Rozdział ósmy: "Pocałunki na Mapie Huncwotów i latająca książka"

8.  Pocałunki na Mapie Huncwotów i latająca książka

Weekend skończył się zdecydowanie za szybko i Lily nawet się nie obejrzała, a już zaczynały się poniedziałkowe lekcje. Po deszczu, który padał przez ostatnie dwa dni niemal bez ustanku, nie było nawet śladu. Pogoda chyba postanowiła zrobić im psikusa i teraz, gdy musieli siedzieć w klasach i słuchać nauczycieli, przez okna przebijały się promienie jesiennego słońca. Większość uczniów marzyła tylko o tym, aby wyjść na błonia i skorzystać z tego dobrodziejstwa natury. Dla siódmoklasistów okazja do zaczerpnięcia świeżego powietrza nadarzyła się dopiero około południa, kiedy to mieli dłuższą przerwę od zajęć.

Pan Walker, nauczyciel zaklęć, zadawał właśnie pracę domową, ale Natt zupełnie go nie słuchała. Wrzuciła podręcznik i pióro do torby jeszcze przed wybiciem dzwonu, oznaczającego koniec lekcji, a potem szturchnęła Evans, aby ta też się pospieszyła.

– …wypracowanie o użyciu zaklęcia Cave Inimicum na dwie stopy pergaminu. Widzę, że panna Optone wyrywa się do wyjścia, więc pani proponuję cztery stopy – dodał mężczyzna, uśmiechając się do szatynki i zbierając własne rzeczy z biurka.

Natalie zmarszczyła brwi, po czym posłała przyjaciółce złe spojrzenie, tak jakby to była jej wina. Przytrzymała pasek torby, który ześlizgnął jej się z ramienia i przeniosła wzrok na nauczyciela, przypominając sobie, kto jest jej „wrogiem”.

– Cztery to ja mu mogę skopać lite… – zaczęła mruczeć pod nosem, czekając na zbawienny odgłos dzwonu.

Walker odłożył jedną z książek do szafki i odwrócił się z powrotem w stronę klasy. Był dość młody, miał może mniej niż trzydzieści lat i zazwyczaj traktował swoich podopiecznych z przymrużeniem oka. Zdecydowana większość uważała go przez to za jednego ze swoich ulubionych nauczycieli, a niektóre uczennice nawet się w nim podkochiwały. Możliwe, że pociągał je delikatny zarost na jego twarzy, którego chyba nie zobaczyłyby u żadnego z chłopców, nawet najstarszych siódmoklasistów. A może chodziło o ciepłe brązowe oczy, uśmiechające się do wszystkich dookoła. W każdym razie, na Natalie nie robił on żadnego wrażenia.

– Słucham? – zapytał, patrząc na dziewczynę z wyraźnym rozbawieniem. – Czyżby cztery to było za mało? Co powiesz na sześć?

To właśnie odróżniało go od pozostałych nauczycieli. Każdy inny wściekłby się, gdyby usłyszał niezbyt przychylne słowa Natt i, jak nic, wlepiłby jej szlaban. On jednak podszedł do tego w żartobliwy sposób, chociaż szatynka nie widziała zupełnie nic zabawnego w konieczności pisania wypracowania trzy razy dłuższego od pozostałych.

Wyszeptała do Lily coś o „nietoperzym słuchu”, na co ta zachichotała radośnie. Chwilę potem rozległ się dzwon, więc Optone od razu zerwała się z krzesła i pociągnęła przyjaciółkę do drzwi. Parę minut później szły już korytarzem, prowadzącym do Sali Wejściowej z zamiarem odwiedzenia szkolnych błoni. Chciały całą przerwę spędzić na zewnątrz i nacieszyć się dobrą pogodą, która ostatnio zdarzała się coraz rzadziej.

Natalie pomstowała teraz na pana Walkera, wyginając usta w podkówkę. Uważała, że nie powinien jej karać za to, że się po prostu szybciej spakowała. Westchnęła głośno z rezygnacji i pokręciła głową.

– On mnie nienawidzi. Niedługo wy będziecie pisać wypracowania na stopę, a ja na dziesięć. Za to, że pojawiłam się na lekcji – marudziła, popychając ciężkie wrota i wychodząc na dwór. – Czyżby cztery to było za mało? – powtórzyła słowa nauczyciela, bardziej je akcentując i krzywiąc się w uśmiechu. – Och, panno Optone, jakie to zabawne. Naprawdę się uśmiałem, a tak całkiem przy okazji… Sześć stóp wypracowania. Na następną lekcję. Powodzenia. – Spojrzała na Evans, która dusiła się ze śmiechu. – Jeszcze brakowało tego, żeby mi puścił oczko.

Rzuciła torbę na ziemię i sama usiadła tuż obok, nie patrząc nawet na to, czy trawa jest mokra. Wystawiła twarz do słońca, rozglądając się dookoła, ale nie dostrzegła w pobliżu nikogo znajomego. Koło jeziora kręciła się grupka trzecioklasistów, a inni przechadzali się ścieżkami i rozmawiali na różne tematy. Dwóch pierwszoroczniaków ganiało się wokół drzew, krzycząc do siebie coś, co nie docierało do dziewczyn. Trochę bliżej jakiś Puchon trzymał na ramionach małego kotka, który wyglądał na przerażonego światem zewnętrznym. Kulił się, strosząc uszy, gdy tylko usłyszał głośniejszy dźwięk, a jego źrenice co chwilę się rozszerzały. Chłopiec głaskał go po głowie, próbując prawdopodobnie przyzwyczaić go do wychodzenia z zamku i szepcąc jakieś uspokajające słowa. Natt obserwowała właśnie zwierzątko, nie zwracając uwagi na przyjaciółkę, która opadła naprzeciwko niej.

Lily wplotła palce we włosy i odgarnęła je do tyłu, zawijając kilka razy, aby stworzyły coś w rodzaju prowizorycznego koka. Nie miała gumki, więc kosmyki prawie od razu rozsypały się na jej plecach. Uniosła głowę do góry i wpatrzyła się w czyste niebo z uśmiechem.

– Gdybyś nie wyglądała, jakbyś przy pierwszej lepszej okazji chciała wyskoczyć przez okno, żeby jak najszybciej znaleźć się na błoniach, nie byłoby tego problemu. – Zaśmiała się.

W odpowiedzi dostała w brzuch żołędziem, którego Natalie znalazła na ziemi. Trawa była jeszcze wilgotna po ostatnich ulewach, ale dziewczyny się tym nie przejmowały. Pewnie usiadłyby tam nawet, gdyby było po kostki błota; w końcu w każdej chwili mogły się wyczyścić za pomocą zaklęcia.

– Sugerujesz, że to moja wina? – zapytała Optone, łapiąc się za serce i udając oburzenie. – A tak na poważnie, jak myślisz, co mi zrobi, jeśli napiszę to tylko na dwie stopy? Chyba oszalał, skoro wydaje mu się, że go posłucham.

Niestety mogła tak tylko mówić, bo doskonale wiedziała, że będzie musiała wykonać polecenie pana Walkera. Często się ze sobą droczyli, jak para dobrych znajomych, ale jednak był on nauczycielem i należało się z tym liczyć.

Właśnie zastanawiała się na głos, kiedy zdąży cokolwiek napisać, skoro wieczorem mieli szlaban. Dopiero teraz poczuła niesprawiedliwość, jaka ich spotkała. Przecież nie zrobili niczego złego, ale i tak zostali ukarani. Poprawka: większość z nich nie zrobiła niczego złego, wszystkiemu winni byli Black i Potter. Westchnęła znowu, siadając po turecku i opierając łokcie na kolanach. Najwyraźniej zapowiadała się długa noc z zaklęciem Cave Inimicum, bo niestety kolejną lekcję z panem Walkerem mieli niefortunnie już następnego dnia.

– Jakoś damy radę. – Lily uśmiechnęła się pocieszająco. – Remus albo Julie nam pomogą – dodała, bawiąc się zamkiem od torby.

W tym świetle delikatna biała blizna na jej dłoni była idealnie widoczna, więc Evans wpatrywała się w nią mimowolnie. Pielęgniarka posmarowała jej rany jakąś maścią, dzięki czemu nie pozostał po nich niemal ślad, ale jedna szrama była na tyle głęboka, że nie dało się jej do końca usunąć. Kobieta zapewniała, że blizna zniknie całkowicie w ciągu kilku dni, ale Rudej ona nie przeszkadzała: naprawdę trudno było ją dostrzec, jeśli nie znało się jej dokładnego umiejscowienia, a poza tym, przypominała jej, że musi się mieć na baczności.

Podniosła wzrok, uświadamiając sobie, że Natt od dłuższej chwili coś do niej mówi. Uśmiechnęła się, kiedy usłyszała dalszą tyradę na temat nauczyciela zaklęć. Gdyby szatynka dostała za zadanie opisać swój stosunek do pana Walkera, z pewnością zajęłoby jej to o wiele więcej niż sześć stóp. Mogłaby narzekać na niego całymi dniami, a Lily za każdym razem niezmiernie bawiły jej komentarze. Teraz, na przykład, rozwodziła się nad tym, jaki to on nie jest przemądrzały. Słuchając jej, Evans doszła do wniosku, że Natalie nie powinna nabijać się ze sposobu, w jaki ta traktowała Jamesa, bo sama zachowywała się podobnie. A może nawet gorzej, ponieważ Lily ostatnio zakopała topór wojenny i starała się być miła dla Pottera.

Nagle ktoś rzucił cień na dziewczyny, a Optone uśmiechnęła się szeroko. Po minie przyjaciółki, Ruda bez odwracania się mogła obstawić, kto stoi za jej plecami i nie myliła się. Will usiadł obok Natt, która zarzuciła mu ręce na szyję, jakby nie widziała go przez co najmniej pół roku, natomiast Christian opadł na trawę z nieco zażenowanym wyrazem twarzy i westchnął, osłaniając przymrużone oczy przed słońcem. Evans właśnie chciała coś do niego powiedzieć, ale dostrzegła nachalne spojrzenie Natalie, która wyraźnie (i mało dyskretnie) dawała jej znaki, aby zostawiła ją sam na sam z Willem. Dziewczyna zachichotała cicho, a potem jęknęła, kiedy uświadomiła sobie, że będzie musiała się podnieść. Zerknęła na Chrisa, zastanawiając się, jak szatynka ma zamiar się go pozbyć.

– Hm… Nogi mi trochę zdrętwiały, chyba muszę to rozchodzić – poinformowała ich szybko, wstając niechętnie z ziemi.

Czuła, że jeśli zwlekałaby jeszcze choć chwilę, Natt mogłaby nawet wymierzyć jej kopniaka, co byłoby zdecydowanie niedyskretną (z naciskiem na „nie”) formą odprawienia przyjaciółki. Lily wyobraziła to sobie i zaśmiała się głośno, kręcąc głową. Już miała odchodzić w stronę jeziora, kiedy Christian chwycił ją za rękaw szaty.

– Poczekaj – poprosił, uśmiechając się delikatnie. – Mogę iść z tobą?

Przytaknęła ochoczo, patrząc, jak podnosi się z miejsca, które dopiero co zajął. Powoli ruszyli wydeptaną ścieżką, zostawiając parę przyjaciół za sobą. Blondyn podrapał się po głowie i przez jakiś czas wpatrywał się przed siebie, milcząc. Oddalili się już spory kawałek, kiedy nagle Evans z niepokojem chwyciła chłopaka za ramię.

– Jesteś na mnie zły? Przepraszam za tę sytuację w piątek – dodała, nie czekając na odpowiedź. – Nie chciałam, żeby tak wyszło…

Zaśmiał się pod nosem, obserwując jej niepewną minę. Nie był na nią ani trochę zły, co od razu jej oznajmił. Dostrzegł na jej twarzy cień ulgi, który dodał mu nieco odwagi. Prawda bowiem była taka, że zastanawiał się, o czym zacząć z nią rozmawiać, ale okazało się, że nie musiał się o to martwić. Lily przejęła inicjatywę i zapytała, jak mu minął weekend i pierwsze poniedziałkowe lekcje. Opowiedział jej więc wszystko ze szczegółami, opuszczając na razie wątek Emily, który mógłby ją zirytować. Zdążył już zauważyć, że te dwie za sobą nie przepadają, a nie miał zamiaru psuć tak miłej atmosfery i ściągać uśmiechu z ust dziewczyny.

W pewnym momencie obróciła się, spoglądając w kierunku Natt i Willa, po czym usiadła na trawie, wzdychając i wyciągając zmęczone nogi. Chris wyszczerzył się do niej i zajął miejsce tuż obok.

– Może udamy, że skręciłam kostkę? Inaczej Will weźmie mnie za wstrętną kłamczuchę, która jedno mówi, a drugie robi. Naprawdę nie mam już siły dalej iść. – Zachichotała cicho, ale potem wzruszyła ramionami. – Chociaż, oni i tak chyba są zbyt zajęci sobą, żeby zwracać na nas uwagę.

Chłopak przyznał jej rację, odgarniając włosy z czoła. Słońce świeciło tak mocno, że nie pogardziłby ciemnymi okularami, aby osłonić oczy. Przyszło mu na myśl, że jeśli chce się zbliżyć do Lily, będzie musiał jej o sobie opowiedzieć, a na razie nie był na to gotowy. Nie naciskała go i poruszała same beztroskie tematy, ale jednocześnie też się przed nim nie otwierała. Tak naprawdę jeszcze prawie niczego o sobie nie wiedzieli, jednak Christian miał zamiar to w niedalekiej przyszłości zmienić.

Teraz słuchał uważnie każdego słowa, wychodzącego z jej ust i stwierdził, że mógłby tak siedzieć cały dzień, patrząc na jej roziskrzone tęczówki i dłonie, którymi wymachiwała w powietrzu, aby podkreślić niektóre fragmenty swojej wypowiedzi. Uśmiechnął się do niej, kiwając głową i zachęcając do kontynuowania. Dostrzegł na wierzchu jej ręki słabo widoczną bliznę, ale szybko przeniósł wzrok na jej twarz. Nie. Nie chciał poruszać ciężkich spraw.

Na to jeszcze przyjdzie pora.

***

– Sześć stóp, wyobrażasz to sobie? – zapytała sfrustrowana Natt.

Will spokojnie wysłuchiwał jej narzekań na nauczyciela, w czym był zdecydowanie lepszy od Lily, która pewnie już nie raz wcisnęłaby swoje trzy knuty do jej opowieści. Chłopak natomiast nie przerwał jej, aż do końca, za co była mu niebywale wdzięczna, bo uwielbiała mówić.

– Zdajesz sobie sprawę, że zdążyłabyś napisać co najmniej dwie stopy tego wypracowania, w czasie, który poświęciłaś na obrażanie Walkera? – zażartował, mrużąc oczy z rozbawienia.

Natalie pokręciła głową i uśmiechnęła się jeszcze szerzej.

– On nawet tego nie czyta – pożaliła się. – Patrzy na nazwisko i długość, a potem wystawia ocenę. Co oznacza, że pewnie i tak dostanę marne Z, nie ważne jakbym się starała.

Pan Walker uczył także Krukona, więc ten wiedział, że dziewczyna ma stuprocentową rację. Wypracowania nigdy nie wyglądały na sprawdzone: żadnych podkreśleń, skreśleń czy poprawek. Właśnie tak, jakby nauczyciel po prostu wpisywał ocenę i odkładał czyjeś wypociny na bok, nie czytając nawet jednego zdania.

– W moim przypadku chyba rzuca kostką, bo zawsze dostaję Nędzny albo Zadowalający – odparł Will, śmiejąc się. – Chwila, mam pomysł – ożywił się. – Skoro i tak tego nie czyta, możesz napisać cokolwiek.

Parę minut później wymyślali już zdania, które Optone mogłaby wcisnąć do swojego wypracowania, zaśmiewając się przy tym głośno i zapisując je na kawałku pergaminu. Dziewczyna uznała to za świetne rozwiązanie, bo nie musiała męczyć się z tym sama. Oboje dobrze wiedzieli, że to ryzykowne i będą mogli mieć z tego powodu kłopoty, jeśli nauczyciel przypadkiem postanowi przeczytać tę pracę. W niektórych fragmentach, Will dodawał własne przemyślenia i kazał Natt opatrzyć je jego nazwiskiem. W razie czego, mieliby przechlapane razem.

Po pół godzinie śmiechów i zapisków, zebrali już wystarczający materiał na sześć stóp wypracowania, a może nawet trochę więcej. Szatynka miała zamiar przepisać kilka zdań z podręcznika dla niepoznaki i wcisnąć między nie owoc pracy jej i Willa. Schowała pergamin do torby, uśmiechając się szeroko z zadowoleniem. Cieszyła się, że nie będzie musiała się trudzić, aby wymyślić coś ambitnego.

– Jeśli to jednak przeczyta, dostaniemy szlaban do końca szkoły – stwierdził spokojnie Johnson, jakby mówił o pogodzie.

Natalie wzruszyła ramionami. To nie byłaby dla niej kara, a raczej nagroda i chłopak zdawał się odczytywać myśli z jej twarzy, bo uśmiechnął się rozbrajająco, odchylił do tyłu i oparł się na łokciach, przybliżając się do niej. Optone wstrzymała oddech i wpatrzyła się w oczy Willa, dosłownie w nich tonąc. Przeniosła wzrok na jego usta, zmniejszając dzielącą ich odległość, a w jej głowie milion cichych, podekscytowanych głosików wrzeszczało: „Merlinie, nie wierzę, że to się dzieje!”.

Oczywiście, coś musiało pójść nie tak, bo nagle Natt poczuła mocny cios w twarz i odskoczyła od chłopaka jak oparzona. Chwyciła się za nos, z którego zaczęła płynąć krew i rozglądnęła się za winowajcą. Na trawie między nimi leżała ciężka książka, która pojawiła się niewiadomo skąd, uderzając dziewczynę. Optone ze złością sięgnęła do okładki, pozostawiając na niej czerwone ślady, a Will w tym czasie próbował jej jakoś pomóc i jednocześnie sprawdzić, czy jej nos nie jest złamany. Znalazł w kieszeni jakąś chusteczkę i przytknął ją do twarzy szatynki, chcąc powstrzymać krwotok.

Natalie ścisnęła książkę w drżących dłoniach i otworzyła ją powoli, ale zaraz zatrzasnęła z całej siły, zrywając się na nogi. Zostawiła skołowanego Willa na błoniach i pobiegła do zamku, wściekła jak nigdy. Zazwyczaj się śmiała i rzadko denerwowała, więc napotykani uczniowie patrzyli na nią z zaciekawieniem, bo był to niecodzienny widok. Dodatkowo, pół jej twarzy pokrywała krew, co zdecydowanie powiększało ich zainteresowanie.

Wpadła do pokoju wspólnego niczym chmura gradowa, trzaskając za sobą oburzonym portretem Grubej Damy. Wyciągnęła różdżkę z kieszeni i jednym machnięciem przywróciła twarz do porządku, a potem ruszyła w kierunku schodów, klnąc pod nosem i rozglądając się dookoła. Tylko iskra dzieliła ją od wybuchu.

***

James siedział na swoim łóżku, wpatrując się w kawałek pergaminu. Mapa Huncwotów pokazywała każdego w Hogwarcie, więc mógł obserwować, co się dzieje, nie ruszając się nawet z miejsca. Zastanawiali się z Syriuszem, gdzie zniknęli Remus i Peter, dlatego brunet postanowił poszukać kropek z ich nazwiskami. Jego wzrok natknął się jednak na coś innego, co wyraźnie go zirytowało, marszcząc jego czoło w grymasie. Nie uszło to uwadze Blacka, który spojrzał na przyjaciela ze swojego posłania.

– Co jeeeest, Rogaś? – zapytał, ziewając potężnie. – Najchętniej bym już zasnął. Nie miałbym też nic przeciwko, gdyby odwołali nam lekcje, a McGonagall podarowała sobie ten szlaban. Te ręce nie są stworzone do segregowania głupich kart uczniowskich – westchnął i uniósł obie dłonie do góry, aby podkreślić swoje słowa.

Równie dobrze, mógł to powiedzieć do szafki nocnej, która stała obok jego łóżka, bo Potter zupełnie nie zwrócił na niego uwagi, nadal gapiąc się na mapę, a dokładniej w cztery kropki na błoniach. Syriusz podniósł się niechętnie i usiadł obok bruneta, zaglądając mu przez ramię. Kiedy dostrzegł nazwisko Evans, wszystko stało się jasne. Przewrócił oczami, klepiąc przyjaciela po plecach. Już miał coś powiedzieć, ale zamknął usta, gdy kropki należące do Lily i Christiana zaczęły się oddalać od tych Natt i Willa.

James zaklął cicho, mając ochotę zgnieść pergamin i odrzucić go jak najdalej od siebie. Nie mógł jednak tego zrobić, bo razem z resztą Huncwotów poświęcił dużo czasu i energii, aby stworzyć plan całej szkoły. Przejechał dłonią po twarzy, zaciskając zęby ze złości. Black pokręcił głową z rezygnacją i chwycił za róg mapy, żeby zabrać ją sprzed oczu chłopaka; pociągnął pergamin w swoją stronę, ale Potter odepchnął go tylko i wskazał na dwie plamki przy jeziorze.

– Stoją zdecydowanie za blisko siebie – powiedział grobowym głosem, stukając palcem w odpowiednie miejsce. – Skąd mogę wiedzieć, że się nie… całują? – Ostatnie słowo wręcz wypluł, jakby nie chciało mu przejść przez usta.

Głośny śmiech Syriusza był pierwszą odpowiedzią, jaką otrzymał na zadane pytanie. Czarnowłosy otworzył zagięty kawałek mapy i odszukał wzrokiem dormitorium chłopców z siódmego roku. Dwa nazwiska unosiły się tuż obok siebie: James Potter i Syriusz Black.

– Przestań panikować. Jesteśmy tak samo blisko, a się nie całujemy – odparł, poruszając brwiami. – Chyba, że o czymś nie wiem. Schlebiasz mi, naprawdę, ale niestety wolę dziewczyny… – Nagle jego oczy się rozszerzyły i uderzył palcem wskazującym w papier. – Na gacie Merlina! – wrzasnął. – Luniek właśnie całuje się z McGonagall! – Znowu wybuchnął śmiechem. – Przynajmniej już wiemy, gdzie jest.

– Och, zamknij się – burknął James, spychając przyjaciela ze swojego łóżka i odkładając mapę na szkarłatną kołdrę.

Zbliżył się do swojego kufra i otworzył go szybko, wyraźnie czegoś szukając. Po chwili wyciągnął połyskujący materiał, wepchnął go pod szatę i poprawił okulary, przekrzywione na nosie. Black w tym czasie opadł z powrotem na łóżko, rozpakowując jedną z czekoladowych żab Petera. Zorientował się, że James dokądś się wybiera, dopiero po dwóch wielkich gryzach. Odrzucił pudełko na bok i podniósł się na łokciach.

– Gdzie idziesz? – zapytał, kiedy już przełknął.

Nie podobała mu się ta mina, więc wolał najpierw dowiedzieć się, co zamierza jego przyjaciel. Potter wzruszył ramionami z udawaną obojętnością i rozczochrał włosy, tworząc z nich jeszcze większy nieład.

– Chcę im przeszkodzić – mruknął, chwytając różdżkę. – Koniec psot. – Stuknął w mapę, a linie na niej zaczęły się powoli zamazywać.

Odwrócił się na pięcie i wyszedł z pokoju, zanim Syriusz zdążył choćby otworzyć usta. Skończył jeść żabę, wpatrując się w sufit ze zmęczeniem. Z braku lepszego zajęcia, zaczął pisać wypracowanie na zaklęcia, co jakiś czas podnosząc wzrok na drzwi, jakby zaraz miał się w nich pojawić James z opowieścią na temat „pozbycia się” Christiana.

Koniec psot? To był dopiero początek.

***

McGonagall zatrzymała go, kiedy tylko wyszedł z klasy od zaklęć i, bez słowa wyjaśnienia, kazała mu za nią pójść. Nie miał pojęcia, o co mogło chodzić kobiecie. Przecież ostatnimi czasy nic nie przeskrobał, więc nie widział powodów do tego, aby zabierała go do swojego gabinetu. Poza tym, zazwyczaj to Syriusz i James byli odpowiedzialni za wszelkie kawały, a Remus im pomagał. Nigdy nie działał w pojedynkę, dlatego nie rozumiał, czemu nauczycielka chciała rozmawiać akurat z nim.  Głowił się nad tym przez całą drogę przez korytarze, aż w końcu McGonagall zatrzymała się i otworzyła drzwi, wpuszczając go do środka. Chłopak przysiadł niepewnie na krześle i utkwił wzrok w blacie biurka. Może jego ostatnie wypracowanie z transmutacji było tak beznadziejne, że miał zostać za to upomniany? A może wystąpiły jakieś komplikacje w związku ze zbliżającą się pełnią? Denerwował się coraz bardziej, nie wiedząc, czego ma się spodziewać. Spojrzał na opiekunkę Gryfonów, przygotowując się na informacje, które miała mu zamiar przekazać.

Zajęła miejsce naprzeciwko blondyna i uśmiechnęła się delikatnie. Naprawdę się uśmiechnęła! Lupin odetchnął z ulgą, odrobinę się odprężając. Najwyraźniej nie chodziło o nic poważnego. Oparł się wygodniej na krześle i odwzajemnił uśmiech.

– Wiem, że mogę panu ufać – zaczęła McGonagall, kładąc obie dłonie na biurku. – Chciałam, aby mi pan opowiedział, jak wyglądała ta piątkowa sytuacja w Wielkiej Sali. Wydaje mi się, że postąpiłam… ekhem… trochę zbyt pochopnie – odchrząknęła.

Wytrzeszczył na nią oczy, bo zupełnie się tego nie spodziewał, ale szybko opisał okoliczności kawału Jamesa i Syriusza. Nie wiedział, czy powinien oczyścić z zarzutów także siebie, więc nic na ten temat nie mówił. Wspomniał jednak o tym, jak Lily obroniła go przed Emily, za co należały jej się gratulacje, a nie nieprzyjemności. Nauczycielka słuchała go uważnie, aż w końcu westchnęła ciężko i pokiwała głową ze zrozumieniem.

– Dobrze… Poproszę was jeszcze, abyście skończyli zaczętą pracę z kartami, a potem będziecie wolni. Dużo wam zostało?

Remus zastanowił się chwilę, na której literze alfabetu ostatnio się zatrzymali. Doszedł do wniosku, że było to „e”, więc powinni uwinąć się z tym w jakieś dwa dni. Poinformował o tym kobietę, na co ta kiwnęła ponownie głową. Nie miała nic więcej do dodania, dlatego też blondyn skierował się do wyjścia, żegnając się przez ramię.

Wyślizgnął się na korytarz i zamierzał właśnie skręcić w następny zakręt, kiedy zderzył się z kimś idącym z naprzeciwka. Zachwiał się do tyłu, chwytając dziewczynę za ramiona i wtedy dostrzegł, że była to Gabriele. Uśmiechnęła się do niego szeroko, poprawiając niesforny kosmyk włosów, który opadł jej na czoło.

– Przepraszam, nie patrzyłem, gdzie idę – powiedział szybko chłopak, zakładając ręce na piersi. – McGonagall właśnie cofnęła nam szlaban.

Gabie chwyciła go pod ramię i pociągnęła w stronę wieży Gryffindoru.

– To świetnie, a jeszcze lepiej, że cię spotkałam, bo wszędzie cię szukałam – oznajmiła, a potem nagle zwolniła. – Chciałam z tobą porozmawiać o Em… Natt wspominała, że nie była dla ciebie zbyt miła.

Mało powiedziane, pomyślał z goryczą Remus. Dziewczyna wyglądała na szczerze poruszoną zachowaniem swojej przyjaciółki. W jej oczach dostrzegł także współczucie, które kierowała do niego. Wiedział, że Gabriele była jedyną osobą, która mogła w jakiś sposób wpłynąć na Emily i gdyby miała choćby pojęcie, jak ta go traktuje, nigdy więcej by na to nie pozwoliła, więc może warto było jej o tym opowiedzieć. Nie chciał jej jednak denerwować i uświadamiać, że jej najlepsza koleżanka jest tak naprawdę dla wszystkich okropna, a szczególnie dla niego i Lily. Misombre, w przeciwieństwie do Em, zawsze była dla niego miła, za co bardzo ją lubił i pragnął dla niej jak najlepiej.

Westchnął i już miał załagodzić sytuację, kiedy pojawił się Peter, przerywając ich rozmowę.

– Tu jesteś! – krzyknął, a Gabriele podskoczyła ze strachu. – Potrzebuję pomocy przy wypracowaniu z zaklęć. Syriusz mówił, żebyśmy zaczęli teraz, bo potem nie zdążymy – paplał bez końca Glizdogon, ciągnąc Remusa za rękaw.

Blondyn posłał przepraszające spojrzenie koleżance, po czym ruszył za chłopakiem. Gabie wzruszyła delikatnie ramionami, jakby chciała powiedzieć „kiedy indziej”, przy czym posłała mu ciepły uśmiech, który sprawił, że Lupin potknął się o własne nogi i zaczerwienił się po uszy ze wstydu. Wpatrzył się uważnie w posadzkę, aby uniknąć podobnych wypadków i powlókł się obok Petera, nadal rozprawiającego na temat zadania domowego z zaklęć. Z tego wszystkiego, zapomniał nawet o swojej wcześniejszej rozmowie z McGonagall. Miał teraz w głowie wyłącznie uśmiech Gabriele.

***

Julie siedziała na parapecie w pokoju wspólnym, wyglądając przez otwarte okno. Delikatny wietrzyk rozwiewał jej włosy, a słońce oświetlało jej nos i policzki, pozostawiając na nich swoje pocałunki. Obserwowała szkolne błonia, nie zatrzymując się na niczym dłużej niż to było konieczne. Dopiero po chwili dostrzegła coś, przez co o mało nie wypadła przez okno. Pochyliła się bardziej, dla bezpieczeństwa chwytając się framugi i przypatrzyła sylwetkom Lily i Christiana, którzy odeszli już jakieś kilkanaście metrów od Natalie i Willa.

Skupiła całą uwagę na tej drugiej parze, chociaż nie widziała ich za dobrze z tak daleka. Po kilku minutach dotarł do niej głośny śmiech Natt, który doskonale było słychać nawet tutaj. Oboje byli bardzo rozbawieni, a Julie poczuła, że jej policzki poczerwieniały.

Jak mogła myśleć, że ma u niego jakąkolwiek szansę? Jak mogła myśleć, że będzie wolał ją od Optone? Jak mogła być taka głupia?

Zacisnęła powieki, opierając się o szybę i oddychając powoli. Jej problem polegał właśnie na tym, że zbyt szybko się przywiązywała i robiła sobie złudną nadzieję. Chłopak raz się do niej odezwał i był całkiem miły, a ona już była w nim po uszy zakochana. Nie powinno tak być. Will starał się być sympatyczny w stosunku do wszystkich, więc to nie było nic niezwykłego, ale ona wmówiła sobie co innego. Wyolbrzymiała każde dobre słowo z jego ust, bo tak rzadko słyszała je od innych chłopców. Kiedy się do niej uśmiechnął, rozpamiętywała to przez cały dzień, choć dla niego nie miało to pewnie żadnego znaczenia.

Zobaczyła swoje odbicie w oknie i zdziwiła się, że można wyglądać aż tak koszmarnie. Była bardzo blada, jej usta drżały, a oczy były wyraźnie zaszklone. Potrząsnęła głową i wyciągnęła z torby jakiś podręcznik, aby się czymś zająć. Litery rozmazywały się przed jej oczami, tworząc bezładną, czarną plamę na białych stronnicach. Nie mogła się powstrzymać i po jakimś czasie ponownie wyjrzała na błonia. Zauważyła, że Will i Natt niebezpiecznie się do siebie zbliżają, co było dla niej prawdziwym ciosem prosto w serce. Nie zastanawiając się w ogóle nad konsekwencjami, wyrzuciła książkę przez okno i zaczarowała ją tak, aby doleciała dokładnie w zamierzone miejsce. Usłyszała głuche uderzenie i zobaczyła Natalie, łapiącą się za nos, który najwidoczniej krwawił. Zamrugała parokrotnie, nie mogąc uwierzyć w to, co się przed chwilą stało.

Sparaliżowało ją na kilka sekund, po czym zasłoniła usta drżącą dłonią, a na jej policzki wypłynęły łzy, którymi się zadławiła. Zerwała się z parapetu i uciekła prosto do dormitorium, gdzie wskoczyła na swoje łóżko i schowała twarz w poduszkę. Cała się trzęsła, łkając cicho i obejmując się ramionami.

Co ja najlepszego narobiłam? – powtarzała w myślach, jednak nie mogła już cofnąć czasu. Za późno.

***

Okrył się szczelnie peleryną-niewidką, sprawdzając po drodze, czy przypadkiem nie wystają mu stopy. W jednej ręce ściskał mocno różdżkę, a w myślach powtarzał zaklęcia, które miał zamiar rzucić na Christiana. Uważał, żeby na nikogo nie wpaść, bo na pewno niewidzialna postać wywołałaby spore poruszenie.

Kiedy znalazł się już na błoniach, miał więcej wolnej przestrzeni i nie musiał się martwić wymijaniem uczniów, co przyjął z ulgą. Szybkim krokiem ruszył w stronę jeziora, wpatrując się w sylwetkę dziewczyny, której rude włosy były dobrze widoczne z daleka. Przeszedł obok Natt i Willa, śmiejących się nad jakimś pergaminem, ale nie zwrócił na nich większej uwagi.

Jeszcze mocniej zacisnął palce na różdżce, uwydatniając kostki, które z chęcią zetknęłyby się z twarzą Chrisa. W tamtej chwili nienawidził tego chłopaka z całego serca. Z każdym kolejnym krokiem, miał coraz większą ochotę rzucić się na niego i wybić mu zęby. Jakim prawem siedział sobie i tak beztrosko rozmawiał z Lily? To było takie irytujące.

James zwolnił, aby go nie usłyszeli, po czym wycelował różdżkę prosto w blondyna. Dłoń trzęsła mu się ze złości, ale pocieszał się myślą, że przynajmniej się nie całowali, tak jak podejrzewał. Zbliżył się jeszcze odrobinę i już miał zamiar rzucić zaklęcie, kiedy jego wzrok powędrował na Evans.

Zatrzymał się gwałtownie w pół kroku, czując bolesne ukłucie w piersi. Uśmiechała się tak pięknie, że ogarnęło go maniakalne pragnienie, aby znaleźć się na miejscu Christiana. Wydawało mu się, że wszystko dookoła zniknęło, a jego płuca zapomniały o tym, jak się oddycha. Przygryzł z całej siły wnętrze policzka, próbując zapanować nad falą bólu, która go ogarnęła. Nie mógł zignorować guli, rosnącej w jego gardle i utrudniającej przełykanie śliny. Już dawno nie czuł się tak paskudnie.

Lily wyglądała na szczęśliwą. Tak szczęśliwą, jak nigdy w jego obecności. Opowiadała o czymś, śmiejąc się perliście i wpatrując się w Krukona radosnymi, szmaragdowymi tęczówkami, które dodatkowo dobiły Pottera.

Stał ciągle w tym samym miejscu i nawet nie wiedział, jak długo to trwało. Po jakimś czasie spojrzał w dół na swoją białą koszulę i zdziwił się, że nie widnieje na niej czerwona plama, ponieważ domyślał się, że jego serce krwawiło właśnie w najlepsze. Zauważył, że nadal mocno ściska różdżkę, wycelowaną w Christiana. Obserwował dziewczynę jeszcze kilka sekund, a potem jego ręka zadygotała i bezwładnie opadła wzdłuż jego boku.

Skoro sam nie potrafił jej uszczęśliwić, nie mógł przeszkadzać komuś, kto umiał to zrobić. Niezależnie od tego, jak bardzo było to dla niego bolesne, odwrócił się na pięcie i skierował z powrotem do zamku, czując się, jakby zostawił przy jeziorze większą część swojej duszy; jakby był zupełnie pusty w środku.

Pobiegł korytarzem, ściągając z siebie pelerynę i nie zwracając uwagi na okrzyki przestraszonych pierwszoklasistów. Nic już do niego nie docierało, wszystko przestało mieć jakiekolwiek znaczenie. Nie chciał wracać do dormitorium, gdzie Syriusz próbowałby go pocieszyć, a tym bardziej nie miał zamiaru tego dnia iść na kolejne lekcje, więc powędrował na siódme piętro, żeby zaszyć się w Pokoju Życzeń i nie wychodzić z niego najdłużej jak to będzie możliwe.

Przeszedł trzy razy wzdłuż ściany, a gdy tylko ukazały się drzwi, złapał za klamkę i wpadł do środka, zatrzaskując je za sobą. Usiadł na podłodze, chowając twarz w dłoniach i biorąc pierwszy głębszy wdech od kilkunastu minut.

Pokój był całkowicie pusty; składał się wyłącznie z czterech ścian, posadzki i sufitu, ale Jamesowi to nie przeszkadzało. Westchnął, a obok niego pojawiła się jakaś zakorkowana butelka. Uśmiechnął się do siebie gorzko i otworzył ją szybko, odrzucając zatyczkę w jeden z kątów. Wpatrywał się przez chwilę w błyszczący płyn, mrugając, aby pozbyć się sprzed oczu widoku roześmianej dziewczyny w towarzystwie Chrisa.

– Twoje zdrowie, Lily – wyszeptał i przycisnął butelkę do ust, pociągając z niej spory łyk.

***

Natalie wpadła do dormitorium, popychając drzwi tak mocno, że uderzyły z hukiem o ścianę i się od niej odbiły. Dziewczyna rozglądnęła się po pokoju, a kiedy zobaczyła Julie skuloną na swoim łóżku, wydała z siebie okrzyk pełen złości. Zbliżyła się do brunetki, wymachując książką, którą trzymała w rękach.

– Możesz mi powiedzieć, co ty sobie wyobrażasz? – syknęła.

Julie podniosła na nią zapłakaną twarz i pokręciła tylko głową, a jej usta zadrżały jeszcze bardziej. Nie potrafiła tego wyjaśnić. Naprawdę żałowała, że to zrobiła. Objęła się ramionami i wpatrywała w rozwścieczoną Natt z przerażeniem. Wyglądała jak zalęknione zwierzę, które ktoś złapał w pułapkę.

– Posłuchaj mnie, bo nie będę się więcej powtarzać. Odczep się w końcu ode mnie i od Willa! Nie wiem, co się roi w tej twojej biednej i niewinnej główce, ale mam tego serdecznie dosyć! – krzyknęła, ciskając książką w podłogę. – Mogłaś mnie tym zabić, gdybyś trafiła w skroń. A może o to ci właśnie chodziło? Chciałaś się mnie pozbyć?

Wrzeszczała jak nakręcona, co oznaczało, że była naprawdę zdenerwowana. Po policzkach Julie ciekły łzy, mimo że nie mogła tym niczego naprawić. Pociągnęła nosem i otworzyła usta, żeby się odezwać.

– Przepraszam, Natt – wychlipała, ocierając twarz dłońmi. – Nie pomyślałam…

Szatynka zacisnęła pięści, oddychając ciężko. Wyczyściła zakrwawioną koszulę jednym machnięciem różdżki, żeby zająć się czymś innym. Julie jednak mówiła dalej, o tym jak bardzo jej przykro.

– Zamknij się! – przerwała jej Natalie i skrzywiła się. – Nie wierzę w ani jedno twoje słowo. Jesteś zakłamaną i zazdrosną dziewczynką, która udaje pokrzywdzoną, a w pierwszej lepszej chwili potrafiłaby wbić komuś nóż w plecy! – Distim podniosła się z łóżka i starała się zbliżyć do Natt, ale ta odsunęła się do tyłu. – Nie dziwię się już, że nikt cię nie lubi. Widać poznali się na tobie wcześniej niż ja.

Brunetka jęknęła z rozpaczą, a w tym samym momencie w dormitorium pojawiła się zdziwiona Emily. Spojrzała na zapłakaną Julie, a potem na wściekłą Optone, niczego nie rozumiejąc.

– Co się dzieje? Słychać cię aż na dole – powiedziała, zakładając ręce na piersiach.

Natt odrzuciła włosy na plecy i wzruszyła ramionami, po czym skierowała się do wyjścia, uznając rozmowę za skończoną. Opuszczeniu przez nią pokoju towarzyszyło głośne trzaśnięcie drzwiami. Em zawahała się, podchodząc powoli do koleżanki, która wyglądała jak sto nieszczęść i nadal cicho łkała.

– Musiałaś się naprawdę postarać, żeby ją tak rozzłościć – zauważyła blondynka, siadając obok dziewczyny i obejmując ją delikatnie.

– Zrobiłam coś okropnego – wychrypiała w odpowiedzi Julie, zanosząc się płaczem. – Nigdy mi tego nie wybaczą.

Była pewna, że zarówno Natt, jak i Will, nie będą chcieli mieć z nią więcej nic wspólnego. Zaprzepaściła wszystko: relację z Natalie i szansę na przyjaźń chłopaka. Przez jedną niefortunną decyzję.

***

Witajcie kochani,

Na wstępie chciałam przeprosić za zaległości na Waszych blogach. Mam już chyba trzynaście otwartych zakładek i obiecuję, że wezmę się za czytanie i komentowanie w najbliższym czasie. Minęły dopiero trzy dni szkoły, a ja już nie mam na nic wolnej chwili. 

Z tym rozdziałem było tak, że wczoraj... właściwie go nie było. Miałam zaledwie trzy strony i dziwię się samej sobie, że udało mi się napisać pozostałe sześć w tak krótkim czasie. 

Na początku rozpisałam się o p. Walkerze, który powstał nagle i zupełnie niespodziewanie. Chciałam po prostu opisać końcówkę lekcji i od razu przejść na błonia, ale coś mi nie wyszło. 

Spodziewam się, że po tym rozdziale możecie "znielubić" Julie i Natt. W sumie to tej sytuacji z książką też nie planowałam. (Większości rzeczy nie planowałam ^^). Jestem ciekawa, jak przyjmiecie ich zachowanie. 

Uznałam, że McGonagall jest jeszcze młoda, więc ma prawo popełniać błędy i być trochę niesprawiedliwa, ale tutaj się poprawiła i z dwutygodniowego szlabanu nici, ku uciesze moich bohaterów.
Nie wiem, czy James nie wyszedł mi tutaj zbyt, jakby to powiedzieć... przewrażliwiony. Zobaczę, jak to ocenicie.

Dobra, muszę kończyć, żeby zdążyć opublikować ten rozdział przed północą. Jeśli o czymś zapomniałam, dopiszę to w przyszłości.

Pozdrawiam serdecznie i życzę (sobie, jak i Wam) przeżycia kolejnych tygodni w szkole. 

Całusy.