone oczy Evans.

***

James opierał się o ścianę tuż przy wejściu do Wielkiej Sali i uśmiechał się szeroko, patrząc na Syriusza. Jego przyjaciel natomiast co chwila wybuchał głośnym śmiechem, zagłuszając gwar obiadowych rozmów.

– To będzie chyba nasz najlepszy dowcip – stwierdził Black i pokręcił głową z zadowoleniem. – Wszystko już gotowe, trzeba ich wyprowadzić.

Wkroczyli więc spokojnie do pomieszczenia i skierowali się w stronę stołu Gryfonów. Ustalili wcześniej, że Syriusz zajmie się Remusem i Peterem, a Potter – dziewczynami. Jednak kiedy zbliżyli się do wyznaczonego miejsca, czekała ich niespodzianka. Emily celowała różdżką prosto w Lily, która zesztywniała i wpatrywała się w blondynkę z wściekłością.

Brunet poczuł, jak gorąco uderza mu do twarzy. Madile czasami naprawdę przeginała. Rozbroił ją jednym ruchem ręki i chwycił Evans za nadgarstek. Dziewczyna spojrzała na niego zdziwiona, ale uśmiechnęła się z wdzięcznością. Odetchnął głęboko kilka razy, po czym pochylił się i wyszeptał do jej ucha, żeby z nim poszła. W tym samym czasie, Syriusz zdążył postawić na nogi pozostałych Huncwotów.

– Nie chcesz tu być za parę minut – dodał szybko James, kiedy zerknęła na swój niedojedzony obiad.
Kątem oka dostrzegł, że McGonagall odchodzi od stołu nauczycielskiego i zmierza w ich stronę, prawdopodobnie chcąc wyjaśnić sytuację, która przed chwilą zaszła. Jeśli ich plan miał wypalić, nie mogli sobie teraz pozwolić na pogawędki z wściekłą opiekunką Gryfonów. Byłoby naprawdę głupio, gdyby dostali szlaban jeszcze przed rozpoczęciem kawału.

Brunet spojrzał błagalnie na Rudą, która podniosła się z miejsca, domyślając się, że chłopcy coś knują. Chyba rzeczywiście nie chciała się na własnej skórze przekonywać, co takiego. Potter skorzystał z okazji i wplótł palce w jej dłoń, ciągnąc Lily do wyjścia. Nie sprzeciwiała się szczególnie, ale nagle poczuła na sobie znaczące spojrzenie Syriusza, który na chwilę przeniósł wzrok na Emily, a potem znów na nią, unosząc brew do góry. Zrozumiała to nieme pytanie i pokręciła przecząco głową. Madile nie zasłużyła sobie na pomoc z ich strony. Black uśmiechnął się szeroko; on także nie przepadał za blondynką.

Byli już prawie przy wyjściu, kiedy Evans usłyszała, że ktoś woła jej imię. Odwróciła się, mimo że James pociągnął ją na korytarz. Wyglądał tak, jakby zamierzał zatrzasnąć drzwi tuż przed nosem Christiana, więc Lily chwyciła blondyna za rękaw, zmuszając go do opuszczenia Wielkiej Sali. Huncwoci w czwórkę zamknęli ciężkie wrota, a Syriusz rzucił na nie jakieś zaklęcia, o których nigdy wcześniej nie słyszała.

– No, teraz już nikt stamtąd nie wyjdzie – powiedział z uśmiechem Black, odgarniając włosy z czoła.

Chris popatrzył na nich ze zdziwieniem, ale w końcu wzruszył tylko ramionami i zbliżył się do Rudej, stojącej kilka kroków dalej. Zignorował morderczy wzrok Pottera, który zacisnął pięści ze złości. Nie tak to sobie zaplanował; nie sądził, że ten Krukon może się im napatoczyć.

– Hej. Chodzi o pelerynę? Zapomniałam jej zabrać. Mogę ci ją oddać kiedy indziej? – zapytała Lilka, zagryzając wargi.

Chłopak zmarszczył brwi, jakby nie rozumiał, o czym ona mówi.

– Pelerynę? – powtórzył, drapiąc się po policzku. – Nie, nie ma problemu. Nie o tym chciałem… Wszystko w porządku? Widziałem, że jakaś dziewczyna w ciebie celowała… Nic ci się nie stało?

Evans zaczerwieniła się lekko.

– Nie, nic mi nie zrobiła. Ale pewnie widziałeś też, jak rzucam w nią ziemniakami?

O, matko, co za wstyd, pomyślała, odwracając wzrok. Jednak ku jej zdziwieniu, Christian się roześmiał.

– Chyba nieźle cię zdenerwowała – wywnioskował, szczerząc się. – To wyglądało na świetny rzut. Gdybyś była w Ravenclawie, zaproponowałbym ci miejsce w drużynie. – Skrzywił się nagle, jakby coś mu się przypomniało. – Właśnie, chciałem cię jeszcze raz przeprosić za wczoraj…

– Nie ma za co – przerwała mu, chichocząc. – Ale, co do guzów, się nie myliłam. Spójrz. – Chwyciła jego rękę i przytknęła ją do swojego czoła.

Blondyn uśmiechnął się jeszcze szerzej, przejeżdżając palcami po jej skórze, kiedy nagle rozległo się głośne chrząknięcie. Lily aż podskoczyła. Najwyraźniej zupełnie zapomniała o obecności Huncwotów. Poczuła na sobie intensywne spojrzenie Jamesa, a jej policzki od razu oblały się rumieńcem.

– Przepraszam – powiedziała szybko, zawijając kosmyk włosów za ucho. – To jest Christian, a to… – Zamachała rękami w powietrzu, jakby chciała, żeby się do siebie zbliżyli. – Przedstawcie się, proszę.

Pierwszy ruszył się Remus i to z tak szczerym uśmiechem, że Lilka miała ochotę go uściskać. Zaraz potem Peter i Syriusz, a na koniec James, który najchętniej połamałby palce chłopakowi. Widząc jego minę, Evans chwyciła Chrisa za ramię i odciągnęła go do tyłu.

– Okej, świetnie – syknęła cicho. – Więc jaki kawał tym razem zamierzacie zrobić? – zapytała z zainteresowaniem, starając się nie patrzeć w oczy Pottera.

Może jej się to wydawało, ale dostrzegła w nich wyraźnie ślady bólu. Znowu przygryzła wargę, próbując o tym nie myśleć i skupić się na słowach Blacka. Nie powinna czuć żadnych wyrzutów sumienia, bo nic przecież nie zrobiła.  

Ale, gdy zobaczyła zaciśnięte usta bruneta, poczucie winy chwyciło ją za gardło.

***

Halo, halo. Witam serdecznie.

Na wstępie chciałabym jeszcze raz podziękować za nowy szablon, który bardzo mi się podoba. 

Jak pewnie widzicie, stworzyłam zakładkę Bohaterowie, która może Wam trochę ułatwić czytanie. Przyznam, że największą trudność miałam ze znalezieniem odpowiednich Natt i Christiana, ale w końcu mi się udało. 

Do tego rozdziału dodałam pierwszego gifa, bo spotkałam się z tym już na kilku blogach i sama postanowiłam spróbować. 

Mam szczerą nadzieję, że Wam się spodoba. 

Pozdrawiam gorąco i życzę miłych wakacji.