Rozdział trzeci: "Zderzenie, część 2"

Rozdział dedykuję Kathrine, Expecto Patronum, Surullinen, Ayd En, Onyks XYZ oraz wszystkim, którzy czytają. Dziękuję Wam bardzo.

***

3.   Zderzenie, część 2

Od razu po zjedzeniu obiadu, Gabriele zerwała się z miejsca i ruszyła szybkim krokiem do wyjścia. Starała się nie wpaść na nikogo znajomego ani nie oglądała się za siebie. Wiedziała, że i tak nikt nie będzie jej zatrzymywał. Westchnęła ciężko, czując narastające wyrzuty sumienia, szczególnie w stosunku do Emily. Naprawdę chciała jej o wszystkim powiedzieć, ale bała się jej reakcji, tak samo jak pozostałych dziewczyn.

Przekraczając próg Wielkiej Sali, skręciła w prawo i skierowała się na schody. Ścisnęła mocniej pasek od torby, którą przewiesiła przez ramię, zastanawiając się, ile pracy domowej będzie musiała wykonać po powrocie. Dzisiejszy dzień nie należał do najprzyjemniejszych. Na transmutacji nie udało jej się przemienić skrzynki, a potem podczas obrony przed czarną magią dowiedziała się, że dostała najgorszą ocenę w klasie z wypracowania. W sumie wcale nie dziwiła się nauczycielowi; poświęciła na te kilka zdań może dziesięć minut, ponieważ nie mogła znaleźć więcej czasu. Teraz postanowiła, że przed zaśnięciem będzie musiała zabrać się za wszystkie zadania na jutro. Zazwyczaj wracała wyczerpana i nie miała najmniejszej ochoty zajmować się czymkolwiek. Kończyło się na nabazgraniu czegoś pospiesznie na kawałku pergaminu, który nie zachęcał swoim wyglądem do przeczytania zawartości.

Właśnie znalazła się na czwartym piętrze i minęła grupkę chichoczących dziewczyn. Oddałaby naprawdę dużo, żeby móc tak beztrosko spacerować po zamku i niczym się nie przejmować. Chciałaby w tej chwili leżeć na kanapie, rozmawiać z Emily, Natalie, Lily i Julie, razem z nimi odrabiać lekcje, uczyć się, a nawet milczeć. Wszystko byłoby lepsze od tego. Przejechała dłonią po zmęczonych powiekach; ostatnio spała jeszcze krócej niż zwykle. Stanęła przed portretem Grubej Damy, podała jej hasło i szybko wbiegła po schodach do swojego dormitorium. Rzuciła torbę na łóżko najbliżej wejścia, po czym w ekspresowym tempie przebrała się w wygodne ubranie. Zerknęła na zegarek, łapiąc po drodze różdżkę i wpychając ją do kieszeni. Zostało jej jeszcze jakieś pół godziny, więc ostrożnie poprawiła włosy, które codziennie tak starannie układała i wyszła z pokoju.

***

Dochodził wieczór, a Emily siedziała razem z Julie na jednej z kanap w pokoju wspólnym Gryfonów. Zdążyła już przywyknąć do milczącej brunetki, która prawie nigdy nie odzywała się niepytana. Madile nauczyła się to ignorować, czasem próbowała wciągnąć ją do rozmowy, ale nie dawało to żadnych efektów. Przez sześć lat nie spędzały ze sobą zbyt wiele czasu sam na sam, więc na początku Emily czuła się dziwnie.

Pod koniec szóstej klasy, Gabriele zaczęła gdzieś znikać na całe popołudnia i wieczory kilka razy w tygodniu, nie tłumacząc tego nikomu. Blondynka próbowała się czegoś dowiedzieć, lecz jej przyjaciółka była nieugięta. Nie zamierzała zdradzać swojej tajemnicy i dziewczyna musiała to uszanować. Martwiła się o nią i miała nadzieję, że ta nie wpakowała się w żadne kłopoty.

Z dnia na dzień po części straciła przyjaciółkę, z którą wcześniej spędzała cały wolny czas. Nie wiedziała, co ma ze sobą zrobić. Nie była osobą z długą listą znajomych; uświadomiła to sobie dopiero wtedy, gdy zabrakło Gabriele. Pamiętała, że siedziała godzinami przy kominku, nie rozmawiając z nikim i myśląc o trzech pozostałych dziewczynach z dormitorium. Lily, Natalie i Julie. Doszła wtedy do wniosku, że wolałaby przyłożyć sobie rozgrzany pogrzebacz do policzka niż zacieśnić swoją relację z Evans. Natomiast przyjaźń z Natt była równoznaczna z przyjaźnią z Rudą, więc ta opcja także odpadała. Pozostała tylko nieśmiała Distim. W tamtym momencie wydawało jej się to najlepszym pomysłem. Oczywiście, mogła też znaleźć inne koleżanki, ale nie przyszło jej to wówczas do głowy.

Teraz opierała się na dłoni i patrzyła na czarne włosy dziewczyny, przypominając sobie wszystko od początku. Westchnęła delikatnie i rozglądnęła się dookoła. Całkiem niedaleko siedziała cała czwórka Huncwotów, więc Emily stwierdziła, że mogłyby do nich podejść. Julie podniosła wzrok znad jakiegoś wypracowania, które według blondynki z pewnością było już dwa razy dłuższe niż powinno, i kiwnęła niepewnie głową.

Madile uśmiechnęła się szeroko i zbliżyła się do chłopaków, nie czekając na przyjaciółkę. Opadła na jeden z foteli, ale gdy tylko padło pierwsze pytanie z ust Blacka, dobry nastrój ją opuścił.

–  Gdzie zgubiłyście Evans i Optone?

Julie usiadła na skraju drugiego fotela, przyciskając torbę z książkami do piersi i poprawiając okulary na nosie. Emily natomiast skrzywiła się, jakby połknęła pokaźnych rozmiarów cytrynę. Syriusz doskonale wiedział, jak ją zdenerwować. Na jego twarzy widniał delikatny uśmiech, więc postanowiła całkowicie go zignorować. Przeniosła wzrok na Remusa, który czytał podręcznik od eliksirów. Nic interesującego. Peter zajadał się w najlepsze czekoladowymi żabami i pewnie tylko niektóre słowa do niego docierały.

– Co, Madile? Mowę ci odebrało? – zapytał Potter, szczerząc zęby.

Leżał pomiędzy Blackiem i Pettigrew, opierając nogi na niskim stoliku. Poczochrał włosy ręką, kładąc przy tym łokieć na plecach bruneta. Emily zmierzyła go spojrzeniem, zastanawiając się, czemu w ogóle do nich podeszła. To, że nie lubiła Lily, nie było tajemnicą. Kiedy nie wypadał „dzień ucieczki Gabriele”, jak je w myślach nazywała, siedziały z chłopakami i normalnie z nimi rozmawiały, ale Em doskonale wiedziała, że nie jest tam mile widziana. James był po uszy zakochany w Evans, więc raczej nie palił się do znajomości z blondynką.

Syriusz miał taką minę, jakby zamierzał przybić przyjacielowi piątkę. I wtedy zupełnie niespodziewanie odezwała się Julie.

– Lily i Natt poszły na trening Krukonów – powiedziała cicho, patrząc w ścianę, niewidzącym wzrokiem.

Potter zakrztusił się czekoladową żabą, którą podebrał Peterowi i zasłonił usta dłonią, dławiąc się. Black zaczął klepać go w łopatki, wyraźnie rozbawiony zachowaniem chłopaka, ale wydawał się być też odrobinę zbity z tropu.

Wszystkie spojrzenia spoczęły na Julie, która zaczerwieniła się po uszy. Niepotrzebnie się w ogóle odzywała. Słowa same wypłynęły z jej ust, pewnie dlatego, że ciągle myślała o Willu. Czując na sobie zdziwiony wzrok pięciu osób, miała ochotę zapaść się pod ziemię. Jeszcze mocniej objęła torbę, którą nadal ściskała i nakrzyczała na siebie w myślach za głupotę. Powinna milczeć, jak zawsze i nie zwracać na siebie uwagi.

James w końcu uporał się z kawałkiem czekoladowej żaby, który utknął mu w gardle i teraz wpatrywał się w Julie, jakby zobaczył ją po raz pierwszy w życiu.

– Gdzie… poszły? – wykrztusił z trudem, rozmasowując sobie szyję.

Brunetka zarumieniła się jeszcze bardziej i pokręciła tylko przepraszająco głową. Potter wyprostował się gwałtownie, opuszczając stopy na ziemię i nachylił się nad stolikiem.

– Na trening Krukonów – powtórzyła w końcu niepewnie, widząc, że nie dadzą jej spokoju.

Wzięliby to za doskonały żart, gdyby powiedział to ktokolwiek inny. Julie jednak nie miała w zwyczaju opowiadać dowcipów. Nigdy.

Mimo tego, Syriusz wybuchnął serdecznym śmiechem. Chciał ściągnąć uwagę pozostałych na siebie, bo zauważył, że jeszcze chwila i Distim spali się ze wstydu. Dziewczyna zrozumiała jego intencję, więc uśmiechnęła się do niego nieśmiało z wdzięcznością.

– Może chcą podpatrzeć jakieś sztuczki i przekazać je naszej drużynie – stwierdził luźno Black. – Myślę, że to całkiem prawdo…

– A ja myślę, że jesteś głupi – przerwała mu Emily. – Evans chyba ma nie po kolei w głowie, jeśli pcha się nawet na treningi Krukonów.

Oczy Jamesa zapłonęły i Julie przez sekundę myślała, że ten rzuci się na Madile, ale nic takiego się nie stało. Chłopak syknął tylko pod nosem coś, co zabrzmiało jak „licz się ze słowami”, po czym z powrotem opadł na oparcie kanapy, lecz nadal wpatrywał się w blondynkę ze zgorszeniem. Nie przepadał za nią, odkąd pierwszy raz usłyszał, jak wyzywa Lily. Nie miał pojęcia, dlaczego Gabriele i Julie zadają się z kimś, kto obgaduje ich koleżankę za plecami. A nawet nie za plecami! Emily nie krępowałaby się z obelgami pod adresem Evans, gdyby ta siedziała teraz przy nich. Nie miała żadnych skrupułów. Oczywiście, Lily nie byłaby sobą, gdyby przyjmowała wszystkie słowa Madile bez mrugnięcia okiem. Umiała się odgryźć, ale w przeciwieństwie do blondynki, znała granicę i nigdy jej nie przekraczała.

Syriusz westchnął i poklepał przyjaciela po ramieniu, jakby chciał go uspokoić. Na chwilę zapadło milczenie.

– Wiesz… Nie masz powodów do zazdrości – powiedział po pewnym czasie Black. – Z tego co zrozumiałem, Evans nie chciała tam iść. Prawda, Julie?

Dziewczyna szybko pokiwała głową, zaskoczona tym, że zwrócił się bezpośrednio do niej.

– Tak. To Natalie ją do tego zmusiła – odparła, spuszczając wzrok na podłogę.

Natt była wprost zachwycona perspektywą spotkania z Willem, pomyślała. Ja też bym była. Dziwne, że na Lily nie zrobił takiego wrażenia.

Potter szturchnął bruneta w żebra, ale wydawał się spokojniejszy niż przed paroma minutami.

– Nie byłem zazdrosny – mruknął, krzywiąc się.

Syriusz zachichotał cicho, a Emily zrobiło się niedobrze. Zastanawiała się, jak może mu aż tak na niej zależeć. Nie było w niej nic wyjątkowego. Ruda idiotka, która nawet nie zauważa, że komuś się podoba.

– Ty nigdy nie jesteś zazdrosny, James – powiedział Remus znad książki, uśmiechając się delikatnie. – A to, że prawie się udusiłeś tą żabą, to pewnie przypadek, tak?

***

Lily siedziała na trybunach, obejmując się ramionami. Wiatr rozwiewał jej włosy dookoła, ale nawet nie miała ochoty ich poprawiać, bo cała trzęsła się z zimna. Cieplejsza bluza wcale jej nie pomagała, a tym bardziej Natalie, szczerząca się wesoło i zupełnie nie zwracająca uwagi na chłód, pomimo tego że jej koszulka sięgała zaledwie do łokcia. Evans dostawała gęsiej skórki na sam widok nagich rąk przyjaciółki.

– Zaczynam podejrzewać, że jesteś jakimś mutantem – mruknęła z wyrzutem, chowając lodowate dłonie do rękawów i odgarniając plątaninę rudych włosów na plecy. – Jak oni mogą trenować w taką pogodę?

Natt zaśmiała się i powiodła wzrokiem po boisku. Zatrzymała się dłużej na Willu, który w tym momencie próbował złapać piłkę, nazywaną kaflem. Trzech ścigających podawało ją sobie i starało się przerzucić przez jedną z trzech obręczy, przed którymi unosił się obrońca. Za każde trafienie otrzymywało się dziesięć punktów. Zadanie utrudniali im pałkarze, którzy posyłali w ich stronę ciężkie kule, czyli tłuczki. Jednak głównym celem każdej drużyny było złapanie przez szukającego złotego znicza, co dawało sto pięćdziesiąt punktów i kończyło grę.

Will był jednym ze ścigających. Optone obserwowała, jak podlatuje do obręczy i celuje w tą po prawej. Udało mu się trafić, więc przybił piątkę koledze, który podał mu wcześniej piłkę. Ten był chyba kapitanem, a kiedy Natalie uważniej mu się przyjrzała, wciągnęła gwałtownie powietrze do płuc i uderzyła Lily w przedramię.

– Widzisz tego chłopaka? – zapytała szybko, pokazując palcem w odpowiednią stronę.

– Tak się składa, że nie widzę zupełnie nic. – Zachichotała, ponownie łapiąc niesforne kosmyki, które wchodziły jej do oczu.

Zebrała wszystkie włosy i wepchnęła je pod kołnierz bluzy, co zdecydowanie polepszyło widoczność. Natt wskazywała na jakiegoś blondyna, który akurat odlatywał w przeciwnym kierunku. Evans westchnęła i uniosła brwi.

– Myślałam, że jesteśmy tu dla Willa – przypomniała, uśmiechając się.

– Och, jasne. Ale jakbyś go zobaczyła... To chyba najprzystojniejszy facet, jakiego w życiu widziałam.

Lily przewróciła oczami.

– Daj spokój, Natt. Na pewno przesadzasz. On chodzi z nami do szkoły, musiałaś go kiedyś spotkać na korytarzu i jakoś nie zrobił wtedy na tobie takiego wrażenia.

Dziewczyna pokręciła głową w odpowiedzi.

– Popatrz na niego, rudzielcu. – Lily uniosła wzrok i utkwiła go w zamazanej sylwetce chłopaka. – Założę się, że zaniemówisz, jeśli podleci tu bliżej.

Evans szczerze w to wątpiła, ale nie powiedziała o tym koleżance. Jej uwagę przykuła Krukonka prawdopodobnie z piątego roku, która unosiła się w powietrzu, trzymając pałkę i gapiąc się na trybuny. Dokładniej w miejsce, w którym właśnie siedziały. Dziewczyna miała ciemne włosy związane w wysokiego koka i była lekko zaokrąglona. Poza tym, jej mina wskazywała wyraźne niezadowolenie. Można by zgadywać, co było jego powodem. Ale biorąc pod uwagę fakt, że wpatrywała się morderczym wzrokiem w Lily i Natt, odpowiedź nasuwała się sama.

– Chyba nas tutaj nie chcą – wywnioskowała Ruda. – Może ma nas za szpiegów? W końcu jesteśmy Gryfonkami.

Natalie wybuchła śmiechem.

– Już sobie wyobrażam, jak biegniesz do Pottera, żeby zdać mu relację z tego treningu. Nie zapomnij wspomnieć, że ich tajną bronią jest dwójka przystojnych ścigających. – Optone wyszczerzyła zęby w jeszcze szerszym uśmiechu. – Chciałabym zobaczyć jego minę, gdybyś powiedziała coś takiego.

Lily podciągnęła kolana pod brodę, nadal dygocąc z zimna. Żałowała, że nie zabrała kurtki albo płaszcza. Wiatr siekał jej policzki tak mocno, że postanowiła zasłonić je rękawami, naciągniętymi na dłonie.

– Wiem, jaką by miał minę. Tę pod tytułem „jak ktoś może być przystojniejszy ode mnie?”. – Evans udała, że czochra włosy. – „Jestem najlepszy i nikt inny nie dorasta mi do pięt”.

Natt uśmiechnęła się w odpowiedzi.

– Brzmi to trochę tak, jakbyś się w nim zakochała. Mówisz o nim w samych superlatywach. Czy to miłość wisi w powietrzu? – nabijała się z przyjaciółki.

– Ja się nie ślinię na jego widok ani nie podskakuję, jak mała dziewczynka, kiedy z nim rozmawiam – odparła Lily, chichocząc.

Szatynka uniosła wysoko brwi, nie rozumiejąc, o czym ona mówi. Zastanawiała się nad tym przez chwilę. Z jej tonu można było wywnioskować, że chodzi właśnie o Natalie, ale jej przecież nie podobał się James. Pewnie wyglądała na zdezorientowaną, bo Evans zwijała się ze śmiechu.

– Chodziło mi o ciebie i Willa, geniuszu – wyjaśniła, a Natt miała ochotę klepnąć się w czoło.

Powoli robiło się ciemno, a co za tym idzie, jeszcze zimniej, więc Lilka skończyła żartować z koleżanki i skupiła się na grze. Zawodnicy chyba nie mieli zamiaru w najbliższym czasie wylądować. Ile mógł trwać taki trening? Godzinę, dwie? Dziewczyna stwierdziła, że jeśli będzie musiała siedzieć na tym zimnie jeszcze choćby piętnaście minut, to zamarznie. Zagryzła wargi, żeby nie zacząć szczękać zębami, czego była naprawdę bliska.

Wpatrzyła się w postaci na miotłach, które już z trudem rozróżniała. Zastanawiała się, czy nie jest im zimno w tych cienkich pelerynach. W dodatku poruszali się z dużymi prędkościami, więc wiatr musiał dokuczać im jeszcze bardziej niż jej. W ich drużynie były tylko dwie dziewczyny. Pierwsza – ta, która wcześniej patrzyła w stronę trybun, a druga była niską i zwinną ścigającą. Lily próbowała dostrzec twarz chłopaka, o którym mówiła Natt. Zaciekawiło ją to, że zrobił aż takie wrażenie na jej przyjaciółce. Ale, jak na złość, w tym momencie znowu był odwrócony do niej plecami.

Przejechała znudzonym wzrokiem po całym boisku. Nie podobało jej się to bezczynne siedzenie i patrzenie na innych. Może, gdyby to ona brała udział w treningu, nie byłoby jej tak chorobliwie zimno. Na samą myśl uśmiechnęła się do siebie. Nie potrafiła za dobrze latać. Odkąd pamiętała w każdym sporcie była beznadziejna. Nikt nigdy nie chciał jej w drużynie. Gdyby wsiadła na miotłę, jej pech pewnie by ją z niej zrzucił. Albo poleciałaby w przeciwnym kierunku, niż by chciała. Oj, tak. Quidditch nie był dla niej. Nie potrafiła trafić papierową kulką w cel oddalony o kilka stolików w klasie, a co dopiero w jedną z obręczy kilkanaście metrów nad ziemią.

Westchnęła i zobaczyła, że Will macha w ich stronę. Oczywiście, Natt natychmiast poderwała rękę do góry i zaczęła nią wymachiwać, jak wariatka, a Lily zaśmiała się pod nosem. Niewiele brakowało, a szatynka wbiłaby łokieć w policzek dziewczyny. Na wszelki wypadek, Evans odsunęła się odrobinę w prawo.

– Widziałaś? Pomachał do mnie – powiedziała uszczęśliwiona Natalie.

Ruda pokiwała głową, rozczulona radością przyjaciółki. Optone była czasami naprawdę urocza. Lily cieszyła się, że ją poznała, bo wniosła bardzo dużo wesołych chwil do jej życia. Zawsze umiała ją rozbawić, ale wiedziała też kiedy powinna zachować powagę. Od pierwszej klasy traktowały się jak siostry. Zdarzało się, że ktoś pytał, czy znały się już przed Hogwartem, bo tak silna przyjaźń była wtedy rzadkością. Można by powiedzieć, że to była przyjaźń od pierwszego spojrzenia. Oczywiście, zważając na charakter Evans, często się kłóciły, ale zawsze udawało im się pogodzić. Uważały swoją relację za wyjątkową i nie chciały jej zniszczyć. Obie cieszyły się, że mają zaufaną i bliską osobę.

W tym momencie Lily obserwowała roziskrzone tęczówki Natt, która nadal wpatrywała się w Willa. Teraz nawet ona założyła ramiona na piersi, co mogło oznaczać, że w końcu zrobiło jej się zimno. Szybko, jeśli spojrzeć na to, że Ruda trzęsła się już jakąś godzinę. W temperaturze ciała były swoim idealnym przeciwieństwem. Dłonie Natalie zawsze były gorące, natomiast Lily – lodowate.

Evans westchnęła i oparła się o ścianę za plecami. Usiadły na samej górze trybun, więc miały dobry widok. Na początku dziwnie się czuły, bo wszystkie miejsca były puste, ale potem o tym zapomniały. Jednak teraz, gdy dziewczyna omiotła spojrzeniem krzesełka, dostrzegła jakiś ruch na dole, około sześć rzędów niżej. Drgnęła gwałtownie, dostrzegając małą blondynkę. Miała na sobie białą sukienkę, ale nie wyglądała na zmarzniętą. Po prostu stała i patrzyła do góry. Dokładnie na Lily, którą ponownie obleciał strach. Nie miała jednak odwagi otworzyć ust i krzyknąć. Próbowała na oślep klepnąć Natt, żeby zwrócić jej uwagę. Palce drżały jej tak bardzo, że nie mogła trafić, więc zerknęła na ramię koleżanki i ścisnęła je mocno, po czym przeniosła wzrok na trybuny.

Dziewczynka stała teraz jeden rząd pod nimi. Tak blisko, że mogłaby je dotknąć. Lily miała zamiar wrzasnąć, żeby ktokolwiek usłyszał, podleciał do nich i im pomógł. Ale nie zdążyła.

***

W jednej chwili poczuła, że coś uderza ją w twarz, a jej głowę automatycznie odrzuciło do tyłu i stuknęła potylicą w twarde drewno za plecami. Przed jej oczami rozlała się ciemność, więc przyłożyła chłodne dłonie do czoła. Dopiero po jakimś czasie dotarło do niej, że właśnie dostała piłką. Najwyraźniej jej pech nie próżnował. Syknęła cicho, próbując zignorować narastający ból. Ktoś delikatnie wplótł palce w jej własne i odciągnął je od jej twarzy.

– Mówiłam ci, że nas tutaj nie chcą, Natt – mruknęła Lily, uśmiechając się delikatnie.

Usłyszała czyjś nerwowy śmiech, który z pewnością nie należał do przyjaciółki, więc otworzyła szybko oczy. I zamarła.

Chłopak, o którym mówiła Natalie, teraz pochylał się nad nią i wpatrywał się w jej czoło, najwyraźniej szukając obrażeń. Evans zagryzła wargi, bo musiała przyznać rację szatynce. Blondyn miał duże ciemnoniebieskie oczy i tak wydatne kości policzkowe, że nabrała ochoty, żeby przejechać po nich palcem. Na jego twarzy widniał zaniepokojony uśmiech, który mógł zwalić ją z nóg, gdyby akurat nie siedziała. Teraz trzymał dłonie na jej policzkach i patrzył, czy nic jej się nie stało. Jego skóra była tylko odrobinę cieplejsza od jej własnej, czyli jednak musiało im być zimno.

– Przepraszam – powiedział chłopak, kręcąc głową. – Już nigdy więcej nie wezmę pałki do ręki, przysięgam. Ten kafel miał polecieć w inną stronę. Wszystko w porządku?

Lily gapiła się na niego przez chwilę. Jego blond włosy przypomniały jej o dziewczynce, która stała tak blisko niej. Odskoczyła gwałtownie do tyłu, jeszcze raz uderzając się w ścianę, a na jej twarzy odmalowało się przerażenie. Rozglądnęła się dookoła, ale blondynki nigdzie nie było. Zadrżała ze strachu, obejmując się ramionami. Czuła się kompletnie zagubiona.

– Hej, spokojnie – wyszeptał, klękając przed nią. – Dość mocno cię trafiło… Jesteś przemarznięta.

Od razu zrzucił z siebie pelerynę i opatulił nią dziewczynę, pomimo jej niemych protestów. Nawet nie była w stanie się odezwać. Ponownie przycisnęła dłonie do czoła, które pulsowało.

– Nie ma wstrząśnienia mózgu? – zapytał kogoś chłopak. – Nic nie mówi. Może jest w szoku? Spójrz na mnie – poprosił łagodnie, odciągając jej palce od twarzy. – Jak się nazywasz?

Milczała, zaciskając paznokcie na jego dłoniach. Nie myślała wtedy o tym, że może zrobić mu krzywdę.

– Lily Evans – powiedziała cicho, zamykając powieki. – I jutro będę miała dwa guzy: z przodu i z tyłu głowy. Przecież jeden byłby nudny i niesymetryczny – dodała z ironią.

Blondyn znowu się zaśmiał, podnosząc się z kolan. Lilka natomiast rozmasowała sobie potylicę, czując narastające mdłości. Przed oczami tańczyły jej teraz czarne plamy, których nie potrafiła odgonić. Miała tylko nadzieję, że nie zemdleje ani nie zwymiotuje, bo wtedy całkiem by się skompromitowała. Ktoś głośno prychnął, więc uniosła wzrok na rozjuszoną Krukonkę.

– Po co one tu w ogóle przychodziły? Sama się o to prosiłaś – warknęła do Evans.

– No pewnie. Chyba wszyscy słyszeli, jak krzyczę: „Błagam, uderzcie mnie piłką w twarz!”. Nie jestem zawiedziona. Celny rzut. Dałabym dziewięć punktów na dziesięć, bo nie roztrzaskał mi głowy. – Lily podniosła kciuk w górę, patrząc na chłopaka, który ją trafił.

Kąciki jego ust uniosły się jeszcze wyżej.

– Naprawdę mi przykro. Próbowałem tylko pokazać Megan, jak powinna uderzać. Nie będę się już wymądrzać – obiecał, kładąc rękę na sercu. – A tak przy okazji, jestem Christian. – Podał jej dłoń i uśmiechnął się szeroko.

Evans zamrugała kilka razy. Na jej twarzy mimowolnie pojawił się uśmiech. Westchnęła ciężko i przeniosła wzrok na Natalie, która szczerzyła się jak małe dziecko. Lily powinna się martwić, ale na razie to jeszcze nie do końca do niej docierało. Zaczynała powoli wariować. Wyobraziła sobie jakąś małą dziewczynkę? Co będzie następne? Chyba nie chciała wiedzieć.

Słowa Natt dotarły do niej jakby z daleka:

– Wygrałam.

Ruda w pierwszej chwili nie zrozumiała. Cała drużyna Krukonów, która zgromadziła się wokół nich, teraz powróciła do treningu. Christian zapewnił, że żadna piłka już więcej się do nich nawet nie zbliży, ale Lily nadal nie czuła się zbyt pewnie. Owinęła się szczelniej peleryną chłopaka, której nie kazał oddawać.

– O co ci chodzi? – zapytała słabym głosem Evans.

– Mówiłam, że zaniemówisz na jego widok. – Zaśmiała się szatynka. – No, może nie spodziewałam się, że poznacie się w taki sposób, ale na jedno wychodzi.

Lily nie miała siły, żeby wyprowadzić ją z błędu. Nie odezwała się, bo była przerażona, a potem nie mogła wyjść z szoku. Chociaż musiała przyznać sama przed sobą, że wygląd chłopaka też zrobił na niej wrażenie. A szczególnie jego uśmiech i to zmartwienie w jego oczach.

– Wiesz, Natt – powiedziała, opierając się na ścianie i zaciskając powieki. – Chyba jestem jakimś wielkim magnesem na nieszczęścia.

***

Witam. 

Rozdział wyszedł mi taki sobie, ale mam nadzieję, że komuś się spodoba. Chciałam podziękować wszystkim, którzy czytają i komentują moje opowiadanie. To naprawdę motywujące. 

Pozdrawiam serdecznie,

Optimist