Rozdział dziewiąty: "Skutki nadużycia alkoholu"

9.   Skutki nadużycia alkoholu

Lily siedziała naprzeciwko Christiana, opierając się na dłoniach i uśmiechając się szeroko. Nie spodziewała się nawet, że będzie im się tak swobodnie rozmawiało, jakby znali się od dawna. Było to dla niej naprawdę pozytywnym zaskoczeniem. Gdy go pierwszy raz zobaczyła, od razu zakwalifikowała go do „wyższej ligi”, do której ona sama nigdy nie miała wstępu. Rysy twarzy blondyna były zdecydowanie w jej typie; mogłaby wpatrywać się w nie godzinami, gdyby miała taką możliwość. Wolała jednak przenosić co jakiś czas wzrok na jezioro lub drzewa, ponieważ nie ufała swojej mimice.

Cieszyła się, że pomimo swojego wyglądu, chłopak nie był zapatrzonym w siebie egoistą, który nigdy nie zainteresowałby się zwykłą, rudą siódmoklasistką. Potrafił ją rozśmieszyć i dało się z nim przyjemnie porozmawiać, a poza tym był ogromnie sympatyczny.

Wpatrzyła się w jego rozweselone tęczówki, które były lekko przysłonięte rzęsami, z powodu słońca, padającego na jego twarz. Jedno oko wydawało się odrobinę większe od drugiego, ale to wcale nie odejmowało mu uroku, wręcz przeciwnie. Ciemne brwi marszczyły się nad powiekami, próbując jeszcze bardziej osłonić je przed światłem. Na policzku tuż obok nosa znajdowała się natomiast delikatna blizna, którą pewnie nabył w przeszłości. Była jedynym „mankamentem” na jego twarzy, o ile można to tak nazwać. Nie rzucała się za bardzo w oczy, a według Lily wyglądała całkiem uroczo.

Westchnęła cicho, besztając się w myślach. Nie miała zamiaru zachwycać się nad chłopakiem, ale nie mogła znaleźć w nim absolutnie żadnych wad. Dopiero po chwili przeniosła wzrok na jego usta, które poruszały się dość szybko, ukazując białe zęby. Gdyby były krzywe i połamane, mogłaby zakrzyknąć „bingo!”, ale nic z tego; górna szczęka tylko odrobinę wysuwała się do przodu przed dolną, co nie usatysfakcjonowało dziewczyny. Chciała znaleźć jakiś punkt odniesienia, żeby nie rozpływać się podczas rozmowy, jednak nie było to takie łatwe. Kości policzkowe Chrisa szczególnie utrudniały jej zadanie, bo uważała je po prostu za idealne.

W końcu postanowiła patrzeć na chłopaka, ale skupić się bardziej na tym, co znajdowało się za jego plecami. Jeszcze raz przelotnie zerknęła na jego usta, które układały się w słowa… Zaraz, zaraz. Evans poczuła się tak, jakby ktoś nagle włączył dźwięk w jej głowie i drgnęła delikatnie. Od dłuższego czasu coś do niej mówił, a ona nie wyłapała kompletnie nic. Miała nadzieję, że nie poznał po jej minie, że przed chwilą była zupełnie gdzie indziej. Zagryzła wargi, próbując wsłuchać się w jego głos, kiedy ktoś pociągnął ją gwałtownie za rękaw szaty.

Lily podniosła głowę, czując kolejne mocne szarpnięcie, stawiające ją na nogi i dostrzegła twarz przyjaciółki, na której malowały się ślady irytacji.

– Widzieliście gdzieś Willa? – zapytała Natt, zwracając się także do Krukona.

Oboje jednocześnie odwrócili się w kierunku miejsca, w którym wcześniej zostawili tamtą dwójkę i wymienili zdezorientowane spojrzenia.

– Myślałem, że jest z tobą – odparł Christian, a szatynka przewróciła tylko oczami, uśmiechając się delikatnie do Evans i ciągnąc ją w stronę szkoły.

Lily zaparła się nogami, próbując nie poślizgnąć się na mokrej trawie. Zatrzymała przyjaciółkę i westchnęła głośno, odgarniając włosy na plecy.

– Rozmawiam, Natt – powiedziała z naciskiem, szybko przenosząc wzrok na Chrisa i z powrotem. – Co się stało?

Nie od razu doczekała się odpowiedzi, bo Optone zdążyła jeszcze zarzucić na ramię szkolną torbę dziewczyny, po czym uśmiechnęła się przepraszająco do blondyna.

– Muszę pogadać z Lils. Nie chciałam wam przeszkadzać, ale obiecuję, że wszystko nadrobicie. – Puściła do niego oko, a Evans szturchnęła ją w bok, czerwieniąc się. – Oj, ty mój buraczku, nie wstydź się tak. Widać byliście sobą bardzo zajęci, skoro…

Nie dokończyła, bo Lily popchnęła ją w stronę zamku i odwróciła się znowu do chłopaka z niepewną miną. Otrzepała tył szaty z trawy, po czym pochyliła się delikatnie, nie wiedząc, jak powinna się zachować. Natalie przytuliła Willa na powitanie, ale ona nie mogła się na coś takiego zdobyć. Spojrzała w niebieskie tęczówki Christiana, dostrzegając w nich kilka zielonych plamek.

– W porządku? – upewniła się, a kąciki jego warg uniosły się do góry.

Pokiwał szybko głową i sam zaczął się podnosić, ale Natt najwyraźniej tylko na to czekała, bo ponownie zbliżyła się do przyjaciółki i pociągnęła ją, tym razem bardziej zdecydowanym ruchem. Lily wyrzuciła z siebie jeszcze „do zobaczenia”, po czym ruszyła za dziewczyną, marszcząc czoło. Kiedy znalazły się dostatecznie daleko i chłopak nie mógł ich już usłyszeć, jednocześnie zwróciły się do siebie z całkiem odmiennymi wiadomościami:

– Leci na ciebie.

– Uduszę cię, Natt.

Ich słowa zlały się ze sobą w jedną całość, a Gryfonki zachichotały zgodnie, kierując się do wejścia do zamku. Tuż przed schodkami, Evans wyciągnęła nagle rękę i zatrzymała Natalie, wpatrując się w ścieżkę.

– Prawie rozdeptałaś czyjąś różdżkę – zauważyła, schylając się i podnosząc drewniany patyk. – Ktoś musiał ją tutaj zgubić.

Ustaliły, że oddadzą znalezisko dyrektorowi lub profesor McGonagall, ale najpierw szatynka chciała opowiedzieć koleżance swoją historię. Skierowały się więc do cieplarni, ponieważ przerwa dobiegała już końca, chociaż na korytarzach nie było prawie nikogo. Natt zaczęła mówić rozgorączkowanym głosem o tym, jak prawie pocałowała Willa.

– Dosłownie tyle brakowało. – Zrobiła małą lukę pomiędzy palcem wskazującym a kciukiem i westchnęła głośno. – Nigdy nie zgadniesz, co się stało…

***

Gabriele siedziała na swoim łóżku, przenosząc wzrok to na Julie, to na Emily. Kiedy weszła do dormitorium, zastała tam całkiem załamaną brunetkę, która nie miała zamiaru powiedzieć, co ją dręczy. Teraz wycierała podpuchnięte oczy, odwracając się plecami do koleżanek. Należała do tych osób, które nie lubiły mówić o powodach swojego smutku. Zawsze potrzeba było kilkunastu pytań, aby w końcu coś z niej wydobyć, co czasami mogło wydawać się irytujące. Gabie chciała jej po prostu pomóc i jakoś ją pocieszyć, ale jak miała to zrobić, skoro Julie się w sobie zamykała?

Distim płakała dobre kilkanaście minut, a potem zwinęła się, obejmując kolana ramionami i chowając w nich twarz. Najwyraźniej wolała zostać sama i nie widzieć współczującego spojrzenia Misombre. Emily już dawno odpuściła sobie zajmowanie się ponurą dziewczyną i pakowała właśnie podręczniki do torby. Sprawdziła, ile atramentu zostało w jej kałamarzu, a potem z westchnieniem opadła na łóżko obok Gabriele, która nadal wychodziła ze skóry, aby dowiedzieć się czegoś od Julie.

– Dajmy jej już spokój – wyszeptała Madile, uśmiechając się do dziewczyny. – Powinnyśmy iść na zielarstwo. Zaraz zaczyna się lekcja.

Gabie pokiwała głową z rezygnacją, zarzucając na siebie szatę, którą wcześniej zdjęła. Zawiązała ją pod szyją i ostrożnie wyciągnęła włosy spod kołnierza, podchodząc do okna.

– No to chodźmy, bo się spóźnimy – powiedziała dziarskim głosem do brunetki.

Ta jednak nie ruszyła się nawet o milimetr. Nadal wpatrywała się przed siebie, nic niewidzącym wzrokiem. O tym, że usłyszała słowa koleżanki, świadczyła tylko jej cicha odpowiedź:

– Ja nie idę.

Jej głos był słaby i zachrypnięty, ale dziewczyny nie miały trudności z rozszyfrowaniem przekazu. Emily wzruszyła tylko ramionami, zatrzymując się w drzwiach i czekając z niecierpliwością na przyjaciółkę, która nie chciała zostawiać Julie samej w takim stanie. Była wyraźnie rozdarta, ale w końcu ruszyła za blondynką, oglądając się przez ramię.

– Poradzisz sobie? – zapytała Gabriele, chwytając za klamkę z niepewnością.

– Jasne.

Szept Distim był doskonale słyszalny w cichym dormitorium, a jeszcze wyraźniej obijał się w głowie dziewczyny, oplatając jej ciało palącym poczuciem winy. Na pewno opuściłaby lekcję, gdyby nie miała później z tego powodu kłopotów, na które nie mogła pozwolić. Jednocześnie czuła się okropnie, jakby właśnie zawiodła koleżankę i sprawiła jej większy ból swoim zachowaniem. Ale niestety nie było innego wyjścia. Szlaban nie wchodził w grę. Nie w jej sytuacji.

***

Will szedł korytarzem, patrząc pod nogi i trzymając dłonie w kieszeniach szaty. Zawsze, gdy tak robił w jego myślach pojawiał się obraz jego samego, przewracającego się na podłogę i rozbijającego sobie twarz. Gdyby teraz się potknął, nie zdążyłby wyjąć rąk i z pewnością uderzyłby nosem o posadzkę. Ta wizja niezbyt go pociągała, więc powoli wysunął palce z kieszeni i przeczesał nimi włosy.

Przypomniał sobie sytuację, która przed chwilą miała miejsce i ponownie zrobiło mu się głupio. Chciał pocałować Natalie, ale najwyraźniej ona nie podzielała jego uczuć. Widział przed oczami, jak dziewczyna ucieka do szkoły po tej nieudanej próbie. Nie sądził, że może wyjść aż tak okropnie. Przeszkodziła im jakaś głupia książka! Naprawdę, nie do wiary.

Westchnął, siadając pod klasą od transmutacji i wyciągając podręcznik, aby powtórzyć sobie materiał i czymś się zająć. Nie chciał rozmyślać o tym, co by było gdyby. Do pocałunku nie doszło, więc nie było o czym mówić. Miał tylko nadzieję, że Natt się nie przestraszy i się od niego nie odsunie. Będzie musiał wszystko naprawić. Trochę za bardzo się pospieszył. Mógł poczekać jeszcze jakiś czas, ale nie… Czemu miałoby być dobrze, skoro może być koszmarnie?

Czytał to samo zdanie równo szesnasty raz, kiedy na końcu korytarza pojawił się Christian. Uśmiechnął się pod nosem, widząc przyjaciela, który mógł poprawić mu humor. Już po chwili blondyn usiadł obok niego i wyrwał mu książkę z rąk.

– Przestań się uczyć. Co za dużo, to niezdrowo – poradził, opierając się wygodnie o ścianę i zatrzaskując podręcznik. – Natalie cię szukała. Co się stało?

Johnson skrzywił się, wydając z siebie jakiś nieartykułowany dźwięk.

– Jestem idiotą – westchnął i przejechał dłonią po twarzy.

– Nie prosiłem, żebyś stwierdzał oczywiste rzeczy, tylko pytałem, co się stało. – Zachichotał Chris, za co otrzymał kuksańca w żebro.

Mimo wszystko, rozbawił tym Willa, który po chwili powoli opowiedział mu wydarzenia, jakie miały miejsce na błoniach. Nie pomijał żadnych szczegółów, licząc na to, że chłopak wyciągnie jakieś wnioski i postronnym okiem przedstawi swoje zdanie. Może tylko mu się wydawało, że zniechęcił do siebie Natt? Może chodziło o coś innego? Miał szczerą nadzieję, że Christian powie zaraz coś, co diametralnie poprawi jego samopoczucie, ale ten tylko kręcił głową ze śmiechem.

– Wiesz, że się na tym nie znam… – Poklepał go po plecach. – Chociaż… Myślę, że masz u niej duże szanse. Na pierwszy rzut oka widać, że jej się podobasz. Jak możesz tego nie zauważać?

Will uśmiechnął się szeroko, słysząc jego słowa i dziękując mu za nie w duchu. Skoro Optone go szukała, z pewnością chciała z nim porozmawiać, a więc nie było tak źle.

– A jak z tobą i Lily? – zapytał.

Widząc jak twarz kolegi rozpromienia się jeszcze bardziej na dźwięk jej imienia, stwierdził, że te dwie Gryfonki miały w sobie coś naprawdę niezwykłego. Przyciągały ich do siebie jak magnes.  

***

Syriusz, zamiast na zielarstwo, biegł właśnie do Pokoju Życzeń, ściskając w dłoniach Mapę Huncwotów.

Kilkadziesiąt minut wcześniej, nie mógł wysiedzieć w dormitorium, wiedząc, że jego przyjaciel ma zamiar zrobić coś głupiego, czego potem może żałować. W jednej chwili odrzucił na bok wypracowanie z zaklęć, chwycił mapę, pozostawioną na łóżku i ruszył w kierunku błoni. Rozwinął pergamin, dopiero kiedy otwierał wrota wyjściowe i szybko stuknął w niego różdżką. Wiedział, że James był pod peleryną-niewidką, więc musiał go umiejscowić za pomocą ich wynalazku. Zobaczył kropki Lily i Christiana, ale nigdzie w pobliżu nie było Pottera. Czyżby zrezygnował? A może było już za późno?

Podniósł wzrok i zmrużył oczy, wpatrując się w oddalone sylwetki. Nie wyglądało to na nic nadzwyczajnego, więc zmarszczył czoło z dezorientacją. Gdzie w takim razie był James? Black zawrócił do zamku, śledząc kropki pojawiające się na mapie. Żadna z nich nie należała do jego przyjaciela, ale przecież mógł go po prostu pominąć. Złożył pergamin, zauważając niedaleko Natalie, jednak ta nie zwróciła na niego uwagi; kierowała się tam, skąd on właśnie wracał. Domyślił się, że szła do Lily i ponownie dokładnie przejrzał mapę. Nadal nic. I wtedy przyszło mu do głowy jedno miejsce, w którym mógł być teraz Rogacz.

Pokój Życzeń.

Syriusz wahał się tylko przez chwilę. Nie powinien opuszczać zajęć, a szczególnie zielarstwa, które nie szło mu najlepiej, ale musiał się dowiedzieć, co się dzieje z jego przyjacielem. Żałował, że nie powstrzymał go już w dormitorium. Gdyby James zaatakował Chrisa, Lily z pewnością by się na niego wściekła, jednak Black wpadł na to dopiero po jakimś czasie. Nie chciał do tego dopuścić, ale najwyraźniej co innego zatrzymało Pottera.

Kiedy znalazł się już na siódmym piętrze, dyszał ciężko z wysiłku. Przeszedł trzy razy wzdłuż ściany, wyobrażając sobie pokój, w którym zawsze przebywał James, gdy chciał zostać sam. Pewnego razu zdradził swoją kryjówkę Syriuszowi, który obiecał, że dotrzyma tajemnicy. Nacisnął klamkę, mając nadzieję, że zastanie kolegę w środku.

James siedział na podłodze, w lewej ręce ściskając do połowy pełną butelkę i wpatrywał się w ścianę. Nawet nie zauważył, kiedy Black podszedł i przysiadł obok niego. Szybko zabrał mu alkohol z dłoni, kręcąc głową.

– Daj spokój. Mamy teraz zielarstwo, a potem… – zaczął Syriusz, a butelka rozpłynęła się w powietrzu na jego życzenie.

– Nie idę na lekcje – mruknął Potter, krzywiąc się. – Nie chcę jej widzieć, rozumiesz?

Chłopak nie był bardzo pijany, a przynajmniej na razie nic na to nie wskazywało. Zaskoczeniem dla Blacka okazały się jego słowa. Nie spodziewał się, że kiedykolwiek usłyszy od niego coś takiego. James nigdy się nie poddawał, zawsze dążył do swojego celu, ale teraz najwidoczniej coś się w nim załamało. W jego oczach błyszczało zniechęcenie i rezygnacja.

– Mam tego dosyć. Biegam za nią, jak jakiś kretyn, a ktoś inny w tym czasie owija ją sobie wokół palca – dodał z goryczą, widząc pytające spojrzenie przyjaciela. – Przegrałem już dawno temu…

Ostatnie zdanie wypowiedział tak cicho, że Syriusz zupełnie nic z niego nie zrozumiał. Zmarszczył brwi, czekając na ciąg dalszy, który niestety nie nastąpił. Podrapał się po głowie i rozglądnął po pustym pokoju. Nie rozumiał, dlaczego nie było tam nawet kanapy. Gdyby to od niego zależało, na pewno urządziłby to miejsce zdecydowanie przytulniej.

Zerknął znowu na Jamesa, który wyczarował sobie drugą butelkę i pociągnął z niej następny łyk, po czym położył się na podłodze i przymknął powieki. Chyba zaczęło mu już szumieć w głowie, co Black skwitował parsknięciem śmiechu.

– Posłuchaj mnie, Evans nie bierze z nim ślubu. Nawet jeśli będzie z nim chodzić, zawsze mogą zerwać, więc przestań dramatyzować. Zastanówmy się lepiej, jak zdołasz wytrzeźwieć przed szlabanem u McGonagall. – Wyszczerzył zęby, obserwując skrzywioną minę kolegi, który ponownie przystawił butelkę do ust. – Nie pije się na leżąco, głupku.

Potter podparł się na łokciach i chciał popchnąć Syriusza w ramię, ale zaraz znowu opadł na plecy i jęknął głośno.

– Nie jestem pijany. McGonagall nawet się nie zorientuje – stwierdził stanowczym, a przynajmniej w jego mniemaniu, głosem.

Wywołał tym kolejny wybuch śmiechu bruneta, który pomógł mu się podnieść. Na razie nie było z nim najgorzej, ale Black dobrze wiedział, że alkohol zdąży jeszcze uderzyć mu do głowy. Obserwując Jamesa, zastanawiał się, za co zostaliby surowiej ukarani. Za zerwanie się ze szlabanu, czy pojawienie się pod wpływem kilku łyków Ognistej? No dobrze, może kilkudziesięciu. Westchnął i wybrał drugą opcję, bo przynajmniej mogło być zabawnie. A kto jak kto, ale on nigdy nie pogardziłby okazją do pośmiania się. Zwłaszcza, kiedy sama pojawiała się na horyzoncie.

***

Lily siedziała w cieplarni pomiędzy Remusem a Natt, słuchając jednym uchem nauczycielki, która omawiała tematy kolejnych lekcji. Na zielarstwie zawsze była tylko grupa z ich domu, więc nieobecność kilku osób szczególnie rzucała się w oczy. Gdyby było tam więcej uczniów, można byłoby tego nie zauważyć, ale kiedy z dziewięciu Gryfonów, pojawiała się tylko szóstka, od razu było wiadomo, że coś jest nie tak. Mimo tego, nauczycielka postanowiła najpierw zająć się sprawami związanymi z przedmiotem, a dopiero później dociekać, kogo nie ma.

Dzieliła ich zazwyczaj na trzyosobowe grupki, które przeważnie wyglądały tak samo, ale tego dnia Peter musiał dołączyć do Emily i Gabriele, z powodu nieobecności Julie, Syriusza i Jamesa.

Kobieta zakończyła swój monolog i ścisnęła usta, rozglądając się po klasie. Jej czujne oczy padły na pustą ławkę, którą zawsze zajmowało trzech z czterech Huncwotów. Przejechała wzrokiem po twarzach obecnych uczniów i pokiwała głową, notując coś na kawałku pergaminu.

– Czyżby panna Distim postanowiła spędzić kilka chwil z naszymi kawalarzami? – zapytała, unosząc brwi i odgarniając loki z czoła. – Nie wiedziałam, że się przyjaźnią…

Natalie szturchnęła Lily łokciem i uśmiechnęła się głupio.

– Uważaj, bo tobie też odbije chłopaka – ostrzegła, udając powagę. – Pamiętaj: jak będziesz całowała się z Potterem, rozglądaj się za latającymi książkami. Nigdy nic nie wiadomo.

Ruda westchnęła, odwracając się plecami do przyjaciółki i opierając głowę na dłoni.

– Co tam u ciebie, Remus? – zapytała ze śmiechem, słysząc za sobą na wpół oburzony, na wpół rozbawiony głos Optone.

Nie mogli jednak dłużej rozmawiać, bo nauczycielka kładła właśnie na ich stole kilka doniczek. Z racji tego, że było ich tak mało, poprosiła ich o przesadzenie niektórych roślin. Nie wydawało się to trudne, do czasu, aż jeden z kwiatów ugryzł Lily w palec. Dziewczyna syknęła, cofając rękę i chichocząc cicho pod nosem, natomiast Lupin rzucił zaklęcie, aby unieruchomić zaciekłą roślinę, która teraz próbowała zadrasnąć Natt.

– Nic wam nie jest? – Chłopak chwycił niepewnie dłoń Evans i oglądnął zraniony palec serdeczny, zauważając jednocześnie delikatną bliznę poniżej jej kostek. – Co ci się stało? – Uniósł brwi ze zdziwienia, przejeżdżając ostrożnie wzdłuż śladu.

Wzruszyła ramionami i wspomniała o sowie, która ją ostatnio zaatakowała. Nie chciała drążyć tego tematu, więc odwróciła wzrok i skończyła uklepywać ziemię w doniczce. Napomknęła coś o szlabanie, czym przypomniała Remusowi jego rozmowę z McGonagall. Szybko poinformował dziewczyny o decyzji opiekunki ich domu, chociaż dalej przyglądał się uważnie przyjaciółce. Widział, że coś przed nim ukrywała, ale stwierdził, że później z nią o tym porozmawia.

Natalie przyjęła jego wiadomości z dużą radością i zaczęła opowiadać o swoim wypracowaniu na zaklęcia, które napisała wraz z Willem. Cieszyła się, że szlaban nie będzie trwał dwa tygodnie, jednak z drugiej strony był on dobrą okazją do spędzenia czasu z Krukonem. Miała nadzieję, że wszystko sobie niedługo wytłumaczą i nadrobią zaległy pocałunek. Z tą myślą, paplała cała rozpromieniona, nie zwracając uwagi na nic innego, a Lily i Remus słuchali jej wywodów i fragmentów wypracowania, które im przeczytała.

Do końca lekcji zdążyli przesadzić wszystkie rośliny i podążyli w stronę Wielkiej Sali, aby udać się na obiad, a zaraz później na szlaban, który był tym razem wyznaczony na trzecią i prawdopodobnie był jednym z ostatnich.

***

Weszli do starej klasy od transmutacji spóźnieni o jakieś dziesięć minut, bo Syriusz musiał pomagać Jamesowi utrzymać się na nogach. Wszyscy siedzieli już na wyznaczonych wcześniej miejscach i zajmowali się segregacją papierów, więc Black podprowadził kolegę do jego stołu i posadził go na krześle, ściągając tym samym na siebie wzrok zgromadzonych.

McGonagall podniosła się zza biurka, poprawiając okulary na nosie i podeszła do chłopaków z groźną miną.

– Przepraszamy za spóźnienie – powiedział szybko Syriusz, próbując zasłonić Pottera, którego głowa opadła właśnie na ławkę.

Julie i Peter, którzy siedzieli obok chłopaka, przerwali pracę, ponieważ przygniótł on połowę kartek, czekających na uporządkowanie. Brunetka miała zaczerwienione oczy i garbiła się tak, jakby ktoś miał ją zaraz zaatakować. Wpatrywała się w jeden punkt, nie zwracając uwagi na to, co się działo. Pewnie nawet nie zauważyła Jamesa.

W tym czasie Lily posłała Remusowi zdziwione spojrzenie, a Will zaczął mruczeć pod nosem coś o „na bank przedłużonym szlabanie”. Ich stolik znajdował się najdalej od „miejsca akcji”, więc Evans miała ogromną ochotę wstać i podejść bliżej, żeby więcej widzieć. Natalie natomiast nie dostrzegała żadnych przeszkód; po prostu zerwała się z krzesła i podbiegła do ławki Pottera, zostawiając zdziwionego Christiana samego.

Nauczycielka spoglądała to na Syriusza, to na Jamesa, a na jej twarzy malowała się coraz większa złość. Wyciągnęła dłoń i potrząsnęła ramieniem chłopaka, który mruknął tylko coś niezrozumiałego w odpowiedzi.

– Czy on jest pijany? – zapytała kobieta, zaciskając usta w cienką linię.

Po chwili wszyscy wzięli przykład z Natt i zgromadzili się wokół stołu z zainteresowaniem. Lily wpatrywała się w bruneta, widząc tylko jego rozczochrane włosy. W tym samym momencie podniósł głowę do góry, a ich spojrzenia się spotkały. Dziewczyna cofnęła się gwałtownie, wpadając na Remusa, który stał za jej plecami.

– Oczywiście, że nie. Źle się poczuł – tłumaczył mozolnie Black, uśmiechając się szeroko.

– Bardzo… źle – potwierdził James, przejeżdżając wzrokiem po zebranych, ale wydawało się, że ich nie widział. – Niena… Nienawidzi mnie…

Jedno zerknięcie na Syriusza w zupełności wystarczyło Evans, aby potwierdzić jej przypuszczenia. Nie zdążyła jednak poukładać myśli, bo McGonagall, która była naprawdę zdenerwowana, kazała im opuścić klasę.

– Jesteście wolni. Potter wszystkim się zajmie. I nie wyjdzie stąd, dopóki nie skończy – zdecydowała chłodnym tonem.

Przez chwilę nikt nie ruszał się z miejsca, ale w końcu Julie, Natt, Will i Christian skierowali się do wyjścia. Remus i Peter podążyli za nimi, nie bardzo wiedząc, jak powinni się zachować, ale Lily pokręciła głową, zagryzając wargi. Black po prostu usiadł obok Jamesa i zaczął sortować papiery, nie zważając na syki nauczycielki. Sam go w to wpakował, więc musiał mu pomóc.

Spojrzał na Evans i starał się jej bezgłośnie przekazać, żeby wyszła, lecz ta nie miała takiego zamiaru.

– Pani profesor, to chyba moja wina – oznajmiła cicho. – Ja…

McGonagall zmarszczyła brwi i skrzywiła się, jakby połknęła cytrynę.

– Chcesz mi powiedzieć, że wlałaś mu alkohol do gardła? – zapytała ironicznie, odwracając się na pięcie i nie czekając na odpowiedź. – Oddajcie różdżki – warknęła do chłopaków.

Syriusz wsadził rękę do kieszeni, a na jego twarzy pojawiło się zdziwienie. Przeszukał ją dokładnie, wywijając nawet na zewnątrz, ale była pusta. Przeraził się nie na żarty, próbując sobie przypomnieć, gdzie ją ostatnio widział.

– Zgubiłem ją – wyjaśnił nauczycielce, która niecierpliwie przytupywała nogą. – Tylko nie to… – Złapał się za głowę i jęknął głośno.

Kobieta westchnęła i wyciągnęła z szaty różdżkę, należącą do chłopaka, a potem, nie zważając na jego dezorientację, odebrała własność Pottera, który ponuro wpatrywał się w kartki.

– Podziękuj pannie Evans – zwróciła się do Blacka. – To ona ją znalazła.

Po tych słowach, McGonagall wróciła do swojego biurka i usiadła na krześle, wypraszając Lily na zewnątrz. Ta jednak pochyliła się nad ławką, zagryzając niepewnie usta. Widziała, w jakim stanie znajduje się James i była pewna, że uporanie się z wszystkimi kartami zajmie im dobre kilka godzin. Ogarnęło ją współczucie, chociaż zdawała sobie sprawę z tego, że chłopak na to zasłużył. Po co się upijał? Chyba wolała nie znać odpowiedzi na to pytanie.

Usiadła naprzeciwko bruneta i próbowała spojrzeć mu w oczy, ale on uparcie wpatrywał się w stół. W końcu wyciągnęła rękę i położyła ją na jego dłoni.

– Mogę wam pomóc. Od czego zaczniemy? – zapytała łagodnie.

James podniósł na nią wzrok, a potem wyrwał się z jej uścisku. Jego usta wykrzywiły się w grymasie, a tęczówki pociemniały. Syriusz próbował go powstrzymać, odciągając go do tyłu, lecz to nie pomogło.

– Nie dotykaj mnie – wyrzucił z siebie Potter, patrząc na Lily z irytacją. – Nie chcę twojej litości, rozumiesz?! – krzyknął, a dziewczyna się wzdrygnęła.

Spojrzała na Blacka, który pokręcił głową, jakby chciał powiedzieć: „nie przejmuj się”. Pod jej powiekami pojawiły się łzy, więc wstała i skierowała się do wyjścia, mrugając, aby się ich pozbyć. Trzasnęła za sobą drzwiami, ale James nawet się nie odwrócił, przekładając papiery drżącymi dłońmi.

McGonagall przypatrywała się im zza biurka, obserwując miejsce, w którym przed chwilą stała Evans. Nie nadążała już za tymi zmianami nastrojów wśród młodzieży. Westchnęła cicho, poprawiając ciasnego koka.

– Brawo, stary – mruknął ironicznie Syriusz. – Jutro będziesz żałował każdego słowa i biadolił o tym, dlaczego cię nie powstrzymałem. – Przewrócił oczami, pocierając kark. – A, prawie zapomniałem. Mogę się założyć, że będziesz się zachwycał tym, że złapała cię za rękę. Chyba, że nie chcesz czekać do jutra i już teraz zaczniesz się zachwy…

– Zamknij. Się. – James zasłonił uszy dłońmi, próbując nie dopuścić do siebie prawdy, którą przekazywał mu przyjaciel.

A była ona taka, że żałował już w chwili, kiedy otworzył usta, żeby na nią nakrzyczeć…

***

Witajcie, kochani!

Zacznę może od przeprosin. Dodaję rozdział z jednodniowym opóźnieniem, ale ustawię wczorajszą datę, żeby wyglądało na to, że jestem systematyczna :)

Nie miałam zupełnie czasu przez te dwa tygodnie, aby cokolwiek napisać. Poza tym narobiło mi się mnóstwo zaległości na Waszych blogach, które staram się nadrabiać, jak tylko mogę. 

Ten rozdział zaczęłam pisać wczoraj (czyli sobotę) o dziewiętnastej i nie zdążyłam go skończyć. W sumie to byłby chyba cud, gdybym zdążyła, ale miałam taki zamiar. Oczywiście się nie udało. 

Nie odpisałam też jeszcze na Wasze komentarze pod poprzednim rozdziałem, ale zrobię to na pewno w najbliższej przyszłości. W tym miejscu za wszystkie serdecznie dziękuję. Cieszę się, że Wam się podoba i że przybywa czytelników. Jestem Wam naprawdę bardzo, bardzo wdzięczna.

Skoro podziękowałam, to może teraz znowu przeproszę, bo ten rozdział wyszedł pewnie BEZNADZIEJNY, chociaż mam szczerą nadzieję, że nie jest aż tak źle.
Jeśli chodzi o Jamesa, zaznaczę, że on nie miał zamiaru się upijać, tylko się napić. Wyszło, jak wyszło, ale... 
Co do Natalie i pana Walkera... Raczej nie przewiduję "miłości" między nimi, choć przed rozpoczęciem pisania tego bloga zastanawiałam się nad wątkiem uczennica-nauczyciel, ale porzuciłam ten pomysł. Ogólnie nie miałam też w planach samego pana Walkera, "narodził" się całkiem spontanicznie.
Ktoś pytał o Mapę Huncwotów i Pokój Życzeń! Wydawało mi się, że pokoju nie było na mapie, dlatego bo przybierał różne kształty i nie dało się go zaznaczyć. Albo coś w tym stylu. Teraz nie jestem pewna, ale mam wrażenie, że coś takiego było w książce. A może mi się to śniło? Jeśli się mylę, wyprowadźcie mnie z błędu. Chociaż, Huncwoci znali każdy zakamarek tej szkoły, więc dziwne by było, gdyby nie trafili do PŻ :)
Stwierdziłam, że powinnam nazwać jakoś te pary, które (do tej pory) przewijają się w opowiadaniu, aby Wam trochę ułatwić komentowanie. Tak więc:
- Witalie (Will x Natalie)
- Willie (Will x Julie)
- Chily (Christian x Lily) 
Jeśli macie lepsze pomysły, to śmiało piszcie. Kierowałam się tym, że imię męskie powinno być na początku. Szczerze mówiąc, trudno było mi połączyć imiona Willa i dziewczyn. Trochę do siebie nie pasują. Ale Chily bardzo mi się podoba <3
To chyba tyle, chociaż na pewno o czymś zapomniałam. Dodam jeszcze, że dziękuję za kolejne nominacje do LBA i odpowiem na nie, jak tylko znajdę więcej czasu. 
Pozdrawiam serdecznie i przesyłam wirtualne całusy.