Prolog

Krzyknęła, ale napastnik przycisnął szorstką dłoń do jej ust. Była przerażona, oddychała z trudem, a poplątane rude włosy przysłaniały jej cały widok. Zaczęła się szarpać, jednak spowodowało to tylko wzmocnienie uścisku na ramieniu. Czuła, że palce mężczyzny wbijają jej się prawie do kości. Nawet nie starał się być delikatny. Potrząsnął nią mocno, żeby przestała w końcu wierzgać. Chwyciła rękę, którą miażdżył jej wargi, nos oraz policzki i wbiła w nią paznokcie. Usłyszała głośny syk, lecz nic się nie zmieniło, nadal nie mogła zaczerpnąć oddechu. Przed oczami pojawiły jej się ciemne plamy.

Nagle puścił jej ramię, ale nie zdążyła się choćby poruszyć, bo już przyciskał różdżkę do jej gardła. Wydała z siebie kolejny zduszony pisk, mimo że była pewna, iż nikt jej nie usłyszy.

– Zamknij się wreszcie albo od razu cię zabiję – warknął mężczyzna, mrożącym krew w żyłach głosem.

Zacisnęła załzawione powieki, mając nadzieję, że to po prostu następny koszmar i zaraz się obudzi. Zamrugała kilkanaście razy, a przed nią zamajaczył jakiś cień. Rzuciła się do przodu z nową siłą, próbując się uwolnić. Dostrzegła błysk srebra i coś ostrego przecięło jej obojczyk. Z jej ust wydarł się krzyk, lecz zatrzymał się na szerokiej dłoni. Czuła ciepłą krew spływającą po ramieniu i z pewnością plamiącą jej białą bluzkę. Ból był niczym w porównaniu ze strachem, jaki ją ogarniał. Zmrużyła oczy, wpatrując się w drugiego napastnika i chcąc rozpoznać jego twarz. Był zakapturzony, więc mogła stwierdzić jedynie, że jest średniego wzrostu i wygląda na zwinnego. Nie dało się rozpoznać nawet jego płci. Spod peleryny wysunęła się dłoń zaciśnięta na krótkiej brązowej różdżce. Dziewczyna błyskawicznie została unieruchomiona, a mężczyzna, który ją trzymał, popchnął ją brutalnie na podłogę. Słyszała, że coś do siebie szepczą, ale nie rozumiała ani jednego słowa. Włosy opadły jej po obu stronach głowy i w końcu nie przysłaniały jej widoku; problemem stało się to, że nie mogła się poruszyć i rozglądnąć. Przed sobą widziała nogi najbliższego stołu, ciemną ścianę zbudowaną z cegieł i dwie postacie, pochylające się w swoją stronę. Dostrzegła, że mężczyzna był umięśnionym blondynem. Miał gęste jasne brwi zmarszczone nad zakrzywionym nosem, dół jego twarzy pokrywał delikatny zarost w nieokreślonym kolorze. Pod prawym okiem rozciągała się natomiast blizna w kształcie rozciągniętej litery X, aż do linii zaciśniętych w grymasie warg. Był zdecydowanie wyższy od zakapturzonej postaci, a teraz skrzyżował ręce na piersi, dzięki czemu wydawał się jeszcze bardziej nad nią górować.

– Wykonałem już swoją robotę – powiedział z irytacją, ciskając gromami z oczu. – Myślałem, że nie będę więcej potrzebny. Nie mam najmniejszego zamiaru jej torturować…

Dziewczyna rozpaczliwie próbowała zwalczyć zaklęcie, ale nie drgnął jej nawet mały palec. Mogła tylko leżeć i czekać na to, co zamierzają z nią zrobić. Miała ochotę roześmiać się z bezsilności. Tuż obok dwoje ludzi kłóciło się o to, kto ma ją zabić, a wątpiła, żeby wpatrywanie się w kurz na podłodze w jakikolwiek sposób jej pomogło. Sytuacja była beznadziejna. Jej różdżka tkwiła teraz w kieszeni mężczyzny i nie było możliwości, by ją odzyskać. O walce wręcz nawet nie myślała. Była drobna i dość niska, poza tym, blondyn wyglądał tak, jakby był w stanie podnieść ją jedną ręką. Nagle przyszło jej do głowy, że mogłaby uciec. Albo przynajmniej spróbować uciec. Gdyby tylko nie była unieruchomiona…

Jej rozmyślania przerwało mocne kopnięcie w żebra. Zdziwiła się, że z jej ust nie wydostał się przeraźliwy wrzask. Ból jaki poczuła obudziłby umarłego, więc powinien bez problemu przełamać zaklęcie. Obraz mężczyzny rozmazał jej się przed oczami, z powodu łez wypływających powoli na policzki. Chwilę później jej dłoń została zmiażdżona pod ciężkim butem z ubłoconymi podeszwami.

– Nie chcesz posłuchać jak krzyczy? – Blondyn odwrócił się do swojego towarzysza.

Dziewczyna zdążyła się już zorientować, że to osoba w pelerynie jest za wszystko odpowiedzialna. Jednak ta wiedza jakoś szczególnie jej nie pocieszała. Kiedy dostrzegła skinienie głową, prawie natychmiast poczuła, że zaklęcie zostało cofnięte. Zagryzła wargi tak mocno jak tylko potrafiła, żeby nie dać im satysfakcji. Mężczyzna chwycił ją za ramiona i podniósł, wbijając palce w ranę na obojczyku, zadaną wcześniej. Rudowłosa przycisnęła zmaltretowaną dłoń do piersi i zacisnęła powieki, myśląc, że jej czaszka zaraz eksploduje z bólu. Została z całej siły spoliczkowana, a potem coś chłodnego dotknęło jej szyi. Otworzyła oczy, rozpoznając ostrze noża. Spojrzała z nienawiścią na napastnika, który znajdował się kilkanaście centymetrów od niej i bez zastanowienia splunęła mu w twarz. Popchnął ją na najbliższą ścianę, a ona rzuciła się w stronę drzwi. Złapała za klamkę zdrową ręką i nacisnęła ją trzy razy. Nic. Uderzyła w drewno pięścią, całym ciałem, aż w końcu usłyszała lodowaty śmiech. Odwróciła się gwałtownie. Blondyn zbliżał się do niej z wyciągniętą przed siebie różdżką. Dziewczyna nie zamierzała poddać się bez walki, mimo że z góry była skazana na niepowodzenie. Skoczyła na mężczyznę i rozorała mu policzki paznokciami. Uderzył ją w szczękę, ale ona kopnęła go w brzuch najmocniej jak się dało. Kiedy zgiął się w pół z bólu, wyrwała mu patyk z ręki i rzuciła na niego zaklęcie paraliżujące; przewrócił się na plecy. Usłyszała oklaski, a po nich ironiczny śmiech zakapturzonej postaci. Wycelowała różdżkę w jej stronę, opierając się o ścianę i dysząc ciężko. Prawdopodobnie miała złamane żebro, a na lewą rękę wolała nawet nie patrzeć. Odgarnęła długie włosy z twarzy i odrzuciła je na łopatki. Wyprostowała się i uniosła głowę.

– To już koniec – mruknęła, krzywiąc się, bo każde słowo potęgowało ból.

Osoba w pelerynie nie odzywała się przez dłuższy czas, przekładając swoją różdżkę z jednej dłoni do drugiej. Rudowłosa miała dziwne wrażenie, że już gdzieś wcześniej widziała ten ruch. Zmarszczyła brwi i wytężyła pamięć, ale w głowie miała pustkę.

– Mylisz się – wyszeptała postać, chwytając za brzeg kaptura i odsłaniając twarz. – To dopiero początek.

Z gardła dziewczyny wydostał się długo powstrzymywany krzyk. Różdżka, którą przed chwilą ściskała, uderzyła w podłogę z głuchym łoskotem. Niemożliwe – to jedyne słowo jakie przychodziło jej na myśl.