Rozdział drugi: "Zderzenie, część 1"

2.   Zderzenie, część 1

Przez kilka kolejnych dni Lily próbowała znaleźć tajemniczą dziewczynkę, niestety bez rezultatów. Kiedy tylko nadarzała się okazja, rozglądała się po korytarzach oraz dokładnie przemierzała wzrokiem cały stół Gryfonów, nadal mając nadzieję. Podczas czwartkowego śniadania zapatrzyła się na grupkę pierwszoroczniaków, rozmawiających wesoło kilkanaście miejsc od niej.

– Co jest? Nie wiedziałam, że zaczęłaś gustować w pierwszakach. – Zaśmiała się Natt. – Twój ukochany będzie niepocieszony, gdy się dowie, że przegrał z jakimś jedenastolatkiem.

Lily przewróciła oczami, domyślając się, że chodziło jej o Jamesa. Podniosła łyżkę, ale zatrzymała ją nagle w połowie drogi do ust. Po drugiej stronie sali dostrzegła jakąś niską blondynkę i serce jej zamarło. Już miała zerwać się z krzesła i ciągnąć Natalie w tamtym kierunku, ale wzrok jej się wyostrzył i z żalem stwierdziła, że to nie ta sama dziewczyna, choć dość podobna. Spojrzała na swoją pustą dłoń i uniosła brwi do góry. Nawet nie zauważyła, kiedy łyżka wypadła z jej palców i uderzyła w miskę, rozpryskując mleko na wszystkich dookoła. Dostrzegła kropelki na własnych włosach, więc szybko je przetarła. Natt mamrotała coś pod nosem, próbując oczyścić rękaw czarnej szaty.

– Byłabym zachwycona, gdybyś przygotowała mi kąpiel z mleka. Ale nie o siódmej rano, dziewczyno. Jak ja teraz wyglądam? – Rozłożyła ramiona szeroko, podkreślając własne słowa.

Evans udała, że się poważnie nad tym zastanawia i przymknęła jedno oko, uśmiechając się delikatnie.

– Trochę tak, jakbyś dostała białej wysypki. Mam nadzieję, że dobrze się czujesz. To może być zaraźliwe, chyba powinnaś wstąpić do skrzydła szpitalnego.

Szatynka roześmiała się serdecznie, teatralnie łapiąc się za serce i krzycząc, że mleko dostało się już do jej krwioobiegu. Kilka osób zerknęło w ich stronę z zaciekawieniem, a Lily poczuła, że płoną jej policzki. Poprosiła Natalie, aby ta nie robiła przedstawienia, jednak cały czas chichotała cicho.

Po chwili dosiedli się do nich Potter z Blackiem i nałożyli na talerze duże porcje jajecznicy. Ruda zaczęła z zainteresowaniem wpatrywać się w swoje ręce, czym wyraźnie rozśmieszyła Natt. Dostrzegła kątem oka, że przyjaciółka otwiera usta, żeby coś powiedzieć, więc natychmiast przytknęła do nich dłoń. Nie powstrzymało jej to jednak. Ugryzła dziewczynę w palec i zdążyła się odezwać, jeszcze zanim Lily poczuła mrowienie.

– Plan ignorowania Pottera numer czterysta osiem: gapić się na paznokcie i czekać aż sobie pójdzie.

James przeniósł wzrok z Syriusza na Natalie, słysząc jej słowa, a potem skierował go na Evans. Na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech, natomiast dziewczyna myślała, że zaraz spali się ze wstydu. Kopnęła Optone w kostkę i odgarnęła kosmyk włosów za ucho.

– Plan zrobienia idiotki z najlepszej przyjaciółki numer tysiąc sześćset pięćdziesiąt dwa: ugryźć ją w palec i wygadywać jakieś głupoty – odparła, mimo woli odrobinę się uśmiechając. – Coraz dojrzalej, Natt. Widzę postępy.

Szatynka wybuchła jeszcze głośniejszym śmiechem, nie mogąc się powstrzymać. Lily westchnęła ciężko i sięgnęła po swoją torbę. Zarzuciła ją na ramię i spojrzała ze zniecierpliwieniem na koleżankę.

– To naprawdę urocze, Evans. – Zachichotał Black, celując w nią widelcem. – Ale na twoim miejscu przeglądnąłbym się w lustrze.

Dziewczyna skrzywiła się, jakby dźgnął ją w policzek. Co to niby miało znaczyć? Zmarszczyła brwi, patrząc na bruneta z oczekiwaniem na dalszy ciąg wypowiedzi.

– Co, źle wyglądam? – zapytała w końcu, wzruszając ramionami, jakby jej nie obchodziło jego zdanie.

Syriusz wyszczerzył do niej zęby i pokręcił przecząco głową.

– Uroczo – powtórzył.

Zastanowiła się chwilę. Na pewno rano pamiętała, żeby się uczesać, jednak na wszelki wypadek przygładziła włosy, obserwując minę Blacka. Zaśmiał się, więc zerknęła na swój mundurek. Wyglądał normalnie, co tylko wprawiło ją w konsternację. Nie miała pojęcia, o co mu chodziło. Widząc rozbawione spojrzenie Natt, szturchnęła ją w ramię i kazała jej się pospieszyć. Wreszcie James się nad nią ulitował i wyciągnął rękę w jej kierunku. Zbliżył palce do jej policzka, ale Lily gwałtownie się odsunęła, mając w pamięci ostatnią sytuację, kiedy dotknął jej ust. Chłopak znieruchomiał na chwilę, a potem ze zmieszaniem cofnął dłoń.

– Po prostu masz mleko na twarzy – mruknął, patrząc w drugą stronę.

Dziewczynie zrobiło się głupio, jednak nie zamierzała przepraszać. Zagryzła wargi, nie wiedząc co powiedzieć. Wytarła się szybko, podniosła się z krzesła i spojrzała jeszcze raz na Pottera, który teraz ponuro grzebał widelcem w talerzu. Poczuła rosnącą gulę w gardle, więc złapała Natalie za rękaw i pociągnęła ją do wyjścia, ignorując jej protesty. Kiedy całkiem się oddaliły, Syriusz uśmiechnął się pocieszająco do przyjaciela.

– Daj spokój. Przecież wiesz, jaka ona jest. – Przewrócił oczami, popijając herbatę.

James wciągnął powietrze do płuc i powoli je wypuścił. Zazgrzytał zębami, próbując zatrzymać dla siebie to, co cisnęło mu się na usta. Zamierzał dokończyć śniadanie, ale ręce za bardzo mu się trzęsły. Zaklął cicho pod nosem i poczochrał sobie włosy, chciał się uspokoić, ale przed oczami cały czas widział jej twarz. To obrzydzenie w jej zielonych oczach, kiedy zbliżył do niej dłoń. Bolało bardziej, niż się spodziewał. Bardziej, niż gdyby na niego nawrzeszczała. Odsunął od siebie talerz i spróbował się uśmiechnąć. Nie chciał, żeby Black pomyślał sobie o nim, że jest słaby i aż tak przejmuje się opinią Lily. Nawet, jeśli właśnie tak było.

– Nie jesz już tego? – zapytał z pełnymi ustami, wskazując na niedokończoną jajecznicę.

Potter zawahał się, ale pokręcił przecząco głową.

– Jakoś straciłem apetyt.

Syriusz patrzył na niego przez dobrą chwilę, przeżuwając jedzenie. Zerknął na drzwi, za którymi zniknęły dziewczyny, a na jego twarzy odmalował się wyraz zrozumienia. Podrapał się po brodzie i uśmiechnął delikatnie.

– Posłuchaj, myślę, że tu nie chodzi o ciebie. Evans po prostu nie lubi być zaskakiwana, a tego się akurat nie spodziewała. Gdyby wiedziała, jak zareagujesz, na pewno postąpiłaby inaczej. Wyglądała, jakby chciała cię przeprosić. – Zaśmiał się cicho. – Ale nie przeszłoby jej to przez usta. Prędzej odcięłaby sobie rękę, niż przyznała się do błędu.

Chłopak żartował, próbując udobruchać kolegę i udało mu się to. James rozpromienił się wyraźnie, słysząc jego słowa.

– Naprawdę tak sądzisz? Nie, żeby mnie to obchodziło ani nic… – Zreflektował się szybko obojętnym tonem.

– Oczywiście, zupełnie cię to nie obchodzi. – Black wybuchnął śmiechem. – I pewnie, gdyby tu teraz przyszła skruszona, od razu byś ją odprawił.

Potter wyszczerzył się, bo obaj dobrze wiedzieli, że nigdy by jej nie zignorował, nawet gdyby wbiła mu nóż w plecy.

***

Julie siedziała pod klasą od transmutacji, wertując powoli swoje notatki. Do lekcji zostało jakieś piętnaście minut, więc nikogo jeszcze nie było. Niektórzy tylko przechadzali się korytarzami, ale nikt nie zatrzymywał się na dłużej. Dziewczyna przeglądnęła już wszystkie zagadnienia i ze znudzeniem wpatrywała się w ścianę naprzeciwko. Widząc grupki śmiejących się i spacerujących uczniów, poczuła ucisk w klatce piersiowej. Chciałaby mieć przyjaciół, ale nie potrafiła się z nikim dogadać, ponieważ była zbyt nieśmiała. Westchnęła ciężko, chowając luźne kartki do torby, a po chwili usłyszała kroki i podniosła wzrok, mając nadzieję, że to ktoś z jej klasy. Zobaczyła jednak tylko jakiegoś Krukona, zapatrzonego w podręcznik. Natomiast z drugiej strony korytarza dobiegał donośny śmiech, więc odwróciła się w tamtą stronę, chociaż doskonale wiedziała, do kogo należał.

Lily i Natalie szły powoli, bardzo czymś rozbawione. Pochylały się odrobinę do przodu, trzymając za brzuchy i próbując złapać oddech. Julie zastanawiała się, co je tak rozśmieszyło, ale pewnie i tak by nie zgadła. One śmiały się prawie bez przerwy i rozumiały się bez słów. Wystarczyło, że jedna się uśmiechnęła, a druga już wiedziała, o co chodzi. Brunetka przeniosła wzrok na Krukona, bo widok dwóch najlepszych przyjaciółek przyprawiał ją o mdłości. Chłopak natomiast zaciekawił ją, ponieważ szedł sam, nie w otoczeniu kolegów. Może był równie nieśmiały, jak ona? Kąciki jej ust delikatnie uniosły się na tę myśl. Obserwowała go jeszcze jakiś czas, zauważając kolejne szczegóły: był wysoki i wysportowany, a na jego czoło opadały włosy w kasztanowym odcieniu. Gorączkowo przeglądał książkę, poszukując potrzebnych informacji. Może zapomniał o sprawdzianie i teraz chciał się przygotować na ostatnią chwilę? A może po prostu tak bardzo kochał czytać? Julie wychyliła się do przodu coraz bardziej zaciekawiona. W tej samej chwili dostrzegła, że Lily i Natt są tuż przed chłopakiem, ale go nie widzą, zaśmiewając się do łez. Nie zdążyła nawet otworzyć ust, kiedy Krukon zderzył się z dziewczynami, upuszczając podręcznik na ziemię.

– O, Boże. Przepraszam, nie zauważyłem was – powiedział szybko, podnosząc książkę. – Naprawdę, ja…

Evans spojrzała na przyjaciółkę i uśmiechnęła się szeroko, dotykając policzka. Obie miały czerwone pręgi wzdłuż szczęki, w miejscu gdzie okładka wbiła się w ich twarze.

– Nic się nie stało – zapewniła ze śmiechem. – Ale wyglądamy, jakbyśmy się pobiły.

Chłopak powiódł spojrzeniem po tych bliznach. Teraz wydawał się być lekko rozbawiony. Jasne, przecież nie można być smutnym w ich obecności, pomyślała z goryczą Julie.

– Will Johnson. – Wyciągnął dłoń w ich stronę i przedstawił się. – Nie sądziłem, że można tym zrobić komuś krzywdę.

– Natalie Optone. Uwierz mi, Lily ma takiego pecha, że można jej zrobić krzywdę nawet łyżką. A teraz przeniosła go na mnie. Dziękuję, kochana. – Zaśmiała się szatynka. – Jak mogę się odwdzięczyć?

– Musisz zapłacić. – Ruda potarła palce, nadal chichocząc. – Nie rozdaję tego za darmo na prawo i lewo.

Will wepchnął książkę do torby przewieszonej przez ramię, a jego uśmiech coraz bardziej się pogłębiał. Julie zaparło dech, kiedy dostrzegła urocze dołeczki w jego policzkach.

– Chyba powinienem was gdzieś zaprosić w ramach przeprosin, ale nic mi nie przychodzi do głowy… – Zastanowił się chwilę. – Lubicie sport?

Natt szybko przytaknęła, wyglądając na zachwyconą. Brunetka natomiast musiała się powstrzymać, żeby nie prychnąć głośno.

– Mogłybyście przyjść na dzisiejszy trening naszej drużyny. O osiemnastej. Co wy na to?

– Świetny pomysł. Na pewno będziemy – odparła Optone, żegnając się z chłopakiem.

Kiedy zniknął za rogiem, Lily parsknęła śmiechem i szturchnęła koleżankę w ramię.

– Lubimy sport? – powtórzyła cicho.

– Oj, przestań, marudo. Widziałaś, jaki był słodki – rozmarzyła się dziewczyna.

Julie spojrzała na swoje buty. Ten chłopak jednak nie był do niej podobny. Daleko mu było do nieśmiałości. A to oznaczało, że nie miała u niego szans. Westchnęła, zakładając włosy za ucho. Evans usiadła tuż obok niej i próbowała wciągnąć ją do rozmowy.

– Hej, Julie. Jak tam? – zapytała sympatycznie.

Brunetka wzruszyła ramionami. Co miała jej odpowiedzieć? Właśnie zniszczyłyście moje nadzieje na poznanie kogoś fajnego, a tak poza tym, to wszystko w porządku?

– Nic ciekawego. Już prawie nie widać. – Wskazała na policzek rudej, na którym jeszcze parę minut temu widniała czerwona smuga.

Lily uśmiechnęła się lekko, kręcąc głową. Zastanawiała się, dlaczego takie rzeczy zawsze przytrafiają się właśnie jej. Ale tym razem wyszło im to na dobre, bo Natalie wydawała się rozpływać na samo wspomnienie chłopaka.

– Co on sobie o nas pomyślał? – zapytała nagle. – To był uśmiech politowania, czy rozbawienia? A może…?

Julie wyraźnie widziała, że Will był szczerze rozweselony, kiedy z nimi rozmawiał, ale wolała odgryźć sobie język niż powiedzieć to na głos.

– Czemu politowania? Akurat wtedy nie zrobiłaś nic głupiego, Natt – zapewniła ją Evans.

A nawet gdyby, to chłopak i tak byłby zachwycony, dorzuciła w myślach Distim. Były takie otwarte i wprost promieniowały dobrą energią, poprawiając humor wszystkim dookoła. Brunetka żałowała, że nie jest choć trochę do nich podobna. Wystarczyło, że staranowały Willa, a ten już zapraszał je na trening. Pewnie, gdyby to ona była na ich miejscu, tylko by się zaczerwieniła, przeprosiła i uciekła. Nie byłoby żadnych żartów, śmiechów i przedstawiania się. Nuda.

W tym momencie pojawiła się profesor McGonagall i otworzyła drzwi, zapraszając wszystkich do środka. Nawet nie zauważyły, kiedy reszta klasy zdążyła tam dotrzeć. Lily odruchowo chciała usiąść z Natalie, tak jak na większości pozostałych przedmiotów, ale nauczycielka kazała jej zająć miejsce obok Blacka. Przesadzała je na każdej lekcji, twierdząc, że cały czas gadają i zakłócają ciszę. Dziewczyna niechętnie skierowała się do ostatniej ławki i wypakowała Poradnik transmutacji dla zaawansowanych na stół.

– Dobrze się złożyło, Evans – wyszeptał brunet, kiedy McGonagall zaczęła sprawdzać obecność – bo chciałem z tobą porozmawiać.

Skrzywiła się i spojrzała na niego z irytacją. O czym on mógł z nią rozmawiać?

– Dzięki, ale chyba dzisiaj odpuszczę sobie wysłuchiwanie historii wszystkich twoich związków – syknęła sarkastycznie, stukając palcami w ławkę.

Chłopak zaśmiał się i odgarnął włosy z czoła.

– Nie o to mi chodziło.

Lily chwyciła pióro i zaczęła zapisywać informacje, które podawała nauczycielka. Na tej lekcji mieli nauczyć się zmieniać drewniane skrzynki w metalowe. Bułka z masłem, szczególnie z Blackiem gadającym nad uchem.

– Nie zamierzam też rozmawiać o twojej idealnej fryzurze, idealnej twarzy, czy co tam jeszcze wymyślisz – mruknęła, podnosząc różdżkę i powtarzając ruch wykonywany przez McGonagall.

Syriusz chwycił ją za nadgarstek i zmusił, żeby na niego spojrzała. Szarpnęła ręką, ale nie mogła się wyrwać, więc przeniosła na niego rozgniewany wzrok. On jednak wpatrywał się w jej dłoń ze zdziwieniem.

– Co jest? – warknęła. – Puść mnie. Odbiło ci?

Rozmasowała zaczerwienioną skórę, w którą wbiły się jego palce. Chłopak uśmiechnął się przepraszająco.

– Masz strasznie drobne nadgarstki – wytłumaczył powoli. – Nie chciałem, aż tak mocno…

– Nieważne. Nic mi przecież nie zrobiłeś – dodała łagodniej, patrząc z powrotem na nauczycielkę.

Nie sądziła, że Black jest zdolny do przeprosin. No, może nie wypowiedział wprost słowa „przepraszam”, ale i tak była zaskoczona. Ktoś zaczął rozdawać skrzyneczki, na każdą ławkę, więc Lily postanowiła skupić się na zadaniu i nie zwracać uwagi na chłopaka. Wpatrywała się w gładkie drewno i wyobraziła sobie połyskujący metal. Zamknęła oczy, lecz zaraz znowu je otworzyła, gdy usłyszała zduszony chichot.

– Bawisz mnie, Evans. – Syriusz rzeczywiście uśmiechał się szeroko, obserwując jej minę.

– Och, tak? Nawet nie wiedziałam, że jestem taka zabawna – odparła ironicznie, odwracając się od niego.

Założyła ręce na piersi i zagryzła wargi. Nabijał się z niej, a ona tego nienawidziła. Nie mógł po prostu siedzieć i się nie odzywać? Byłoby o wiele przyjemniej.

– Ja tylko myślę, że niepotrzebnie aż tak bardzo się na tym skupiasz. Wystarczy, że podejdziesz do tego z dystansem – poradził.

Lily spojrzała na niego z niedowierzeniem.

– Jak jesteś taki mądry, to może sam spróbuj…?

Black wyciągnął różdżkę, którą przed chwilą miał wetkniętą za ucho i machnął nią od niechcenia. Drewniana skrzynka natychmiast zmieniła się w metalową, pięknie zdobioną. Dla dopełnienia efektu chłopak udał, że ziewa.

Evans patrzyła na to z uchylonymi ustami, ale zaraz pokręciła głową i zarumieniła się ze złości. Podniosła własną różdżkę, celując w swoją szkatułkę. Odetchnęła kilka razy, a potem rzuciła zaklęcie. Nie wyszło tak zjawiskowo, jakby chciała; niektóre części nadal były drewniane, a jeden bok zabarwił się na czerwono. Ale poszło jej całkiem nieźle, jak na pierwszy raz.

– No, dalej. Postaraj się bardziej. Wiem, że potrafisz – naigrywał się Syriusz.

Opierał się na łokciu i udawał znudzonego. Lily syknęła przez zaciśnięte zęby i machnęła ponownie różdżką. Wytrzeszczyła oczy, bo spodziewała się wszystkiego, ale nie tego. Skrzynka zrobiła się cała srebrna i metalowa, a na jej pokrywie widniał ciemny napis: „Black jest największym palantem na świecie”. Brunet wybuchnął śmiechem, a dziewczyna po prostu musiała zrobić to samo. Wszyscy spojrzeli w ich stronę. Evans zasłoniła usta dłonią, ale nadal chichotała głośno, nie mogąc się powstrzymać.

– Co was tak śmieszy? – zapytała McGonagall groźnym tonem i zbliżyła się do ich ławki.

Jej wzrok powędrował do dwóch srebrnych skrzynek i napisu na jednej z nich. Uniosła wysoko brwi, odczytując pod nosem słowa. Kiedy skończyła, wyraźnie próbowała nad sobą zapanować i się nie uśmiechnąć.

– Bardzo dobrze, panie Black. Proszę jeszcze dopracować pokrywę, panno Evans – powiedziała tylko i odeszła do swojego biurka.

Lily, nadal w dobrym nastroju, spojrzała na Syriusza. Jego szare oczy były roziskrzone i świeciły radośnie, a usta wyginały się do góry. Na ten widok niejedna dziewczyna zapomniałaby już, jak się nazywa.

– O czym chciałeś ze mną porozmawiać? – zapytała zaciekawiona.

Chłopak zawahał się przez chwilę, zaciskając wargi. Nie był pewny, czy to dobry pomysł. W końcu jednak zdecydował się zaryzykować.

– O Jamesie – powiedział ostrożnie, czekając na jej reakcję. – Myślę, że powinnaś go przeprosić. Chyba naprawdę go dotknęło twoje zachowanie.

Uniosła brwi, zastanawiając się nad jego słowami. Może Potter rzeczywiście nie zasłużył sobie na takie traktowanie. Chciał jej tylko pomóc, a ona odsunęła się, jakby był trędowaty. Skrzywiła się delikatnie, wyobrażając sobie, jak to musiało wyglądać z jego perspektywy. Black źle zinterpretował jej minę, bo dodał zaraz:

– Dobra, zapomnij o tym…

– Nie – przerwała mu szybko, zanim zdążyła się rozmyślić. – Masz rację. To było idiotyczne z mojej strony. Możesz mu przekazać, że przepraszam.

Syriusz wytrzeszczył na nią oczy i wyglądał, jakby się czymś zadławił.

– S-słucham? Evans przyznała mi rację? Nie wierzę. – Pokręcił głową. – Możesz powtórzyć?

– Spadaj – mruknęła tylko, wystawiając mu język i próbując zmienić wygląd srebrnej skrzyneczki. – Akurat to, co jest tu napisane, to prawda. Wiem, że pewnie nikt ci tego nigdy nie powiedział, więc to dla mnie zaszczyt, że mogłam być pierwsza.

Chłopak zaśmiał się i wyciągnął wygodnie na krześle, obserwując jej próby pozbycia się napisu. Na jej lekko pogryzionych ustach widniał szeroki uśmiech, kiedy stukała różdżką w każde słowo, jednocześnie je usuwając. Gdy skończyła, z zadowoleniem odgarnęła włosy z twarzy, a Black spojrzał na nią unosząc brwi. 

– Co ci się stało w policzek? – Zdziwił się, widząc prawie niewidoczną czerwoną plamę.

Lily przytknęła palce do szczęki.

– Julie mówiła, że już nic nie ma. – Przejechała delikatnie palcem wzdłuż kości i wyszczerzyła się. – Najwidoczniej niektórym nie przeszkadza to, że jestem dziewczyną i myślą, że mogą mnie bić, gdzie popadnie.

– Co? Julie ci dołożyła? – zapytał, niedowierzając.

Evans zaśmiała się.

– No coś ty. Jakiś chłopak przez przypadek uderzył mnie i Natt książką w twarz. Oczywiście z twardą okładką, bo miękka by nie zostawiła żadnych śladów. Czemu na przykład nie czytał notatek z kartek? Byłoby o wiele mniej boleśnie.

Syriusz uśmiechnął się, widząc na sobie ostrzegawcze spojrzenie McGonagall, mimo że siedział cicho. Podejrzewał, że gdyby Lily wskoczyła teraz na ławkę i zaczęła krzyczeć, i tak jemu by się dostało.

Dziewczyna umilkła na chwilę, odwracając twarz w kierunku okna. Patrzyła na drzewa w oddali, których liście poruszały się delikatnie pod wpływem wiatru. Pogoda wydawała się być przyjemna i zachęcała do wyjścia na zewnątrz, lecz ciemne chmury na niebie psuły ten efekt. Jej spojrzenie przyciągnął zarys boiska do gry w quidditcha. Szczerze mówiąc, nie miała ochoty tam dzisiaj przychodzić, ale musiała to zrobić dla Natt, która prawie podskakiwała na wspomnienie Willa. Mocniejszy podmuch wiatru otworzył uchylone okno, tak że uderzyło z impetem w ścianę. Lily wzdrygnęła się, przestraszona, próbując zebrać włosy, które rozleciały się wokół jej twarzy. Nie zdążyła nawet wyciągnąć dłoni, żeby zatrzasnąć okno, kiedy na jej ławce wylądowała pognieciona kartka. Evans przełknęła ślinę, wpatrując się w pusty kawałek papieru.

To nic takiego, wmawiała sobie. Po prostu przywiało tu czyjś pergamin. Takie rzeczy się zdarzają. Zagryzła mocno wargi i aż podskoczyła na krześle, czując na ramieniu czyjąś dłoń. Całkiem zapomniała o obecności Blacka, który patrzył na nią uważnie.

Milczała przez chwilę, a potem zachciało jej się śmiać z własnego zachowania. Nie mogła wpadać w paranoję na widok zwyczajnej kartki papieru. Brunet już pewnie miał ją za idiotkę, która mdleje ze strachu przed „przerażającym świstkiem”.

– Co się dzieje? Jesteś blada jak ściana – powiedział cicho, przejeżdżając wzrokiem po jej twarzy.

Świetnie, pomyślała, brakowało tylko zmiany kolorów. Może jeszcze ręce zaczną mi się histerycznie trząść?

Na wszelki wypadek zacisnęła je w pięści.

– Nic mi nie jest. To pewnie z zimna – mruknęła, starając się, żeby jej głos zabrzmiał stanowczo.

Tylko to przyszło jej do głowy w tamtej chwili. Jej dłonie były lodowate przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, więc łatwo mogłaby udowodnić swoje słowa. Syriusz uniósł sceptycznie brwi, jednak nie dopytywał o nic więcej. Oparł się na krześle i gdyby mógł na pewno zarzuciłby nogi na ławkę. Robił tak czasami na nieco luźniejszych lekcjach.

Lily westchnęła i wepchnęła kartkę do podręcznika od transmutacji. Nie chciała przyznać nawet przed sobą, że nie jest w stanie dłużej na nią patrzeć. To, że jeden mały przedmiot wywoływał w niej dreszcze, było co najmniej dziwne. Zacisnęła palce na piórze i próbowała odepchnąć myśl, która przychodziła jej do głowy.

Ta kartka jest ostrzeżeniem.